Morgunblaðið - 21.02.1979, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. FEBRÚAR 1979
VtEP
MORöJh/
RAFP/NU
taijJoJ*
Menn sem kunna sig taka
vindilinn út úr sér áður en
þeir kyssa konuna sína!
Hér er fallegt útsýni. skal ég segja ykkur!
Ég aðvara þig, maður minn. —
Hafir þú þig ekki á brott úr
húsinu. kalía ég á konuna
mina:
„Verið ekki að
þessu drolli”

ieí«m
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Talning tökuslaganna tókst
ekki fullkomlega í spili dagsins.
Enda spilið eitt af þeim, sem
krefst breytilegrar úrspilsáætl-
unar.
Austur gaf, allir á hættu.
COSPER
Vestur Norður S. ÁG kl. Á82 T. K3 L. G87532 Austur
S. 8764 S. 932
H. 1097 H. G6543
T. D4 T. 87652
L. K1096 Suður L. -
S. KD105 H. KD T. ÁG109 L. ÁD4
Suður varð sagnhafi í sex grönd-
um og tók útspilið, hjartatíu, með
drottningu. Úrspilið lá beint við og
suður spilaði spaðafimminu á ás-
inn og lauftvistinum frá borði.
Austur lét hjarta, sagnhafi drottn-
inguna og vestur fékk slaginn.
Hann spiiaði aftur hjarta. Sagn-
hafi fékk slaginn og þurfti nú þrjá
slagi á tigul til að vinna sitt spil.
Laufmöguleikinn var úr sögunni
og þáf scm vestur var sannaður
með fjórum laufum meir en austur
var sá síðarnefndi líklegri til að
eiga fleiri tígla og þá um leið
drottninguna. Samkvæmt þessu
spilaði suður tígulgosanum og tók
hann með kóngnum þegar vestur
lét lágt og svínaði þvínæst tíunni.
Búið spil, einn niður.
Sjálfsagt hefur þú séð hvar
suður fór af sporinu. Þegar hann
spilaði laufi frá borðinu og austur
lét hjarta varð að breyta úrspils-
áætluninni. Ná mátti tveim slög-
um á lauf og tæki vestur ekki á
kónginn mætti austur fá á tígul-
drottninguna væri hún á hendi
hans. Samkvæmt þessu var best að
taka lauftvistinn með ásnum og
spila fjarkanum. Tæki vestur þá á
kónginn yrði laufliturinn góður og
tígulsvíning óþörf. Tilneyddur læt-
ur vestur því lágt og gosinn sér um
slaginn. Og eftir þetta er auðvelt
að fá þrjá slagi á tígulinn. Austur
mætti fá á drottninguna eigi hann
hana og sagnhafi spilar því hjarta
heim á kóng og tígulgosinn fylgir.
Láti vestur lágt tekur gosinn
slaginn, tígulkóngurinn næsta,
laufdrottningin fer í hjartaásinn
og að lokum verða slagirnir þrett-
án.
Það er bara það. — Hann leysir alltaf krossgátuna á
leiðinni!
Velvakanda hefur borist bréf frá
tveimur ungum stúlkum úr kaup-
túni úti á landi. Bréfið er svohljóð-
andi:
„Komið þið sæl.
Okkur langar til að vekja
athygli á barnaárinu með þessum
línum. Okkur finnst voðalega mik-
ið óréttlæti í þessu þjóðfélagi.
Bæði í verslunum og sjoppum hér
á staðnum er fullorðna fólkið látið
ganga fyrir, við krakkarnir fáum
aldrei að hugsa hvað við ætlum að
kaupa en fullorðna fólkið má
hugsa sig um eins lengi og það
óskar eftir, jafnvel í ár. T.d. í einni
sjoppunni megum við ekki drekka
ölið okkar í friði, þau segja alltaf:
„Verið ekki að þessu drolli," og
okkur liggur við að segja: „Allt í
lagi, förum á aðra sjoppu og
seljum glerið þar.“ En fullorðna
fólkið má sötra í sig ölið allt
barnaárið og næstu ár á eftir að
eigin vilja.
Ef við komum með gler þá
heldur afgreiðslufólkið að við höf-
um stolið því frá sér því peninga-
græðgin er svo mikil. Líka ef við
komum á sjoppurnar er fullorðna
fólkið afgreitt á undan okkur þó
við komum langt á undan og við
viljum ljúka þessari grein með því
að spyrja hvort ekki sé hægt að
gera eitthvað í þessu máli í tilefni
barnaársins.“
____
• Skrif að
óathuguðu máli
I Morgunblaðinu sunnudaginn
17. febrúar var ráðist á vagnstjóra
hjá SVR í grein með fyrirsögninni
Vítaverð framkoma.
Eg ætla mér hér að svara þess-
ari grein nokkrum orðum. Sveinn
Sveinsson er einn þeirra fjölmörgu
bæjarbúa sem ferðast daglega með
strætisvögnum en jafnframt sá
eini sem ræðst á vagnstjórana í
blöðunum og hef ég undirritaður
orðið fyrir miklu aðkasti hans
vegna. Mér er spurn hvort þessi
maður sé ráðinn til að telja þá
farþega sem missa af strætisvögn-
unum fyrir það hversu. seint þeir
koma á biðstöðvarnar. í leiðabók
SVR stendur að farþegar skuli
gera sér far um að vera komnir á
biðstöð áður en vagninn kemur
sem þeir ætla með.
I áðurnefndri grein hreykir
Sveinn sér mikið vegna þess að
hafa deilt á vagnstjóra með nafni
hér í Velvakanda í vetur. Ég vil
skora á Svein að breyta vinnu-
brögðum ef hann hefur undan
einhverju að kvarta vegna þjón-
ustu strætisvagnabílstjóra. Betra
er fyrir hann að tala við umrædd-
an bílstjóra eða eftirlitsmenn hjá
SVR. Það er auðséð á skrifum
Sveins að hann birtir skoðanir
„Fjólur — mín Ijúfa"
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir Þýddi
65
drepinn, sagði Bernild. — Eftir
að hafa farið yfir fjármál hans
er víst enginn vafi á því að
hann hcfur tckið út griðarlega
háar upphæðir á síðustu sex
mánuðum. Hann er sá eini sem
gæti hafa verið með svona
mikla peninga á sér.
— Já, en hvað hefði hann átt
að vera að gera með slíka
fjárhæð á sér hér út i í sveit?
spurði Susanne.
— Kannski hann hafi ætlað
að greiða fyrir Mosahæð.
Bernild kreisti augun og horfði
niður í plögg sín og pappíra.
— Ég þekki ekki fjölskyld-
una hér en ég veit að flestir
jarðeigendur verða fjúkandi
vondir og alit að því trylltir ef
jörð þeirra verður eyðilögð með
því að stúka nágrannajörðina
niður í smálóðir ...
— I»að er nú sitthvað að
verða fjúkandi vondur... já og
að... úr verði morð.
— Þess vegna verð ég líka að
fá að vita um hvort þér eruð
vissar um að það hafi ekki
verið þér sem keyrðuð Einar
Einarsen niður, sagði Bernild
ákveðinn. — Ég á bágt með að
trúa því að nokkur hér í húsinu
hefði getað myrt hann með
köldu blóði cn hafi einhver
fundið hann eftir að hann var
látinn.
— Að ég hafi keyrt hann
niður.
Rödd Susanne var full
beizkju.
— Ég er ekki að ásaka yður,
ég er að spyrja. Það hefði getað
verið einhver annar. Það hefði
síðan verið ofurauðvelt að taka
peningana og keyra Iíkið á
afvikinn stað.
— Já, en hvers vegna taka
peningana? Ef Einar Einarsen
var hvort eð er andaður myndi
hann ekki geta keypt Mosahæð.
— Nei, en það vildu aðrir
gera og Jasper hefði verið
jafnáfjáður i að gera slfk kaup
ef hann hefði fengið stað-
greiðsiu við einhvern annan.
Og með staðgreiðslu var hægt
að ganga frá málinu áður en
Jasper Bang fengi nokkurt tóm
til að hugsa sig um tvisvar.
— Ég trúi ekki á þetta, sagði
Susanne. — Ég trúi því ekki...
ja, ég veit það auðvitað ekki...
en að ræna látinn mann er svo
svakalegt að það hlýtur að haía
verið meira en lítið harðsoðin
manneskja... Maður les um
svoleiðis í bókum, en það
kemur ekki heim við okkar
notalega líf hér í Danmörku
þar sem allir eru
vingjarnlegir...
— 0, læt ég það nú vera. Ég
er hræddur um að þér séuð
smávegis utan við heiminn ef
þér eruð á þessari skoðun í
alvöru, sagði Bernild.
— Ég gæti skilið morð sem
framið er f stundaræsingi en ég
trúí ekki á líkrán eða morð af
yfirlögðu ráði vegna pening-
anna.
— Hvaðan haldið þér þá að
pcningarnir hafi komið?
Bernild horfði beint á hana.
— Ég sá þá bara. Ég veit
ekki einu sinni hvað þetta var
mikið.
— En hvað haldið þér þá
varöandi Einarsen?
Susanne horfði á Bernild
alvarleg á svip.
— Auðvitað veit ég vel hvað
þér viljið að ég geri. Þér viljið
að ég viðurkenni að það hafi
verið ég sem keyrði Einar
Einarsen niður. Það myndi
gcra þetta svo miklu auðveld-
ara fyrir yður. En það þýðir
ekki. Ég fer ekki að búa neitt
til sem ekki er satt bara til að
þér losnið við óþægindi. Ég var
slegin niður og sá sem sló mig
hlýtur að hafa tekið peninga
Einars Einarsens... ef það
hafa þá verið hans peningar,
bætti hún við hugsi.
— Ef við bara fyndum þessa
peninga, þá hefðum við eftir
einhverju að fara.
Bernild beit á vör sér og
starði argur á Susanne. Honum
varð skyndilega ljóst að hann
hafði hneigzt til að byggja
alltof mikið á vitnisburði
hennar. Það var hún sem