Morgunblaðið - 23.12.1978, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 1978
+ Eiginkona mín, móöir og tengdamóöir,
ELSA JÓNA SVEINSDÓTTIR
Arba, Stöðvarfiröi,
lést í Landspítalanum 20. desember.
Uttörin veröur gerð frá Stöðvarkirkju þriöja dag jóla kl. 1:30 e.h.
Friögeir Þorsteinsaon
Guöjón Friögeirsson Ásdís Magnúsdóttir,
örn Fríögeirsson, Hallbera ísleifsdóttir.
Sveinn Víöir Friögeirsson, Nanna Ingólfsdóttir,
Þórólfur Friögeirsson, Kristín Halldórsdóttir,
Guöríöur Friögeirsdöttir, Björn Pélsson,
Björn Reynir Friögeirsson, Ásta Gunnarsdóttir.
+ Svstir mín oa móöir okkar
GUDRÚN HALLDÓRSDÓTTIR
Hlföardal, Skipholti 66,
andaöist aö kvöldi 21. desember.
fyrir hönd ættingja og vina
Sigríöur Halldórsdóttir Sigrún A. Gunnarsdóttir
Ólafur Sigfússon Ingunn Klemenzdóttir
Magna Sigfúsdóttir Ingímundur Pétursson
Guóný Sigfúsdóttir Jarnulf Bertil Jarnulf
Magnús Gústafsson Margrét Pélsdóttir
barnabörn og
barnabarnabörn
+
Eiginmaður minn
GUÐMUNDUR MAGNÚSSON
(yrrv. yfirvélstjóri
Sunnuvegi 35
andaöist aö heimili okkar aö kvöldi fimmtudagsins 21. desember.
Jóhanna K. Magnússon.
+
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi
HREGGVIDUR BERGMANN,
Hagamel 46,
Reykjavík,
andaöist aðfaranótt 22. desember aö heimili sínu.
Karítas K. Bergmann,
Guölaug Bergmann Marta Bergmann,
María Bergmann Kristjin Pétursson
og barnabörn.
t
Bróöir okkar
INGIMUNDUR SIGURÐSSON
Ljósvallagötu 18,
verður jarösunginn frá Fossvogskirkju miövikudaginn 27. þ.m. kl. 13.30.
Systkinin.
+
Þökkum auösýnda samúö viö fráfall fööur míns og tengdaföður,
KRISTJÁNS V. GUDMUNDSSONAR,
fré Mióselí.
Einnig viljum viö þakka starfsfólki á Landakotsspítala fyrir góöa aöhlynningu.
Ragnar Kristjánsson Jóhanna Jóhannsdóttir
+
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og jaröarför,
JÓRUNNAR ÞORSTEINSDÓTTUR
Litla Hofi,
Jórunn Bergsdóttir,
Gunnar Þorsteinsson
og fjölskyldur.
+
Innilegustu þakkir fyrir auösýnda samúö viö andlát og útför
LILJU SIGURÐARDÓTTUR
Kérsnesbraut 28, Kópavogi.
Þorsteinsson
Eiríkur M.
Sigmundur Eiríksson
Béra M. Eiríksdóttir
Þorsteinn Eiríksson
Leifur Eiríksson
Heiöa Eiriksdóttir
Anna Siguröardóttir
Margrét Siguröardóttir
Davíó E. Jónsson
Sigríöur Konréósdóttir
Una Sigurðardóttir
Pétur Olafsson
Þóra Þórðardóttir
og barnabörn.
UnnurBahnsen —
Minningarorð
Fæddi 5. jan. 1905.
Dáin. 19. dcs. 1978.
Það eru ekki liðnir nema rúmir 3
mánuðir síðan ég sá móðursystur
mína Unni Bahnsen síðast. Það
var á heimili hennar í Gilleleje í
Danmörku. Hún var þá, eins og
alltaf, kát, ræðin og skemmtileg.
Sannarlega grunaði mig ekki, að
myndin sem ég tók af henni þá og
fylgir þessarri grein, yrði síðasta
myndin, sem ég tæki af þessarri
svo mjög ástsælu frænku minni,
og það grunaði reyndar engann.
En skjótt skipast veður í lofti og
nú fáum við víst ekki oftar að sjá
Unni frænku okkar í þessu lífi.
Það er öllu m þeim, sem hana
þekktu, mikill söknuður, því
Unnur Bahnsen var hvers manns
hugljúfi og allir sem einu sinni
kynntust henni vildu sjá hana
oftar og oftar.
Unnur Bahnsen fæddist hinn 5.
janúar 1905 og andaðist hinn 19.
þessa mánaðar. Hún er næst yngst
af 11 börnum hjónanna Þórunnar
Stefánsdóttur og Ágústar
Flygenring í Hafnarfirði. Ólst hún
upp í foreldrahúsum á stóru
heimili. Hún var fjörmikil strax í
æsku og hélt fjöri sínu til
dauðadags. Hinn 28. september
1927 giftist hún Holger Bahnsen,
sjóliðsforningja í danska flotan-
um, og fluttist þá til Danmerkur
og hefir verið búsett þar síðan. Þar
eignaðist hún með manni sínum 2
syni, Björn og Axel sem báðir eru
verkfræðingar í atómvísindum.
Það sýnir vel bönd Unnar við
ísland að hún kenndi þeim báðum
að tala íslenzku, sem þeir tala og
skilja ágætlega. Hjónaband þeirra
Unnar og Holgers Bahnsen var til
fyrirmyndar og áttu þau einkar
vel saman þó af sitt hvoru þjóðerni
væru. Þau eignuðust yndislegt
heimili, bjuggu lengst af í Kaup-
mannahöfn (Carlottenlund) en
reistu sér síðan hús í Gilleleje, er
Holger var kominn á eftirlaun.
Holger Bahnsen hlaut mikinn
frama innan flotans og var orðinn
aðmíráll áður en hann lét af
störfum. Holger Bahnsen var
þegar á stríðsárunum orðinn
þekktur sem uppfindingamaður og
var því hundeltur af þýzka her-
námsliðinu. Viidu Þjóðverjarnir
ná honum til þess að komast yfir
teikningar hans af ýmsum tækj-
um. Hann varð því að fara í felur
og fór Unnur huldu höfði á meðan
með drengina tvo. Var þetta mikill
reynslutími en allt fór vel að
lokum.
Þegar ég kom til Kaupmanna-
hafnar í fyrsta sinn atvikaðist það 1
svo a ég fékk að gista hjá þeim,
hjónum fyrstu nætur mínar í
þeirri fögra borg. Hafði ég þá lítið
kynnst Unni og Holger ekkert. Sú
vinátta sem mér var sýnd þá og
ævinlega síðan er mér ógleyman-
leg. Og ég er ekki sá einasti úr
hinni stóru fjölskyldu, sem hefi
notið gestristni þeirra hjónanna.
Öðru nær. Við vorum öll velkomin
hvenær sem var og það boð hefir
verið óspart notað og öllum til
ánægju.
Nú,þegar Unnur frænka mín er
fallin frá, finnst mér eins og stórt
tré hafi fallið. Tré sem skýlt hefir
svo mörgum og svo oft. Tré sem
prýtt hefir fagran lund og sá
lundur er Danmörk. Og lundurinn
hefir mikið misst. Fyrir okkur öll
sem þekktum Unni Bahnsen er
Danmörk nú sjónlægri en áður og
Kaupmannahöfn ekki eins
skemmtileg og glöð og áður. Hún
sem var hér hjá okkur á Islandi
fyrir hálfu ári og lífgaði upp öll
fjölskylduboð og fjölskyldutengsl
er nú horfin frá okkur og það
kemur enginn í Unnar stað. Við
huggum okkur við það að til er
annað og kannske betra líf og við
megum hlakka til að sjá þar aftur
þessa ástsælu frænku, en við nú
Kveðja
Ómar S
Fæddur 1. maí 1962.
Dáinn 5. desember 1978.
Við kveðjum með örfáum orðum
góðan vin, sem á stuttu lífsskeiði
ávann sér mikið rúm í hugum
þeirra, sem honum kynntust.
Stefán var búinn mörgum þeim
eiginleikum, sem sjaldgæft er að
finna hjá jafnöldrum og jafnvel
fullorðnum. Hann var ætíð kátur
og glaður og það geislaði frá
honum lífsgleðin. Hann var
tregum; frænku, systur og vinkonu
okkar allra sem hana þekktum.
Ég bið góðan Guð að vernda
Holger Bahnsen vin okkar og
bræðurna Björn og Axel og þeirra
fjölskyldur og vona að með Guðs
hjálp komumst við yfir þá sorg að
hafa misst Unni Bahnsen.
Jarðaröför hennar fer fram í
dag.
Ragnar Borg.
ATIIYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein. sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þær
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu línubili.
traustur og áreiðanlegur og reynd-
ist öllum vel sem hann umgekkst.
Unglingsárin eru þýðingarmikið
skeið í lífi hvers manns. Á þeim
árum ræðst framtíð manna að
mestu. Sumir leggja á langskóla-
brautina, en aðrir eru óþreyjufull-
ir að takast á við þau störf sem
heilla. En hver sem ákvörðunin
yerður er mikilvægast að menn
leysi þau störf sem þeir takast á
hendur eftir bestu getu og þroski
með sér starfsgleiði og dugnað,
sem er besta veganestið í misviðr-
um lífsins.
Stefán hafði þá kosti til að bera
í ríkum mæli, var ósérhlífinn og
duglegur og fús til hjálpar.
Það er erfitt að hurfast í augu
við, að ungur og hraustur drengur
með lífið framundan skuli hverfa
svo sviplega af sjónarsviðinu.
Hver er tilgangurinn? Því getum
við sem eftir lifum ekki svarað en
huggun okkar eru björtu minning-
arnar sem lífa í hugum okkar um
vin sem okkur finnst að hefði átt
að fá að lifa svo miklu lengur. Við,
sem þetta ritum, trúum því að
Stebba sé ætlað meira hlutverk á
æðra tilverustigi og óskum honum
alls hins besta. Sendum foreldrum
hans og ástvinum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Skúli — Matti
Iiemmi — Alli
og Einar
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Sumir telja, að margt fólk hafi misst hæfileikann til að meta
þá hluti, sem munur er á. Er þessi skoðun reist á einhverjum
staðreyndum? Eg hef heyrt predikara ræða um þetta, cn ekki
séð neitt áþreifanlegt, sem staðfestir það.
Er ekkert athugavert við gildismat okkar, þegar
leikkonur okkar og leikarar hafa meiri tekjur en forseti
þjóðarinnar og 21 árs íþróttamaður getur aflað sér
miklu meiri tekna en þingmennirnir okkar eða
skólakennarar eða lögreglumenn? Hafa vogarskálarnar
nokkuð raskazt, þegar margir gefa einn dal í samskotin í
kirkjunni, en eyða síðan hundrað dölum í kappreiðar eða
tvöhundruð dölum á lúxushóteli um eina helgi — eða tíu
dölum til þess að sjá íþróttakeppni?
Er það ekki vísbending um, að mat okkar á
verðmætunum sé farið að brenglast, þegar við borgum
glaumgosa nokkur hundruð þúsund á ári til að skemmta
okkur, en á sama tíma borgum við lögreglunni, sem
teflir lífi sínu í hættu til þess að vernda okkur, brot af
þeirri upphæð?
Þegar ég hugsa um þessi mál, minnist ég hrekkjalóms,
sem brauzt inn í búðarglugga og ruglaði verðmiðunum.
Minkapelsar kostuðu 9,99 dali, inniskór 2000 dali, gullúr
59 dali og dóshnífar 400 dali. Satan, bragðarefur
alheimsins, hefur vissulega leikið á okkur með líkum
hætti.
Djöfullinn reynir að telja okkur trú um, að tíminn sé
mikilvægari en eilífðin — að líkaminn skipti meira máli
en sálin. Já, það er óttalegt og hörmulegt, hversu mat
okkar á verðmætum hefur farið úr skorðum.
— Stefán
ívavarsson