Morgunblaðið - 18.10.1978, Page 28
28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. OKTÓBER 1978.
í/ *»
MORfi-dN-yV^
RAFr/NO ! s
(0 __ r^:f>
Ilún cr að lcnda!
Ef þú hættir ckki að skammast
Kcf ck þcr vitlaust númcr cinu
sinni cnn!
Nci. mcr cr ckki kalt á
cyrunum. Kvcinstafi þoli ck
ckki að hcyra!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Fyrir nokkrum döf?um var hér
sýnt spil eftir Frakkann Leon
Tintner, sem sejya má, að hafi
líkst kennslubókardæmi í enda-
spili. Aftur lítum við á spil eftir
hann en það kom fyrir í Philip
Morris keppni í Israel á síðasta
vetri.
Gjafari vestur, allir á hættu.
Norður
S. G1092
H. KG
T. 10754
L. Á92
COSPER
COSPER.
Vestur
S. KD5
H. 93
T. DG982
L. KD6
Austur
S. 863
H. Á42
T. K6
L. 108754
Suður
S. Á74
H. D108765
T. Á3
L. G3
Tintner sat í suður og varð
sapnhafi í þrem hjörtum eftir að
vestur hafði opnað á einum tígli og
austur sagt tvö lauf.
Vestur spilaði út laufkóng og
fékk að eiga slaginn. Útlit var
fyrir, að austur þyrfti að eiga
annað spaðahjónanna en vestur
Tann veikann blett þegar hann
skipti í tíguldrottningu. Aftur gaf
Tintner en vestur spilaði aftur
tígli. Sagnhafi spilaði þá hjarta á
kónginn. En þegar austur tók með
ás varð ljóst, að vestur hlaut að
eiga bæði spaðaháspilin.
Austur spilaði spaðaáttu og
vestur fékk á drottninguna. Best
hefði verið fyrir hann að spila
laufi en hann þorði ekki, spilaði
hjarta og áður en varð hafði suður
tekið trompin og þrjú spil voru á
hendi.
Ég kem að borða um leið og ég er búinn með úfinn.
Hvað á
fólkið
að gera?
Hér fer á eftir ábending frá
konu eða fyrirspurn þess efnis
hvernig það gamla fólk, sem nú
fær sendar kröfur um viðbótar-
eignaskatt, eigi að bregðast við
þegar það á ekki fyrir honum:
„Um þessar mundir er að berast
til manna kröfur um viðbótar-
álagningu og er það jöfnum
höndum til hátekjufólks og þeirra
sem eiga eignir sem metnar eru
meir en nemur tiltekinni upphæð.
Um þetta atriði hefur nokkuð
verið deilt og stjórnarandstaðan
talið þessa leið óforsvaranlega og
of mikið vegið að gamla fólkinu.
Þannig er ástatt hjá móður
minni,' sem nú er nokkuð yfir
áttrætt, að hún á að greiða um 50
þúsund krónur til viðbótar. Hún
býr í húsi sínu, sem er talið það
til, en því er þá verið að taka
nánast allt af því? í þessum
aðstæðum er vart mikið annað
hægt að gera en selja frá sér
eignirnar til að standa við þessar
óvæntu skyldur og láta setja þetta
sama fólk á einhver dvalar- og
elliheimili. Fólkið vill líka vera
heima hjá sér, en getur það varla,
svo þetta eru vægast sagt mjög
erfið mál oghvet ég menn til að
athuga þetta og gera einhverjar
breytingar á þessu.
Kona."
• Gleymdur
stuðningur?
S. Á. skrifar:
„Á sunnudaginn var í útvarpinu
viðtal við Ingólf Guðbrandsson um
endurvakinn Pólýfónkór. Eg hefi
alltaf talið kórinn þann mikinn
feng fyrir Islendinga og gleðst því
yfir því að hann skuli halda áfram.
Hugsa gott til þess að fá að hlusta
á hann flytja menningarverk.
Það er samt eitt, sem ég get ekki
lengur stillt mig um að gera
athugasemd við. Það er ekki um
kórinn, heldur þetta viðtal og öll
verðmætt, að þessi viðbótarskatt-
ur er lagður á. Hún hefur engar
tekjur og hefur að undanförnu
ekki getað haldið húsinu neitt við
þannig að til skammar er að verða
og hún getur í rauninni ekkert
frekar tekið að sér að greiða
einhvern viðbótarskatt. Hvað á að
gera í slíku ástandi? Hvað á þetta
fólk að gera sem getur ekki gert
nema draga fram lífið af sínum
ellistyrk og má ekki við því að lagt
sé á það eitt og annað umfram
dagleg og nauðsynleg útgjöld?
Talað er um að fólki eigi að vera
kleift að búa heima hjá sér svo
lengi sem það geti og hafi heilsu
önnur um sama efni. Þeim er það
öllum sameiginlegt að þar er vel
tíundað að kórinn hafi engan styrk
fengið eða nánast .engan frá
opinberum aðilum. Þegar kórinn
var að hætta, stillti ég mig um að
gera þessa athugasemd, en nú
þegar hann er að byrja aftur með
sömu fullyrðingum, get ég ekki
stillt mig um að upplýsa það, að
Pólyfónkórinn hefur alla sína
starfsævi haft húsnæði til æfinga
sér að kostnaðarlausu í skólum
borgarinnar, um 10 ár í Vogaskóla
og líklega álíka lengi í Lauga-
lækjaskóla og er nú að byrja aftur
í Vogaskóla.
Vestur Norrtur Austur Suður
S. K5 S. G S. 63 S. Á7
H. - H. - H. - H. -
T. G T. 10 T. - T. -
L. - L. Á L. 10 L. G
Og lauf á ásinn ergði báða
varnarspilarana. Vestur réð ekki
við stöðuna og níundi slagurinn
fékkst á spaðasjöið. Spaðaáttan
hafði verið of dýrmætt spil á hendi
austurs og b.efði í stöðunni haldið
valdi á litnum.
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
-------------------... , ^
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði.
12
uppnámi eins og hún væri á
lcið til ástafundar.
— Komið þessa lcið, hcrra
Maigret. Hún fór út fyrir
stundu.
Hann hrukkaði cnnið og hún
veitti því eftirtekt.
— Eg sagði líka við hana að
hún ætti ekki að fara, að þér
kæmuð á hverri stundu og það
væri eina vitið að hún væri
kyrr heima. Hún svaraði því til
að hún hefðl ckki komizt til
þess að verzla í gær og að hún
ætti ekkert og húðum yrði
lokað seinna í dag svo að hún
væri tilneydd. Gangið í bæinn.
Ilún henti honum inn i
snyrtilega og hreina en iítt
vistlega borðstofu.
— Eg fylgist mcð telpunni á
mcðan. Coicttc hlakkar mikið
til þess að hitta yður. því að cg
sagði henni frá yður. Ilún er
hara dálítið smcyk um að þér
ætlið að taka brúðuna frá
henni.
— Hvcnær ákvað frú Martin
að fara út?
— Þcgar við komum aftur
frá yður. Þá hafði hún íata-
skipti.
— Hafði fataskipti?
— Ég vcit ekki hvað þér
eigið við?
— Ég á við að varla klæðir
hún sig á sama hátt cf hún
ætlar bara í búðirnar hér f
kring — hún klæðir sig sjálf-
sagt öðru vísi eí hún ætlar í
ba-inn?
— Hún klæddi sig mjiig
glæsilega upp á. Með hatt og
hanzka. Ilún tók með sér
burðartösku.
Áður en Maigret fór inn til
Colettc gckk hann fram í
eidhúsið þar sem ekki hafði
verið tekið til eftir morgun-
vcrðinn.
— Borðaði hún ekki morg-
unverð áður en hún kom til
mín?
— Nei, ég vcrð að viður-
kcnna að ég nauðaði svo mikið í
hcnni að cg gaf henni ckki tíma
til þess.
— Og hún hefur ekki borðað
þegar hún kom aftur?
— Nei. Ilún hitaði sér þó
sterkt kaffi. En það var ég sem
bar fram morgunverðinn
handa Colette meðan frú Mar-
tin var að skipta um föt.
Við gluggann stóð fsskápur
og Maigret opnaði hann. Hann
kom auga á að nóg virtist til af
mat. smjör. egg. kjöt í frysti-
hólfinu, grænmeti og í brauð-
skúffunni voru tvö fersk brauð.
— Eruð þér vel kunnugar
frú Martin?
— Hún er nábúi minn. Síðan
Colette varð fyrir þessu slysi
hitti ég hana oftar, því að hún
biður mig oft að Ifta til litlu
stúlkunnar mcðan hún fcr út.
— Fer hún oft út?
— Nei, ekki sérstaklega.
Aðeins til að kaupa inn.
Það var eitthvað sem hafði
sloppið úr grcipum hans, sem
hann hafði skynjað þegar hann
kom inn, en nú gat hann ckki
áttað sig á hvað það var.
Eitthvað sem lá í loftinu,
kannski hvernig húsgögnunum
var raðað, kannski lyktin. Það
var þegar hann leit á fröken
Doncoeur að hann áttaði sig á
því.
Fyrir stundu hafði honum
verið sagt að Martin hefði búið
í þessari fbúð áður en hann
kvæntist. Og þrátt fyrir að frú
Martin hefði nú búið hér með
honum í fimm ár var þetta cnn
piparsveinsfbúð að búnaði og
andrúmi. Hann horfði á tvær
ljósmyndir sem hengu á stofu-
vcggnum.
— Ilvaða fólk er þetta?
— Foreldrar hcrra Martins.
— Eru engar myndir af
forcldrum frúarinnar?
— Ég hef aldrei heyrt á þá
minnzt. Ég býst við að hún hafi
misst þá.
Meira að segja svefnherberg-
ið var gcrsncytt kvenlegum
einkennum. Ilann opnaði skáp-
dyr og kom auga á snyrtilega
upphcngd herraföt ásamt kjól-
um. Allt var virðulegt og