Morgunblaðið - 29.12.1978, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. DESEMBER 1978
Minning:
Guðbjörn Hansson
fv. yfirvarðstjóri
Fæddur 16. desember 1891.
Dáinn 16. desember 1978.
Guðbjörn Hansson var fæddur
að Steindórsstöðum í Reykholtsda!
16. desember 1891.
Ekki kann ég að greina frá hans
æsku og uppvaxtarárum eða störf-
um hans áður en hann hóf störf í
lögregluliði Reykjavíkur, en þar
hóf hann störf sem næturvörður 1.
janúar 1920. Hann var skipaður
lögregluþjónn 1. janúar 1922 og
fljótt hefur hann unnið sér traust
því árið 1924 var hann skipaður
varðstjóri og gegnir því starfi til
ársins 1940, þegar hann er skipað-
ur yfirvarðstjóri. Því starfi gegndi
hann til 1. júní 1962 er hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir.
Leiðir okkur Guðbjörns lágu
fyrst saman er ég hóf störf í
lögreglunni í Reykjavík haustið
1953. Þau kynni urðu nánari er ég
gerðist félagi í Lögreglukórnum,
en þar var Guðbjörn mjög virkur
félagi og einn af stofnendum
kórsins.
Sem lögreglumaður reyndist
Guðbjörn einkar farsæll í starfi,
vinsæll og vinmargur og leysti
farsællega úr málum og ávann sér
traust bæði samborgara og sam-
starfsmanna. I rúm 42 ár starfaði
hann í lögreglunni í Reykjavík og
oft við mjög erfiðar aðstæður.
Hann hefur því margt reynt og
hefði getað greint frá mörgu að
löngum starfsdegi loknum en til
þess var hann ófáanlegur. Eg
færði það oft í tal við hann er ég
var í ritnefnd Lögreglublaðsins að
hann skráði eitthvað af minning-
um sínum úr starfinu en hann
taldi sig þess ekki umkominn því
ýmislegt gæti skolast í minni og
betra væri að segja ekkert en fara
rangt með. Þessi afstaða lýsir
Guðbirni vel því hann vildi alltaf
hafa það eitt fram að færa er satt
var og rétt.
Eins og áður getur var Guðbjörn
einn af stofnendum Lögreglukórs-
ins. Hann var árum saman í stjórn
hans og formaður um skeið. Eg
minnist þess oft er ég var eitt sinn
viðstaddur æfingu hjá Lögreglu-
kórnum á fyrstu árum mínum í
lögreglunni og Guðbjörn söng þar
með af slikri innlifun og tilfinn-
ingu að ekki leyndi sér að þar var
sönn sönggleði til staðar. Ég átti
eftir að kynnast þessu betur er
leiðir okkar lágu saman í kórnum.
Ekki sleit Guðbjörn tengsl við
Lögreglukórinn er hann lét af
störfum í lögreglunni og vann
honum allt er hann mátti. Hann
var kosinn fyrsti heiðursfélagi
kórsins og fylgdi okkur sem slíkur
á Lögreglukóramótið í Helsinki
1970.
Eftir að Guðbjörn lét af störfum
í lögreglunni hafði hann alltaf
samband við sína gömlu félaga og
ARINBJÖRN MAGNÚSSON
Gunnlaugtgötu 5, i
Borgarnesi,
veröur jarösunginn Irá Borgarneskirkju laugardaginn 30. desember kl. 14.
Guöný Guönadóttir
Áadís Arínbjarnardóttír
Haukur Arinbjarnaraon
+ Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi -
HREGGVIÐUR BERGMANN
Hagamel 48, Rvk,
veröur jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 30. des. kl. 1.30.
Karítaa K. Bergmann
Guölaug Bergmann Marta Bergmann
María Bergmann Kriatján Péturaaon
og barnabörn
Sonur minn og bróöir okkar,
ÓSKAR FRÍMANNSSON,
frá Gunnólfavík
lést þann 19 þ.m.
Útförin hefir fariö fram. Kriatbjörg Magnúadóttir
Magnúa Frímannaaon
Jóhann Frímannaaon
Sigurnýjaa Frímannaaon
og aórir vandamenn
Móöir okkar, tengdamóöír og amma
HALLDÓRA FRIÐGERÐUR KATARÍNUSDÓTTIR
Framri Húaum Arnardal
er andaðist 24. desember veröur jarösungin frá ísafjaröarkirkju laugardaginn
30. desember kl. 2 e.h.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö fráfall og útför eiginmanns,
fööur, tengdafööur og afa
GÚSTAFS KRISTJÁNSSONAR
mataveina
Laugaráavegi 1, Reykjavík.
Magda E. Kriatjánaaon
Ulf Gúatafaaon Erla Geirmundaen
órn Gúatafaaon Sólrún Ragnaradóttir
Björn Gúatafaaon
Hrafn Gúatafaaon
og barnabörn
fylgdist með öllu. Síðustu æviárin
dvaldist hann á Hrafnistu ásamt
eftirlifandi eiginkonu sinni, Guð-
finnu Gunnlaugsdóttur, sem hann
reyndist traustur lífsförunautur.
Áttu þau gott athvarf á Hrafnistu
og bar Guðbjörn mikið lof á hve
gott væri þar að dvelja og njóta
þar góðs atlætis og umhyggju.
Fundum okkar Guðbjörns bar
síðast saman í sumar á Hrafnistu
og átti hann þá ekki orðið
heimangengt vegna sjúkleika en
hugurinn var samt sá sami og
spurði hann mig síðast hvort hann
mætti ekki líta við á æfingu í
haust ef hann treysti sér til. Ekki
gat sá draumur hans ræst, en við
félagar hans í Lögreglukórnum
munum í dag kveðja hann með því
að syngja yfir moldum hans og
þakka honum með því forystuhlut-
verk hans og ævarandi tryggð við
kórinn.
Far þú í friði, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Bjarki Elíasson.
Hinn 16. þ.m. lést í Borgarspít-
alanum Guðbjörn Hansson, fyrrv.
yfirvarðsstjóri í lögreglu Reykja-
víkurborgar. Guðbjörn var fæddur
að Steindórsstöðum í Reykholtsdal
hinn 16.des. 1891 og lést því á 87.
afmælisdegi sínum. Ólst hann upp
á Grímsstöðum í Borgarfirði, en
fluttist innan við tvítugt til
Reykjavíkur, þar sem hann vann
ýmis störf næstu árin, bæði til sjós
og lands eða þar til hann réðst til
starfa í lögreglu Reykjavíkurbæj-
ar hinn 1. jan. 1920. Þar starfaði
hann samfellt í 42 ár, eða þar til
hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir. Var Guðbirni margvíslegur
sómi sýndur í viðurkenningar-
skyni fyrir störf sín í lögreglunni,
enda var hann mjög samviskusam-
ur, ósérhlífinn og mikill áhuga-
maður í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur. Lögreglumanns-
starfið var á hans fyrstu árum
mjög erfitt og ólíkt því sem nú er.
Fyrstu 11 starfsárin var Guðbjörn
t.d. samfellt á næturvöktum. Þrír
lögreglumenn voru þá á næturvakt
í senn. Bærinn var mjög illa
upplýstur og voru notaðar gaslukt-
ir sem slökkt var á á miðnætti í
sparnaðarskyni. Hafði hver lög-
reglumaður sitt hverfi til vörslu.
Voru þeir því einir á ferð,
fótgangandi, oft í svarta myrkri
hvernig sem viðraði og á hverju
sem gekk. Gefur auga leið að á
stundum hefur verið úr vöndu að
ráða og ekki heiglum hent að
standa í sporum lögreglumanna á
þessum árum. Enginn lögreglustöð
var þá til í bænum, húsaskjól því
ekkert að hafa fyrir næturvaktina
sem hittist utandyra einu sinni á
nóttu hverri á tilteknum stað og
tíma til að bera saman bækur
sínar. Fyrstu starfsárin fékk
Guðbjörn þriggja daga frí á ári.
Alla aðra daga ársins, virka daga
sem helga stóð hann sína nætur-
vakt. Get ég þessa hér til að minna
á við hvaða kjör þessir menn
máttu búa. Væri þörf á að saga
iögreglunnar frá þessum árum
yrði skráð, því þar kennir vissu-
lega margs fróðleiks sem vert væri
væri að færa í letur.
Með lögreglustarfinu vann Guð-
björn ýmis aukastörf sem til féllu,
því hann var þrekmaður og
eftirsóttur sakir dugnaðar og
samviskuseml í starfi. Árið 1940
var hann svo skipaður í stöðu
yfirvarðstjóra lögreglu Reykjavík-
urborgar.
Skólagangan gat ekki orðið
mikil né löng. Kom þar til
fjárskortur. Skólaganga hans varð
því að mestu hinn harði skóli
lífsins og reynslunnar, þar sem
menn lærðu að treysta á sjálfa sig,
gera kröfur til sjálfs sín, fara vel
með það sem þeim var trúað fyrir
og ávaxta sitt pund svo vel sem
kostur var á.
Nú þegar Guðbjörn er allur,
leitar hugurinn til bernskuáranna.
Þá var mikill samgangur milli
heimila okkar, sem vonlegt var,
þar sem Guðbjörn og faðir min
voru tvíburabræður og þeir giftir
systrum. Voru þeir mjög sam-
rýmdir og leið enginn dagur svo að
þeir ekki töluðu saman og ræddu
sín áhugamál. Báðir voru þeir
miklir áhugamenn um söng og
starfandi meðlimir í Karlakór
Reykjavikur og var Guðbjörn
einnig i Lögreglukórnum. Laxveið-
ar voru einnig mikið áhugamál
beggja og stunduðu þeir þá íþrótt
Vinarkveðja:
-------- x'
Haraldur Olafsson
Sunnudaginn 17. des. varð Har-
aldur Ólafsson bráðkvaddur á
heimili sínu Skaftahlíð 7 í Rvík.
Haraldur var fæddur 19. ágúst
1946, og var því ekki gamall þegar
hjartað gaf sig. Halla kynntist ég,
og við hjónin, þegar hann hóf nám
við Stýrimannaskóla Rvíkur, þá
innan við tvítugt. Halli var mikill
áhuga- og dugnaðarmaður í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur, það
þekkja þeir sem voru með honum
til sjós á togurum bæjarútgerðar-,
innar, en þar var Halli megnið af
sinni sjómennskutíð.
Áhugamál hans voru dreifð og
honum ekki að skapi, á þeim
tímum, að stöðva og halda sig við
þá hluti, sem hann tók fyrir hverju
sinni, heldur reyna eitthvað. nýtt,
því hætti hann námí við Stýri-
mannaskólann, sem hann seinna
sá mikið eftir að hafa gert, og hélt
til Bandaríkjanna þar sem hann
lauk námi við köfun, og starfaði
um tíma við það hér heima.
Seinna rak hann þvottahús í
nokkur ár, en ég held að hann hafi
alltaf séð eftir því að hafa ekki
haldið sig við sjómennskuna.
Hann var skorpumaður að eðlis-
fari og vinnubrögðin, áhættan og
happdrættið, sem alltaf fylgir
sjómennskunni á íslenskum fiski-
skipum áttu vel við hann.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum Halla, og á tímum
fullstormasamt, og þeir sem hann
þekktu, kynntust ýmsum hliðum
hans.
Ég get þó ekki talað um aðra
hlið hans en þá, sem að mér og
fjölskyldu minni hefur snúið öll
þessi ár, sem við höfum þekkst.
Á okksr heimili hefur Halli
ávallt verið aufúsugestur, og synir
okkar tveir hændust mjög að
honum. Það var hreinlega ekki til,
sem Halli vildi ekki gera fyrir
okkur.
Það duldist engum, sem þekktu
Halla og konu hans Báru Magnús-
dóttur eins vel og við, hve sterkum
böndum þau voru bundin hvort
öðru, í sínum stormasama hjú-
skap, og engum, sem þekkti Halla
vel, duldist hve vænt honum þótti
um Báru og syni sína.
Margar góðar endurminningar
eigum við hjónin í félagsskap
þeirra Halla og Báru, á heimili
þeirra, þar sem þau voru mjög
samtaka í að búa heimili sitt sem
best, og taka þar á móti gestum af
rausn, og get ég þar mælt fyrir
munn margra vina þeirra hjóna.
Það eru margir sem eiga góðar
endurminningar um Halla, og
hann lifir enn í sonum sínum
þremur, sem hann vonaði að yrðu
gæfusamari en hann, og eins og
hann lagði mikla áherslu á sjálfur,
ávallt þegar færi gafst. Var
Guðbjörn þar mikill meistari og
eru mér ógleymanleg þau fáu
skipti sem mér gafst tækifæri að
vera með honum við laxveiðar.
Veit ég að svo er um fleiri en mig.
Hann var ljóðelskur og kunni
utanbókar fjölda ljóða, sem hann
gat farið með á góðri stund. Vel
gafinn var hann, en hlédrægur í
eðli sínu og lítt fyrir að láta mikið
á sér bera.
Sérlega er mér hugljúft að
minnast hins góða anda sem ávallt
ríkti milli fjölskyldna okkar og þá
alveg sérstaklega milli fjölskyldu
Guðbjörns, Lárusar föður míns og
Guðleifar systur þeirra, en hún
var gift Jóni Pálssyni. Oft var
komið saman og var þá ævinlega
glatt á hjalla, spilað, sungið og
gert að gamni sínu. Var oftast
kátína mikil í þessum vinahópi.
Guðbjörn var mjög traustur og
góður heimilisfaðir. Lét hann sér
mjög annt um heimili sitt og
fjölskyldu, enda reyndist hann
sínum mikil stoð og stytta. Mikill
gæfumaður var hann þegar hann
18. júní 1921 gekk að eiga eftirlif-
andi eiginkonu sína Guðfinnu
Gunnlaugsdóttur. Elskulegri og
hjartahlýrri konu þekki ég ekki.
Mikið væri heimurinn betri ef
margir slíkir væru sem hún.
Eignuðust þau þrjú börn, Kristin,
Helgu og Jóhann sem öll eiga sín
heimili í Reykjavík. Var hjóna-
band þeirra Guðbjörns og Guð-
finnu mjög farsælt alla tíð, enda
voru þau afar samrýnd og sam-
hent hjón. Spöruðu þau enga
fyrirhöfn til að verða frændum og
vinum að liði sem oft, af ýmsu
tilefni, gistu langtímum saman
heimili þeirra. Bjó móðir Guð-
björns, Helga Jóhannsdóttir, einn-
ig alla tíð hjá þeim, þar til hún
lést. Hjá þeim hjónum Guðbirni og
Guðfinnu ríkti ávallt góðvilji og
skilningur og aldrei heyrði ég þau
hallmæla nokkrum manni. Sam-
búð þeirra var á margan hátt það
leiðarljós sem gott er að taka mið
af á þeirri göngu sem svo mörgum
reynist hál og erfið.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég minn kæra frænda, sem ég
mat mjög mikils. Megi sá sem öllu
ræður leiða hann til þeirra heim-
kynna sem við vonum að öllum séu
fyrir búin handan við móðuna
miklu. Við sem eftir stðndum
blessum minningu góðs drengs
sem skilaði sínu dagsverki með
sóma.
Fjölskylda mín og minna systk-
ina vottum Guðfinnu, börnunum
og öllum ástvinurium inniléga
samúð okkar.
Gunnlaugur Lárusson.
fengju góða og gagnlega menntun,
en þess saknaði hann mjög sjálfur
seinustu ár sín. Hann lagði því
hart að elsta syni sínum, sem hann
eignaðist áður en hann giftist
Báru, að halda áfram í skóla,
minnugur þess, að sjálfur þáði
hann það ekki, þegar fósturfor-
eldrar hans, sem allt vildu fyrir
hann gera, báðu hann að halda
áfram námi.
Það er dálítið kaldhæðnislegt af
örlögunum, að Halli skyldi deyja
núna, þegar hann sá fram á að
ýmsir draumar hans myndu ræt-
ast, og hann búinn að leggja
frumdrög að framtíð sinni og sona
sinna.
Við hjónin, og fjölskylda okkar,
vottum konu hans og sonum,
móður hans og fósturforeldrum
okkar innilegustu samúð.
Þorvaldur Ingibergsson.