Alþýðublaðið - 23.11.1958, Qupperneq 11

FiugvéSarwars
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandallug: Gullfaxi er
væntanlegur til Ryk kl. 16.10
í dag frá Oslo, Kaupmanna-
höfn og Hamborg. Flugvélin
fer til Glasgow, Kaupmanna-
hafnar og Hamborgar kl. 08.
30 í fyrarmálið. — Innan-
landsflug: í dag er áætlað að
fljúga til Akureyrar og Vest-
mannaeyja. — Á morgun er
óætlða að fljúga til Akureyr-
ar, Hornafjarðar, ísafjarðar,
Siglufjarðar og Vestmanna-
ejrja.
Skipi
hugsaði með sér að eflaust
myndi hann ekki virða henni
inn. En það vekur með mér
gleði að þér skuluð vera svo
til vansa þótt hún spyrði hamingjusamur, ef til vill
Skipadeild S.Í.S.:
Hvasafell er í Gdansk, fer
þaðan til Flekkef jord og Faxa
ílóahafna. Arnaífell er í Len-
ingrad, fer þaðan væntanlega
2-±. þ. m. áleiðis til íslands.
Jökulfell fór 12. þ. m. frá
Djúpavogi áleiðis til Rostock.
llísarfell fór í gær frá Siglu-
íirði áleiðis til Helsingfors,
Hangö og Valkom. Litlafeíl
ei' á Þórshöín. Helgafell er
á Reyðarfirði. Hamrafell er
i Batum. Tusken er í Rvk.
DAGSKRÁ ALÞIXGIS, efri
deiid mánudaginn 24. nóv.:
Gjaldaviðauki 1959, frv. 2.
umr. — neðrj deild, sama
dag: 1. Bifreiðaskattur o.
fl. 2. Tollskrá o. fl. 3. Bisk-
upskosning. 4. Skipulagn-
ing samgangna.
BAZAR „Sjálfsbjargar" verð
ur haldinn 6. des. Félagar
og aðrir velunnarar, sem
vilja gefa muni, eru vinsam
lega beðnir að koma þeim
á eftirtalda staði: Verzlunin
Roði, Laugav. 74, Nökkva-
vogur 1&, kjallari, Steinhól
ar v/ Kleppsveg, Faxaskjól
16, Þormóðsstaðir við
Skerjafjörð.
KVENFÉL. NESKIRKU. Af-
mælisfundur félagsins verð
ur þriðjudaginn 25. nóv. kl.
8,30 í félagsheimilinu. —-
Skemmtiatriði: Félagsvist.
Sameiginleg kaffidrykkja.
í GffiR var dregið í myndlist
ar- og listiðnaðar-happ-
drætti Sýningarsalarins, —
Þingholtsstræti 27. Dregið
var um 30 vinninga. Fyrsta
rétt til vals hlaut númer
117. Næsta valrétt númer
623, 3. 876. 4. 1569. 5. 2004.
6. 1105. 7. 1712. 8. 528. 9.
2798. 10. 2349. 11. 328. 12.
245. 13. 217. 14. 435. 15.
1478. 16. 1091. 17. 462. 18.
2344. 19. 2624. 20. 2834. 21.
293. 22.2646. 23. 562. 24.
892. 25. 1755. 26. 125. 27.
702. 28. 2324. 29. 1926. 30.
2979. — Handhafar vinn-
ingsmiða hafa valrétt til 20.
þ. m. í þeirri röð, sem seg-
ir hér að ofan. Eftir þann
tíma fá þeir að velja sér
verk í þeirri röð, sem þeir
gefa sig fram við salinn
NÝ SKÁLDSAGA.
Þórunn Elfa Magnúsdóttir er
búin að senda frá sér nýja skáld
sögu: Frostnótt í maí. Bókaút-
gáfan Tíbrá gefur út.
Þetta er allstór bók, 283 blað-
síður. .
Frostnótt í maí er sautjánda
bók skáldkonunnar.
FYRIR RÖRNIN.
„Sigga systir mín og ég“ heit-
ir nýtt myndskreytt barnakver,
sem kom. í bókaverzlanir fyrir
skemmstu. Prentverk. Akraness
gefur út.
svolitla öfunl um leið, og
það er ekki laust við að mig
langi til að v.ta leyndarmál-
ið.
Hún snart létt arm hans
er þau gengu út á danssvæð-
ið. Hann dansaði hnitmiðuð-
um, stirðum skrefum sem
fyrr og hendi hans var köld.
En í rödd hans var ekkert,.
sem gefið gat til kynna, að
hún hefði móðgað hann með
spurni.ngum sínum. Og þegar
honum varð litið í auga henni
fahn hún að hann var enn
CAESÁR SM8TH :
hann hreinskilnislega hvað
ylli feimni hans og hlédrægni.
Hins vegar mátti líka. gera
ráð fyrir því að lítið eða ekk_
ert yrði á svari hans að
græða. En hver svo sem or-
sökin var, virtist hann sífellt
á verði gagnvart umheimin-
um.
— Þér eruð mjög ung,
mælti hann aílt í einu.
— Tuttugu og fimm. Ekki
getur það talizt neinn barns-
aldur?
— Jú, þér eruð ung?
— Eg hugsa aldrei neitt
um það. Aldur'nn veldur mér
ekki neinum áhyggjum. Eg
er tuttugu og fimm, hef ekki
minnstu hugmynd um það
sjálf hvort ég er ung eða |?**^^!**,*'~
gömul. Eg er sæmilega ham_
ingjusöm og heilsuhraust vel,
og þá hefur aldurinn ekki svo
mikið að Segja.
Hún hafði alls ekki ætlað ,
sér að gerast svo skrafhreyf- "
in. Hún hafði masað og mas-ú
að aðeins til þess að henniój
ynnist næði til að horfa á'J
hann og athuga hann nánar.
Hún gat ekki starað á han.n,
ef þau þögðu bæði, og sjálfur
sagði hann fátt.
— Eruð þér þá hamingju-
söm nú, spurði hann.
— Þessa stundina, eigið þér
við?
hefði átt að vera búinn að
koma í framkvæmd. Bíðið
þér þangað t.l ég kem aftur?
Rödd hans var innileg’
næst um því miðjandi.
Hún svaraði: Ég held . . ég
held ég verða að fara.
— Já.
Og hann sagði það eins og
hann meinti: Já, ég vissi að
þér munduð ekki vilja bíffia
mín.
Og hann hlustaðí stöðugt
eftir laginu, sem hljómsveit-
iri lék; lag nu sem hann hat-
aði, og kliðað hafði í kolli
hans allt þetta lognmolluheita
kvöld.
Nr. 3

ITA
YLQJA
— Eða í kvöld ....
— Já, það held ég. Eg hef
engar áhyggjur, og það getur
maður siennilega kallað ham_
ingju.
— Nei, hamingjan er ann-
að og meira.....Það leit út
fyrir, að honum væri mjög
í mun að henni skildist það,
vegna þess, að það hafði svo
mikla þýðingu fyrir hann
sjálfan. .... Hamingjan er
fólgin í einhverju jákvæðu,
ekki eingöngu skorti á á-
byggjum......
Hún beið þess, að hann
segði eitthvað meira, en hann
leit út fyrir að vera þegar
orðinn annars hugar, — eða
honum þótti, sem hann hefði
gerst helzt til skrafhreyfinn
og opinskár. Og andartaki
síðar spurð'i hún;
— En þér, — eruð- þér
hamingjusamur í kvöld?
— Já.
— Fyllilega hamingjusam-
ur?
Augu þeirra mættust eitt
andartak; hann hikaði við en
kinkaðl síðan kolli.
—■ Það má sjá það á yður,
sagði hún. Eg veitti því at-
hygli strax, þegar ég sá yð-
ur . koma, og það var þess
vegna að ég óskaði mér þess
að þér kæmuð og byðuð mér
í dansinn. Mig langaði til að
vita hvers Vegna þér væruð
svo hamingjusamur. ....
Bros hans varð að stirn-
aðli sársaukagrettu.
— Það fáið þér vonandi
aldrei að vita, svaraði hann.
—■ Fyrirgefið, sagði hún.
Það var ekki ætlún mín að
fai'a að hnýsast í hagi- yðar;
alls ekki, en það cr svo sjald-
an að maður hitii • fyrir
menn, sem virðast I ci ver-
öldina og líðandi s:.1 svo
björtum augum sem bér
eins og þær sjái bana í
fyrsta skipti meðviti.adi, að
þeir séu til, og þetfca valdi
þeim svo miklum fög.nuði, að
þeir megi helzt ekki mæla.
Hún rétti allt í einu úr 'séi'
og hagræddi pilsinu. En nú
minnist ég ekki meira á þáð,
því ekki vil ég eiga það á
hættu, að þér hörfið aftur
jafn hamingjusamur sem fyrr,
að hamingja hans varð ekki
skert eða frá honum tekin.
— Það er leitt að þér skuluð
ekki dveljast hér lengur en til
mánudagsins, sagði hann.
— Það finnst mér líka. En
það er þó ekki nema föstudag-
ur í dag.
— Tveir dagar geta ýmist
verið sem tvö ár, eða aðeins
tvær mínútur.
— Já, og leiðast er, að það er
■aðeins þegar maður nýtur sem
mestrar hamingju, að þeir eru
ekki lengri en tvær mínútur.
Einn af gúmhnöttunum
uppblásnu kom enn svífandi
ag þeim, en að þessu sinni
lyfti hún ekki hendi; til að
istjaka við honum. Hun virt-
ist ekki feinu sinni taka eftir
honum. Himinninn uppi yfir
var blámyrkur og stjörnu-
skinið zlandaðist birtu raf-
lampanna. Þegar henni varð
litið í augu honum sá hún
skinið endurspeglast þar; eitt
andartak þótti henni sem hún
værí að drukknun komin, og
það vakti með henni annar-
lega sælukennd.
Dansinn lauk. — ÞaU stað-
næmdust eitt andartak og
biðu þess að hljómsvteitin
tæki að leika, en þegar fyrstu
tónarnir af laginu hljómuðu
og þau höfðu stigið nokkur
skref, nam hann staðar, svo
skyndilega að hún hallaðist
þungt að barmi hans.
— Hvað er að, spurði hún
og leit undrandi á hann.
Hann var fölur ásýndum.
' Skinið í auguin hans var
sloknað, augnatillitið kalt.
Hann stóð sem stirðnaður og
svaraði seinlega:
— Ég hef gleymt dálitlu.
Hljómsveitin lék lagið
,,Dimmbláir skuggar”. Hun
spurði, dálítið óttaslegin:
— Hvað er það ,sem þér
hafið gleymt?
— Dálítið, sem ég þurfti að
gera.
Það var sem svarið ylli hon
um þjáningum. Einhver,
sem gekk framhjá, kom við
öxl honum og hann leit við,
"i-'s og hann byggist við að
einhver ávarpaði sig.
Þau gengu hlið við hl.ð
uppupp þregin. Hann reyndi
að brosa og mælti:
— Það er smáræði, sem ég
Hann fann ekki til vara
sinna, þegar hann sagði:
— Ég vona að við sjáumst
aftur, — ef til vill á morg-
un.
Og það var engu líkara en
hann væri þegar farin, slík
var óþolinmæði hans.
Þrátt fyrir einhverja að-
varandi rödd hið innra, og
sem hún ekki skildi, sagði
hún eins og ósjálfrátt:
— Vlerðurðu lengi að þessu?
— Nei.
— Þá bíð ég þín hérna.
Hann gehk hröðum skref-
um brott.
Annar kaf li.
Götudyrnar stóðu opnar í
gátt. Gulbröndóttur köttur
stökk niður af borði, sem
stóð í anddyrinu, og skauzt
út fram hjá honum um leið
og hann gekk inn. Myrkt var
neðst í stíganum, en birti eft
’ir því sem ofar dró, og nær
ljósklúu, sem logaði á efst í
ganginum; þar var svo bjart
að hann gat greint bleikfölt
andlit sit í sptegli, sem hann
gekk framhjá.
Nú ríkti ekki lengur þögn
í húsinu. íbúðarnir voru
komnir heim frá störfum til
að eta. hvíla sig og njóta aftan
kulsins; hálft í hvoru ánægð
ir með að svo heitt skyldi vera
í veðri og sólríkt, hálft í hvoru
óánægðir.
Hann heyrði glamra í postu
líni í uppþvottarbala inni í
einni íbúðinni. Hurð stóð í
hálfa gátt og ljósbarma lagði
út á stigapallinn.
Húsið var fyllt röddum, en
lokaðarhurðir dróu úr klið
þeirra. Mestur hávaðinn var
frá útvarpsviðtækinu inni í
hans íbúð. Þaðan hafð; hljóm
að tónlist þegar hann hélt að
heiman, og hann hafði gleymt
að loka fyrir; nú var bulurinn
faa'inn að lesa kvöldfréttirn-
ar.
Hann kólnaði upp, þegar
honum varð hugsað til xess,
að vel hefð getað farið svo
að hann hefði algerlega
gleymt þessu. Þá hefði út-
varpsviðtækið haldið þessurn
glymjanda fram yfir mið-
nætti og síðan tekið t.l aftur
eldsnemma að morgni í mann
lausri íbúðinni, og síðar sól-
' arhrign eftir sólarhring.
Hann tók í hurðarhúninn,
en hún varð ekki hreyfð frá
stöfum. Enn fann hann til
svimans, þessa sama svima,
em hafði næstum lagt hann
af velli, þegar hann var að
fara. Hann reyndi enn á hurð
ina, en árangurlaust, og nú
mundi hann að lásinn hafði
smiellzt aftur þégar hann
skellti hurðinnj að stöfum á
eftir sér. Hann. minntist þess
nú, að hann hafði heyrt mell-
inn bergmála um auð stiga-
göngin.
Og hann bar ekki lykilinn
í vasanum. Hann vissi það,
en leitaði hans þar engu að
síður. Rödd þularins var ró
leg og ópersónuleg, þar sem
hún barst út t.l hams gegn um
skrá’argatið.
Tallent sneri frá dyrunum
og röll þularins fjarlægðist.
Um leið varð ljósrákin á stiga
þrepinu allt í einu breiðar:
einhver hafði opnað dyrnar.
Það var ung stúlka, sem stóð
í gættinni og horfði til hans.
-— Gott kvöld, Tallent, sagði
hún.
Hún hafð; veitt honurn
nokkra ðastoð við að koma
farangrinum upp í dag. Fjöl
skylda hennar bar ættarnafn,
ið Calter, en sjálf hét hún
Mary. Hann hafði hteyrt það,
þegar faðir hennar kallaði á
hanP/-
—■ Gott kvöld, Mary, svar
aði hann.
Hún lét hallast fram á hand
riðið, hreykn af því hve
brjóst hennar voru orðin
þrýstin. Hún var eiginlega á
skólaaldri, en nú var hún í
sumarleyfi og klæðnaður
hennar v.ar heldur tildursleg
ur og með bnadarískum svip,
— Ekki er það mér að kenna, þc>
að skíturinn festist við mig ÚTI og
losni af mér INNI!:
Alþýðublaðið — 23. nóv. 1958
11