Morgunblaðið - 19.04.1979, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. APRÍL 1979
39
MIKIÐ vetrarríki hefur verið á Raufarhöfn f vetur. Haffsinn hefur
verið þar landfastur í fyrsta skipti f 10 ár og lokað höfninni þar f
nokkrar vikur. Á landi hefur snjór verið meiri, en undanfarna vetur
og á þessum glæsiiegu einbýlishúsum, sem sjást á myndinni nær
snjórinn upp á miðjar hiiðar. Atvinna hefur þó verið nokkuð stöðug
í frystihúsinu f vetur og stúlkurnar yfirleitt fengið dagvinnuna.
Togari Raufarhafnarbúa, Rauðinúpur hefur undanfarið þurft að
landa á Húsavík og aflanum síðan verið keyrt til Raufarhafnar, en
einnig að hluta til Þórshafnar. Síðustu daga hefur ísinn talsvert
minnkað við Raufarhöfn og tveir bátar komust þaðan út fyrir nokkru
og gera þeir út frá Húsavík þessa dagana. (Ljósmyndir Helgi
Ólafsson).
Vetrarríki á
Raufarhöfn
Bjarni Bjarnason
lögmaður — Minning
Bjarni Bjarnason lögmaður hef-
ur kvatt þennan veraldlega heim,
og ekki kom það mér svo á óvart,
því að síðustu árin hefur hann ekki
gengið heill til skógar, en þegar
maður missir sjónar og návistar
góðs vinar og merks manns, vill
svo fara að upp rifjist hvað það er
sem gerir hann svo hugstæðan.
Hjá mér er minningin um
Bjarna einna helst sú, hversu
þægilegur hann var og hvað gott
var við hann að ræða. Þá skipti
ekki máli um hvað var rætt, alltaf
virtist hann geta miðlað fróðleik
til hvers og eins, enda ekki óeðli-
legt, því að hann var víðlesinn og
fróður maður með afbrigðum, og í
starfi sínu sem lögmaður og dóm-
ari komst hann í kynni við flesta
þætti mannlegra samskipta.
Alltaf hafði ég það á tilfinn-
ingunni að Bjarni væri frekar
fræðimaður og byggi ég það á því
hversu vel honum gekk í þessum
heimi að túlka sín viðhorf jafnt
fyrir lærðum sem leiknum. Bjarni
var stór maður bæði andlega og
líkamlega, enda vakti hann athygli
hvar sem hann kom. Aldrei varð
ég var við fordóma hjá honum á
því sem nýtt er og kannski ekki að
gkapi þeirra sem eldri eru, því
maður með hans gáfur sá að ytra
útlit gat falið og felur oft gull.
Þennan eiginleika í fari Bjarna á
margur yngri maður sem honum
kynntist margt og mikið að þakka.
Því að af fundi hans fóru menn
alltaf vísari en þeir komu. Þegar
maður sá Bjarna ganga Austurvöll
fram hjá styttu Jóns Sigurðssonar
og hið virðulega Alþingi þá fór
ekki hjá því að manni fytti í hug
að þessir tveir hefðu sómt sér vel
saman á leið til þingfundar, yfir
báðum sindraði sú höfðinglega
reisn sem allir vilja að ríki í
húsinu við Austurvöll.
Ég votta fjölskyldu Bjarna mínj^
dýpstu samúð. Við sem eftir lifum
munum raungóðan dreng.
ólafur S. Alexandersson.
Sumardagurinn fyrsti hefur
iengi verið haldinn hátíðiegur
hér á landi, eins og kunnugt er.
bað er í rauninni ekki undar-
legt, þegar lega landsins er
höfð í huga, og búskaparhættir
allir áður fyrr. Sumarkoman
hefur sannarlega verið kær-
komin bæði mönnum og dýrum,
eftir langan vetur á norðlægum
slóðum.
í bókinni íslenzkir Þjóðhættir
eftir Jónas Jónasson frá
Hrafnagili segir svo:
„Sumardagurinn fyrsti var lengi
mesta hátíð á landi hér, næst
jólunum. Þá var fyrrum haldið
heilagt og messað, en það var
aftekið með tilskipun 29. maí
1744. Þá var vant að lesa, undir
eins og komið var á fætur, en
síðan var skammtað ríflega af
Sumardagurínn fyrsti
öllu því bezta, er búið átti til,
hangikjöt, magálar, sperðlar,
pottbrauð, flot, smér og önnur
gæði. Og eftir að kaffi fór að
flytjast varð algengt að gefa
kaffi og lummur á sumardaginn
fyrsta. Það mátti ekki til sleppa
með það, að geta fagnað
sumrinu sem bezt auðið var. Þá
var og annað, sem ekki ein-
kenndi þann dag síður, það voru
sumargjafirnar."
Ekki veit ég, hvort þessi forni
siður, að gefa sínum nánustu
sumargjafir, er smám saman að
hverfa. En hann var við líði í
uppvexti okkar, sem erum for-
eldrar unglinga dagsins í dag.
Að morgni sumardagsins fyrsta
fundu börnin smágjöf við rúm
sitt þegar þau vöknuðu, og var
jafnan tilhlökkunarefni. Á flest-
um heimilum held ég, að gjaf-
irnar hafi verið eitthvað sem
hægt var að nota yfir sumarið.
Við stöllurnar fengum t.d. bolta,
sippuband, hvíta sokka, sem þá
voru kallaðir hálf-sokkar,
strigaskó eða sandala. Strák-
arnir hafa sjálfsagt fengið eitt-
hvað sambærilegt.
Sumardagurinn fyrsti er enn
frídagur hjá okkur, enn þykir
tiléfni að gleðjast við sumar-
komu. Foreldrar fara með lítil
börn sín í skrúðgöngu, og gera
sér dagamun á annan hátt.
Og sum okkar, sem vöndumst
sumargjöfum í æsku höfum
haldið í þennan sið, hvað sem
framhaldið verður svo hjá okkar
börnum, á sínum tíma. Það væri
sannarlega eftirsjá að, ef þessi
forni siður legðist af með öllu.
Hún þarf ekki að vera stór
gjöfin, sem gefin er, það er
hugurinn á bak við, sem máli
skiptir. Enn er ástæða til að
fagna komu sumars hér á landi
og verður áreiðanlega um
ókomna framtíð.
Að búa
til hús-
mun-
ina
Það færist í vöxt. víða er-
lendis. að framleiddar eru ein-
ingar til samsetningar á alls-
konar húsmunum. Kaupandinn
setur síðan sjálfur saman og
sparar sér því að borga fyrir þá
vinnu og annan frágang.
Það er ótrúlegt hvað margt
fólk er hugvitsamt við að bjarga
sér með slíka hluti hér, þó ekki
sé lagt upp í hendurnar á kaup-
endum, tilbúnir hlutir til sam-
setningar, eins og meðal stór-
þjóða. Menn smíða sér bókahill-
ur, borð, rúm og jafnvel sófa-
sett, þó leikmenn séu.
Á myndunum, sem hér fylgja
með, sézt einmitt einn af þess-
um hlutum, kassar sem seldir
eru tilbúnir til samsetningar.
Plöturnar eru seldar fjórar i
pakka og hægt að fá þá fimmtn
með, ef vill.
Kassana má síðan setja
saman á óteljandi vegu og
tengja, mála og ganga frá að
vild og nota undir allt mögulegt.
Það gefur auga leið að það er
mikið hagræði að því að geta
fengið slíka hlut.i tillnina og
jafnframt, að það er ha'gt að
kaupa einn og einn kassa í einu,
þegar efni leyfa.
Hugmyndinni er hér með
komið á framfa'ri, ef einhver
framleiðandi hefði hug á að fara
út í slika hluti.