Morgunblaðið - 17.12.1978, Blaðsíða 6

70
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. DESEMBER 1978
#
„Það sem sungið er
verður að
klæða söngvarann “
Rætt við Ingveldi Hjaltested söngkonu
„Ingveldur Hjaltested hefur stórkostlega rödd. Söngsaga hennar er merkileg og í
rauninni táknræn fyrir flesta okkar söngvara.“
Þannig m.a. eru ummæli Jóns Ásgeirssonar tónlistargagnrýnanda Morgunblaðsins eftir
tónleika sem Ingveldur hélt í október s.l. hjá Tónlistarfélagi Reykjavíkur og endurtók 28.
nóvember í Kópavogi.
„Ég held raunar að ég hafi orðið mest undrandi sjálf þegar dómarnir um tónleikana
birtust í blöðunum,“ sagði Ingveldur. „Það lá raunar við að ég gengi með veggjum fyrstu
dagana á eftir. Ætli ég hafi ekki orðið hálffeimin vegna alls þessa hróss sem ég fékk,“ bætti
hún við og brosti.
Aðeins söngkona
„Ég byrjaði sem eihsönf?vari
ellefu ára með barnakórnum
Sólskinsdeildinni. Ég man að ég
söng t.d. Ökuljóð, sem Stefán
íslandi gerði hvað þekktast. Einu
sinni varð ég það fræg að ég söng
ásamt Pétri A. Jónssyni heitnum á
skemmtun sem haldin var í Gamla
bíói fyrir Sameinuðu þjóðirnar. Þá
var ég mjög lítil vexti — eins og ég
er stór núna. Annars held ég að ég
hafi sungið meira og minna frá því
ég var tveggja ára gömul. Þá kunni
ég alla jólasálmana sem sungnir
voru heima og ég var mjög ung
þegar ég ákvað að verða söngkona.
Á þeim árum kom ekkert annað til
greina. Ekki skorti bjartsýnina.
En margt fer öðru vísi en ætlað
er.“
Og Ingveldur hélt áfram:
„Ég fór í Leiklistarskóla Lárus-
ar Pálssonar áður en ég fór út í
söngnámið. Það var nefnilega
ætlunin að verða óperusöngkona.
Leikiistarskólinn átti að vera liður
í undirbúningnum. Það var í þeim
skóla að ég kynntist verðandi
manninum mínum, Einari Þ.
Einarssyni. sem næstu árin á eftir
lék með Leikfélagi Reykjavíkur
meðan ég eignaðist tvo drengi með
stuttu millibili.
Um svipað leyti var Þjóðleikhús-
kórinn stofnaður og varð ég ein af
stofnendunum. Einnig réðst ég í
söngnám til austurríska söngvar-
ans Vincenzoi Demezt sem þá var
nýkominn til landsins og varð
seinna landskunnur undir nafninu
Sigurður Franzson. Hjá honum
var ég í fjögur eða fimm ár með
smáhvíldum þó því ég eignaðist
tvö börn til viðbótar á þeim tíma.“
Nú stendur Ingveldur, eða Inga
eins og hún er kölluð í daglega
lífinu, á fætur og fer fram í eldhús
að hella upp á könnuna. Hún gefur
sér þó tíma á meðan hún lagar
kaffið að líta inn í stofuna og segir
kankvíslega:
„Ég má til með að segja þér það
til gamans, að mér var um þetta
leyti boðið í heils árs frítt
söngnám til Ítalíu. Auðvitað gat
ekkert orðið af því með fjögur
smábörn á heimilinu."
Og Inga hélt áfram eftir að búið
var að skenkja í bollana:
„Eftir að Sigurður fluttist til
Akureyrar var ég við nám hjá
Maríu Markan í tvö ár. Að þeim
árum loknum fór ég til London á
sumarnámskeið í Guild Hall
School of Music and Drama. Eftir
heimkomuna frá Bretlandi flutti
ég ásamt fleirum undir stjórn Jóns
Stefánssonar organleikara kant-
tötu eftir J.S. Bach. Verð ég alltaf
þakklát Jóni fyrir það tækifæri
sem hann gaf mér þarna þar sem
þetta var í fyrsta skipti sem mér
gafst tækifæri til að syngja við
undirleik hljómsveitar sem ein-
söngvari.
Næstu tvö árin söng maður svo
við öll tækifæri sem til féllu. Og
síðan hætti ég öllum söng í fimm
ár. Ástæðan, fyrir því var að
börnin voru að komast á unglings-
árin, öll í skóla, og meira þurfti til
en tvær hendur önnuðu. Ég fór
smám saman að vínna utan
heimilisins uns ég hóf fullt starf
hjá Iðnaðarbankanum í Hafnar-
firði þar sem ég er enn.“
Tekið aftur til
viö námið
Eftir að hafa spjallað saman um
heima og geima yfir kaffinu tókum
við aftur til við sönginn og Inga
hélt áfram:
Ingveldur Hjaltested söngkona
og bankastarfsmaður.
„Ég hafði lært á orgel og píanó
þegar ég var ung. Er Söngskólinn í
Reykjavík var stofnaður var gert
ráð fyrir að nemendur legðu stund
á hljóðfæraleik jafnhliða söng-
náminu við skólann. Þarna sá ég
mér því leik á borði að halda
áfram þar sem frá var horfið við
píanóleikinn á unga aldri jafn-
framt því sem aftur yrði tekið upp
söngnamið sem nú hafði verið
hvílt um árabil. Því miður gat ég
ekki verið þarna í skólanum nema
eitt ár vegna starfsins.
En svo atvikaðist þannig, að ég
fór út til Múnchen. Prófessor
Hanne Blaschke var hér með
söngnámskeið og hvatti hann mig
mjög til frekara náms. Ég fór til
Þýskalands vorið eftir að ég hætti
í Söngskólanum og hugmyndin var
að ég yrði þar í eitt ár. Ég kom þó
fljótlega heim aftur. Ástæðan var
sú að áður en ég fór utan hafði ég
sungið til reynslu hlutverk Micha-
elu í óperunni Carmen sem í ráði
var að flytja að hausti í Þjóðleik-
húsinu. Éftir tveggja mánaða dvöl
ytra barst mér síðan bréf um að
mér byðist hlutverkið. Það, ásamt
heimþránni, varð söngnáminu
yfirsterkara svo úr varð að ég tók
hlutverkið og fór heim. Ég sé nú
samt dálítið eftir því að hafa
horfið heim svo fljótt en það bætir
upp að óperan var færð upp hér
fyrir jólin og það var alveg
geysilega gaman að taka þátt í
flutningi hennar.
Sýningum á Carmen lauk undir
vorið og þá ráðlagði Sigríður Ella
Magnúsdóttir mér að fara út til
Ghent í Belgíu á námskeið í
ljóðasöng hjá Erik Verba. Það var
bara mánuður til stefnu en samt
ákvað ég að fara þótt ég yrði að
læra 25 ljóð á þeim tíma og þurfti
helst að flytja þau á þýsku til að
öðlast inngrip í námsefnið. Það
reyndist ansi erfitt, því máttu
trúa,“ sagði Inga og brosti í
kampinn.
„Ég hafði afskaplega mikið gagn
af veru minni í Belgíu, — sérstak-
lega eftir að ég kom heim. Þá gat
ég farið að íhuga það í rólegheitum
og tileinkað mér það sem ég hafði
lært þennan sumarfrísmánuð
minn á námskeiðinu ytra.“
„Synd að hér skuli ekki
vera flutt eitt
_______ðperuverk é ári“________
Tónleikar Ingveldar hjá Tónlist-
arfélaginu voru fyrstu sjálfstæðu
tónleikar hennar. Hún hafði áður
sungið ásamt Garðari Cortes á
Háskólatónleikum.
Nú spurði ég Ingu hvað henni
þætti ánægjulegast við það að
syngja.
Hún svaraði ákveðið:
„Mesta ánægjan við að syngja er
að hrífa fólk, gefa því eitthvað af
sjálfri sér. Ef það tekst er maður
alsæll."
Nú beinist talið að óperuflutn-
ingi hérlendis.
„Mér finnst virkileg synd að hér
skuli ekki vera færð upp ópera á
hverju ári, eða að minnsta kosti
óperutónleikar með Sinfóníu-
hljómsveit íslands. Við eigum þó
tónlistarfólk til þess. Og eru ekki
Þjóðleikhúsið og Sinfóníuhljóm-
Ingveldur ásamt Sigurveigu systur sinni í söngleiknum
Nituuch.