Morgunblaðið - 24.02.1979, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 1979
VlEP
MORöJKí-
KAfp/no
GRANI GÖSLARI
Er ckki betra að þú sækir kjötið, en éjí höggvi það?
Já, hann pabhi er heima!
Ék er nefnilega haldin inni-
lokunarkennd!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Einföld svíninjc jjat na“jít sajjn-
hafa í spilinu hér að neðan. Ojí
vissulejca hefði honum þótt slíkur
möjculeiki viðunandi væri ekki
annar enn hetri fyrir hendi.
Austur gaf, norður-suður á hættu.
Norður
S. 765
H. KG
T. ÁG32
L. KG86
Vestur
S. K94
H.10753
T. KD107
L. 42
Austur
S. G1032
H. D986
T. 9654
L. 3
Suður
S. ÁD8
H. Á42
T. 8
L. ÁD10975
COSPER
Auðvitað verðum við að hafa borðið tilbúið þegar bezti
gestur okkar kemur!
„Leirtextahöfundar”
Velvakanda hefur horizt
svofelld athugasemd frá manni,
sem ekki er sama um íslenzka
tungu:
Úr öllum áttum er vegið að
tungunni okkar. Nú síðast birtist
einhver fáránleg vísa í
Velvakanda, sem fjallar um
smjörlíki, (verðugt viðfangsefni!)
og er skýrt frá því, að hún hafi
fengið verðlaun í einhverjum jóla-
leik hérlends fyrirtækis. Auðvitað
hlaut þessi vísa verðlaun, því hún
er sönnun þess, að sá, sem hana
orti og þeir, sem dæmdu hana til
verðlauna, eru ónæmir fyrir ljóð-
list, og skortir með öllu það, sem
nefnt hefur verið á íslenzku:
brageyra.
Því miður færist það mjög í
vöxt, að þessi skortur setji svip á
þá framleiðslu, sem stundum er
kennd við ljóðlist, en á ekkert
skylt við annað en eldfastan leir.
Hefur þetta því miður einkennt
fjöldann allan af dægurlaga- og
popptextum og er það miður, svo
mjög, sem þeir virðast ná til
æskunnar.
En nú virðist röðin komin að
íslenzku lausavísunni, sem hefur
að mestu verið laus við þessa
öáran. I henni gilda ákvæðin
lögmál eins og hefðbundnum
skáldskap yfirleitt og ættu
klístrarar að kynna sér þessi
lögmál áður en þeir efna næst til
verðlaunasamkeppni. Þeir hafa
augsýnilega aldrei heyrt talað um
áherzlu- og áherzlulaus atkvæði,
stuðla og höfuðstafi, bragliði,
vísuorð og svo framvegis. Allt
þetta hefur verið íslenzkri alþýðu í
blóð borið í þúsund ár, og vonandi
fáum við enn að njóta þessarar
merku alþýðumenningar enn um
skeið og án þess leirtextahöfundar
hafi forystu í íslenzkum skáldskap
og bókmenntum.
• Skólabókar-
dæmi um
leirhnoð
í Velvakanda á fimmtudag er
gerð tilraun til að útlista með
hverjum hætti fyrrnefnd vísa er
Suður var sagnhafi í sex laufum
og fékk út tigulkóng. Við athugun
mátti sjá, að heppnaðist svíning í
öðrum hvorum hálitanna var spil-
ið öruggt. En spilaranum þótti það
ekki nógu gott og kom brátt auga á
leið, sem mátti heita örugg.
Hann tók útspilið í borðinu og
trompaði strax tígul með níunni.
Báðir fylgdu þegar suður spilaði
lauffimminu á sexið og það varð
suður öruggur með sig. Trompaði
aftur tígul, tók á trompás, hjarta-
kóng og ás og trompaði hjarta. Þá
voru fimm spil á hendi.
Norður
S. 765
H. -
T. G
L. K
Vestur Austur
S. K94 S. G1032
H. 10 H. 9
T. D T. -
L. - L. -
Suður
S. ÁD8
H. -
T. -
L. DIO
Sagnhafi spilaði þvínæst tígul-
gosanum frá borði, lét spaða af
hendinni og tilneyddur fékk vestur
slaginn. Það var bjarnargreiði því
sem næsta útspili varð hann að
rétta sagnhafa tólfta slaginn.
„Fjólur — min Ijúfa"
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
68
— Já, en ég hef ekkert að
segja, sagði Susanne.
— Og er það rétt að þér
hafið fundið gieraugun í vasa
Lydiu? spurði Bernild.
Susanne fann roðann hlaupa
fram í kinnar sér. Hún vissi að
Bernild sá á henni að hún þagði
yfir einhverju, en hún gat ekki
fengið af sér að segja að hún
hefði fyrst séð gleraugun þegar
Lydia hefði dregið þau upp úr
vasa Martins og að hún hefði
daginn áður séð Martin beygja
sig niður og taka þau upp á
skógarstígnum.
— Ég fann gleraugun í vasa
Lydiu, endurtók hún.
— Og hvað eruð þér samt að
fela? Bernild gafst ekki upp.
— Ég er ekki að feia neitt.
Af hverju látið þér mig ekki í
friði. Þegar ég var síðast hérna
hjá yður, neydduð þér mig til
að segja frá einhverri bévaðri
vitieysu með peningana og
síðan hefur öll fjölskyldan
beinlínis fryst mig og reynir
eftir föngum að fá þessu svo
fyrirkomið að ég verði ákærð
fyrir það sem ég veit ekkert
um.
Susanne kjökraði og tók
þakklát á móti sigarettu, sem
Bernild bauð henni.
— Þetta bévaða mál með
pcningana var nú kannski ekki
lítilvægt, sagði Bernild. — Það
hefur beint okkur inn á nýtt
spor. Einar Einarsen var
tryggingasölumaður þegar
Dania hvarf og það kynni að
vera að hann hefði vitað of
mikið. Við erum nú að athuga
hvað há tryggingafjárhæð var
greidd og hvort þjófurinn var
gripinn eða ekki. Trygginga-
félagið er að iáta kanna þetta.
— Og ef eitthvað finnst at-
hugavert? hvíslaði Susanne.
— Já, þá er væntanlega ein-
hver tengsl á milli Einars
Einarsens og Hermans Kelvin
sem ekki verður horft framhjá
án þess að athuga það nánar,
sagði Bernild.
— Já, en Einar Einarsen
kom mjög sjaldan hingað,
svaraði Susanne hikandi. —
*>að veit ég. Hann var sýknt og
hcilagt á Mosahæð hjá Jasper
Bang, en hingað kom hann
ekki ýkja mikið. Jú, að vísu
fyrir þremur árum þegar hann
var með Gittu og bjó þá til
þessa Jjótu fórnarkrukku, en
þegar þau hættu að vera saman
gcrði hann iítið af því að koma
hingað.
— Hafi verið brögð í tafli
gæti hann hafa komið vitneskj-
unni áfram tii Jaspers Bang.
Bernild var eins og annars
hugar.
— Já, auðvitað getur það
hafa gengið þannig fyrir sig.
Hann hafði sjálfur alltof
miklar tekjur á heiðarlegan
máta til að fást við fjárkúgun,
en hvað nú ef hann hefur sett
Jasper Bang inn í málið. Ekki
af illsku. heldur svona bara í
mesta meinleysi vegna þess
hann vissi að Jasper Bang og
Hcrman Kelvin voru mátar?
— Þá hlýtur hann að hafa
sagt eitthvað meiniausr, sem
skyndilega fær svona hræði-
lega mikla þýðingu, þegar
maður þekkir málið frá hinni
hliðinni, greip Susanne fram í
fyrir honum. — Já. svoleiðis
gæti það hafa gerzt. Og svo
hefur Einar Einarsen uppgötv-
að að Jasper Bang hefur kúgað
íé út úr Kelvinf jölskyldunni og
þegar hann kemur hingað til
að rcyna að kippa málinu í
liðinn er hann myrtur á leið-
inni.
Hún varp öndinni feginsam-
lega.
— Já, svoleiðis hefur það
náttúrlega gcngið íyrir sig. Ég
hef ailan tímann vitað að það
gæti ekki vcrið Martin eða
fjölskylda hans scm hefðu haft
puttan í spilinu. Það er auðvit-
að Jasper sem hefur myrt hann
af ótta við að Einar Einarsen
myndi ljóstra upp leyndar-
málinu.
— En hvað þá með hina
hiiðina á tryggingamálinu?
spurði Bernild mjúkmáil.
— Hún er auðvitað eitthvað