Morgunblaðið - 24.02.1979, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 1979
+
Mjartkær eiginmaöur minn og faðir okkar,
KARL OTTAR GUÐBRANDSSON,
varö bráökvaddur á heimili okkar Sævargöröum 20, Seltjarnarnesi þann 22.
febrúar s.l.
Guörún Haraldsdóttir og börn.
t
DR. OECON. ÞORSTEINN ÞORSTEINSSON
fyrrv. hagstofuatjóri
lést fimmtudaginn 22. febrúar
Gair Þorsteinsson Inge Jensdóttir,
Hannes Þorsteinsson, Anna Hjartardóttir,
Þorsteinn Þorsteinsaon, Helga Hansdóttir,
Narfi Þorateinaaon, Gyöa Guöjónadóttir,
Bryndfs Þorsteinsdóttir, Helgi H. Árnason.
+
Útför
NÖNNU GUNNARSDÓTTUR OLSON
frá Vfk f Vestmannaeyjum,
fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 26. febrúar n.k. kl. 13.30.
Fyrir hönd vandamanna.
Sigrföur Geirsdóttir,
A.G. Þormar.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúö viö andlát og jaröarlör
JÓHÖNNU ÓLAFSDÓTTUR,
frá Breiöholti,
Sérstakar þakkir færum viö starfsfólki í Hátúni 10B fyrir frábæra umönnun.
Vandamenn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför elginkonu
minnar og móöur okkar,
MAGNÚSÍNU GUDRÚNAR MAGNÚSDÓTTUR,
Austurbrún 6,
Reykjavík,
Hjörleifur Guömundsson,
Valgerður Sigurjónsdóttir,
Sigríöur Sigurjónsdóttir.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö viö andlát og jaröarför eiginmanns
míns, föður, tengdafööur og afa,
ÁRNA INGIMUNDAR KRISTJÁNSSONAR,
Ásgaröi, Húsavík.
Kristín Sigurbjörnsdóttir,
Helgi Árnason, Jóna Kristjánsdóttir,
Kristbjörn Árnason, Birna Sigurbjörnsdóttir,
Áslaug Árnadóttir, Pétur Lúóvík Marteinsson,
Inga Ingibergsdóttir
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim, er veittu okkur samúö og vinarhug viö
andlát og útför eiginmanns míns og föður okkar,
KRISTJÁNS SKAGFJÖRÐ,
múrarameistara.
Sérstakar þakkir færum viö hjúkrunarliöi á deild 2 B, Landakotsspítala, fyrir
óviöjafnanlega hjúkrun og kærleika sem hann naut þar í löngu sjúkdómsstríöi.
Guö blessi ykkur öll.
Sigriður J. Skagfjörð
og fjölskylda.
+
Alúöar þakkir færum viö öllum þeim sem vottuöu okkur samúö viö andlát og
útför sonar okkar og fööur míns,
KARLS ANTONS CARLSEN,
Engjaaeli 11.
Sérstakar þakkir færum viö læknum og hjúkrunarfræðingum gjörgæzlu-
deildar Borgarspítalans fyrir frábæra umönnun.
Guö blessi ykkur öll.
Svava Eyþórsdóttir,
Helgi Ottó Carlsen,
Svava Helga Karladóttir.
Sólveig Erlends-
dóttir - Minningarorð
Fædd 22. október 1900.
Dáin 16. febrúar 1979.
Hinn 19. júní 1929 giftist Sólveig
Erlendsdóttir móðurbróður mín-
um Páli Kristjánssyni á Reykjum
á Reykjabraut. Þetta var systkina-
brúðkaup, því að um leið giftist
móðursystir mín Kristín
Kristjánsdóttir Páli Sigfússyni
Jónssonar frá Mælifelli og gifti
þau sr. Sigfús Jónsson. Þegar
þetta gerðist var ég 10 ára telpa að
alast upp hjá afa mínum Kristjáni
Sigurðssyni bónda á Reykjum.
Mér er þetta mjög minnisstæður
atburður og ekki síst hve ánægju-
legur hann var og mikil gleði allra
á heimilinu. Mér fannst Sólveig
koma með sólskin í bæinn. Það
gerði hennar glaða og létta lund.
Það var alltaf sólskin í kringum
hana hvernig sem veðrið var. En á
Reykjum er mjög víðsýnt og
fallegt í heiðskíru veðri og kunni
unga húsfreyjan vel að meta það.
Sólveig söng jafnan við vinnu sína
og gekk með gleði að öllum störf-
um úti og inni.
Sólveig og Páll bjuggu á hluta
Reykjajarðar fyrstu árin en síðar
á allri jörðinni eftir að afi minn
hætti að búa. Ég fór frá Reykjum
11 ára gömul og kom þangað ekki í
mörg ár. Síðar kom ég þangað í
sumarleyfum og bjó þá ýmist hjá
Páli og Sólveigu eða afa mínum og
Margréti Daníelsdóttur ráðskonu
hans. Eftir dauða afa míns hélt ég
áfram að koma að Reykjum með
fjölskyldu mína og dvelja þar að
sumrinu um lengri eða skemmrti
tíma. Alltaf var okkur fagnað af
aiúð og hlýju og látin finna að við
værum ekki aðeins velkomin, held-
ur var eins og við værum að gera
þeim greiða með komunni. Þannig
var það öll árin til síðustu stundar.
Allir virtust vera hjartanlega
velkomnir að Reykjum hvort held-
ur var í stutta heimsókn eða til
dvalar.
Sólveig var myndarleg húsmóðir
svo að af bar. Það virtist aldrei
standa illa á þótt komið væri að
óvörum til dvalar.
Sólveigu og Páli varð ekki barna
auðið, en tóku kjörson á efri árum
og létu hann heita Kristján. Hann
hneigðist ekki að búskap og fór
snemma að heiman. Sólveig var
dóttir hjónanna Erlendar
Eysteinssonar bónda á Beinakeldu
á Ásum A-Hún. og konu hans
Ástríðar Sigurðardóttur frá
Hindisvík. Hún var yngst af níu
systkinum, en þau voru Sigurður
og Jóhannes bændur á
Stóru-Giljá, A-Hún., Eysteinn
bóndi á Beinakeldu, Lárus húsa-
smiður búsettur í Ameríku,
Guðrún húsfreyja á Tindum
A-Hún., Ragnhildur húsfreyja að
Syðra-Vallholti í Skagafirði,
Jósefína húsfreyja á Sauðárkróki
og Sólveig sem dó í bernsku. Auk
þess átti Sólveig tvær fóstursyst-
ur, Jóhönnu Björnsdóttur kennara
á Löngumýri í Skagafirði og Ás-
gerði Guðmundsdóttur, húsfreyju
á Akureyri, dóttur Jósefínu. Áf
alsystkinunum er Sigurður á
Stóru-Giljá einn á lífi.
Að lokum vil ég votta aðstand-
endum Sólveigar samúð mína.
Megi minning hennar lifa.
Kristín S. Björnsdóttir.
Föstudaginn 16. febr. s.l. andað-
ist á elliheimilinu á Blönduósi
Sólveig Erlendsdóttir á 79. aldurs-
ári, en hún var fædd 22. okt. árið
1900 að Beinakeldu í Torfalækja-
hreppi í Austur-Húnavatnjsýslu,
en þar bjuggu foreldrar hennar,
Ástríður Sigurðardóttir frá
Hindisvík og Erlendur Eysteins-
son frá Orrastöðum. Á Beinakeldu
ólst Sólveig upp ásamt sjö eldri
systkinum til -11 ára aldurs, en
fluttist þá ásamt móður sinni og
nokkrum systkinanna að næsta
bæ, Stóru-Giljá. Erlendur bóndi
andaðist fyrir aldur fram, rúmlega
fimmtugur, sama árið og Sólveig
fæddist. Tók þá við búsforráðum á
Beinakeldu elsti sonurinn,
Sigurður Erlendsson, þá 13 ára að
aldri. Búnaðist systkinunum og
ekkjunni svo vel á Beinakeldu
undir forystu Sigurðar, að þau
gátu smám saman keypt
Stóru-Giljá og hafið búskap þar
eins og áður greinir. Fyrst í stað
urðu Sigurður og Eysteinn eftir á
Beinakeldu, en Sigurður fluttist
síðar að Giljá. Eysteinn Erlends-
son bjó á Beinakeldu alla sína
búskapartíð frá 1911. Hann er
faðir Érlendar Eysteinssonar, sem
nú býr miklu stórbúi á Giljá.
Sólveig giftist Páli Kristjáns-
syni á Reykjum á Reykjabraut og
hófu þau búskap þar árið 1929 og
bjuggu þau þar óslitið til 1973, er
Páll andaðist. Þegar Sólveig fór á
elliheimilið á Blönduósi árið eftir,
var hún þjáð af sjúkdómi sem
talinn er ólæknandi, en hún gekk
fyrst undir uppskruð vegna sjúk-
dómsins þegar hún var 64 ára.
Þegar Sólveig og Páll hófu
búskap sinn á Reykjum, fóru
erfiðir tímar í hönd þar sem var
kreppan mikla og sauðfjársjúk-
dómar áður en hún var afstaðin.
Jarðakaupin og kreppulán gerðu
og það að verkum að fyrstu 10
búskaparárin varð ekki mikið úr
nauðsynlegum umbótum á jörð-
inni, sem þau höfðu þó bæði fullan
hug á. Þau bjuggu því aldrei
stórbúi, en höfðu gott meðalbú
samt og var það til fyrirmyndar
um snyrtimennsku og reglusemi
bæði innan stokks og utan, en Páll
var allra manna vandvirkastur
þeirra er ég hefi þekkt. Þeim
hjónum varð ekki barna auðið en
tóku kjörbarn, Kristján að nafni.
í ljóði um kreppuna í bók sinni
Fyrir stríð segir húnvetningurinn
Erlendur Jónsson:
„Fátækin var
eins og moldin og grjótið:
hún var alls staðar.
Sumir óðu hana eins og leðju.
Aðrir reyndu að moka henni frá
sér.
Enn aðrir lögðust flatir
og létu hana verpast
yfir höfuð sér.“ -
Ég gríp niður á þessu þegar ég
fer að rifja upp endurminningar
frá sama tíma um heimilið á
Reykjum, en þangað kom ég fyrst
vorið 1938 til sumardvalar átta ára
gamall, en þar var ég síðan fimm
sumur í sveit. Þykist ég sjá það
fyrir mér, að fátæktina eða öllu
heldur kreppuna hefði Sólveig
viljað geta vaðið eins og leðju, eins
og þeir gátu gert sem betur voru í
stakk búnir fjárhagslega í byrjun
hennar. En hún varð að láta sér
nægja að moka henni frá sér og
það gerði hún með óþrotlegum
dugnaði. Henni hefði seint til
hugar komið að leggjast flöt og
láta hana verpast yfir höfuð sér
eins og segir í ljóðinu. Hjá Sól-
veigu á Reykjum móðursystur
minni átti ég góðu atlæti að fagna.
Hún var grandvör kona og æðru-
laus að taka því sem að höndum
bar. Hún var glaðsinna jafnan og
aldrei sá ég hana reiða á hverju
sem gekk. Aldrei heyrði ég hana
tala niðrandi um annað fólk eða
beina særandi orðum að viðmæl-
anda. Þótt ég hafi ekki tileinkað
mér þessa eðliskosti sjálfur nógu
vel, þá veit ég að uppeldið sem ég
fékk á Reykjum hefir verið mér
hollt veganesti og fyrir það er ég
þeim Reykjahjónum, sem nú eru
öll, þakklátur. Veit ég að svo er
einnig um elcfri systkini mín, sem
áttu þar sumardvöl á undan mér.
Guðmundur Hansen.
SVAR MITT ÍJ3R
EFTIR BILLY GRAHAM Jhi)
Hippum fer nú fækkandi. Mér virðist, að þeir séu
óánægðir út af allri hræsninni f samfélaginu. Ég skil ekki,
hvers vegna allir eru að gagnrýna þá. Eru þeir ekki í raun
og veru að leita sannleikans?
Það er erfitt að skipa heilli hreyfingu í einn og sama
básinn og gera sér grein fyrir hvötum fulltrúa hennar.
Vissulega leita margir hippar sannleikans. Líka er
hugsanlegt, að sumir hafi farið „út úr samfélaginu" af
öðrum ástæðum, vegna frelsis í kynferðismálum, í leit
að þægilegra lífi o.s.frv.
En það er ónauðsynlegt að verða einfari eða
sérvitringur til þess að sjá sannleikann. Ekki er
heldur þörf á því að fara til Indlands. Kunnur
indverskur stjórnmálamaður sagði fyrir nokkru: „Ég
hef talað við marga hippana ykkar í Indlandi. Ég spyr
þá, hvers vegna þeir komi til Indlands. ^„Vegna
sannleikans," svara þeir. En sannleikurinn er ekki
bandarískur, brezkur eða indverskur. Hann er alls
staðar. Ef þú finnur hann ekki í hjarta þér, þá finnur
þú hann ekki.
Flest ungt fólk leitar sannleikans. Það þarf ekki að
verða hippar. Það er heilsusamlegt og eðlilegt, að ungt
fólk íhugi og meti siðgæðisreglur og hugsjónir og
jafnvel trúarbrögð fullorðna fólksins. Það er miklu
betra en að gleypa þetta hrátt, án þess að tileinka sér
það.
Flestir þeir, sem Kristur kallaði til fylgdar við sig,
voru ungir menn. Ég hygg, að ein ástæðan hafi verið
sú, að hann bauð þeim „SANNLEIKANN", sig sjálfan.
Hann er allur sannleikurinn holdi klæddur.