Morgunblaðið - 31.12.1978, Blaðsíða 11
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 31, DESEMBER 1978
43
rannsaki blóðblettina á klæðinu,
þykist þess umkominn að geta
gefið einfalda skýringu á fyrir-
bærinu. Sú skoðun verður þó að
teljast ríkjandi, að blettirnir stafi
aðallega frá blóði, sem runnið hafi
meðan maðurinn var á lífi, og hafi
myndað kekki á hörundinu, og svo
á einhvern hátt skilið eftir um-
merki sín á líkklæðinu. Það er
bjargföst trú dr. Barbets, að
frekari rannsókn og prófun
(stungið er upp á litrófs-grein-
ingu) muni án nokkurs vafa
staðfesta þá skoðun, að það hafi
verið blóð, mannsblóð, sem í reynd
skildi eftir flekkina á Toríno-lík-
klæðinu.
Síðusárið
Með því að athuga blóðflekkinn
frá síðusári Frelsarans virðist það
vart mögulegt, að læknar geti
dregið þvílíkan fjölda ályktana um
einstök einkennandi smáatriði
varðandi sárið og spjótslagið, sem
olli því.
í upphafi rannsóknar sinnar á
Toríno-líkklæðinu voru bæði
frönsku og ítölsku læknarnir í
hinni opinberlega skipuðu „Rann-
sóknarnefnd til athugunar á hinu
helga líkklæði" furðu lostnir yfir
því, hver eðlilegt og raunverulegt
síðusárið var á manni þeim, sem
svijjmyndin á klæðinu sýndi.
I þeirra augum var alls enginn
vafi á því að sárið og blóðslettur
þær, sem frá því komu á klæðið,
væru þess eðlis, að þetta hefði
aðeins getað myndast af spjótslagi
með rómversku spjóti af venju-
legri gerð. Líkklæðið ber greinileg
ummerki um þetta sár vinstra
megin, en þar sem svipmyndirnar
á líkklæðinu eru umhverfðar,
táknar það, að sárið sjálft var í
hægri síðu mannsins.
Textinn í Jóhannesarguðspjalli
er einfaldur og skýrt orðaður: „En
er þeim komu til Jesú og sáu, að
hann var þegar dáinn, brutu þeir
ekki bein hans. En einn af
hermönnunum lagði spjóti í síðu
hans, og jafnskjótt kom út blóð og
vatn.“ (Jóh. 19, 33—34).
Það var alsiða að brjóta fótleggi
hinna krossfestu til þess að hraða
dauða þeirya. Lífsandinn, sem
blakti með hinum krossfesta, gat
haldizt við um stund á meðan
hann gat haldið sér ofurlítið uppi
á hinum gegnum reknu fótum.
Þegar þessi stuðningur brást
hinum krossfesta, kom dauðinn
næstum þegar í stað, þar sem
brjóstholið féll þá saman.
Læknar hafa getað sýnt mjög
nákvæmlega fram á bæði stað-
setningu síðusársins og einnig
spjótslagið í brjóst mannsins, sem
svipmyndin á líkklæðinu er af.
Með því að sýna aðfarirnar á líki,
benti dr. Barbet á, að spjótið hefði
gengið inn milli fimmta og sjötta
rifbeins í hægri síðu, rekist
gegnum hægra lungað, og þegar
spjótið fór í gegnum hjartapok-
ann, hafi það stungizt í hægra
framhólf hjartans.
Sérfræðingar eru sannfærðir
um, að orð guðspjallamannsins
Jóhannesar „... og jafnskjótt kom
út blóð og vatn,“ komi lífeðlis-
fræðilega séð alveg heim og
saman. Þeir hafa fundið í blóð-
flekknum fyrir neðan síðusárið
greinileg merki um vessa. Lækn-
arnir Pierre Barbet og Judica
Cordiglia álitu, að blóðið hafi
komið frá hægra framhólfi hjart-
ans, en „vatnið" hafi aftur á móti
verið tær vökvi sem runnið hafi úr
hjartapokanum. Dr. Anthony Sava
frá New York kemur með dálítið
frábrugðna skýr.ingu á þessu
atriði. Hann skrifar:
Sannur
vitnisburður
Guðspjallið gefur greinilega í
skyn, að enginn tími hafi liðið frá
því spjótslagið hafi komið í síðuna
Almenningur í
Torínó fékk að
sjá líkklæðið árið
1932, þegar efnt
var til alþjóð-
legrar sýningar
þar í borg. Við
sama tækifæri
var farið með
það sem snöggv-
ast út á tröppur
dómkirkjunnar þar
sem þúsundir
pílagríma biðu
þess í ofvæni að
fá að sjá helgi-
gripinn (neðri
myndin).
b=d r~~
og þar til blóðið streymdi út.
Manni gæti komið til hugar að
álíta að visst magn af „blóði" og
„vatni" hafi safnast saman fyrir
innan rifbeinin og eins og beðið
eftir því að vera hleypt út...
Reynslan af alvarlegum brjóst-
meiðslum hefur hins vegar leitt í
ljós, að meiðsli, sem þó ekki ganga
inn í sjálft brjóstholið, geta leitt
til þess að mikill blóðstraumur
safnast saman inni í brjóstholinu.
Þetta blóðmagn í brjóstholi getur
numið allt að einum og hálfum
lítra ... Rauðu blóðkornin hafa
tilhneigingu til þess að sökkva
niður í blóðsafninu, en léttari
hlutar blóðvökvans safnast ofan á
og mynda eins og samloðandi efra
lag ... ég dreg því þá ályktun ...
að hin grimmilega húðstrýking
Krists, sem framkvæmd var
nokkrum klukkustundum fyrir
... dauða hans ... hafi verið nægi-
leg ástæða til þess að blóð tók að
safnast saman í brjóstholi hans,
þannig að eftir að rauðu blóðkorn-
in höfðu náð að setjast í þessu
blóðmagni og hinn ljósari blóð-
vökvi hafði myndað efra lagið, þá
hlýtur það ófrávíkjanlega að hafa
leitt til strauma af „blóði“ og
„vatni“, sem runnið hafa út úr
brjóstinu í þessari röð, þegar
spjótinu var lagt í brjóst hans
fyrir neðan lagskiptinguna i blóð-
safninu.
Guðsjijallamaðurinn Jóhannes
lýsir þessum atburði eins og hann
sá hann gerast í reynd, og hann
vill að þeir sem hlusta á hann eða
lesi frásögn hans trúi hverju
einasta orði:
„Og sá hefur vitnað það, sem
hefur séð, og vitnisburður hans er
sannur, og hann veit, að hann
segir það sem sátt er, til þess að
einnig þér trúið." (Jóh. 19, 35).
Vísindamaðurinn, sem athugar hið
helga líkklæði, veit að hinn elskaði
lærisveinn sagði í raun og veru
satt.
Falsspámaður
Hver er Kurt Berna? Og hvað á
hann við, þegar hann fullyrðir að
ef Toríno-líkklæðið sanni fyirleitt
nokkurn hlut, þá aðeins það, að
Kristur hafi aldrei dáið á krossin-
um, að hann hafi verið á lífi, þegar
hann var greftraður o.s.frv.?
Af hreinni tillitssemi við mann-
inn ætlum við aðeins að segja, að
þessi dálítið undarlegi náungi,
Kurt Berna, er einkennilegur
áróðursmaður, sem talar gjarnan
um sjálfan sig sem „dr. Kurt
Berna", sem „Berna prófessor" eða
þá sem „forseta hinnar Alþjóðlegu
stofnunar um hið helga líkklæði,"
o.s.frv. Sannleikurinn er sá, að hið
rétta nafn Kurts Bernas er Hans
Naber. Regan er það nafn, sem
hann notar í Englandi. Af því, sem
hann hefur játað sjálfur, komumst
við að raun um, að hann hefur
enga þjálfun hlotið til þess að
vinna að vísindalegum rannsókn-
um. Hann hvarf úr skóla árið 1936
og gerðist þjónn á gistihúsi, og
eftir stríðið lagði hann stund á
svarta-markaðsbrask. Hann full-
yrðir, að hann hafi fengið vitranir
um Krist. I bók sinni „Réttarrann-
sókn yfir Jesú Kristi" fer hann út í
einstök smáatriði af vitrunum
sínum, og lætur móðan mása um
hinar fáránlegu kenningar sínar.
Kurt Berna.er velfjáður maður,
þvi að það er vitað, að hann hefur
eytt þúsundum dollara í óþreyt-
andi viðleitni sinni til þess að
útbreiða boðskap sinn og til þess
að senda út fréttatilkynningar til
hvers einasta lands í veröldinni.
Berna er altekinn af þeirri
hugmynd, að Kristur hafi ekki
dáið á krossinum, og það hafi verið
lifandi líkami hans, sem lá hulinn
líkklæði í grafhýsinu. Hann full-
yrðir, að hin blóðlitu för á hinu
helga líkklæði sanni þetta, þar
sem blóð muni einfaldlega ekki
renna úr líki, — en þetta er að
minnsta kosti byggt á algjörum
misskilningi. Hann trúir því, að
þessi „heimsbyltandi hugmynd
hans eigi eftir að færa Gyðinga og
kristna menn nær hvor öðrum, þar
sem þeir yrðu ekki framar aðskild-
ir af hinum óyfirstíganlega tálma,
sem dauði Krists sé.“
Bók Bernas „Réttarrannsóknin
yfir Jesú Kristi" var seld um alla
Evrópu. í kynningarorðum sínum
á ensku útgáfu bókarinnar segir
útgefandinn að bókin sé
„afburðarsnjöll lýsing á aðstæðum
öllum við krossfestinguna og
upprisuna frá læknisfræðilegu
sjónarmiði. Höfundurinn leggur
hér fram ný sönnunargögn og
sannar, að hjarta Krists hafi
slegið ennþá tíu mínútum eftir að
hann var tekinn niður af krossin-
um. Höfundurinn, sem stendur
öllum öðrum framar í þekkingu
sinni á hinu helga líkklæði (sic.),
var útnefndur árið 1964 forseti
hinnar Alþjóðlegu stofnunar hins
helga líkklæðis, sem komið var á
fót í Zúrich ...“
Úr því að bókaútgefandi gat
orðið svo hrifinn, hvað þá með
lesendurna? Það var aðeins á færi
sérfræðings að greiða úr þessum
flækjum.
Og það var sérfræðingur, sem
það gerði. Dr. David Willis, sá
maður, sem stóð í fararbroddi
læknavísindanna í Englandi, reit
alþýðlega, auðskilda en hvassyrta
blaðagrein, sem birtist í tímarit-
inu „Ampleforth Journal" vorið
1969. í þessari grein afsannaði dr.
Willis algjörlega sýndarkenningar
Bernas (eða Rebansj og sýndi fram
á hin læknisfræðilegu og vísinda-
legu vindhögg hans.
En það eru samt heimsblöðin,
sem eru eftirlætisvopn Bernas.
Hann beitti þessu vopni út í æsar í
maímánuði árið 1969, þegar hann
alveg óvart komst að leyndarmál-
inu um mjög nákvæma rannsókn á
hinu helga Toríno-líkklæði, sem þá
stóð til að gera. Berna sendi þá
hvert fréttaske.vtið af öðru til
blaðanna, þar sem hann rægði
þessa leynilegu rannsókn sem
„samsæri" gert í því augnamiði að
eyðileggja hið helga líkklæði og
með því sönnunargögnin um að
Kristur hefði ekki dáið á krossin-
um. Vatíkanið neyddist þá til að
skýra blöðunum frá því, að það
væri enginn fótur fyrir ásökunum
Bernas, og einnig að kirkjuyfir-
völdin „hefðu alls ekki í hyggju að
láta neina rannsókn fara fram á
hinu helga líkklæði eins og sakir
stæðu.“
Sögusagnir
En skaðinn var þá þegar skeður.
Af vissum ástæðum, sem kirkju-
yfirvöldin í Toríno ættu sjálf að
þekkja bezt til, var þá aldrei gefin
út opinber yfirlýsing um hina
„leynilegu" rannsókn, sem þó átti
sér stað í reynd í júnímánuði 1969
1969. Þegar yfirvöld kirkjunnar
létu að lokum frá sér fara
stuttorða yfirlýsingu um rann-
sóknina, sem fram hafði farið á
hinum helga dómi, var það allt of
seint. A meðan ekkert heyrðist um
þessa rannsókn af hálfu kirkjunn-
ar, hafði Berna notað hvert
tækifæri sem gafst til þess að nota
hið illa varðveitta leyndarmál sér
og sínum málstað í hag. Þannig
stóð á því að falsspámaður einn
gat flækt ekki aðeins heimsblöðin
heldur einnig kirkjuyfirvöldin inn
í endemis sögusagnir og slúður.