Morgunblaðið - 29.10.1978, Qupperneq 25

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. OKTÓBER 1978
25
Minnzt tveggja öðlinga
Nú fækkar þeim óðum, sem fremstir stóðu,
sem festu rætur í íslenskri jörð,
vejíKÍ og vörður hlóðu,
og vcgi ruddu um hraun og skörð,
börðust til þrautar með hnefa og hnúum,
og höfðu sér ungir það takmark sett.
að bjargast af sínum búum
og breyta í öllu rétt,
segir Davíð Stefánsson í upphafs-
erindi eins ljóðs síns og þessi
vísuorð urðu kveikjan að þem
fátæklegu orðum, sem hér verða
skrað.
Kristinn Guðnason, kaupmaður
lést í ágúst s.l. Þá var undirritaður
fjarri ættlandi sínu og frétti ekki
af andláti hans, né utför, fyrr en
löngu síðar.
Engin afsökun er þó fyrir þvi
hversu iengi hefur dregist að
skrifa þessi orð, önnur en fram-
taksleysi.
Kristinn var þó sá maður sem ég
hefði hvað harðast lagt að mér að
fylgja síðasta spölinn hér á jörðu,
svo marga góða samleið höfðum
við átt saman um áratugi.
Æviferill Kristins verður ekki
rakinn hér, það hefur þegar verið
gert í minningargreinum, en mér
finnst ástæða til að rifja upp
lífsstíl hans og sjónarmið hans til
samferðafólksins og þess starfs er
hann hafði valið sér að lífsstarfi.
Ég kynntist Kristni Guðnasyni
fyrst er ég réðst til starfa í
bílaverslun hans að Klapparstíg
27, árið 1942. Hvorki var hátt til
lofts né vítt til veggja í þeim
húsakynnum, en þar ríkti gott
andrúmsloft milli húsbónda og
hjúa.
Þar eignaðist ég vináttu
Kristins, vináttu sem mér hefur
verið mikils virði æ síðan.
Persónuleiki Kristins var á
ýmsan hátt sérstæður. Sumir sem
ræða og rita um kaupmannastétt
landsins sem arðræningja og
gráðuga peningapúka, hefðu haft
gott af að kynnast honum.
Kristinn leit á starf sitt sem
innflytjandi og seljandi bílavara-
hluta sem þjónustustarf við þá
stétt raanna, sem við hann
verslaði. Þá voru vörubílar og
leigubílar aðalstofninn í bílaeign
landsmanna, þ.e. atvinnutæki.
Fáir myndu trúa því hve mikla
rækt Kristinn lagði við að kynna
sér og geta sér til hvað þeim
mönnum, er óku þessum bílum,
kæmi sér best að væri til á
markaðnum. Á árunum milli 1942
og 1950 var mikil tíska að festa
alls konar skraut á bíla og var
mikið spurt um það. Við sem
afgreiddum reyndum að fá Kristin
til að flytja þetta inn, það myndi
renna út eins og heitar lummur.
Sjónarmið Kristins var, að bíll
með ónýtan kúplingsdisk eða
kveikjulok þyrfti nú frekar á
þjónustu að halda en þeir, sem
mest vildu skreyta bíla sína, og
þar við sat.
Horki var fjárhagurinn svo
sterkur á þeim árum, húsakynnin
svo mikil, né skömmtun gjaldeyris
svo rífleg að allt væri hægt að
kaupa.
Bílstjórum þessara ára þótti
líka vænt um Kristin, svo oft var
hann búinn að hjálpa þeim um
nýjan varahlut í bilaðan bíl, og
aldrei minnist ég þess að heyra um
hann sagt ónotalegt eða illt orð.
Kristni var mikil raun að því ef
eitthvað fór til ónýtis og nýtti
hann hvern hlut sem best var
hægt. Þetta var eðlislæg sam-
haldssemi langt frá því hugtaki er
nefnist níska. Hann var mikill
höfðingi heim að sækja, stór-
gjöfull og hef ég þó grun um að
fáir hafi vitað um hans stærstu
gjafir.
Kona Kristins, Ástríður
Sigurðardóttir, var einnig frábær
lífsförunautur og sýndi með
heimilishaldi sínu, barnauppeldi
og siglöðu viðmóti, að hún átti
sinn hlut í að skapa þann ramma,
sem gerði heimilið að Grettisgötu
75 og síðar að Grenimel 43 að þeim
sólskinsbletti er beindi okkur
vinum hans á þessa staði þar sem
við nutum samvista góðs fólks.
Ástríður andaðist fyrir nokkr-
um árum og var það að sönnu
mikið áfall fyrir Kristin. Börnin
reyndust honum þá betri en ekkert
og kunni hann vel að meta allt er
þau gerðu fyrir hann.
Kristinn var einn af þeim
mönnum er settu svip á bæinn og
fram undir það síðasta var gaman
að hitta hann glaðan og reifan og á
fullri ferð um götur borgarinnar.
Þótt mörg ár séu liðin síðan ég
hætti störfum hjá Kristni, hélst
vinátta okkar óbrigðul. Ég tel að
mér og fjölskyldu minni hafi verið
mikill fengur að kynnast þeim
hjónum og tel ég mig hafa haft
meira gott af samvinnu og sam-
vistum við Kristin Guðnason en
aðra samvistarmenn á lífsleiðinni,
þótt rúm 20 ár skildu okkur að,
hvað aldur snerti.
Ég votta börnum Kristins,
tengdabörnum og barnabörnum
samúð mína og fjölskyldu minnar.
Það er engin sorg þótt aldinn
hnígi, en ótæmandi gleði að eiga
góðar minningar um fallna 'for-
eldra og vini á lífsleiðinni.
Svo gerðist það 19. þ.m. að
Sigurður Árnason frá Stóra-
Hrauni andaðist. Að vísu kom það
engum á óvart, er fylgst hafði með
heilsu hans upp á síðkastið, þótt
maður væri lengi búinn að líta á
hann sem ódauðlegan. Svo lengi
hafði hann boðið birginn, með
fullri reisn, þeim ógnvaldi er leiddi
til brottfarar hans af þessari jörð.
Ég hafði ekki þekkt Sigurð lengi.
Ég kynntist honum og Sigrúnu,
konu hans fyrst, þegar sonur minn
og dóttir hans trúlofuðust og þó
mest eftir að þau giftust á 70 ára
afmæli Sigurðar, 15. júní 1974.
Ég ætla því hvorki að skrifa um
ættfærslu hans né lífsstarf, það
verður gert af öðrum, er lengur
hafa orðið honum samferða, en
mig langar til að draga fram
nokkra þætti í persónuleika
Sigurðar, viðhorfum hans til
samferðafólksins á lífsleiðinni og
lífsgleði þeirri er hann bjó yfir.
Eitt af því fyrsta er ég tók eftir
í fari hans var sú einstaka
hjálpsemi er hann sýndi öðrum,
oft við erfiðar aðstæður. Þau voru
ófá sporin er hann gekk til til að
aðstoða gamla sveitunga af
Snæfellsnesi, eða aðra er að því
höfðu komist að gott væri að leita
til hans. Aldrei heyrði ég neinn
biðja hann bónar, sem hann ekki
uppfyllti af einlægni og ánægju.
Heimili þeirra Sigurðar og
Sigrúnar líktist oft meira hóteli en
einkaheimili. Alltaf var pláss fyrir
næturgesti og voru Snæfellingar
þar mestir aufúsugestir, þótt allir
aðrir væru líka velkomnir. Ekki
veit ég hve margir höfðu lykla að
íbúðinni í Stórholti 32, og gátu
gengið inn þegar þeir vildu, en þeir
voru margir.
Við hjónin vorum oft með
Sigurði og Sigrúnu á heimili
Eysteins sonar okkar og Jódísar
dóttur þeirra bæði í Reykjaskóla í
Hrútafirði og í Laugargerðisskóla
á Snæfellsnesi, eftir að þau fluttu
þangað. Sigurður hafði mikla
ánægju af þessum heimsóknum, og
var allra manna glaðastur, enda
leyndi sér ekki umhyggja hans og
ást á barnabörnunum.
Sem áhugamál stundaði
Sigurður mikið ættfræði og var
ótrúlega vel að sér í ættum fólks
um allt land. Hann hafði mikla
ánægju af áð rekjá ættir og
ættfæra fólk er hann hitti og
ósjaldan vissi hann miklu meira
um ættir fólks, er hann hitti á
förnum vegi, en það vissi sjálft.
Það var gaman að koma í
Stórholt 32, þegar eitthvað af
systkinum Sigurðar var þar gest-
komandi. Þar ríkti nánast gáski og
örlaði á stríðni milli þessara
harðfullorðnu systkina, og margar
gamlar stríðnissögur voru dregnar
fram úr fylgsnum minninganna,
þeim og öðrum til ánægju.
Ég veit ekki hvort hægt er að
kalla þetta minningargrein, en
svona vil ég minnast Sigurðar.
Ég veit hitt og annað um
ævistarf hans og ýmsan sóma er
honum var sýndur, en ég veit að
aðrir hljóta að skrifa um þá hluti.
Fyrir mér er það mannvinurinn,
hjálparhellan, gleðimaðurinn og
trúmaðurinn Sigurður Árnason,
sem vitjað hefur feðra sinna.
Kæra Sigrún, Elísabet, Jódís og
aðrir nánir ættingjar. Við Guðrún
vottum ykkur samúð, en hlökkum
til að minnast Sigurðar í ykkar
hópi, því sem betur fer lifir
minningin, þótt maðurinn deyi.
Ég enda þessi orð með öðru
erindi úr sama kvæði, sem ég
byrjaði með:
Það lýsti þeim sama leiðarstjarnan,
en lítið er um þeirra íerðir spurt.
Allir kusu kjarnann,
en köstuðu hýðinu burt.
beir (ræddu hver annan á (örnum vegi
um forna reynslu ok liðna stund,
ok döfnuðu á hverjum degi
að drengskap og hetjulund.
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.
Jónas Eysteinsson.
+
Útför systur okkar
MARGRÉTAR GUNNARSDÓTTUR
fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 30. október kl. 13.30.
Fyrir hönd Árna sonar hennar.
Regína Gunnarsdóttir,
Siguróur Gunnarsson,
Gunnar Gunnarsson.
• Útför fööur okkar og bróöur
ODDGEIRS Þ. ODDGEIRSSONAR,
bókara,
fer fram frá Dómkirkjunni þriöjudaginn 31. þ.m. kl. 13.30.
Blóm eru vinsamlega afþökkuö, en þeim sem vildu minnast hans, er bent á
Hjartavernd. Berglínd Oddgeirsdóttir,
Skúli H. Oddgeirsson,
, Sigríöur M. Buie,
Jón Oddgeirsson og systkini hins látna.
Útför móöur minnar,
SIGRÚNAR JÓNU GUDMUNDSDÓTTUR,
frá Grunnavík
veröur gerö frá Fossvogskirkju þriöjudaginn 31. október kl. 10.30.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna.
Rósa Guörún Bjarnadóttir.
+
Fljartans þakkir til alira sem sýndu okkur samúö og vinarhug viö fráfall og
útför eiginmanns míns,
SIGURDAR E. INGIMUNDARSONAR
forstjóra.
Sérstakar þakkir færum viö læknum og hjúkrunarfólki Landsspítalans á
lyflækningadeild 3 C.
Fyrir hönd barna og annarra ættingja
Karitas Guðmundsdóttir.
+
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför móöur okkar
JÓHÖNNU JOHANNSDOTTUR,
Hraunhvammi 3, Hafnarfirði.
Börn hinnar látnu.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför móöur
okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
ELÍNAR JÓHÖNNU SIGURÐARDÓTTUR,
frá Bergstööum,
Vestmannaeyjum.
Hjördís Guömundsdóttir, Alexander Guömundsson,
Óskar Guðmundsson, María Magnúsdóttir,
Tómas Guðmundsson, Halldóra Óskarsdóttir,
Aöalbjörg Jónsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Eiginmaöur minn, faðir, tengdafaöir og afi
BERNODUS BENEDIKTSSON
stýrimaður
Lönguhliö 23
veröur jarösunginn í Fossvogskirkju þriöjudaginn 31. október kl. 15.00. Blóm
og kransar vinsamlegast afþökkuö, en þeim sem vildu minnast hans er bent á
Krabbameinsfélag (slands.
Elíasabet María Sigurbjörnsdóttir,
Sigurbjörn Benodusson, Turid Bernodusson,
Sigriður Johannssen, jan Johannssen,
Jórunn Bernodusdóttir, Stefan Hallgrímsson,
Þóra Bernodusdóttir, jón Ársælsson,
Anna Fríða Bernódusdóttir, Kristján Auðunsson,
og barnabörn.