Morgunblaðið - 29.12.1978, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 29. DESEMBER 1978
VtEÍ>
M0RödK/-íp^_
RAff/nu 1 fa
-ivK]#
□□
\ L/o
i

-TeT/7' «o«
A' Það væri skemmtilegt að
' bregða sér á ball í kvöld?
Svona veður er ekki einu sinni
hundaveður!
Víkiiralltfyrir
peningum?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í jólaþraut númer tvö þurfti að
finna örugRa leið til að fá níu
slagi í þrem Kröndum, lokasögn,
sem margir hafa sjálfsagt verið
hissa á og þótt fjögur hjörtu
eðlilegri. I»að má til sanns vegar
færa en þá hefði viðfangsefnið
heldur ekki verið fyrir hcndi.
Gjafari suður, allir á hættu.
Norður
S. KDG53
H. G632
T. KG
„ L. 74
Vestur Austur
S. 84 S. Á1096
H. Á1098 H. 4
T- 74 Suöur T-98652
L. KG853 g 72 L. 962
T. KD75
T. ÁD103
L. ÁDIO
Andstæðingarnir höfðu allt af
sagt pass og vestur spilaði út
lauffimmi. Slaginn fékkstu á tíuna
og síðan þurfti að velja leið sem
gæfi þrjá slagi á hálitina og
tryggði þannig vinninginn.
Nú sjáum við öll spilin og
auðvelt er að sjá hvað skeður sé
spaðanum spilað. Austur tekur þá
slras á ásinn, spilar laufi og úr því
vestur á hjartaásinn verður ekki
hægt að vinna spilið.
Við höfum þá búið til fjóra slagi
á hálitina en áöur en við getum
notið jæirra hefur vörnin tekið
sína fimm. Þannig dugir ekki að
spila spöðunum nema vestur eigi
ásinn og slík skilyrði nægja okkur
ekki.
Eins og spilið liggur nægir að
spila lágu hjarta að gosanum og
þegar hann fær slaginn má snúa
sér að spaðanum. En þettá er
eingöngu vegna þess, að hjartás-
inn er á hendi vesturs. Hefði
austur valdið á hjartanu væri uppi
sama staða og eftir spaðasókn.
Eina örugga leiðin er því að
spila hjörtunum frá borðinu.
Og því var rétta lausnin að spila
lágum tígli frá hendinni eftir að
hafa tekið fyrsta slaginn með
lauftíu. Ætti austur hjartaásinn
þýddi ekki fyrif hann að taka
slaginn þegar lágu er spilað frá
borðinu. Þar með fengjust slagirn-
ir þrír, sem þarf til að vinna spilið,
allir á hjarta. En vestur má eiga
hjartaásinn. Hann getur ekki gert
neitt mein og að lokum fáum við
tíu slagi.
COSPER
Eg sakna ætíð æskustöðvanna!
„Orðið nægjusemi er fallegt
orð. Það lýsir fögrum einkennum
hvers manns sem af sér lætur
leiða fagrar athafnir innan
ramma þess.
Að kunna að elska og bera
virðingu fyrir umhverfi sínu og
miðla þeim sem skortir af því
sem maður á nóg af sjálfur er
dásamleg manngerð, — og að
lifa í hæfilegri fátækt er fallegt
líferni og í raun eftirsóknarvert
vegna þess að mikið vill ætíð
meira og þeir menn eru því
miður orðnir of margir sem sett
hafa gullkálfinn á altari lífs
síns.
Við Islendingar erum orðnir
hátt skrifaðir á lista yfir vel-
megunarþjóðir heimsins og mein
velmegunarinnar eru fyrir löngu
í ljós komin. Afleiðingarnar eru
ískyggilegar. Streitan og áhyggj-
urnar yfir öllum eignunum og
lausafénu gera orðið að víta-
hring ringulreiðar, hroka, eigin-
girndar og brjálæðis. Fólk vill fá
allt upp í hendurnar. Allt er
sjálfsagt. Það vill stórt og
rúmgott húsnæði með öllum
hugsanlegum þægindum, fleiri
en einn bíl til afnota, nógan
fatnað, mat, vín og skemmtanir.
Ekkert kemst að nema peningar
og aftur peningar. Allt skal víkja
fyrir þeim. Ástin, kærleikurinn,
friðurinn, fjölskyldan, mennirn-
ir og Guð, já — og Guð.
Hvílíkur vítahringur. Eru það
ekki ávextir streitunnar og
áhyggnanna sem knýja fólkið til
þess að éta sig fullt af pillum,
drekkja þeim í áfengi að kvöldi
dags og leggja heimilislíf fólks í
rúst? Eru það ekki þeir sem éta
gat á magann og græðgin sem
uppétur friðinn?
Já, við ættum að hugsa okkur
að minnsta kosti þrisvar um
áður en við veljum það að renna
okkur niður rennibraut þessara
lífshátta. Því mikið eiga þeir
gott sem lifa sínu einfalda lífi og
þurfa ekki að hafa áhyggjur af
biluðu þvottavélinni sinni og
þurfa ekki að keppast við að
moka inn peningurri fyrir nýjum
„Fjólur — mín ljúfa“
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
19
Eftir að hafa spíið vært og
rölega hallaðist Susanne að því
morguninn eftir að hyggilegast
væri að afskrifa með öllu hinar
hvimleiðu uppiifanir dagsins
áður. Að vfau varð kúlan á
enninu æ litskrúðugri og
minnti hana á svo að ekki varð
um villzt að atburður hafði
gerzt í raun og veru. En núna í
birtunni og blíðunni fannst
henni ógerningur að taka þetta
eins alvarlega og daginn áður.
Vissulega var það fráleitt að
láta sér detta f hug að maðurin
á veginum hefði verið dauður
eða særður. Hann hafði
auðvitað — eins og þau hin
héldu fram — verið hlindfullur
og hann hafði verið á flakki
með öðrum af því sauðahúsi og
af einhverri ástæðu kærði sá
sig ekki um að hún færi að
bianda sér í málið. Hún þurfti
að minnsta kosti ekki að óttast
að særðir eða meðvitundarlaus-
ir menn lægju þarna á skógar-
stignum, nú þegar bæði lög-
reglan og ýmsir úr fjölskyld-
unni höfðu farið um allt
nágrennið
Susanne teygði úr sér í
rúminu og lét fara vel um sig.
Klukkan var ekki nema átta að
morgni og Susanne ákvað að
fara á fætur svo að hún gæti
notið dagsins sem lengst og
mest — þessa indæla dags sem
hún átti að eiga með Martin.
Hún stakk fótunum í inniskóna
og fór í slopp og hugðist fara
fram í baðherbcrgið en fyrst
ætlaði hún að loka glugganum,
svo að hlýnaði eilítið í
herberginu. Hún stóð við
gluggann og dáðist að útsýninu
þegar hún allt í einu kom auga
á einhvern nálgast húsið. Fyrst
var hún sannfærð um að þar
hlyti Gitta að vera á ferð og
hefði hún verið í morgun-
göngu, en þegar hún hugði
nánar að kom í ljós að það var
Lydia. Hún glæsilega og
fullkomna Lydia var þá
morgunhani og náttúruunn-
andi. Lydia í gömlum síðbuxum
og regnkápu, en snyrtileg og
fáguð sem fyrr. Hún smeygði
sér inn í litla stfginn svo að hún
þyrfti ekki að fara yfir hlaðið
og þegar Susanne heyrði dyr
falla að stöfum gerði hún þvi
skóna að Lydia hefði farið inn
eldhúsmegin í húsið.
begar Susanne kom niður
stigann klukkutíma siðar
mætti hún ringlaðri en
ákveðinni Mögnu frænku í
forsalnum. Hún var að draga
upp stóru Borgundarhólms-
klukkuna og þegar hún varð
vör við Susanne hætti hún
verki sínu og Susanne tók eftir
því að hún hafði gleymt að loka
og taka lykilinn úr þegar hún
kom hröðum og ögn fátlegum
skrefum til móts við Susanne.
— Já, ég sendi Martin inn í
þorpið eftir rjóma, svo að við
tvær verðum að skemmta hvor
annarri, sagði hún og leiddi
Susanne aftur til herbergis
hennar.
Syfjuleg Gitta birtist á gang-
inum en þegar hún sá þær var
eins og birti yfir andliti henn-
ar. Hún hafði sveipað um sig
slopp og kom á eftir þeim inn f
herbergi Susanne.
— Við þurfum ekki á fleir-
um að halda. Magna frænka
leit hálfreiðilega á Gittu og það
augnaráð hefði dugað til að
hrekja flesta á braut. —
Susanne og ég þurfum að tala
saman undir fjögur augu,
Gitta.
— Ég held ég þekki þig,
þegar þú þarft að tala við
cinhvern undir fjögur augu.
Gitta dró upp lúinn sfgar
ettupakka upp úr vasanum á
sloppnum og rétti að Susanne
áður en hún fékk sér sígarettu.
— Susanne á auðvitað að gera
eitthvert viðvik fyrir þig það
þykist ég nokkurn veginn
vita... Hún dró að sér reykinn
og horfði hugsi á Mögnu
frænku.
— Ef þú vilt endilega blanda