Morgunblaðið - 22.11.1978, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. NÓVEMBER 1978
lést 20 nóvember + ÞÓRIR G. JÓNSSON, Hringbraul 96. Kellavík,
Anna Sveinadóttir.
+
Frændkorja mín,
GUDRÍDUR JÓNSDÓTT1R,
éður til haimili* að Vmturgötu 33b, Raykjavík,
andaöist á Elliheimilinu Grund í Reykjavik 20. nóvember s.l.
Fyrir hönd vandamanna,
Guóríður Guðbrandadóttir.
ÞÓRÓLFUR GÍSLASON,
andaöist föstudaginn 17. þ.m. á Landakotsspítala.
Kveöjuathöfn fer fram í Fossvogskirkju, fimmtudaginn 23. nóv. kl. 3.
Bðrnin. ■
t
Fööurbróöir minn
INGÓLFUR SIGFÚSSON,
Skjólbraut 10,
Kópavogi,
andaöist 11. nóvember aö Grensásdeild Borgarspítalans.
Útförin hefur fariö fram.
Þakka þeim sem reyndust honum vel.
Ragna Jónadóttir.
t
Látin er í Los Angeles systir okkar og amma
HELGA GUÐMUNDSDÓTTIR,
frá Stóra-Hofi,
Elín Guðmundadóttir,
Ágúat Guömundaaon, Hákon Guðmundaaon,
Þuríður G. Haukadóttir, Halga Haukadóttir.
t
OKTOVÍA JÓNSDÓTTIR
andaöist að Sólvangi í Hafnarflröi 10. nóv. 1978.
Jaröarförin hefur fariö fram.
Ættingjar.
t
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug vegna fráfalls elsku litla drengsins
okkar og bróöur
MAGNÚSAR VIKTORS,
er lést af slysförum þann 12.11.
Jaröarförin hefur fariö fram.
Stefanfa Jóhannadóttir,
Vöggur Magnúaaon,
Ólöf Huld Vöggadóttir.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og jaröarför
STEFÁNS BJÖRNSSONAR.
Ágúata Sigurbjörnadóttir,
Guðmunda og Gunnar Peteraen,
Greta og Steinar Petereen,
Birna og Gunnar Mér.
t
Þökkum hjartanlega auösýnda samúö og hlýhug viö fráfali og jaröarför sonar
okkur og bróður,
TRYGGVAJÓNSSONAR,
Eyjahrauni 33, Þorlákahöfn,
sem lést af slysförum þann 5. október s.l.
Sérstakar þakkir færum viö vinnufélögum hans, nágrönnum okkar og
kvenfélagi Þorlákshafnar fyrir ómetanlega aöstoö.
Guö blessi ykkur öll.
Jón Þorvaidaaon, Kriatbjörg Einaradóttir,
Einar Jónaaon, Þuriður Jónadóttir.
Minning:
Bjarni Gunnars-
son frá ísafirði
Bjarni var fæddur á Eyri í
Skötufirði 2. sept. 1891 og var því
87 ára að aldri er hann lézt í
sjúkrahúsi í Reykjavík 4. nóv. s.l.
Bjarni var sonur Gunnars Sigurðs-
sonar, garðyrkjumanns, og bónda
á Eyri, og konu hans Kristínar
Önnu Haraldsdóttur.
Ættfærsla Bjarna, hið næsta, er
sem hér segir:
Gunnar f. 8.6.1862, d.12.6.1915
Sigurðsson, bónda í Skálavík og
Hörgshlíð, Hafliðasonar, bónda á
Skarði og Borg í Skötufirði,
Guðmundssonar hins sterka,
bónda á Kleifum í Skötufirði,
annálaður þrekmaður og krafta-
jötunn, Sigurðssonar, bónda á
Strandseljum, Torfasonar.
Kristín, móðir Gunnars, var
Halldórsdóttir, bónda á Hvítanesi
og í Hörgshlíð, Halldórssonar.
Kristín Anna, móðir Bjarna,
f.15.1. 1869, d. 19.9. 1898, Haralds-
dóttir, járnsmiðs og skyttu á Eyri,
Halldórssonar bónda og járnsmiðs
s.st. Jónssonar s.st.
Salóme, móðir Kristínar Önnu,
var Halldórsdóttir, systir Kristín-
ar, móður Gunnars. Þannig að
Gunnar og Kristín Anna foreldrar
Bjarna, voru systrabörn. Kristín
og Salóme Halldórsdóttir, ömmur
Bjarna, voru systur hinna kunnu
bræðra við Djúp, Jóns á Laugabóli,
Gunnars í Skálavík, Hafliða í Ögri
og Guðmundar, járnsmiðs í
Hafnarfirði, síðast í Ögri.
Móðursystkini Bjarna, sem á
legg komust, voru Valdimar
Haraldsson, skipasmiður í Reykja-
vík, og Júlíana Haraldsdóttir,
kona Eggerts Reynibaldssonar,
bónda á Kleifum í Seyðisfirði
vestra, síðar í Bolungarvík, og er
ættbogi þessa fólks alls mikill að
vöxtum við Djúp vestur og víðar.
Bjarni er síðastur systkinanna
frá Eyri, sem gengur fyrir
ætternisstapann. Þau voru sex:
Elztur var Haraldur, prentari í
Reykjavík, f.14.9. 1890, d. 2.6. 1922,
ókvæntur, þá Bjarni sem hér er
minnst. Kristín f. 28.9. 1892, d. 3.4.
1968, gift Kristjáni P. Skjóldal,
bjuggu að Ytra-Gili í Eyjafirði og
áttu átta börn; Salóme, f. 24.4.
1895, d. 20.11, 1977, gift Hermanni
Hermannssyni, bjuggu á Svalbarði
í Ögurvík og síðar á ísafirði, áttu
ellefu börn og Kristín Anna, f.
28.8. 1898, d. 5.8. 1928, átti
laundóttur, sem kemur við þessa
sögu, með Ara Arason frá Flugu-
mýri. Kristín giftist síðar Ólafi
Steinssyni á Keldu í Mjóafirði og
átti með honum eina dóttur barna.
Elísabet Anna, f. 16.3.1894 d. 1966,
átti barn með Óskari Halldórs-
syni, útgerðarmanni, bjó ógift i
Kaupmannahöfn alla tíð. Þar býr
og Haraldur sonur þeirra Óskars.
Kristín Anna, móðir Bjarna, dó
1898, eins og fyrr segir, frá sex
börnum sínum, því elzta átta ára.
Brá Gunnar faðir hans þá búi og
gerðist fyTst ráðsmaður í Ögri um
skamma hríð hjá Þuríði, ekkju
Jakobs Rósinkarssonar, en fyrri
maður hennar var Hafliði Hall-
dórsson, móðurbróðir Gunnars.
Síðar fluttist Gunnar suður á
Álftanes og var þar ráðsmaður um
árabil, fyrst á Bessastöðum og
síðar á fleiri býlum og dó þar
syðra.
Börnum sínum kom Gunnar til
fósturs hjá ættmennum sínum og
konu sinnar, og var engu í kot
vísað. Bjarni fór í fóstur til
föðurbróður síns, Bjarna á Borg í
Skötufirði.
Bjarni á Borg var með fyrstu
mönnum að kaupa vél í bát sinn,
enda var Bjarni mágur Árna
Gíslasonar, síðar yfirfiskmats-
manns á Isafirði, þess er fyrstur
varð til að setja vél í fiskibát
hérlendis, en Árni var giftur
Kristínu systur Bjarna. Komst
Bjarni Gunnarsson því kornungur
í kynni við vélar og varð vélgæzla
aðalfstarf hans í 45 ár. Hann sagði
mér þá sögu, að fyrsta vélbát sinn
hefði Bjarni fóstri hans síðar selt
Gísla nokkrum í Súðavík, sem
nefndur var gat-í-kamb. Viður-
nefni sitt fékk Gísli af því að hann
þræddi hrognkelsi í gegnum
kambinn upp á band og tjóðraði
þau í flæðarmálinu og hafði hann
þannig nýja beitu, en þá var mikill
Magnús Viktor Vöggs-
son—Minning
Fæddur 12. maí, 1973
Dáinn 12. nóv. 1978
Ó, Jesú bróéir bczti
ok barna vinur mesti.
Æ. breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Þegar mamma kom úr símanum
að kvöldi sunnudagsins 12. nóvem-
ber og sagði: „Hann Magnús litli er
dáinn," þá var eins og eitthvað
brysti innra með mér. Hvernig gat
þetta verið? Við sem höfðum verið
að skoða saman myndabækur
seinnipartinn þennan dag.
Það var erfitt að trúa því, að
þessi litli vinur minn ætti ekki
eftir að koma framar með foreldr-
um sínum og litlu systur hingað í
Selás 13.
Magnús litli var tíður gestur á
heimili foreldra minna og mikil
vinátta með okkur tveimur þrátt
fyrir mikinn aldursmun. Magnús
var mikill dýravinur og fór
snemma að fara í hesthús til
gegninga með pabba sínum. Og
hér lék hann sér oft við heimilis-
hundinn, hana Pollý sem fékk
margan bitann hjá Magga litla.
Ævi þessa litla frænda míns
varð ekki löng, en honum tókst á
sinni skömmu ævi að veita gleði og
ást inn í líf okkar., sem eftir lifum,
já okkar, sem nú söknum litlæ
drengsins, sem svo skjótt var frá
okkur hrifinn.
Ég vil með þessum fátæklegu
orðum þakka Magga litla fyrir
allt, sem hann var mér í þessu lífi.
Mamma, pabbi og yið bræðurnir
biðjum algóðan guð að varðveita
hann og vaka yfir honum.
Elsku Bebba og Vöggur, guð
styrki ykkur og blessi minningu
litla drengsins ykkar, sem mun
lifa áfram í hjörtum ykkar beggja.
Brynjar frændi.
siður að beita hrognkelsum. Þegar
Gísli gat-í-kamb hafði átt bátinn
skamma hríð hafði vélgæzlan
gengið svo nærri honum að hann
missti ráð og rænu, varð vitlaus og
dó út úr öllu saman. Nútímafólk
getur auðvitað ekki gert sér í
hugarlund sálarstríð manna í
dentíð þegar vélarófreskja hóf
skelli sína og skruðninga, knúin
svart'agaldri. Bjarni frændi sagði
mér að pumpuverkið á vélarófét-
inu hefði ráðið úrslitum um
sálarheill Gísla gat-í-kamb.
Bjarni hélt til ísafjarðar 14 ára
gamall með fóstra sínum. Síðan lá
leiðin suður til Gunnars föður
hans, en að því búnu starfaði hann
um hríð hjá Milljónafélaginu í
Viðey, en þangað hafði fóstri hans
þá ráðizt. Að vörmu spori hélt
Bjarni vestur á nýjan leik til
ísafjarðar, sem hann taldi alla tíð
samastað sinn, þótt leiðir lægju á
stundum til ýmissa átta. M.a. var
hann tveggja ára skeið vélstjóri á
skipum frá Akureyri. Tókst mér á
góðri stundu í Vestmannaeyjum
fyrir sex árum að fá hann til að
segja mér frá þeim árum og ýmsu
er á daga hans hafði drifið en
yfirleitt var hann ekki snokinn
fyrir óþarfa upprifjun á liðinni tíð
og anzaði ekki slíku ónytjutali.
Það var skemmtileg dagstund þar
sem karl lék á als oddi og lét vaða
á súðum um menn og málefni,
stálminnugur sem hann var. Þá
kom í ljós, að Bjarni frændi hafði
ýmislegt brallað um ævina, á
sínum yngri árum áður en hann
festi ráð sitt og gerðist stakasti
reglumaður til orðs og æðis, sem
ég hefi kynnzt. Ég vissi að vísu að
hann var mikill lombermaður, en
að hann hefði verið glannafenginn
fjárhættuspilari kom mér í opna
skjöldu. Hann sagði mér dæmi til
þess. Eitt sinn bar það til á
Akureyrarárum hans að hann
hafði spilað lengi og tapað miklu
fé. Var hann orðinn gersamlega
fjárvana og skuldugur spilaföntum
og rummungum. Bjarni fer'þá til
og fær ábyrgð hjá útgerðarmanni
sínum og nær bankaláni kr. 500,
sem var stórfé þá. Þetta var á
bannárunum, en á leiðinni í
spilavítið á ný, keypti hann sér
meðal, sem gekk undir ýmsum
nöfnum, apótekaraspritt, dúndur
eða hundaskammtar. Þetta tók
hann í einu inn því í honum var
víghrollur. Fór síðan til bg græddi
á skammri stundu slíkt stórfé, að
hann gat þegar í stað greitt upp
bankalánið og lagt fé fyrir. Þegar
Vetur konungur er genginn í
garð og blessuð börnin fá sitt
langþráða tækifæri til að fagna
honum. Sköpunarmáttur þeirra og
hugmyndaauðgi fær ótakmarkaða
útrás bæði í verki og athöfnum
þegar hann birtist. I þessum
fögnuði er lítill þáttakandi Magn-
ús Viktor að leik ásamt félögum
sínum, hann er ekki einn um að
vilja taka þátt í ærslafullu atferli
þeirra og leikjum, þegar skyndi-
lega slær þögn á hópinn. Maðurinn
með ljáinn hefur orðið á vegi þessa
litla drengs, hann fer ekki í
manngreinarálit, sama hvort um
er að ræða hrörnuð gamalmenni
eða saklaus börn. Á þeirri stundu
nístir sorgin hjartað dýpst þegar
lítið æskuljós er slökkt.
Magnús Viktor var svipfríður
drengur með þróttmikið og gáska-
fullt fas, síkátur og oftast með
bros á vör. Hann var óspar að
miðla öðrum af gleði sinni, sem
honum var svo rík og kunna litlu
frændsystkinin honum bestu
þakkir fyrir allt sem hann gaf
þeim. Við föðursystur Magnúsar
Viktors makar okkar og börn,
viljum auðsýna foreldrum hans
Stefaníu Jóhannsdóttur og Vögg
Magnússyni ásamt litlu systur
Ólöfu Huld og hálfsystrum, okkar
dýpstu samúð. Við biðjum Magn-
úsi Viktors Guðs blessunar um
alla eilífð.
I>að verði allt, sem vill minn Kuð,
hann vill oss æ hið besta.
þeim blessun æðst er ákvörðuð,
sem á hann trúna festa
Hans hjálp er næst, er neyð er ha*st
hann náðar, þótt hann hryggi
því allt mitt traust ók óttalaust
á ást ok likn hans byggi.
Hilmar II. Gunnarsson.