Morgunblaðið - 24.11.1978, Síða 26
26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 1978
+ Eiginmaður minn, FRANS PÁLL ÞORLAKSSON fyrrverandi akipatjóri, Hæðargerði 34, lézt í Borgarspítalanum 22. nóvember. Arnheiður Bergateinadóttir.
t Eiginmaöur minn og faöir, JÓNATAN AGNARSSON, Faxabraui 33D, Keflavík lést af slysförum þann 21. þessa mán. Jaröarförin auglýst siöar. Elísabet Halldórsdóttír, Kristjana Jónatansdóttir.
+ Eiginkona mín og móöir mín, SIGURLAUG HINRIKKA ÓLAFSDÓTTIR frá Sviðholti, andaöist í Landakotsspítala 10. nóvember. Útförin hefur fariö fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu. Siguróur Guömundsson, Ólöf Matthíasdóttir.
+ Eiginkona mín, SVEINBJÖRG JÓNSDÓTTIR sem andaöist 19. þ.m. veröur jarðsett að Útskálum, laugardaginn 25. þ.m. kl. 2 e.h. Áætlunarferö verður frá Umferöarmiöstöðinni í Reykjavík kl. 12.30. Fyrir hönd vandamanna, Hjörtur B. Helgason.
+ Maðurinn minn, faöir okkar og sonur, GUÐJÓN RÚNAR GUÐJÓNSSON, flugmaður, verður jarösettur frá Fossvogskirkju mánudaginn 27. þ.m. kl. 3. Sigrióur Alexander og börn, Guójón Árnaeon.
+ Minningarathöfn um son okkar og bróöur, JÓNS INGA INGIMUNDARSONAR, Hafnargötu 68, Keflavík, fer fram í Keflavíkurkirkju laugardaginn 25. nóvember kl. 2 e.h. Fyrir hönd vandamanna, Ingimundur Jónsson, Steinunn Snjólfsdóttir og systkini.
+ Eiginkona mín og dóttir okkar. ERNA SIGRÍDUR HARALDSDÓTTIR, flugfreyja, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni föstudaginn 24. nóvember. Athöfnin hefst kl. 1:30. Jón Páll Bjarnason, Magnea Þórarinsdóttír, Haraldur Gislason.
+ Utför eiginmanna okkar, ÁSGEIRS PÉTURSSONAR, ÓLAFS AXELSSONAR, ÞÓRARINS JÓNSSONAR, veröur gerð frá Dómkirkjunni í Reykjavík laugardaginn 25. nóvember kl. 10.30. Blóm og kransar eru vinsamlega afbeðin, en þeim sem vildu minnast þeirra er bent á aö láta líknarstofnanir njóta þess. Þórey Ingvarsdóttir, Auður Ólatsdóttir, Borghild Edwald.
Lokaö efftir hádegi í dag Sigurdur Elíasson h.f., Auðbrekku 52, Kópavogi.
Erna Haraldsdóttir
flugfreyja—Minning
Þangað sem mæru minninKarnar skína
mæna nú vinaraugu full af tárum.
Kraftarins Guð, ég bið um blessun þína.
bætur og græðslu á þeirra djúpu sárum.
Lát þú um sálir syrgjendanna heima
svalandi lindir náðar þinnar streyma.
G.M.
I daK kveðjum við eina af okkar
reyndustu og ástsælustu flugfreyj-
um. Það er sárt þegar blæju
dauðans ieggur yfir kæra vini svo
snöggt og óviðbúið og erfitt að
sætta sig við að hún Erna sé ekki
lengur á meðal okkar hér. En við
trúum því að hún sé flutt í aðra og
betri veröld og vitum að andi
hennar er með okkur í því starfi
sem hún unni svo mikið.
A kveðjustund kemur ævinlega
hið bjarta upp í hugann og hvað
Ernu snertir og kynni okkar
starfsfólks Loftleiða af henni má
segja að aldrei hafi fallið skuggi
þar á. Erna var einstaklega
aðlaðandi í útliti og segir máltæk-
ið oft að útlitið spegli innri mann.
Hún var afar vel liðin meðal okkar
starfsfólksins. Hún unni starfi
sínu af alhug og var jákvæð og heil
í öllu sínu lífi. Hún hafði til að
bera eiginleika sem okkur mörg
því miður skortir svo mjög í
streitu hins daglega lífs, en það er
að gefa smáatriðunum gaum,
uppörva þær, sem nýrri eru i
starfi, geta þess sem vel var gert
og sjá hið jákvæða í fari sam-
ferðarmanna sinna.
Það eru slíkir einstaklingar sem
setja svip sinn á tilveruna. En
staðreyndum verður ekki breytt.
Erna er ekki lengur á meðal okkar,
hún hefur fyrir aldur' fram lagt
upp í ferðalagið mikla sem allra
okkar bíður, og við verðum að trúa
því að allt hafi sinn tilgang hversu
óskiljanlegt sem það er. Orð eru
svo fátækleg á svona stundum, en
hugir okkar dvelja hjá Ernu og
óskum við henni Guðs blessunar á
nýjum leiðum.
Við vottum eiginmanni, foreldr-
um og öðrum ástvinum okkar
innilegustu samúð og megi algóður
Guð veita þeim styrk.
Svo hleypur æskan unKíi
óvissa dauðans leið
sem aldur <>K ellin þunira
allt rennur sama skeið.
InnsÍKÍi eninn fenKU
upp á lífsstunda bið
en þann kost undir Kentru
allir að skilja við.
H.P.
Fclagar úr Flugfreyjufélaginu.
Hastarleg er sú staðreynd að
það eina sem við mannanna börn
eigum örugglega fyrir höndum er
að eitt sinn munum við deyja. Eigi
að síður koma andlátsfregnir
oftast nær öllum á óvart og þeim
mun óvæntar, en ella sem hinn
látni er yngri. Við stöndum ætíð
ráðþrota frammi fyrir þeirri köldu
staðreynd sem andlát fólks á bezta
aldri og í blóma lífsins ævinlega
er.
I s.l. viku stóðu aðstandendur
átta starfsmanna Flugleiða, sem
allir voru á bezta starfsaldri,
andspænis þessari köldu og ill-
skiljanlegu staðreynd sem landa-
mæri lífs og dauða eru. Fólki í
blóma lífsins hafði skyndilega
verið svipt af sjónarsviðinu.
Einn þessara flugliða var mág-
kona mín, Erna Sigríður Haralds-
dóttir, sem ég vil nú minnast með
fáum og fátæklegum orðum sem í
engu fylla það skarð sem hún
skilur eftir í hópi fjölskyldu,
tengdafólks og vina.
Hvenær sem Erna kom í heim-
sókn annaðhvort til mín eða til
tengdaforeldra sinna kom með
henni ferskur blær, kannski vegna
þess að hún var sífellt á ferð og
flugi. Aldrei gleymi ég þeirri
stund, er fundum okkar bar fyrst
saman. Kom hún ein síns liðs á
heimili foreldra minna, þá nýgift
bróður mínum, Jóni Páli, en hann
var ókominn heim frá Svíþjóð.
Mér þótti Erna sýna heilmikinn
kjark að mæta nýrri fjölskyldu
sinni ein á báti. En tilfellið var að
Erna var ekki hrædd við hlutina.
Ég man líka vel í síðasta skiptið
sem ég sá hana. Það var í vetur,
einnig á heimili foreldra minna.
Þá kom Erna og hjálpaði til við
flutning þeirra í annað húsnæði.
Hún sýndi einnig þá að hún var
ekki hrædd að takast á við hlutina.
Daginn áður en hún fór í sína
hinztu ferð hringdi hún til þess að
kveðja okkur. Við ráðgerðum að
hittast er hún kæmi aftur heim.
Hvorugri okkar datt í hug að
heimkoman yrði á þann hörmu-
lega veg sem raun varð á.
Nú er skarð fyrir skildi og
mágkona mín er til moldar borin í
dag. Það geta engin orð lýst
hvernig mér er innanbrjósts. —
Það fer því bezt á því að hafa þessi
orð ekki fleiri.
Mig langar aðeins til þess að
biðja algóðan Guð að stýrkja
foreldra Ernu og Jón Pál bróður
minn í þeirra miklu sorg. Nú eiga
þau ekkert eftir nema minning-
arnar um góða dóttur og elskulega
eiginkonu að hugga sig við.
Anna Bjarnason.
Slys og sorgir hafa verið föru-
nautar íslenzku þjóðarinnar í
gegnum aldirnar, og þó að við
höfum verið að mestu lausir við
dauðsföll af völdum styrjalda, þá
hefur maðurinn með Ijáinn fengið
sitt frá okkur.
Þegar mér barst sú sorgarfregn
snemma morguns, að hræðilegt
flugslys hefði orðið, og yndisleg
náin frænka mín hefði farist, gat
ég ekki tára bundist og trúði
tæplega mínum eigin eyrum, því
nokkrum dögum áður hafði ég
verið að hugleiða hvernig málverk
hún Erna vildi helzt hjá mér, því
stutt var síðan við höfðum rætt
um það.
Erna Sigríður Haraldsdóttir var
fædd í Vestmannaeyjum 25.1.
1940, dóttir móðursystur minnar,
Magneu Þórarinsdóttur, og Har-
alds Gíslasonar, og þar átti hún
heima fyrstu ár ævinnar. A þeim
árum var það alltaf gleðiefni,
þegar Erna Sigga eins og hún var
kölluð kom í heimsókn frá Eyjum
með foreldrum sínum. Þó Erna
Sigga væri nokkrum árum yngri
en við tvö systkinin, þá varð hún
strax eins og litla systir vegna
mjög náinna tengsla milli fjöl-
skyldna okkkar. Böndin milli
okkar urðu svo enn traustari eftir
að hún fluttist til Reykjavíkur með
foreldrum sínum. Það má segja að
við höfum hist nær daglega á
uppvaxtarárum okkar, og þau
vináttubönd sem bundust milli
okkar urðu æ sterkari með árun-
um.
Eins og gengur og gerist átti
Erna Sigga sín vandamál eins og
aðrir, og við urðum slíkir
trúnaðarvinir, að við gátum alltaf
rætt slík mál okkar í milli. Erna
Sigga var alltaf einlæg og hrein-
skilin, og var ekki feimin við að
segja sínar skoðanir við mig, þó
hún bæri ekki hugsanir sínar á
borð fyrir hvern og einn. Aldrei
heyrði ég hana segja neitt ljótt um
annað fólk, því hún elskaði alla og
fyrst og fremst lífið sjálft.
Erna Sigga var glæsileg stúlka,
sem vakti athygli hvar sem hún
fór, og var til þess tekið hversu hlý
og viðmótsþýð hún var í sínu starfi
og sem einkabarn foreldra sinna
er ekki hægt að hugsa sér betri
dóttur.
Nú hefur engillinn okkar flogið
frá okkur í hinsta sinn, og ég flyt
hér með foreldrum Ernu Siggu,
eiginmanni hennar Jóni Páli og
öðrum nánustu aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur frá
móður minni, sem hún kallaði
alltaf Siggu systur, fjarstaddri
systur minni og mér.
Bjarni Júnsson.
NA ertu leidd min ljúfa
LystÍKarft Drottins í.
l>ar áttu hvíld að hafa
hiirmunKa <>K rauna frí.
við Guð þú mátt nú ma-Ia
miklu feKri en sól
unan <>k eilíf sada
er þín hjá lambsins stól.
H. P.
Síminn hringir, — voveiflegir
atburðir hafa gerst. Erna Sigríður
Haraldsdóttir var fædd í Vest-
mannaeyjum 25. janúar 1940,
dóttir hjónanna Magneu Þórarins-
dóttur og Haralds Gíslasonar frá
Vestmannaeyjum. Fimm ára
gömul fluttist hún með foreldrum
sínum til Reykjavíkur og mun hún
ávallt hafa saknað eyjanna, enda
afi og amma og skyldfólk þar.
Síðan þá fylgdumst við með litlu
stúlkunni til fullorðinsára.
Að loknu gagnfræðaprófi var
hún við nám í Danmörku og síðar í
Englandi. Þegar námsárum lauk
stundaðu hún verslunarstörf um
hríð. En flugfreyjustarfið heillaði
ungar stúlkur þá ekki síður en nú,
og í janúar 1960 varð hún flug-
freyja hjá Loftleiðum og stundaði
það starf óslitið síðan.
Erna Sigga (eins og við köll-
uðum hana) var falleg stúlka og
vakti athygli sökum glæsileika og
góðrar framkomu hvar sem hún
fór, en það sem meira er um vert,
hún var góð stúlka og gerði sér far
um að gleðja foreldra sína og
ástvini, enda var það gagnkvæmt.
Þau voru reiðubúin að gera alit
fyrir einkadótturina.
Okkur er það minnisstætt að
síðastliðinn aðfangadag kom hún í
heimsókn með föður sínum, elsku-
leg og glöð yfir að vera komin
heim til þess að halda jólin með
ástvinum sínum. Hafði hún þá
flogið í báðum áföngum pílagríma-
flugs og allt gengið að óskum. Nú
mun hún halda sína jólahátíð
annars staðar. Það er dimmt og
mikið skammdegi í sálum margra
um þessar mundir við þennan
sorglega atburð. Megi góður Guð
styrkja eiginmann, foreldra henn-
ar, tengdaforeldra og aðra ástvini
í þeirra sáru sorg. Ég og fjölskylda
mín sendum ykkur innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðrún Edvardsdóttir.
Mig langar til að kveðja Ernu
vinkonu mína og starfssystur, en
hún lét lífið við störf sín hjá
Flugleiðum ■ h/f., aðeins 38 ára
gömul.
Það er enginn við því búinn að
sjá á bak vinum sínum á svo
snöggan hátt, og er hugsunin
næstum því óbærileg.
Erna hóf störf hjá Loftleiðum
h/f. árið 1960, og vann hún við
flugfreyjustörf hartnær frá þeim
tíma. Ég minnist hennar við störf
sín, en hún var frábær starfs-
kraftur, og samvizkusöm, svo að af
bar, og var hún starfssystrum
sínum svo sannarlega til sóma.
Við áttum saman ánægjulegustu
stundir okkar ungu ára, og
ferðuðumst saman í frístundum
okkar, og nutum þess að vera
áhyggjulausar, og mikið gátum við
helgið.
Einnig minnist ég þeirra stunda
er við áttum saman að heimili
Ernu við Túngötu, en þar vorum
við vinkonurnar alltaf velkomnar.
Erna var einkabarn foreldra
sinna, og var hún miðpunktur
heimilislífsins, og mikið unnu þau
Ernu sinni.
Leiðir okkar skildu að nokkru,
en alltaf minntist ég Ernu sem
einstaklega góðrar og heiðarlegrar
konu. Þakka ég forsjóninni fyrir
að við hittumst fyrir skömmu
síðan og og endurnýjuðum vináttu
okkar.