Morgunblaðið - 04.04.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 1979
VtEÓ
MORö-dKí
KAfp/nu
GRANIGÖSLARI
. ' ■ <
I>ú þarft ekki að hræðast
þorsta. það er þó alltaf kostur!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Einn af vinsælustu keppnum í
Englandi um þessar mundir er
útsláttarkeppni para í rúbertu-
bridge, sem eitt af þekktustu
innréttingafyrirtækjum þar í
landi gengst fyrir. Par með hærri
saldó eftir spilamennsku eina
kvöldstund ber sigur úr býtum og
kemst þar með í næsta stig keppn-
innar. Og þannig er haldið áfram
þar til aðeins eit par verður eftir.
Spilið í dag kom fyrir í keppni
þessari nýlega. Suður gaf og allir
utan hættu.
Norður
S. 1053
H. Á75
T. ÁDG984
L. K
Vestur
S. 2
H. D82
T. K1052
L. G10942
Austur
S. DG94
H. G106
T. 3
L. D8765
Jæja, nú ættum við að vera óhult. — Frænka gamla
fer ekki að brjótast hingað í þessari ófærð!
Örlög
heimiliskattar
Kæri Velvakandi:
Mig langar til þess að segja
stutta sögu um örlög heimiliskatt-
ar míns og sem var eins og einn af
okkar fjölskyldu, en hann hét
Malli Palli.
Hann fór að heiman frá sér fyrir
mánuði og var ég búin að auglýsa
eftir honum nokkrum sinnum án
árangurs. Er ég auglýsti eftir
honum síðast fékk ég margar
ábendingar um að hann hefði sést
hér og hvar í bænum og tvær voru
á þá leið, að lögreglan hefði tekið
hann. En hvernig stóð á því.
Staðreyndin var sú, að hann hafði
farið inn um glugga á jarðhæð
húss vnð Dalsel. Konan á heimilinu
var að sögn hrædd við ketti og
hringdi á lögregluna til þess að
láta lögregluna fjarlægja hann.
Tveir f ílefldir lögregluþjónar
mættu á staðinn og tóku með sér
sökudólginn og keyrðu með hann
burt í lögreglubíl. Síðan var ekið
eins og leið lá í annað hverfi og þar
var kisa sleppt. Þar með var kisi
kominn í ókunnugt umhverfi og
mátti nú sjálfur hafa fyrir því að
rata heim. Og það munaði litlu að
honum tækist það, en þó því að
hann lést á leiðinni. Hann varð
fyrir bíl á leið sinni upp í Breið-
holt. Bílstjórinn var ekki meiri
maður en svo að hann kom honum
fyrir í öskutunnu nærliggjandi
húss, en þar býr maður sem tekur
að sér að lóga særðum dýrum fyrir
lögregluna. Síðan var farið með
„hræið“ eins og sagt var og það
grafið þar sem við mennirnir
mundum ekki vilja hvíla, á ösku-
haugum Reykjavíkurborgar.
Hvers eiga dýrin okkar, „kett-
irnir“, að gjalda. Hvernig stendur
á því að lögreglan tekur dýr sem
kvartað hefur verið yfir og keyrir
það í annað hverfi. Af hverju fer
hún ekki með það eins og með aðra
óskilaketti til Kattavinafélagsins,
og félagið kæmi því svo áleiðis til
eigandans.
ver heíur séö
^túíu’Morgunblaösins^
-r tsí'Æi
ekSrSrt Ttæplega mánuö.
fvrir mikla eftirgrenmáan-
Palli.er
miki'i- og er |
Hverfi skelfingarinnar
Eltir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Krist|ónsdóttir
snéri á íslenzku.
Suður Noröur
1 Spaöi 2 Tfelar
2 Iijörtu 1 Spaöar
i Grönd 5 Hjörtu
fi Spaðar pass
Vestur spiiaði út laufgosa og
borðið fékk siaginn. Sagnhafi spil-
aði strax lágum spaða á kónginn
og fór þar með einn niður. Gaf tvo
slagi á tromp.
Norður var ekki ánægður með
þetta. Sagði að þessi spilaaðferð
dygði aðeins væru DG tvíspil og
vildi láta sexið frá hendinni í stað
kóngsins.
Tilkvaddur hlutlaus dómari
sagði norður ekki vera sanngjarn-
an. Hann benti á, að spilamennska
suðurs hefði getað dugað hefði
vestur átt D,G eða 9 einspil. Eftir
spaðakónginn hefði þá mátt at-
huga tígulleguna. Og tækist svín-
ingin mætti spila spaðatíunni frá
borði og gefa þar með aðeins einn
slag á trompið. En mistækist
tígulsvíningin var enn fyrir hendi
sú von, að D og G kæmu bæði í
spaðaás og kóng.
14
dyrnar. Hann var eilítið
vandræð^lcgur.
— Ég þurfti bara að sækja
dálítið sem ég gleymdi. Er að
fara. Er Henriette sofnuð.
Caja kinkaði kolli og reis á
fætur og teygði úr þekkilegum
kroppnum með hægum og lokk-
andi hreyfingum.
í húsinu á horninu á Bakka-
bæjarvegi og Bcykivegi sat
Kirsten Elmer og haliaði sér
yfir tcikniborðið t litla her-
berginu hinu næsta við svefn-
herbergi Lars. Lampinn yfir
borðinu sendi frá sér skjanna-
hvíta birtu á strikaðan pappír-
inn, og Ijósið kastaði rauðleit-
um bjarma á fínlegt ljóst hárið.
Hún vann af kappi og einbeitni
án þess að gera sér grein fyrir
umhverfi sínu.
Bo hafði farið út fyrir nokkr-
um mínútum og látið þau orð
falla að hann langaði að fá sér
frískt loft. Hann hafði
árangurslaust reynt að ljúka
við að hreinskrifa kaflann frá
því um daginn en loks gefið
það upp á bátinn. Kirsten vissi
fullvel að það sem Bo var að
sækjast eftir var ekki kvöld-
ganga í frískandi lofti. Sjálf-
sagt myndi líða hátt í klukku-
tfma áður en hann kæmi aftur
og þann tfma varð hún bara að
reyna að útiloka hann úr huga
sfnum og vinna af kappi svo að
annað gleymdist. Eða hún gat
leyft hugarflugi sínu að leika
lausum hala og sjá fyrir sér
myndir sem voru henni mjög á
móti skapi. Hverja skyldi hann
heimsa-kja nú? Það var einum
kostinum færra í dag en í gær.
í annað skipti þetta kvöld bjó
Solvej sig til að taka á sig
náðir. Dorrit var farin og hafði
skilið hana eftir ráðvillta og
fulla af skelfingu sem hún gat
ekki losað sig við. Þegar dyra-
bjallan gall hrökk hún við og
stirðnaði upp af skelfingu. Um
hríð stóð hún á rniðju gólfi og
virtist sem hún gæti hvórki
hreyft legg né lið. Þegar hringt
var öðru sinni tókst henni svo
að herða sig upp að hún þaut að
slökkvaranum og slökkti ljósið.
Með hjartað f hálsinum læddist
hún gætilega að dyrunum og
leit út um gægjugatið. Hún sá
útlínur Bos í myrkrinu. Áður
en hann hafði hringt í þriðja
skiptið hafði hún lokið upp
dyrunum í hálfa gátt.
— Bo. ég var að fara að sofa.
sagði hún með öndina f hálsin-
um. — Þú getur ekki komið inn
í kvöld.
- Jú. Solvej, þú VERÐUR
að hleypa mér inn, hvfslaði
hann biðjandi. — Ég verð að
tala við þig.
Hann ýtti upp hurðinni og
hún gaf alla mótspyrnu upp á
bátinn og lét hann koma inn.
— Solvej, hvíslaði hann hás-
um rómi. — Ég þarf svo mikið
á þér að halda.
Einhverra hluta vegna var
hún gripin skyndilegri hræðslu
og hún hörfaði nokkur skreí.
- HvaðVILTU?
Hann tók um úlnliðinn á
henni og dró hana til sín. Án
þess að mæla orð af vörum
þrýsti hann föstum kossi á
varir hennar. Smám saman
slaknaði á spennunni í þöndum
lfkama hennar. Hendur hans
fóru áfjáðar um lfkama hennar
og hún fann að öll andstaða
hennar hafði verið kveðin nið-
ur þegar hann þrýsti henni upp
að veggnum reif utan af henni
náttsloppinn.
Nágrannar hinnar myrtu í
húsinu númer tólf, Paaskehjón-
in. höfðu í vitjun tvo lögreglu-
menn. Það voru þeir Jörgensen
og Mortensen. Frú Paaske
hafði enn einu sinni endurtekið
frásögu sína. En það var ekki
aðeins um atburði morgunsins
sem þeir vildu fræðast heldur
einnig forvitnast um hvaða
áfstöðu frú Paaske hafði til
hinnar látnu og svo allt sem