Morgunblaðið - 07.12.1978, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 1978
vlH>
MORöJKí-
kafp/no
GRANI GÖSLARI
Hér vildi ég sitja hjá þér alla
mína ævidaga ef það væri bara
ekki svona ofsalega dýrt!
7B£R-
Snaggaralega gert hjá þér, en eldurinn er í næsta húsi!
Fólkið á neðri haðinni spyr
hvenær síðasta lestin fer?
mSiP.
Hvernig má
fækka slysunum?
Þessari spurningu verður sjálf-
sagt ekki auðsvarað, en hún hefur
löngum verið ofarlega á dagskrá
hérlendis. Menn keppast við að
finna leiðir til þess að fækka
slysum og auka umferðarmenn-
ingu og hér fer á eftir pistill um
þau málefni:
„Fyrir nokkru efndi Slysavarna-
félag Islands til umferðarviku og
var henni einkum beint til öku-
manna og annarra vegfarenda á
Reykjavíkursvæðinu og nágrenni.
Ekki mælanlegur á neinn hátt,
nema að hún hefur án efa vakið
einhverja til umhugsunar um
ýmsa hluti og kannski áminnt
menn um ýmislegt sem þeir hafa
e.t.v. gleymt.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í úrspilsæfingu vikunnar eru
lesendur í góðum hópi í rúbertu-
bridge. Ekki er hægt að búast við
villum hjá andstæðingunum og
þó sagnir norðurs, félaga þíns,
hafi sagt frá spaðalit en lélegum
spilum ákveður þú að ná bonus
fyrir honora þína í hjartanu.
Norður
S. DG1075
H. 763
T. 765
L. D8
Suður
S. Á93
H. ÁKDG5
T. DG3
L. Á2
Lokasögnin er fjögur hjörtu.
Vestur tekur vo fyrstu slagina á
tígulás og kóng og spilar síðan
þriðja tíglinum og þú færð á
drottninguna.
Tveir tapslagir til viðbótar
virðast óumflýjaniegir en sérð þú
möguleika til aö fækka þeim og
vinna spilið?
Vonandi hefur þú ekki gert
einfaldan hlut flókinn. Þegar spil
þetta kom fyrir var suður fljótur
að vinna það. Hann tók trompin
eins oft og þurfti og spilaði síðan
lágum spaða frá hendinni.
Norður
S. DG1075
H. 763
T. 765
L. D8
COSPER
Það er hárþvottadagur í kvennabúrinu mínu!
Ég hygg að langflestir íslend-
ingar og senniiega frekast þeir
sem hafa bílpróf og aka nokkuð,
hafi mjög mikinn áhuga á
umferðarmálunum. Lesendadálkar
eru jafnan fuilir af heilræðum til
ökumanna og ýmsum ábendingum
um hvað þessum eða hinum finnst
bezt að gera í hinum ýmsu
aðstæðum í umferðinni. Auðvitað
er sjáifsagt að menn setji fram
sínar skoðanir á þessum málum og
ekki óeðlilegt að fólk vilji miðla
öðrum af reynslu sinni. En það er
bara ekki nóg. I umferðarmálum
verður að koma til samvinna allra
og sú samvinna á sér í rauninni
aðeins einn farveg og hann er í
umferðarlögunum. Hver og einn
verður að fara eftir því sem
honum er skylt að gera samkvæmt
lögunum og ekki fara hið minnsta
út fyrir það. En við vitum nú öll
hvernig það gengur. Menn virða
ekki hámarkshraða, heldur reyna
hver sem betur getur að þeysa
fram úr og fara í svigi milli
akreina, fara yfir gatnamót á
rauðu ljósi eða „bleiku" eins og
þeir kjósa að nefna það og tefja
þar með fyrir umferð oft og tíðum,
„svína“ inn á aðalbrautir og svo
mætti lengi telja. Ekki er til neitt
sem heitir tillitsemi nema hjá
einstaka ökumanni og þeir sem
gerast svo djarfir að stöðva fyrir
fólki á gangbrautum verða einatt
fyrir því að sjá aðra ökumenn
(sem hafa þá einhverjar einkaregl-
ur til að fara eftir) þeysa þar fram
úr og aumingja fólkið sem var svo
hugað að leggja út á gangbrautina
má þakka fyrir ef það sleppur í
land aðra hvora leiðina. Og þessir
sem „svína“ svo oft út á aðalbraut-
ir eru yfirleitt það ófyrirleitnir að
aka löturhægt þannig að sá
ökumaður, sem verður fyrir
„svínaríinu" eins og mætti kalla
það, nálgast suðupunktinn.
Sjálfsagt mætti telja margt
fleira upp og lýsa nánar ástandi
umferðarmenningar okkar eða
ómenningar öllu fremur, því engu
er líkara en menn stundum
umhverfist þegar þeir sitja undir
stýri eða þá þeir gleymi svo
gjörsamlega umhverfi sínu að þeir
Vestur
S. 8
H.10984
T. ÁK84
L. K943
Austur
S. K642
II. 2
T. 1092
L. G10765
Suður
S. Á93
H. ÁKDG5
T. DG3
L. Á2
Austur var þá í leiðinlegri
aðstöðu. Tæki hann á kónginn sæi
spaðaliturinn um tapslaginn í
laufinu. Svo austur gaf spaðaslag-
inn. En það var ekki betra. Þá var
sagnhafi staddur í borðinu og
einföld spaðasvíning gaf tíunda
slaginn.
Að spila út einspili með mörg
spil í tromplitnum þykir venjulega
ekki góö latína. En í þetta sinn
tapaði vestur á að kunna hana of
vel.
„Fjólur — mín ljúfa“
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
2
krossgötunum — hafði Martin
sagt. var kortersakstur —
gegnum skóginn. Hún leit á
klukkuna. Klukkan var aðeins
rétt rúmlega fjögur og hún
hafði sagzt mundu verða þarna
um fimmleytið svo að hún hafði
na-gan tíma. Hún sveigði bílinn
til hliðar út að vegarkantinum,
kveikti ljósið og snyrti sig
eilítið. Martin myndi ábyggi-
lega segja að hún væri fögur
sem fyrrum, hvort scm hún var
snyrt eða ckki, en það voru nú
fleiri þarna á heimilinu en
hann. Til dæmis Gitta sem var
einhvers konar frænka hans.
og ungleg og glæsileg kona sem
hann sagði að héti Lydia. Hún
fjarlægði andlitsmálninguna
og endurnýjaði hana síðan.
Tilhugsunin um Gitte truflaði
hana iítillega. því að Martin
hafði látið í það skína að Gitta
bæri kannski eiiítið hlýrri
tilfinningar til hans heldur en
ættartengslin ein segðu til um.
Þogar allt kom til alls var hún
holdur ekki raunveruleg
frænka hans. heldur cinhvcrs
konar umkomulaus vinur fjöl-
skyldunnar sem hafði cinnig
eins og fleiri fengið skjól og
athvarf hjá Miignu frænku. Ef
andstaða gegn trúlofun Mar-
tins ka-mi einhvers staðar fram
bjóst hún við að einna helzt
mvndi slíkt koma frá Gittu
Gamla frú Mogensen var að
draga þungar flauelsgardín-
urnar fyrir gluggana á biðstof-
unni þegar dyrabjöllunni var
hringt. Alltaf sama sagan.
varla var Ilolm læknir fyrr
farinn út að vitja sjúklings en
annar kallaði. Frú Mogensen
andvarpaði þungan eins og
heimsins hyrðar hvfldu á herð-
um hennar. Þegar hún hafði
dregizt á það fyrir tuttugu og
fimm árum að verða eins konar
ráðskona og aðstoðarstúlka
læknisins hafði hún sannarieg
ekki vitað hvað hún var að gefa
sig í. Þá hefði hún sjálfsagt
ekki tekið við starfinu. Pjn nú
hafði hún setið uppi með þetta
allar giitur síðan og cnginn
skyldi geta sagt að hún sta’ði
ekki í sínu stvkki. Með rólegum
skrefum gekk hún fram dimm-
an ganginn að útidyrunum og
lauk upp.
— Og ungi iæknirinn er því
miður ekki heima, byrjaði hún
áður en hún sá hver kominn
var cn svo ljómaði andlit
hennar í brosi og hún sagðit —
Nei. ert það þú, Jaspar, komdu
inn. Ég vona að þú sért ekki
veikur.
— Kæra frú Mogensen. þú
ætlar þó ekki að segja mér að
gamli maðurinn sé úti að
ganga í þessu brjálæðislega
veðri.
— Hann gæti verið í sjúkra-
vitjun.
— Nei, Mogensen, nei og
aftur nei. Bfllinn hans er í
skúrnum svo að ég veðja á að
hann sé í gönguferð í skógin-
um.
— Það getur vel verið og í
kvöld tekur hann sér áreiðan-
' lega góðan tíma því að hann
a-tlar ekki að borða fyrr cn
klukkan átta. Frú Mogcnsen
dró gest sinn inn fyrir og vísaði
honum inn í stofuna.
— Klukkan átta, þá get ég
mér til þess að honum sé líka
boðið til kvöldverðar á Eikar-
mosaba- og þá hefði ég getað
sparað mér ferðina hingað.
Jaspar Bang hrukkaði
gremjulega ennið og hugsandi
dró hann sigarcttu upp úr
vasanum.
— Já. hann fer þangað, en
maður þarf nú ekki að vera
læknir til að sjá að ákveðið
tónskáld sem er í miklum
dáleikum um þessar mundir, er
yfirkeyrður af stressi og reykir
alltof mikið og hefði sjálfur
fjarska gott af því að fá sér
göngutúr um skóginn...
— Ilættu. elsku Mogensen,
ha’ttu Mogensen! Jaspar Bang
kastaði sér þreytulega niður í
næsta stól. — Ég veit þetta allt
betur en þig grunar. Ég verð