Morgunblaðið - 28.10.1978, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. OKTÓBER 1978
Adolf Karlsson fram-
kvœmdastj. -Minning
Fæddur 15. apríl 1916.
Dáinn 21. október 1978.
Þegar kunningjar, vinir eða
ástvinir hverfa okkur á vald
dauðans, erum við sjálf tekin að
deyja. Á meðan allt virðist leika í
lyndi, verður fæstum okkar hugs-
að til þess, að þennan örlagadóm
hafi alveldið kveðið upp yfir okkur
þegar með lífsgjöf, og að við sjálf
hljótum að fylgja á eftir, þegar því
hugnast að þóknast sér sjálfu.
Óvæntum sviptibyljum í mann-
legri tilveru gerum við okkur því
ekki nema óljósa grein fyrir á
meðan okkur sjálfum er léð heilsa
og hamingja, sem við öll höfum að
misjafnlega skilyrtu láni. Við
gefum okkur þess vegna ekki
heldur tóm til að íhuga, að lífið er
skuld, sem ekki verður að fullu
greidd nema með dauða, alveg án
tillits til þess, hvernig lífinu hefir
verið lifað.
Að öðru leyti eru okkur dulvegir
lífs og dauða í meginatriðum
ókunnar slóðir. I þeim efnum
vitum við það eitt með fullri vissu,
að allt, sem lífsanda er gætt,
hlýtur að deyja. Um stað og stund
skuldaskila vitum við ekki neitt
fyrir víst; hvorki getum né megum
vita neitt. Þessi skipan örlaganna
hlýtur að vera okkur fyrir beztu,
að öðrum kosti væri þessu ekki á
þennan veg farið.
Þrátt fyrir þetta verða viðbrögð
okkar flestra við því, sem ekki
verður undan vikizt, oftast með
svipuðum hætti. I vanmætti okkar
og umkomuleysi undrumst við og
fyllumst söknuði, þegar kærir
kveðja. Sumum okkar verður
jafnvel á að efast um réttmæti
örlagadómsins og spyrja í ein-
feldni: Hvers vegna? Þetta verður
ósjálfrátt þó að við eigum að vita,
og okkur beri að trúa, að í
dómnum felst, með einum eða
öðrum hætti, líkn öllu, er líður og
þjáist.
Reyndar væri ekki sannleikan-
um samkvæmt, ef ég léti í veðri
vaka, að mér hafi komið rauna-
fregnin um andlát Adolfs Karls-
sonar, góðvinar míns allt frá
ungdómsárum, á óvart. Báðir
höfðum við búizt við ótímabærri
burtköllun hans um allmargra ára
skeið, þótt við hefðum ekki þar
með talið okkur gefið að öðlast
hennar nánari skil, né heldur þess,
hver eða hverjir kynnu að hlýða
kalli áður. Ótti okkar var reistur á
vitneskjunni um langvarandi • og
þjakandi heilsuleysi hans, sem
okkur fannst vonlítið um, að
breytzt gæti til batnaðar. Vegna
dæmalausrar og aðdáunarverðrar
karlmennsku, viljastyrks og sjálfs-
ögunar, undir handleiðslu sam-
vizkusamra lækna, auðnaðist hon-
um eigi að síður að ná þeim aldri,
sem í æsku okkar var talinn hár.
Við dauða sínum var hann því vel
búinn og tók af æðruleysi. „Eg hef
alltaf verið mikið gefinn fyrir
ferðalög," mælti hann, þegar
læknisrannsókn hafði farið fram
og niðurstöður hennar lágu fyrir.
Adolf Karlsson, framkvæmda-
stjóri, er borinn verður til hinztu
hvílu að lokinni minningarguðs-
þjónustu í kirkju sinni, Krists-
kirkju í Landakoti, var fæddur í
Reykjavík hinn 15. apríl árið 1916.
Foreldrar hans voru hjónin María
Thejll og Karl Lárusson, kaup-
maður, einn sona Lárusar G.
Lúðvígssonar, skósmíðameistara
og kaupmanns, sem lengi var í
hópi athafnasömustu og farsæl-
ustu stéttarbræðra sinna, stofn-
anda stærstu skóverzlunar lands-
ins, er bar nafn hans, og flestum
miðaldra og eldri Reykvíkingum
og fjölda annarra landsmanna er
enn í minnum að góðu einu.
Áður en Adolf hafði slitið
barnsskónum, varð hann og fjöl-
skylda hans fyrir þeirri þungu
raun, að móðir hans andaðist
skyndilega frá eiginmanni og
stórum hópi barna, öllum á
bernsku- og æskuskeiði. Aðeins
þeir, sem svipað ólán hefir hent,
geta gert sér nálægt fullri grein
fyrir, hversu harmþrungin slík
lífsreynsla ávallt er, sérstaklega
tápmiklu ungviði á viðkvæmu
þroskaskeiði. Enda þótt Adolf og
systkini hans hafi átt því láni að
fagna í óláni sínu að eiga vísa
ástúð og hjálpfýsi göfuglyndra
ættmenna, sem ekkert töldu
standa sér nær en að verða hinum
sorgmæddu styrkur og hlíf, hlaut
að verða sem vildi, að hin sviplegu
umskipti mörkuðu spor, sem seint
hurfu, í særð hjörtu og óharðnaða
skapgerð.
Óþarft er að orðlengja, að öll
áttu systkinin öruggt athvarf hjá
föðurfólki sínu. Þau heiðurshjónin,
Anna Sigurjónsdóttir og Oskar
Lárusson, föðurbróðir Adolfs, tóku
honum opnum örmum og ólu síðan
upp í hópi sinna eigin barna af
góðum efnum og atlæti, og vissi
enginn til annars en að þau litu á
Adolf sem eitt þeirra.
Árið 1935, strax að loknu námi
við Verzlunarskóla Islands-, sem
hann hafði ástundað af eðlislægri
skyldurækni og lokið með sóma,
hóf Adolf störf við verzlun þá, er
áður getur og föðurfaðir hans
hafði stofnað og þeir föðurbræður
hans, Óskar og Lúðvíg, höfðu tekið
við af föður sínum látnum og
starfrækt síðan við vaxandi vel-
gengni á meðan þeim entist aldur.
Hjá þeim starfaði Adolf í rösklega
23 ár, eða þangað til árið 1958, en
þá voru þeir föðurbræður hans
látnir, báðir fyrir aldur fram.
Eftir það fannst honum hann ekká
heima þar lengur, það greip hann
óeirð og útþrá. Hann tók skjóta
ákvörðun eins og hans var venja
og brá á það ráð að leita sér
starfsvettvangs víðsfjarri heima-
högum.
Haustið 1958 flutti hann búferl-
um til Vancouver á vesturströnd
Kanada.
Á borgina og umhverfi hennar
leizt Adolf þegar við komuna
þangað ákaflega vel. En tvennt
vantaði. Hið fyrra: hreint loft.
„Hvergi, sem ég hefi komið, eru
litirnir og loftið eins dásamlega
hreint og á íslandi, og fyrir það er
mikið gefandi, því það er lítið
varið í að hafa fallegt umhverfi, ef
það sést varla,“ segir hann í bréfi
til mín fáum dögum eftir komuna.
Já, og kom mér ekki á óvart, að
Adolf vildi hafa allt hreint, þar
sem hann var, ekki sízt andrúms-
loft, og það ekki bara í veðurfars-
legum skilningi.
Hið síðara, sem vantaði, var
atvinna, og hana var allt annað en
auðvelt að fá í Kanada um þessar
mundir; þú verður að skrifa
fljótt, annars get ég kannske verið
kominn heim áður!“, segir hann í
lok bréfsins.
Atvinnu varð hann að fá, ekkert
gat verið honum amalegra en að
vera iðjulaus. Að vinna og vinna
vel — nei, óaðfinnanlega — það
var honum bæði nautn og lífsfyll-
ing fyrr og síðar. Og atvinnu fékk
Adolf eftir tiltölulega stutta en
harðsnúna baráttu, hjá ágætum
manni, sem ekki mátti til þess
hugsa að missa hann úr þjónustu
sinni, þegar hann hafði ákveðið að
hverfa heim aftur, þó að honum
hafi geðjast vel bæði að vinnuveit-
anda og vinnuskilyrðum.
Um miðjan apríl 1959 lagði hann
af stað frá Vaneouver, og „býzt ég
við að fara frá N.Y. 25. apríl og
verða í gömlu, góðu Reykjavík
sunnudaginn 26. apríl."
Á tilsettum tíma lagði hann upp
frá Vancouver áleiðis til New
York. Þangað kom hann fárveikur
eftir 4 sólarhringa stanzlaust
ferðalag með langferðabifreið, og
leitaði sér þegar í stað neyðar-
hjúkrunar í nokkra daga, en
jafnaði sig furðufljótt.
Heilsan, sem aldrei hafði verið
sterk, var á þrotum.
Eftir heimkomuna varð fyrst
fyrir að setja sig niður á ný og
útvega sér atvinnu. Enginn, sem
Adolf þekkti, efaðist um, að hvort
tveggja myndi verða auðvelt úr-
lausnar, og er ástæðulaust að geta
annars í því sambandi en að í störf
var hann alls staðar eftirsóttur.
Störf fékk hann enda meiri og
ábyrgðarþyngri heldur en hollt
reyndist honum sjálfum.
Adolf Karlsson, góðvinur minn
um áratugi, hefir nú lokið erfiðri
göngu.
Hann hlaut þjáningaminna and-
lát en ástæða hafði verið til að
óttast í upphafi banalegu hans.
Kallið kom að morgni hins 21.
þ.m. í Landspítalanum.
Góðvinurinn, sem nú er genginn,
var ekki vanur að spyrja, hvað
kæmi næst, heldur um hitt, hvort
gerðin eða ákvörðunin væri hrein
og rétt, því að hann var sannfærð-
ur um, að afleiðing alls, sem var
hugsað, sagt eða gert hreinlega og
rétt, gat ekki orðið nema á einn
veg.
Sjálfsagt mun eitthvað vera til í
því, að maður komi manns í stað,
eins og algengt er að komast að
orði. En það á ekki alltaf við.
Þegar kvaddir eru þeir, sem
eingöngu láta manni eftir minn-
ingar um hlýtt og prúðmannlegt
viðmót, góðvilja í garð allra og
ógleymanlega drenglund, þá
verður sætið autt.
Héðan af getur enginn komið til
mín í stað Adolfs Karlssonar.
Að leiðarlokum er mér einkar
ljúft, og reyndar ekki fær um að
kveðja hann með einlægari orðum
en þeim, að hans er sárt að sakna
og sælt að minnast; honum var
eiginlegt að hugsa það, sem er
satt, leita og finna það, sem er
gott, og gera það, sem er rétt, en í
þeirri þríeiningu töldum við ætíð
vera fólginn kjarna þess lífs, sem
er heilbrigt og þróttmikið.
Jón Þ. Árnason.
Þegar ég frétti um andlát vinar
míns, 'Ádolfs Karlssonar, sl.
laugardag, hinn 21. október, komu
margar endurminningar upp í
huga mínum. Það eru nú 44 ár
síðan ég kynntist Dolla, eins og
hann var kallaður meðal vina.
Þetta var á unglingsárunum og
síðan hefur verið óslitin vinátta
með okkur, sem enginn skuggi
hefur fallið á. Og eftir að ég
kvæntist fyrir 35 árum síðan hefur
hann verið fastur heimilisvinur,
sem hefur heimsótt okkur hjónin
reglulega öll þessi ár. Það er því
skiljanlegt að mig langi til að
minnast hans með þakklæti fyrir
tryggð hans við okkur, sem hefur
verið okkur svo mikils virði.
Þær eru margar skákirnar, sem
við höfum teflt um dagana. Og
margar skemmtilegar minningar á
ég um samverustundir okkar fyrr
og siðar. F’rásagnarsnilld Adolfs
var mikil og unun að hlusta á hann
tala um áhugamál sín.
Ég ætla ekki að rekja æviatriði
Dolla vinar okkar vegna þess, að
það munu aðrir gera. En hlýja
kveðju sendum við hjónin þessum
góða vini okkar og óskum honum
fararheilla á nýjum brautum
handan við móðuna miklu.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við hjónin til Erlu og
skyfdmenna Adolfs.
Guð blessi minningu Adolfs
Karlssonar.
Magnús Magnússon.
Vinur minn Adolf Karlsson,
framkvæmdastjóri fyrirtækisins
Hans Petersen h.f., kvaddi þennan
heim fyrsta vetrardag 21. okt. s.l.
eftir stutta legu. Þetta er ekki
aðeins sorglegt fyrir hans nán-
ustu, heldur einnig fyrir hina
mörgu vini, sem hann átti í öllum
stéttum þjóðfélagsins, því að hann
var maður vinsæll og vel metinn af
öllum, sem til hans þekktu.
Mig langar til að nota tækifærið
og minnast þessa góða vinar með
þakklæti fyrir hans löngu vináttu
og alla þá velvild, sem ég hef mætt
af hans hendi frá því að við
kynntumst fyrst á árunum fyrir
+ Móöir okkar,
SIGRÚN SIGURJÓNSDÓTTIR,
Auöarstrnti 15,
Reykjavík,
andaöist fimmtudaginn 26. október síöastliöinn. Börnin.
t
Utför eiginmanns míns og föður,
GÍSLA KRISTJÁNSSONAR,
Sundhallarforstjóra,
Eyrargötu 6, ísafiröi,
fer fram frá ísafjaröarkirkju í dag, laugardaginn 28. október kl. 14.00.
Guðrún Vigfúsdóttir,
Eyrún Gísladóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og útför móöur
minnar, stjúpmóöur okkar og ömmu,
SALBJARGAR KRISTÍNAR ARADÓTTUR,
Hofsvallagötu 20.
Anna J. Kjartansdóttir,
Dýrleif Andrésdóttir,
Soffía Andrésdóttir,
Halldóra Guðmundsdóttir,
Hallgrímur Guömundsson
og aðrir vandamenn.
t
Innilegustu þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móður okkar, tengdamóöur og ömmu,
SVANBORGAR MARÍU JÓNSDÓTTUR,
Ólafsvík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Elliheimilis og Sjúkrahúss Akraness.
Sigríöur H. Stefánsdóttir,
Erla Stefánsdóttir,
Friöa Stefánsdóttir Eyfjörð, Friórik J. Eyfjörö,
Þorgils Stefánsson, Ingibjörg F. Hjartar,
Alexander Stefánsson, Björg Finnbogadóttir,
Gestheióur Stefánsdóttir, Elínbergur Sveinsson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir vináttu og hjúkrun í veikindum þróöur okkar,
SIGMUNDAR JÓNSSONAR,
Syöra-Velli,
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og útför hans.
Systkinin.
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og jarðarför
GUÐRÚNAR SIGURÐARDÓTTUR,
frá Eyrarbakka. Vandamenn
t
Þökkum auösýnda samúö og hluttekningu viö andlát og jaröarför,
HJARTAR M. HJARTARSONAR,
Frá Hellisholti, Vestmannaeyjum.
Sérstaklega þökkum viö læknum og hjúkrunarliöi á Landakotsspítala.
Sólveig Hróbjartsdóttir,
Kristinn Hjartarson, Jóhanna Arnórsdóttir,
Klara Hjartardóttir, Elías Kristjánsson,
Marta Hjartardóttir, Daníel Guómundsson,
Óskar Hjartarson, Rut Kristjánsdóttir,
Aöalheiöur Hjartardóttir, Gústaf Sigurjónsson,
Hafsteinn Hjartarson, Fríða Ágústsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Fyrirtæki vort
veröur lokaö í dag, laugardaginn 28. október vegna
jarðarfarar.
ADOLFS KARLSSONAR,
framkvæmdastjóra,
HANS PETERSEN H/F.