Morgunblaðið - 24.11.1978, Blaðsíða 29

29
MORGUNBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 1978
fvrir allt hennar fórnfúsa starf og
það átak sem hún sýndi til að
byggja upp þetta safnaðarstarf í
Lanftholtssókn. Og frá mér
persónulega þakka ég henni fyrir
að mega teljast ein í hópi vina
hennar. Við áttum svo marga
ánægjustund sarnan, hvort heldur
var að vinna að félagsmálum eða
bara ræða málin eins og hún
kallaði það svo oft.
Ég fór alltaf þaðan með bjart-
sýni í huga á það fagra í kringum
okkur. Ekki var það sjaidan sem
ég þurfti að skjótast í Sólheima 17.
Við konur í Kvenfélagi Lang-
holtssóknar vottum ástvinum
Ingibjargar innilega samúð og
þökkum henni ógleymanlega leið-
sögn á liðnum árum.
Guð blessi hana.
Gunnþóra Kristmundsdóttir.
Langholtssöfnuður í Reykjavík
stendur í mikilli þakkarskuld við
frú Ingibjörgu Þórðardóttur og
skal þess minnst við burtför
hennar.
Hún hefur verið formaður kven-
félags safnaðarins í 14 ár en var
einn stofnenda þess fyrir aldar-
fjórðungi. Alla tíð hefur hún verið
lífið og sálin í þessu félagi, en
kvenfélagið hefur verið styrkasta
stoð safnaðarins að því er snertir
safnaðarstarfið og hvers kyns
líknarstarfsemi og fjáröflun til
byggingarframkmæmda.
Ahugi frú Ingibjargar var mikill
og fórnfús fyrir þann málstað, er
hún hefgaði krafta sína. Þó að hún
hafi oft verið sárþjáð um árabil
hefur hún staðið sig eins og hetja,
enda var hún það. — Það vita þeir
bezt, sem þekktu hana nánast, og
eiga nú um sárast að binda.
Það er vandasamt starf að vera
eiginkona prests í stórum söfnuði
en þá skyldu axlaði frú Ingibjörg
með prýði. Þegar hún kom var
enginn söfnuður til, engin kirkja,
engin samtök meðal fólksinsr allt
þurfti að reisa frá grunni. Ingi-
björg var burðarás í öllu þessu
starfi — hennar er því sárt
saknað. Við, sem eftir stöndum,
getum ekki mikið sagt að leiðar-
fokum, aðeins þakkað fyrir frábær
störf og kynni af hljóðlátri hetju
og viturri konu, sem æðraðist
aldrei þótt móti blési en vann sín
verk, meðan hún mátti.
Sóknarnefndin færir frú Ingi-
björgu hjartans þakkir en eigin-
manni og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Ingibjargar Þórðardóttur verður
lengi minnst.
Sóknarnefnd
Langholtssafnaðar.
Ingibjörg Þórðardóttir; ósköp
venjulegt nafn en nafn sem í
mínum eyrum hefur einhvern
gullinn hljóm.
Kannski hafa nöfn okkar allra
gullinn hljóm í eyrum einhverra,
og öll höfum við gullinn hljóm
fyrir guði.
Lífið er mikið ævintýri og
Ingibjörg var frábær hluti af því
ævintýri. Allar stundir með henni
einkenndust af lífsgleði, vinna með
henni að verkefni til að gleðja
aðra; vinna, sem við aðrar
aðstæður hefði verið nefnd þræl-
dómur, varð með henni að
skemmtun. Hún talaði aldrei um
erfiði, ég heyrði hana aldrei nefna
orðið, jú reyndar aðrir gátu átt
erfitt. Andstreymi sem við nefnum
svo var henni viðfangsefni til að
leysa; bæta úr, og ekkert virtist
vaxa henni í augum.
Velvilji hennar og væntumþykja
drógu fram jákvæðu eiginleikana í
fari annarra. Hún átti sjálf
vissulega bæði til jákvæð og
neikvæð andsvör en hún lét þau
neikvæðu alltaf í ljós með hlýju og
skiningi í garð annarra og beitti
sinni frábæru glettni á sjálfa sig.
Að ganga í náttfallinu um
bjarta sumarnótt, að hlusta á
hana segja frá, hlakka til að sigla
saman „hvassan beitivind", allt
var það gaman.
Kynnin okkar Ingibjargar
hófust í Prestkvennafélagi
íslands, en þar gegndi hún
stjórnarstörfum um áratug og
formennsku síðastliðin 2 ár, og
vann hún þar ötullega að því
markmiði félagsins að auka kynni
og samstarf félagsmanna.
Ingibjörg hlaut fjölbreytta lífs-
reynslu. Hún var alin upp yið
Breiðafjörð giftist sveitunga sín-
um séra Areiíusi Níelssyni, þau
eignuðust 5 börn og eru 4 þeirra á
lífi, auk þess ólu þau upp einn
fósturson. Ingibjörg veiktist af
berklum og varð að fara á
sjúkrahús frá manni og ungum
börnum, þar af einu veiku og lést
það á meðan hún var á spítalan-
um. Ingibjörg komst til sæmilegr-
ar heilsu en hafði aðeins annað
lungað virkt, þeirri bæklun að-
lagðaði hún sig ævintýralega vel
og vann oft margra manna verk.
Þessa þungbæru reynslu sína, sem
og aðra, skynjaði hún sem leið til
þroska, og dvöl sína á Vífilsstöðum
sagði hún hafa verið sína skóla-
göngu. Hún las mikið, kynntist þar
fjölmörgu mætu fólki og varð, eins
og hún orðaði það, að þora að vera
hún sjálf.
Síðastliðin 4 ár starfaði Ingi-
björg hjá Skilorðseftirliti ríkisins
— henni þótti vænt um það starf
og hún umgekkst skjólstæðinga
sína með virðingu og skilningi.
'Ég le.vfi mér að tilfæra hér sálm
sem Ingibjörgu þótti mjög vænt
um.
Ó. undur líf.s. er á ura skeið
að auðnast þeim. sem dauðans beið —
að finna Krúa gras við il
iik KÍeði í hjarta að vera til.
Ilve björt ok óvænt skuKKaskil.
Ei sá úk fyrr þau skil svo skýr.
Mér skilst. hve lífsins Kjöf er dýr
— að meKa faKna fleyKri tíð
við fuKÍasönK í morKunhlíð
ok tíbrá Ijóss um loftin við.
Ok Kamaltroðna Katan mfn
f Keislaljóma nýjum skín.
Ék lýt að hiómi f láKum reit
ok les þar tákn ok fyrirheit
þess daKs. er ekkert auKa leit.
Ek svara. Drottinn. þiikk sé þér.
Af þfnu Ijósi skuKKÍnn er
vor veröld öll öll. vort verk. vor þrá
að vinna þér til lofs sem má
þá stund. er fiiKur hverfur hjá.
(Þorsteinn Valdimarsson
Sálmahók 1972)
„að vinna þér til lofs sem má, þá
stund er fögur hverfur hjá“, það
var yndi Ingibjargar. Fjölskylda
mín og ég biðjum ástvinum hennar
blessunar.
Rósa Bjiirk Þorbjarnardóttir.
Ekki skildi eg málsháttinn „Að
búa um þjóðbraut þvera“, fyrr en
\eg kynntist prestsheimili. Þangað
inn eiga menn erindi með gleði
sína og sorg, vænta hluttekningar
í hvoru tveggja brosi og tári,
vænta gefandi kærleika. Um önn
heimilisins er ekki spurt, heldur
borin í stofu viðfangsefni til glímu
og lausnar, — og sjaldan mun
tímaskin manna jafn óljóst til
dóms um dag og nótt, og þá þeir
telja sig eiga erindi að dyrum
prestsins. Sú var tíð, að reisn
þessara heimila réð yfir þjónustu
til að taka við barni af höndum,
réð yfir þjónustu til þess að renna
kaffi á könnu og sinna potti á hlóð,
eða búa efni í fat. Þá var það
kannske ekkert tiltökumál, þó
húsfreyjan ætti bros við dyr, ætti
þolinmæði til þess að leita lausnar
með gesti, ætti skap til að setjast
við hljóðfæri og leika fyrir hann
og syngja hátíðablæ í bæinn. Nei,
kannske ekki þá, en í dag, hvernig
fá þær byrðar sínar borið? Með
eril venjulegra heimila í fangi
opna þær dyr fyrir þér, fela hann,
láta sem þær eigi eilífðina alla í
handraða, viðfangsefni þitt eitt
þess virði, að til þess sé augum
rennt. Kannske hafa þær unnið
fullan dag úti, eins og þú, þotið
heim til þess að axla annað
dagsverk þar, og þá, þá átt þú
erindi við þær. Um helgar leita
menn hvíldar og hressingar, flestir
nema þær, þá gerist amstur þeirra
mest, krafan til þeirra stærst, og á
hátíðum mega þær þakka fyrir
eigi þær stund með þeim er þær
unna. Gleymum því heldur ekki að
stundum er maki þeirrá sendur á
akurinn beran, þá þurfa þær að
tendra konur og menn til starfa
við að leita gjafa fyrir steinum og
nöglum í kirkju.
Sjaldan hygg ég að við leiðum að
þessu huga, — það er Helzt á
stundum, þegar skóhljóð þeirra
heyrist ekki lengur á för til þess að
opna gátt. Einnar slíkrar
j'
minnumst við í dag, er prestsfrúin
við Sólheima í Reykjavík, frú
Ingibjörg Þórðardóttir, er til
moldar borin. Ung gekk hún upp
að hlið eins athafnamesta prests
þessa lands, gerðist starfi hans
vængur og skjól. Oft höfum við
undrazt starfsþrek séra Árelíusar
og jafnan gleymt því þá, að við
vorum að hlaða hann lofi sem
tveimur bar. Hvar voru skilin milli
starfa hans og frú Ingibjargar? Ég
kom aldrei auga á þau. Hún gekk
ætíð svolítið aftar og til hliðar,
eins og hljóðlát fylling þeirrar
myndar er presturinn okkar
birtist í. Með virðingu fyrir starfi
hans gaf hún sig í þjónustuna, —
lék fyrir hann og söng, er menn
báðu hann um blessun yfir bauga
eða koll. Já, hún átti mikinn
metnað fyrir hönd bónda síns,
vann starfi hans það er kraftar
hennar leyfðu. Fyrir það er þökk
okkar sóknarbarnanna flutt í dag,
þökk fyrir þær stundir er hún tók
þátt í gleði okkar og sorg, þær
stundir er hún vann að musteris-
gerð á holtinu við Sólheima.
Kærleikans Guð umvefji þau öll,
ástvini hennar og hana sjálfa.
Haukur.
í dag er til grafar borin
Ingibjörg Þórðardóttir frá Firði.
Hún andaðist á Borgarspítalanum
13. þessa mánaðar. Ingibjörg hefði
orðið sextug í dag hefði hún lifað.
Hún var fædd 24. nóvember 1918
að Firði í Múlasveit, næst yngst
barna hjónanna þar, Þórðar Jóns-
sonar bónda og hreppstjóra og
Bergljótar Einarsdóttur. í Firði
var rekinn mikill myndarbúskap-
ur, heimilið var mannmargt,
mannlífið var frjálslegt og glað-
vært og þarna var sjálfsögð
miðstöð bæjanna á Múlanesi.
1937 fer Ingibjörg að heiman og
til náms í Saamvinnuskólanum í
Reykjavík og lýkur þaðan prófi að
vori 1939. Ári síðar giftist hún
séra Árelíusi Níelssyni og flyst
með honum í heimahérað sem
prestkona að Stað á Reykjanesi.
Þremur árum síðar fær séra
Árelíus veitingu fyrir Stokks-
eyrarprestakalli og flytja ungu
hjónin til Eyrarbakka og þar eru
þau í þjónustu næsta áratuginn og
njóta mikilla og verðskuldaðra
vinsælda. Árið 1952 er séra
Árelíus kosinn prestur í Lang-
holtsprestakalli, nýjum og
ómótuðum starfsvettvangi. Hefst
þar átakamesti þáttur starfsævi
þeirra. Á öllum sviðum þurfti að
ryðja brautina og að því starfi
gengu hjónin samhent af miklum
dugnaði og elju.
Á miðju ári 1974 tekur til starfa
ný stofnun á vegum dóms- og
kirkjumálaráðuneytisins, nefnd
skilorðseftirlit ríkisins. Ingibjörg
var fyrsti starfsmaður þeirrar
stofnunar og hóf störf sem ritari 1.
september það ár. Það var strax
ljóst að Ingibjörg var enginn
viðvaningur í þeim störfum, sem
þar þurfti að vinna. Áratuga
þátttaka í sálgæzlustörfum eigih-
manns síns hlýtur að hafa verið
henni traustur skóli og undirbún-
ingur fyrir þau. Hún hafði til að
bera næmi og samúð, sem er
nauðsynleg í samskiptum við þá,
sem hafa hrasað eða eru minni-
máttar í erfiðu stríði daglegs lífs,
en jafnframt glöggskyggni og
festu til að láta ekki blekkjast.
Nákvæmni hennar og samvisku-
semi var viðbrugðið. En minni-
stæðust verður hún okkur sam-
s'tarfsmönnunum í Gimli fyrir
glaðværðina og hlýjuna, sem frá
henni stafaði.
Ég ætla ekki að geta um störf
Ingibjargar í Langholtssöfnuði eða
við önnur félagsmál, væntanlega
munu aðrir gera það, sem þar
þekktu betur til. En mér er
kunnugt, að næst heimili sínu og
ástvinum er ekkert, sem hún bar
meira fvrir brjósti en Langholts-
kirkja, draumurinn og þráin að fá
að sjá hana fullgerða.
Ingibjörg átti við mikið heilsu-
leysi að stríða um miðbik ævi
sinnar svo henni var vart hugað
líf. Hún gekk undir mikla skurðað-
gerð, en ekki var hægt að sjá að
hún hefði bognað við þær raunir
fremur en aðrar.
Fyrir hönd hinna ótalmörgu
skjólstæðinga skilorðseftirlits
ríkisins og félagasamtakanna
Verndar og okkar samstarfs-
manna hennar í Gimli sendi ég
séra Árelíusi, börnum þeirra
hjóna og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur. Hún vann
störf sín af trúmennsku meðan
stætt var. Við felum hana góðum
Guði, fullvissir þess, að trúum
þjóni eru launin vís.
Jón Bjarman.
Hún Ingibjörg er dáin.
Hvílík harmafregn. Þrátt fyrir
hennar löngu veikindi kemur þetta
óvænt. En erum við nokkurn tíma
viðbúin þegar dauðann ber að?
Þær eru hnípnar konurnar í
Kvenfélagi Langholtssafnaðar
sem eru að leggja síðustu handtök-
in að basarnum okkar. Allt er lagt
til hliðar í bili, en það er ekki í
anda hennar Ingibjargar okkar að
leggja árar í bát og gefast upp.
Nei! Við munum taka til við á ný,
tvíefldar í minningu hennar,
hennar sem var formaðurinn
okkar í Kvenfélaginu í 14 ár eða
þar til fyrir ári síðan að hún sagði
af sér sökum veikinda.
Ingibjörg var kjörin til forystu,
alltaf jákvæð til alls sem til
blessunar mátti verða, til góðs
fyrir félagið og allt kristilegt
starf, til heilla fyrir söfnuðinn.
Hún var hin milda, hlýja, góða
kona, sem á stundum með sinni
góðlátlegu kímni og fallega brosi
gat komið öllum í sólskinsskap.
Hún hafði bætandi áhrif á alla,
var elskuð og virt af öllum sem
henni kynntust.
Ávallt var gott að leita til
hennar og eiginmanns hennar, sr.
Árelíusar, ef ákvörðun þurfti að
taka í einhverju máli. Það hafa
margir lagt leið sína að Sól-
heimum 17, enda það heimili
staðið öllum opið bæði í sorg og í
gleði og nær það langt út fyrir
söfnuðinn.
Ávallt hefur það verið sem
sjálfsagður hlutur að fá alla hluti
lánaða í Sólheimum 17, ef eitthvað
hefur vantað í safnaðarheimilið
þegar mikið hefur legið við. Alltaf
allt sjálfsagt.
Frú Ingibjörg hefur alla tíð
staðið við hlið manns síns í blíðu
og stríðu sem hinn trausti lífsföru-
nautur, alla tíð sönn og sjálfri sér
samkvæm. Er það ekki lítils virði
fyrir mann, sem hefur jafn um-
svifamikil störf með höndum og sr.
Árelíus. Hún var hans styrkasta
stoð. Það er mikill missir að slíkri
konu og hennar sæti vandfyllt.
Við hugsurn með samúð til
eiginmanns hennar, sr. Árelíusar,
og allrar fjölskyldunnar. Þeirra
missir er mestur. Þetta hefur verið
mikill reynslutími fyrir þau öll
undanfariri misséri/ Én vinur
okkar sr. Árelíus hefur staðið sem
klettur í hafi, og hefur verið
dásamlegt að sjá hvað sterk
guðstrú og trúin á handleiðslu
. guðs getur gert menn hvað stærsta
á mestu sorgarstundum lífs þeirra.
Margar góðar hugsanir og fyrir-
bænir streyma til þeirra allra á
þessum erfiðu stundum. Öll él
birtir upp um síðir með guðs hjálp.
Það er erfitt að kveðja hana
Ingibjörgu okkar, mikill tómleiki
og mikill söknuður. En ég hef þá
trú að við eigum eftir að hittast á
ný, fullar af starfsorku og við
fáum að vinna að okkar hugðar-
efnum.
Svo þakka ég Ingibjörgu allt
sem hún var mér. Hún gerði engar
kröfur fyrir sjálfa sig, <-n gaf
mikið af sér fyrir aðra. Við hjónin
sendum vini okkar, sr. Árelíusi, og
allri fjölskyldunni innilegustu
samúðarkveðjur.
Góð kona er gengin. Blessuð sé
minning hennar.
St. Sig.
Ingibjörg Þórðardóttir er horfin
sjónum okkar um stund. I skamm-
degismyrkri vetrarins leysti
líkamsdauðinn fjötur af fæti inn í
birtu himnanna, þar sem búin er
hátíð jólanna — fæðingarhátíð
frelsarans. Efalaust tekur hin
hljóðláta þroskaða kona þeim
umskiptum með sömu rósemi og
stillingu, sém einkenndi svo mjög
framkomu hennar og lífsviðhorf.
Það var mér persónulega mikils
virði, svo og öðrum sem henni
kynntust að vinna með henni að
málefnum lítilmagnans á vegum
Verndar, en Ingibjörg var fyrsti
starfskraftur sem hið þá nýstofn-
aða Skilorðseftirlit ríkisins réði í
þjónustu sína undir stjórn sam-
takanna. Starf Verndar er erfitt
og streitusamt, vegna hinna marg-
háttuðu ólíku verkefna sem krefj-
ast úrlausnar, án þess að tími
vinnist til umhugsunar sem skyldi.
Samúð og raunsæi togast á við
lausn aðkallandi vandamála. Ingi-
björg var þeim einstæðu hæfileik-
um búin, að sameina þetta tvennt
með yfirvegun og stillingu. Nær-
vera hennar lægði öldur tilfinn-
inga og ró færðist yfir hugann.
Frú Ingibjörg Þórðardóttir var
góð kona, heilsteypt og vinaföst.
Hún hlýtur að hafa verið frábær
og dásamlegur lífsförunautur
manni sínum, séra Árelíusi Níels-
syni, sem helgað hefur líf sitt
kristindómi, í þessa orðs fyllstu
merkingu, og má nærri geta um
hlutverk prestskonunnar í hans
mikla og viðurkennda starfi, Það
gleymist stundum að geta um
þann þáttinn, sem góð eiginkona á
í starfi sálusorgarans, og er
vissulega athyglisvert að gefa því
gaum, þótt hljóðlega sé um gengið.
Ingibjörg átti mikinn hluta ævi
sinnar við vanheilsu að etja, en
gætti þess jafnaan að gera sem
minnst úr eigin erfiðleikum, en
var ávallt reiðubúin til liðsinnis
við aðra.
,.1'utl art líísstormar liinKum blósu.
hart að honnar hrjósti
hrostu þaóan jafnan
blíóir Krislar
ástar ok Umhuróarlyndis.**
Nú er skarð fvrir skildi er Inga
hverfur sjónum okkar, en sjálf
mun hún eiga góða heimkomu í
vændum í ríki friðar og kærleika,
sem hún sáði til með flekklausu
lífi sínu, fórnfýsi og góðvild,
meðan hún dvaldist á því tilveru-
stigi, sem við eigum öll eftir að
yfirgefa. Guð blessi minningu
hennar, haldi verndarhendi yfir
ástvinum hennar og huggi þá í
sorg sinni.
Vernd þakkar Ingibjörgu starf og
vináttu.
Þóra Einarsdóttir.
Afmælis- og
minningar-
greinar
ATIIYGLI skal \akin á þ\ í. að
afma'lis- og minningargreinar
vorða að berast hlaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein. sem birtast á í
miðvikudagshlaöi. að berast í
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðsta'tt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
ormi eða bundnu máli. Þa*r
þurfa að vera vélritaöar og
neð góðu línnbili.