Morgunblaðið - 24.10.1978, Blaðsíða 28
36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. OKTÓBER 1978
+ ANDRI HEIDBERG, flugmaöur, Laufósvegi 2A, lézt aó heimili sínu aöfaranótt 21. okt. Elín Högnadóttir, Þórey Heiðberg, börn, barnabörn og systkini hins látna.
+ Elskulegur eiginmaður. stjúpfaöir, afi og tengdafaöir, STEFÁN JÓHANNSSON, lést í Los Angeles 22. október. Daöína Jóhannsson, Halla, Davíð og Hal Linker.
+ Eiginmaöur minn og faöir, GÍSLI KRISTJÁNSSON, sundhallarforstjóri, Eyrargötu 6, ísafiröi, andaöist á sjúkrahúsi ísafjaröar sunnudaginn 22. október. Guörún Vigfúsdóttir, Eyrún Gísladóttir.
+ Útför konu minnar, móöur og tengdamóður, SVÖVU BERENTSDÓTTUR, Skipholti 54, veröur gerö frá Fossvogskirkju miövikudaginn 25. október kl. 13.30. Ólafur Jónsson, Sverrir Ólafsson, Björg Gunnlaugsdóttir, Sigríóur Jóna Olafsdóttir, J. Steven Rastrick.
+ ADOLF KARLSSON, framkvœmdastjóri, Eskihlíð 26, andaöist í Landspítalanum 21. október. Fyrir hönd systkina og vandamanna. Garöar Karlsson, Erla Einarsdóttir.
+ Systir okkar, MARGRÉT GUNNARSDÓTTIR, lést 19. þ.m. Útförin auglýst síðar. Fyrir hönd ástkærs sonar hennar Regína Gunnarsdóttir, Siguröur Gunnarsson, Gunnar Gunnarsson.
+ Faðir minn, ODDGEIR Þ. ODDGEIRSSON, bókari, er látinn. Berglind Oddgeirsdóttír.
+ Útför móöur okkar, tengdamóöur og ömmu, HULDU BRYNJÓLFSDÓTTUR, fer fram frá Dómkirkjunni miövikudaginn 25. október kl. 3. Höröur Magnússon, Ólafía Magnúsdóttir Pétur G. Pétursson, og barnabörn.
Útför ^ GUÐRÚNAR JÓHÖNNU JÓHANNSDÓTTUR, Lindargötu 60, sem andaóist 13. október, hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hinnar látnu. Hermann Stefánsson, Ingibjörg Lárusdóttir, og börn hinnar látnu.
+
Jaröarför eiginmanns míns, fööur og tengdaföður,
ÓLAFS JÓNSSONAR,
stórkaupmanns,
Methaga 1,
fer fram frá Dómkirkjunni miövíkudaginn 25. október kl. 1.30.
Arnbrúöur Jónsdóttir,
Snjólaug Ólafsdóttir Briem, Haraldur Briem,
Jón Hjaltalín Ólafsson, Þórunn Þórhallsdóttir,
Órn Ólafsson.
Jóhanna Jóhannsdótt
ir — Minningarorð
Fædd 27. september 1891.
Dáin 15. októbcr 1978
Hinn 15. okt. sl. lést amma mín,
Jóhanna Jóhannsdóttir, á 88.
aldursári. Langar mig til aö
minnast hennar nokkrum oröum.
Jóhanna amma fæddist í Nýja-
Bæ, Krísuvík. Fæðing barns er
ávallt merkur atburöur. Venjulega
vekur hann fögnuð og tilhlökkun
hjá foreldrum, vinum og vanda-
mönnum, en amma var óskilgetin
og óvelkomin í þennan heim. Á
þessum tímum þótti mikil skömm
að fæðast utan hjónabands og
bitnaði það harðast á þeim, sem
enga sök átti: barninu sjálfu.
Föður sinn sá hún aldrei. Tíðar-
andinn var miskunnarlaus og
grimmur, móðirin unga sá sér ekki
fært að sjá barni sínu farborða ein
og óstudd. Var því barninu komið
sem fyrst í fóstur hjá vandalaus-
um. Að margra manna sögn munu
fyrstu æviárin hafa verið með
eindæmum erfið.Þessi köldu ár
settu spor á ævi hennar og
skapferli síðar meir. Móðuramma
Jóhönnu varð til að taka hana burt
úr fóstrinu og koma henni fyrir
hjá góðu fólki, í bænum Eiðikoti í
hraununum sunnan við Straums-
vík. Oft minntist amma á fóstru
sína í Eiðikoti, Guðrúnu Hannes-
dóttur. Hjá henni var eina hlýjan,
sem hún kynntist í æsku. Þaðan á
hún bjartar endurminningar.
Fóstra hennar var af gamla
skólanum, heiðarleg, ströng en
traust og góö. Ung fluttist
Jóhanna að heiman eins og títt var
í þá daga og bjó lengstan aldur
sinn í Hafnarfirði.
Snemma mun Jóhanna hafa
vanist vinnusemi og sjálfsbjargar-
viðleitni, ósvikin alþýðukona. Hún
ferðaðist ekki víða, fór ekki langt,
vann sín störf í kyrrþey og bar eigi
skoðanir sínar á torg. Allt hennar
líf og barátta snerist um börnin. í
þá daga va starf húsmóðurinnar
oft erfitt, að öllu leyti þæginda-
laust. Þótt vinnudagurinn væri oft
langur, var lítt á henni að sjá. Hún
hefði getað mælt sig við margar
þær konur á líkum aldri, sen\ áttu
við betri kjör að búa. Hún var fríð
sýnum, svipmikil og stórlynd. Oft
var þröngt í búi og ekki alltaf
vitað, hvað átti að vera í næstu
. máltíð. Börn hennar urðu alls 7, 3
stúlkur og 4 drengir. Skiptust á
skin og skúrir. Þyngst varð raunin,
er þrír sonanna dóu í bernsku. Án
efa hefur einlæg trú reynst henni
traustur förunautur í strangri
lífsbaráttu, verið hennar besti
skjöldur. Hún sofnaði aldrei öðru
vísi en út frá bænum sínum.
Ég heimsótti ömmu alltof sjald-
an, en stundum kom ég með
fjölskyldu mína til hennar. Ékkert
gladdi ömmu eins og að geta glatt
lítið barn og mátti þá ekki á milli
sjá hvort ljómaði meira andlitið á
gömlu konunni eða barninu. Hún
gaf allt, sem hægt var að gefa og
mátti aldrei aumt sjá. Oft þótti
mér skemmtilegt að ræða við
ömmu. Hún bjó yfir margvíslegum
fróðleik um liðna tíð í íslensku
þjóðlífi. Furðaði ég mig stundum
á, hve amma breyttist lítið, en
síðustu mánuðina sá ég, að heilsu
hennar hafði hrakað mjög. Hún
sagði þá stundum: „Finnst þér ég
ekki vera orðin ósköp lítilfjörleg
og gömul." Henni fannst hlutverki
sínu í þessu lífi lokið og orðin södd
lífdaga, sátt við að kveðja.
Einni hluta ævinnar bjó
Jóhanna amma á heimili dóttur
sinnar og tengdasonar, Lilju
Guðmundsdóttur og Hallvarðar
Guðlaugssonar húsasmíðameist-
ara, fyrst í Hafnarfirði og sl. 16 ár
í Kópavogi. Hjá þeim vildi hún
vera og hvergi annarsstaðar.
Annaðist Lilja hana af einstakri
alúð og umhyggju. Á efri árum
gafst ömmu nægur tími til tóm-
stundaiðkana og féll henni sjaldan
verk úr hendi. Hún var frábær
hannyrðakona, með sinum vinnu-
lúnu höndum heklaði hún
óteljandi dúka, milliverk í sængur-
fatnað og ýmsa muni saumaði hún
og prjónaði er prýða heimili
afkomenda hennar.
Barn að aldri fannst mér
skemmtilegt að héimsækja ömmu
suður í Fjörð, eins og við kölluðum
það. Bjó hún lengst í Hafnarfirði í
vinalegu húsinu sínu. Stendur mér
enn í fersku minni, hve allt var
sérstaklega snyrtilegt, bæði innan
húss og utan. Það var sama hvert
litið var, allt bar vott um frábæra
smekkvísi og snyrtimennsku, allt
gljáfægt og strokið handunnin
listaverk húsmóðurinnar prýddu
stofuna.
Að lokum vil ég þakka Jóhönnu
ömmu samverustundirnar. Ég og
fjölskylda mín sendum kveðju til
niðja hennar, sérstaklega Lilju og
fjölskyldu hennar, sem reyndist
henni svo frábærlega vel.
Svaníríður S. Óskarsdóttir
Bjarni Guðbjörns-
son - Minningarorð
F. 24. apríl 1888
D. 15. október 1978
Þeim fækkar óðum mönnum
eins og honum Dadda. Mönnum
sem hljóðlátt unnu verkin sín sem
vinnumenn á íslenzkum sveita-
heimilum. Mönnum sem dyggir og
trúfastir studdu hvern einstakan
heimilismann í blíðu og stríðu.
Mönnum sem dýrmætust laun
hlutu í trausti og virðingu hús-
bænda sinna.
Bjarni Guðmundur Kristján,
eins og hann hét fullu nafni,
fæddist 24. apríl 1888 að Hrauni í
Keldudal í Dýrafirði, þar sem
Arnarnúpurinn gnæfir öðrum
megin dalsins með þeirri konung-
legu tign, sem vestfirskum fjöllum
er eiginleg. Ekki kann ég að rekja
ættir hans né frá hans fyrstu
árum neitt að segja, en ungur
drengur kom hann til langömmu
minnar, Guðbjargar Bjarnadóttur
á Arriarnúpi og ólst upp hjá henni.
Móðurforeldrar mínir, Elínborg
Guðmundsdóttir og Guðjón Þor-
geirsson tóku síðar við búi á
Arnarnúpi og árið 1912 réðist
hann vinnumaður til þeirra og árið
1924 til dóttur þeirra og tengda-
sonar, Guðbjargar Guðjónsdóttur
og Kristjáns Guðmundssonar, sem
þá voru flutt að Arnarnúpi. Æ
síðan átti hann heimili hjá þeim,
enda þótt hann um stundarsakir
hyrfi til vinnu annars staðar. Mér
fannst alltaf samband þeirira
Kristjáns vera líkt fóstbræðralagi
og Guðbjörgu þótti honum afar
vænt um. Ér þau hjónin brugðu
búi fyrir liðlega 20 árum fluttist
hann með þeim til Reykjavíkur og
dvaldi hjá þeim nema síðustu árin
er hann dvaldi á Hrafnistu. Milli
Dadda og barna Guðbjargar og
Kristjáns ríkti einlæg væntum-
þykja og mér er ekki örgrannt um
að honum hafi þótt þau fylla sína
tilveru meira en flest annað. Þar
sem Daddi ólst upp á Arnarnúpi
með móðursystkinum mínum leyfi
ég mér að fullyrða, að þau litu á
hann sem bróður sinn. Hann brást
þeim heldur ekki í bróðurhlutverk-
inu og öllum lagði hann þeim
meira eða minna lið.
Hann var enginn hávaðamaður
og flíkaði ekki tilfinningum sín-
um,en frá honum streymdi þessi
dæmalausa hlýja, sem vermdi þá
er í kringum hann voru, og þó
einkum og sér í lagi börnin. Hann
gat brugðið fyrir sig græskulausu
gamni og þá var ekki hægt annað
en kætast með honum, svo var
gleðin fölskvalaus. En hugur hans
var á stundum þungur og íhugull.
Þá hrutu ekki mörg orðin af
munni hans, en hann hugsaði þeim
mun fleira.
Keldudalsbændur fóru gegnum
Haukadal er þeir fóru landleiðina
til Þingeyrar. Sæist til haps
Dadda varð uppi fótur og fit hjá
okkur krökkunum. Við kepptumst
um hylli hans. Fárra minnist ég
sem voru meiri aufúsugestir að
Vésteinsholti enn hann. Daddi átti
gnótt bóka og var ósínkur á að
lána þær. Einn veturinn var ég
ekki í skóla af sérstökum ástæð-
um. Þá sá Daddi mér fyrir
lestrarefni. Hann hvíslaði vana-
lega í eyrað á mér um leið og hann
kvaddi mig: „Hefurðu nokkuð að
lesa, elskan mín“. Svarið var
yfirleitt nei. Þá hvíslaði hann á
móti: „Ég sendi þér eitthvað eftir
helgina með honum Björgvin".
Svona var hann, hugulsamur og
góður, enda skorti hann ekki
aðdáendur af yngri kynslóðinni.
Hann talaði við börn eins og
fullorðið fólk, en þó á svo einfald-
an og auðskilinn hátt.
Allt sitt líf var Daddi í þjónustu
annarra og ósérhlífinn og dyggur
var hann. Þó gekk' hann aldrei
heill til skógar. Á unga aldri hafði
hann fengið brjósthimnubólgu,
sem gekk nærri honum, og mein í
hendi, sem orsakaði það að annar
úlnliðurinn varð staur. Til marks
um'trúmennsku hans má geta þess
að Búnaðarfélag Islands sæmdi
hann silfurbúnum staf fyrir
vinnumannsstörf.
Mér finnst núna þegar Daddi er
allur og ég lít um öxl, til þeirra
stunda er við áttum saman,
sorglegt að öll börn skuli ekki
öðlast þá hamingju, sem felst í því
að eiga slíkan vin sem hann var
okkur. Ég veit að hann lifir og þó
hann taki ekki með sér bækurnar
sínar þá verður handtakið hans og
viðmótið hið sama er við hittumst
á ný. Hans biða vinir í varpa og að
afloknum löngum vinnudegi er
gott að hvílast og hverfa á vit
þeirra.
Hvíli minn kæri vinur í friði,
hans er gott að minnast. Hafi
hann þökk fyrir allt. Guð hlessi
hann.
Útför móður okkar
HALLDÓRU ÓLAFSDÓTTUR
Drápuhliö 45,
fer fram frá Fossvogskirkju miövikudaginn 25. okt. kl. 10.30.
Ólafur Guömundsaon,
Arnlaugur Guömundsson,
Guðrún Guðmundsdóttir.
Kristín Jónsdóttir.