Morgunblaðið - 04.10.1978, Page 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. OKTÓBER 1978
23
Guðjón Felixson
— Minningarorð
Fæddur 20. júní 1964
Dáinn 9. september 1978.
Guðjón Felixson lézt að heimili
sínu 9.9. ‘78 á afmælisdegi ömmu.
sinnar, aðeins 14 ára að aldri.
Þeir sem með honum fylgdust á
hans stuttu æfi, undruðust
hvílíkur kjarkur honum var gefinn
í baráttunni.
Fram í andlátið ljómaði frá
honum hjartagæzka, mikill and-
legur þroski og skilningur á
vandamálum sínum og þeirra sem
um hann önnuðust. Hann langaði
að lifa — hann var svo ungur, en
hann vissi að dauðinn var alltaf á
næsta leiti, og stundum þegar
honum leið sem verst sagði hann:
„æ, amma mín, ég vildi að ég færi
að deyja.“ Svo mörg voru þau orð.
Hann er farinn og Guði sé lof að
hann er búinn að stríða. Enginn
veit, nema sá sem uppá horfir,
hvað ungt fólk og börn sýna mikla
hetjulund þegar á reynir — þar
fara hetjur hversdagsleikans.
A sínum fáu árum upplifði hann
svolítið sem mörg börn fá aldrei,
það er gagnkvæm ást og virðing
milli hans og ömmu og afa í
Keflavík, sem gengu honum í
foreldrastað nokkurra ára göml-
um. Þessi einlæga væntumþykja
gerði honum árin kleif, engin átti
hann eins mikið og amma og
enginn hafði handtökin hennar
ömmu. Amma, afi, Inga frænka og
fótboltaliðið var það gleðilega við
lífið hjá honum.
Nú er tómt að Smáratúni 4, það
vantar hann, hlátur hans er
hljóðnaður, en eftir standa syrgj-
endur við gröf.
Við biðjum Guð að blessa hans
saklausu sál.
Vinarkveðja frá
Ilrafnhildi. ólöfu og Auði.
Sigríður Bogadótt-
ir—Minningarorð
Fædd 25. nóvember 1925
Dáin 24. september 1978
Lát Sigríðar bar að mjög
skyndilega, og öllum óvænt. Þau
hjónin Karl og Sigríður komu úr
velheppnaðri og langþráðri sumar-
leyfisferð eftir mikla starfsönn
seinustu undanfarin ár, snemma
morguns laugardaginn 23. septem-
ber s.l., seint sama kveld er
Sigríður flutt á Sjúkrahúsið á
Selfossi vegna vanlíðunar, og lést
þar árla sunnudagsmorguns.
Sigríður var fædd í Reykjavík,
og var yngst af 8 börnum, en þrjú
þeirra eru enn á lífi, en næst
yngsta systirin Bryndís andaðist
15. september s.l. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Elín Guðrún
Sigurðardóttir hreppstjóra í Firði
í Seyðisfirði og Bogi Benediktsson,
fæddur í Garði í Fnjóskadal. Þau
hjón bjuggu lengst af hér í
Reykjávík.
Sigríður hóf nám í Menntaskól-
anum í Reykjavík, og lauk þaðan
gagnfræðaprófi 1941. Eins og eldri
Reykvíkingar muna var á þeim
árum takmarkaður aðgangur að
skólanum. Þegar Sigríður hóf nám
gengust 125 nemendyr undir inn-
tökupróf en aðeins 25 fengu
inngöngu, og var Sigríður ein í
þeim hópi. Að loknu námi hóf
Sigríður að starfa hjá Morgun-
blaðinu. Starfaði hún þar með
þeirri vandvirkni og samvisku-
semi, sem henni var í blóð borið,
allt þar til hún fluttist með manni
sínum til Kanada árið 1948.
Sigríður giftist 20. mars 1948
Karli Guðmundssyni úrsmíða-
meistara, en sama dag flugu ungu
hjónin til Winnipeg í Kanada. Þar
dvöldu þau hjá móðurbróður
Karls, Karli Þorlákssyni og konu
hans Valdheiði.
Tilgangur Karls var að fullnuma
sig í úrsmíði hjá Karli móðurbróð-
ur sínum, en hann starfaði sem
úrsmíðameistari í Winnipeg í
áratugi. Þau hjónin Sigríður og
Karl dvöldu nokkuð á annað ár í
Winnipeg, og hefur verið mikill
vinskapur þar á milli alla tíð
síðan.
Börn þeirra hjóna eru 3 og
barnabörnin einnig 3, þ.e., Bogi,
úrsmíðameistari, sem nú starfar
sem úrsmiður með föður sínum,
Bogi er kvæntur Kristínu Önnu
Guðmundsdóttur; Kolbrún, sem
starfar nú hjá Landsbanka Islands
á Selfossi, hennar barn er Karl
Reynir Einarsson; Erlín Kristín,
gift Þorvaldi Þorvaldssyni, sem
starfar hjá Rafveitu Selfoss,
þeirra börn eru Arnheiður Sigríð-
ur og Karl Þór.
Þau hjónin Sigríður og Karl
fluttust til Selfoss haustið 1964 og
settu þar á stofn eigið úrsmíða-
verkstæði. Þéssi uppbygging á
eigin starfsemi var þeim hjónum
erfið, en Sigríður átti stóran og
heilladrjúgan þátt í að efla og
treysta þessa starfsemi á ókunn-
um stað, og var nú er hún lést að
því komið að mikill árangur var að
sjást, eftir mörg erfið ár, og er því
mikið skarð fyrir skildi við fráfall
Sigríðar.
Sigríður og Karl fluttust til -
Selfoss, þar sem þau vissu að þar
var góð framtíð í framtíðarbæ, í
miðju eins besta landbúnaðarhér-
aðs hérlendis, og áttu þau góða
viðskiptavini alls staðar að af
þessu stóra blómlega svæði. Sel-
fossi hefur bæst með flutningi
þeirra hjóna þangað, góðir kraftar
til eflandi uppbyggingar í þessum
vaxandi kaupstað, þar sem allar
fjölskyldur þeirra hjóna starfa nú
á Selfossi.
Hið óvænta fráfall mágkonu
minnar, Sirrýar (eins og hún var
alltaf kölluð) kom eins og reiðar-
slag yfir fjölskyldurnar á Selfossi
og aðra ættingja, en oft kemur
kallið þegar síst skyldi. Ég veit að
alniættið mun styrkja þau öll í
sorg sinni og söknuði, en minning-
in um góða eiginkonu, móður,
tengdamóður og ömmu mun hvetja
þau til góðra verka á áframhald-
andi lífsbraut.
Leifur Guðmundsson.
Þú töfraðir hetjurnar. ókomna öld,
ok ennþá er svipur þinn faxur.
cr hver maður þorir að þekkja sinn skjöld
og þarf ekki að krjúpa við gull eða völd.
Ó, það verður dýrleKur daKur.
(Þorsteinn Erl.)
Þetta er afmælisijóð Sirrýar í
bókinni minni. Mér finnst það
passa vel við þessar línur sem fara
hér á eftir, nú er hún horfin frá
okkur. Mig langar að senda kveðju
og þakklæti, fyrir samleiðina í 37
ár.
Minningarnar koma hver af
annarri, það var vorið 1941 að
leiðir okkar lágu fyrst saman,
þegar hún kom sem gagnfræðing-
ur úr Menntaskólanum í Reykja-
vík til að vinna á Morgunblaðinu.
Þar vann ég þegar hún byrjaði þar.
Störfin á blaðinu voru strax
metin að verðleikum: vandvirkni,
rétt mál og alveg sérstaklega
skýra og fallega rithönd hafði
Sirrý. Ég var alltaf velkomin á
æskuheimili hennar hjá hennar
góðu foreldrum.
Það má segja að við værum
saman allar okkar frístundir. En
svo kom Kalli í myndina. Þá urðu
okkar samverustundir óhjákvæmi-
lega færri. í marz 1948 skildu
leiðir okkar um sinn, þegar hún
giftist Kalla og fóru þau strax til
Kanada. En svo var þráðurinn
tekinn upp aftur, þegar þau komu
heim.
Alltaf var jafn gaman að vera
með Sirrý og Kalla, hvort sem það
var í Reykjavík, eða Selfossi. Mér
er sérstaklega minnisstæð ein slík
heimsókn til þeirra á Selfossi. —
Kalli og Þorlákur ætluðu í veiði í
Ölfusá. Við fórum eldsnemma af
stað frá Reykjavík því byrja átti
að veiða kl. 7. Þegar við komum
heim til þeirra stóð Sirrý úti á
hlaðinu og tók á móti okkur með
sínu fallega brosi sem henni var
svo eiginlegt, bauð okkur velkomin
og að ganga í bæinn sinn. Þar beið
okkar kaffi og góðgæti. Þetta var
alveg yndisleg helgi.
Við nutum svo sannarlega gest-
risni þessara góðu vina okkar á
Selfossi í eins ríkum mæli og hægt
er. — Og ég fullyrði að þetta
ferðalag og móttökur allar verða
okkur á mínu heimili með öllu
ógleymanlegar. — Og báðar höfuip
við mikla ánægju af því að okkur
gafst um leið tækifæri til að rifja
upp gamlar og góðar endurminn-
ingar, sem ætíð verður bjart yfir.
Ég þakka svo Sirrý að lokum
samfylgdina og samverustundirn-
ar, sem vissulega hefðu mátt vera
fleiri. —
Við hjónin sendum Kalla og
börnum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð að
styrkja þau í þeirra miklu sorg.
Gyða.
Ég get ekki látið hjá líða að
minnast svilkonu minnar með
nokkrum orðum. En það er svo oft,
að þegar manni liggur mikið á
hjarta, þá láta orðin á sér standa.
Þegar kallið kemur er maður alltaf
svo óviðbúinn. Við stöndum alltaf
jafn lítils megnug gagnvart dauð-
anum, sérstaklega þegar kallið
kemur eins snöggt og í þessu
tilfelli, þegar Sirrý, eins og hún
var kölluð, var kvödd burtu frá
okkur sem eftir stöndum.
Hún sem fór með sínum ástkæra
eiginmanni til sólarlanda, sér og
manni sínum til hvíldar og hress-
ingar. Þau komu frá sólarströnd-
inni að morgni 23. september s.L,
með birtu og yl eftir vel heppnaða
ferð, en hún naut ekki þessarar
ferðar lengi, því morguninn eftir
hringir dóttir Sirrýar í konu mína,
og segir að hún hafi látist þá um
morguninn. Mér finnst ég ekki
trúa því að hún sé ekki lengur
meðal okkar.
Sirrý var gædd miklum mann-
kostum, var frekar hlédræg, en var
vel gefin og var gaman að ræða við
hana um menn og málefni. Hún
hafði að mínum dómi sérstaklega
góða lund, frekar dul en hjartahlý.
Trygg og trú stóð hún við hlið
eiginmanns síns, sem klettur í
hafinu. Hún unni mest velferð síns
ástkæra eiginmanns og barna
sinna. í hvert skipti sem maður
hitti Sirrý spurði hún, hvað er að
frétta af fjölskyldunni? Að mínu
mati bar hún mikinn hlýhug til
allra ættingja manns síns og
sinna. Ég minnist hennar sem
skemmtilegrar manneskju fyrir
hispurslausa framkomu. Þær
minningar verða okkur huggun
harmi gegn, og auðvelda okkur að
sætta okkur við beiska staðreynd.
Að endingu votta ég og mín
fjölskylda mági mínum og öllu
ættfólki okkar innilegustu samúð,
og bið að gæfa fylgi þeim í blíðu og
stríðu.
Björn Björnsson.
JÓNAS ÓLAFSSON
JÓRFA — MINNING
Fæddur 27. apríl 1896.
Dáinn 18. ágúst 1978.
Þó að nokkuð sé liðið frá dauða
vinar míns, Jónasar Ólafssonar
bónda á Jörfa í Kolbeinstaða-
hreppi, þá finnst mér ég verða að
kveðja hann með nokkrum orðum.
Ég hefði gert það fyrr, hefði ekki
lasleiki hamlað því. Jónas á Jörfa
var slíkur persónuleiki er ekki
getur fallið úr minni þeirra er
honum kynntust, mikill að vallar-
sýn, maðurinn allur hinn gjörvu-
legasti, sviphreinn enda sannkall-
að göfugmenni, hlýr í viðmóti, allir
vildu vera í návist hans bæði
vegna hins talandi orðs, því að
hann var mikill húmoristi, gat
dáleitt hvern mann með frásagn-
arhæfileikum sínum. Voru þetta
oft frásagnir af sérkennilegum
mönnum er nokkuð var af hér áður
fyrr. Hann var ekki að gera lítið úr
þeim, heldur draga fram sérkenni
þeirra í skáldlegan búning, svo
allir gætu hlegið sér til heilsubót-
ar. Jónas var mikill hestamaður,
átti jafnan góða hesta, enda góður
tamningamaður, með afbrigðum
glöggur á að sjá út á ungum fola
hvort um góðhest var að ræða eða
ekki. Einn hest átti Jónas er bar af
öðrum gæðingum, jafnan kallaður
Jónasar-Gráni. Hann keypti þenn-
an hest þá ungan af manni er ekki
réð við hann en Jónas gat eftir
mikla þjálfun mildað skap hans
svo að lokum, að hann varð
annálaður snillingur af öllum er
kynntust kostum hans. Jónas var
mikill dýravinur, fór vel með allar
skepnur, þó að hrifning hans væri
mest af hestinum. Jónas bjó á
Jörfa mestallan aldur sinn ásamt
konu sinni frú Guðbjörgu Hannes-
dóttur ljósmóður, hinni ágætustu
konu, systur Kristjáns Hann-
essonar læknis er flestir kannast
við af ágætu, er dó fyrir stuttu.
Hann dó degi á undan mági sínum
Jónasi, svo frú Guðbjörg hefir
orðið fyrir stórum vinamissi á
skömmum tíma.
Börn þeirra Jónasar og Guð-
bjargar eru: Ólafur Ragnar flug-
maður hjá Loftleiðum; Helgi
fræðslustj. Reykjanesumdæmis,
býr í Hafnarfirði; Hanna Ein-
björg, gift Jóhannesi Guðmunds-
syni bónda á Jörfa; og Ingibjörg
gift Baldri Ólafssyni.
Foreldrar Jónasar voru: Agatha
Stefánsdóttir og Ólafur Erlends-
son oddviti og sýslunefndarmaður.
Þetta voru ágætis manneskjur,
hann var mjög vel gefinn maður,
mikill mælsku-skörungur, bæði
hjónin ættuð úr Mýrasýslu. Þau
hjón áttu 12 börn, og voru
Jörfasystkinin á svipuðum aldri og
við systkinin á Stórahrauni er
vorum 11, svo að það gefur auga
leið að það var mikill samgangur á
milli heimilanna er lágu skammt
hvort frá öðru og ekki síst okkar
unga fólksins. Við bræður teljum
því vin okkar Jónas og þá Jörfa-
bræður nokkurs konar fóstbræður
okkar, svo náin voru tengsl okkar
við Jörfa-systkinin og heimilið.
Kolbeinstaðahreppur finnst mér
fátækari við fráfall Jónasar á
Jörfa, hann var forustumaður
hreppsins á ýmsum sviðum, og öll
hans störf stækkuðu sjáifan
manninn. Jónas hafði með afbrigð-
um gott minni, gat sagt okkur
ssem ekki höfðum af slíku að
státa, í hvaða kjördæmi hver
þingmaður hét eða hétu, ef um
tvímenningskjördæmi var að
ræða, einnig hvað mörg atkvæði
hver hafði fengið í kosningunum.
Þetta var á þeim tíma þegar
íslendingar réðu þingmannavali
sínu.
Dauða Jónasar bar brátt að.
Hann gekk út á túnið skammt frá
heimili sínu, þar sefn áður fyrr átti
lítill drengur sín fyrstu æskuspor,
og lék sér að legg og skel. Nú gekk
öldungur kominn yfir (áttrætt
sömu leið, sporin stærri, æsku-
leiftur enn í sjóndöprum augum
hans. Öldungurinn settist niður,
þetta var hans síðasta ganga.
Jarðarför Jónasar fór fram á
Kolbeinstöðum. Var hann jarð-
sunginn af séra Einari Jónssyni
presti í Söðulsholti og hélt hann
prýðilega ræðu yfir honum. Þetta
var sú fjölmennasta jarðaför er ég
hefi verið við í sveit, og gaf til
kynna hve vinmargur Jónas var.
Allir er þekktu hann vildu fylgja
ljúfmenninu Jónasi á Jörfa síðasta
spölinn hér á jörðu. Þar sem leiðir
skilja í bili, þakka ég, kona mín og
dætur ásamt systkinum mínum,
vini okkar Jónasi fyrir samfylgd-
ina á liðnum árum.
Við samhryggjumst konu hans,
frú Guðbjörgu, og allri fjölskyld-
unni, við fráfall hans. Guð blessi
þau öll.
Þórarinn Árnason frá
Stórahrauni.
Afmœlis- og
minningargreinar
AF GEFNU tilefni skal það enn ítrekað, að
minningargreinar, sem birtast skulu í Mbl., og
greinarhöfundar óska að birtist í blaðinu útfarardag,
verða að berast með nægum fyrirvara og eigi síðar en
árdegis tveim dögum fyrir birtingardag.