Morgunblaðið - 15.12.1978, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 1978
vtie
MORöUKz-n®
KAfFINU * l
® on'íi____
GRANI GÖSLARI
J J íjjf <
2\39
Hann vill fá að tala við
lögfræðinginn sinn?
Það verður að flytja hann til í starfi?
Stundin okkar
Mig langar til að gera að
umtalsefni barnatíma sjónvarps-
ins, Stundina okkar. Ég á lítinn
son og þess vegna hef ég fylgst
með mest öllu barnaefni sjón-
varpsins síðast liðin ár og mér
þykir það vægast sagt ömurleg
reynsla. Stjórnendur þáttanna
hafa verið hver öðrum lélegri,
virðast ekki geta stunið upp
nokkurri setningu án þess að lesa
hvert orð af blöðum — og það með
svo óeðlilegum framburði að vart
er skiljanlegt — þótt skýrt sé
talað. Sama gildir um flesta gesti
þáttanna, t.d. hrútleiðinlegan upp-
lestur þjóðháttafræðings nokkurs
um mánaðanöfn núna nýlega.
Það var því mikið gleðiefni 1
seinasta barnatíma þegar Ármann
Kr. Einarsson sagði stutt ævintýri
án þess að líta á blað og í næst
seinasta barnatíma þegar Sigríður
Hannesdóttir rabbaði við börnin,
söng og trallaði hin eðlilegasta
eins og hún hefði ekki hugmynd
um sjónvarpsmyndavélina.
Væri ekki hægt að fá svona fólk
til að stjórna Stundinni okkar? Ef
svo er ekki mætti núverandi
stjórnandi gjarna hafa það í huga
að börnum og öðrum finnst miklu
skemmtilegra að fólk sé eðlilegt
þótt það mismæli sig ef til vill á
stundum.
Einnig vildi ég koma þeirri
spurningu á framfæri við sjón-
varpið hvort það ætti þess nokk-
urn kost að fá leigða bandarísku
barnatímana „Sesame Street".
Þessir þættir hafa vakið heimsat-
hygli, ekki síst vegna ótvíræðs
uppeldisgildis og verið þýddir á
ýmis tungumál. Það væri efalaust
vandaverk að þýða „Sesame
Street" á íslensku svo vel færi.
RB.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Enn lítum við á spil frá
nýloknu Reykjavíkurmóti í tvf-
menningi. Til tilbreytingar
höfum við þau tvö og bæði eiga
þau það sameiginlegt hve stutt er
á milli góðrar einkunnar. meðal-
lags og lélegrar.
Fyrra spilið var eitt það mest
umtalaða í keppninni. Látum
nægja hendur austurs og vesturs,
austur gaf og norður-3uður voru á
hættu.
Vestur Austur
S. - S. Á9743
H. ÁD109873 H. K2
T. KD3 T. ÁG742
L. D82 L. 3
Áttum er hér snúið en algengt
og eðlilegt var að reyna slemmu á
þessar hendur. Norður hafði sagt
lauf og í tígulslemmunni spilaði
aftur laufi, trompað en suður
trompaði betur — einn niður.
En í hjartaslemmunni tók
norður einnig fyrsta slag á lauf,
spilaði aftur litnum og þeir sem
trompuðu með tvistinum sluppu
með einn niður. En á a.m.k. einu
borðanna spilaði vestur sex hjörtu
dobluð og redobluð. Hann tók út af
fyrir sig réttan pól í hæðina þegar
hann trompaði með kóngnum. Og
réttilega áleit hann suður eiga
þrjú tromp; svínaði því hjartatíu,
norður fékk á gosann blankan og
hann spilaði aftur laufi svo suður
fékk trompslag eftir allt — tveir
niður.
Hitt spilið var á lægra sagnst.igi.
Allir voru á hættu, austur gaf og
opnaði á einu grandi og- fékk að
spila það.
COSPER
COSPER.
Allt í lagi vina.
vestur á nesi!
— Sú gamla er hjá henni frænku sinni
Vestur
S. KD53
H. 942
T. 82
L. 10863
Austur
S. 1064
H. G1083
T. ÁK
L. ÁDG2
Meðalskorin var eitt grand slétt
unnið en toppurinn og botninn
voru yfirslagurinn eða tígulbútur í
norður-suður.
Á tveim borðum tókst að ná
yfirslagnum í grandinu. Suður
spilaði út tíguldrottningu og næsti
slagur fékkst á spaðakóng. Eðli-
legt var að álíta suður með færri
lauf en norður og því jafnvel rétt
að spila næst lauftíu frá borðinu.
Þetta reyndist rétt ályktað.
Norður átti K954, suður því sjöið
einspil og spaðaásinn rétt stað-
settur gerði átta slagi auðvelda.
„Fjólur — mín ljúfa“
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
9
hreint ekki heim og saman við
það sem venjulega gerist þar.
— Og hér komum við með
Hoim la kni.
Dyrnar fram í forstofuna
voru opnaðar og andartak stóð
kaldur dragsúgurinn inn í
stoíuna. Stormurinn og rign-
ingin úti yfirgnæfði í fáeinar
sekúndur hljóðlegt snarkið í
eldinum. síðan var útidyrunum
lokað og herbergið var á ný
hlýtt og verndandi.
— Auðvitað hafði Holm
læknir valið einmitt þetta
kvöld til að fara í langan
göngutúr. sagði frænka Mart-
ins. Gitta. meðan hún kla-ddi
sig úr blautri regnkápunni og
kastaði henni fram í forstofuna
til enn eins meðiims fjiilskyld-
unnar. Lydiu Jörgensens. sem
var um fertugt. Á milli þeirra
stóð Ilolm gamli læknir og tók
af sér trcfil og yfirhöfn og
fyrsta hugsun Susanne var að
það væri hreint óhugsandi að
Holrn læknir og Herman Kelvin
væru samstúdentar. Ilerman
fra-ndi var að vísu digur og
rauðbirkinn en aldur hans var
óræður. en aftur á móti var
Ilolm læknir allt að því gamall
maður með ókyrra andlits-
drætti. Hann gat kannski verið
sextugur. eins og hún vissi að
Ilorman var. en hann leit
vissulega út fyrir að vera tíu
árum eldri.
Susanne hvarflaði augum
ósjálfrátt aftur til fra-nku
Martins sem var eins og fegurð-
in og æskuhlóminn uppmálað-
ur við hliðina á þreytulegum
giimlum lækninum. Gitte var
kannski ekki beinlínis fögur en
hún hafði ákaflega lifandi
andlit með skásett kattaraugu
og freknur á nefinu og líkami
hennar var grannur og þó
undur kvenlegur.
Og að baki Gittu og Holm
lakni birtist svo Lydia
Jiirgensen. Susanne hafði ekki
áttað sig almennilega á því
hvernig hún tengdist fjölskyld-
unni. en hún var bersýnilega
einhvers konar framka. Osjálf-
rátt hugsaði Susanne að hún
hlyti að vera fjarska fjarskyld
þeim. því að ekki var minnsta
svip að sjá milli Lydiu og
annarra fjölskyldumeðlima.
Hún var diikk yfirlitum með
slétt hár og brún stór augu sem
hún undir strikaði enn með
grænum augnskuggum. Það
var yfir fasi hennar einhver
kuldi og Susanno gerði sér
grein fyrir því á þossari stundu
að annaðhvort vingaðist maður
vel og dægilega við hana
ellegar hún varð fjandi manns
alla ævi.
— Nú sjúkling'urinn hefur
ekki alveg verið sleginn út.
Holm gamli læknir lyfti tómu
koníaksglasinu upp að ncfinu á
sér og síðan fór hann æfðum
höndum um kúluna á enninu.
— Ekkert hrotið. Það er að
minnsta kosti gott. tautaði
hann og beindi Ijósinu að
augunum á henni. — Allt í lagi
hér. sagði hann og sneri sér
sfðan að Martin.
— Unnusta þín hefur fengið
sla ma kúlu á ennið cins og sjá
iná. en hún hefur ekki fongið
snert af hcilahristing hvað þá
meira. hyrjaði hann.
— En hvað með manninn í
skóginum? spurði Susanne. —
Fyrst ég hef ekki einu sinni
fengið heilahristing hlýtur
þetta að vera rétt hjá mér að ég
haíi séð mann ískóginum.
Hraðma'lt sagði hún Ilolm
lækni frá meðvitundarlausa
manninum sem hún hafði ekið
fram á.
Gamli maðurinn horfði hugsi
á hana.
— Gæti þetta ekki hafa verið
drukkinn maður. Það er varla
um annað að ræða. sagði hann.
— Það ga-ti líka verið maður
sem Susanne hefði keyrt niður.
heyrðist nú frá Gittu sem sat og
hnipraði sig makindalega sam-
an í sófanum.
— Ilvað í ósköpunum mein-
arðu með þessu? Martin. sem
var að hella í glös handa þcim