Morgunblaðið - 21.04.1979, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. APRÍL 1979
+ Hjartkær dóttir mín og móöir okkar, HALLDÓRA JENSDÓTTIR, Melabraut 2, er látin, Guörún Halldórsdóttir, Sjöfn Friöriksdóttir, Jens Friöriksson.

+ Eiginmaður minn, ÓSKAR ÞÓRDARSON, frá Firði, andaöist aö heimili sínu, Suöurvör 3, Grindavík, fimmtudaginn 19. apríl. Jarðarförin auglýst síöar. Fyrir hönd aöstandenda, Kristín Þorsteinsdóttir.

+ Eiginmaður minn, faöir okkar og tengdafaöir, SVEINN SÆMUNDSSON, fyrrv. yfirlögreglubjónn Tjarnargötu 10 B andaöist á Landspítalanum 19. þ.m. Elín Geira Óladóttir Óli Haukur Sveinsson Margrét Stefánsdóttir Sæmundur Örn Sveinsson Dögg Björgvinsdóttir Valborg Sveinsdóttir Eiöur Bergmann

+ Móöir okkar og tengdamóöir JÓHANNA ÓLAFÍA SIGUROARDÓTTIR, Engjaseli 11, lést í Landspítalanum aö morgni 19. apríl Ingibjörg EyÞórsdóttir, Svava EyÞórsdóttir, Margrót Eypórsdóttir, Eíríkur Garöar Gíslason.

+ Systir okkar, DAGBJÖRT EYJÓLFSDÓTTIR, Borgartúni 33, Reykjavík, andaöist aö heimili sínu 19. þ.m. Óskar Eyjólfsson, Halldóra Eyjólfsdóttir.

+ Minningarathöfn um bróöur minn SIGURÐ GUÐJÓNSSON verzlunarskólakennara Austurbrún 6 verður í Dómkirkjunni kl. 10.30 f.h. í dag laugardag. Jarösett veröur aö Stóradal undir Eyjafjöllum kl. 3 s.d. í dag laugardag. Stefanía Guöjónsdóttir.

+ Viö þökkum af alhug auösýnda samúö viö andlát og útför HREINS ÞORMARS Guö blessi ykkur öll Hulda Þormar Ottó Þormar Hanna Þormar Hreínn Þormar

+ Þökkum innilega auðsýnda samúö og hlýhug við andlát og veikindi ÞORBJARNAR INDRIÐASONAR bifreiöastjóra. Sérstakar þakkir til feröafélaga hans í Kanaríeyjaferöinni. Viöar Þorbjörnsson Björn Heimir Viöarsson systkini hins látna Svanhvít Siguröardóttir

+ Alúöar þakkir sendum við öllum sem vottuðu okkur samúð og vinarhug við andlát og jaröarför ELÍNBORGAR ASDÍSAR ÁRNADÓTTUR Skagaveg 7, Skagaströnd Sérstakar þakkir færum viö læknum og hjúkrunarliði á kvennadeild Landspítalans deild 5 C. Ingvar Jónsson Jón Ingi Ingvarsson Laufey Ingimundardóttir Árni Björn Ingvarsson Guðrún Guömundsdóttir Elínborg Ása Ingvarsdóttir Guöjón Einarsson og barnabörn.
Hilmir Bjarnason
stýrimaður - Minning
Fæddur 6. desember 1949.
Dáinn 6. aprfl 1979.
Hilmir Bjarnason var fæddur í
Reykjavík hinn 6. desember 1949,
elsti sonur hjónanna Aðalbjargar
Guðmundsdóttur og Bjarna Sig-
Urðssonar háskólakennara, fyrrum
prests á Mosfelli. Hilmir var alinn
upp á góðu heimili í ástúð og
umhyggju góðra foreldra og fjög-
urra systkina og syrgja þau nú
ástfólginn son og bróður.
Hugur Hilmis mun í upphafi
hafa staðið til langskólanáms.
Vissulega hefðu sú braut átt að
vera honum auðfarin, því hvorki
skorti hann gáfur né dug, en
atvikin höguðu því svo, að hann
hvarf frá námi, er hann var í
menntaskóla. Fyrir allmörgum
árum lauk hann námi í fyrsta bekk
stýrimannaskólans og á síðast
liðnu hausti settist hann í annan
bekk og hugðist ljúka fiskimanns-
prófi á þessu vori, en fór aftur til
sjós áður en af því várð. Sú
staðreynd, að Hilmi auðnaðist ekki
að ganga menntaveginn, mun í
fyrstu hafa valdið honum miklum
vonbrigðum og raun. Samt held ég,
að hann hafi síðar ekki harmað
þau örlög, að lífsleið hans skyldi
liggja á vit hafs og vinda og
sjómennska verða ævistarf hans,
enda margir kunnir sjómenn í
báðum ættum hans. Hafið hefur
sinn dularheim, sem engum opnast
nema þeim, sem kemst í snertingu
við þungan æðaslátt þess. Óendan-
leiki þess og ógn eru öfl, sem geta
kallað það bezta fram í hverjum
manni, en það væri sama, hvar
Hilmir hefði gengið að verki, alls
staðar hefðu mannkostir hans
komið í ljós.
Ég minnist hér á hafið, þegar ég
minnist þessa góða drengs, því að
þar urðu okkar fyrstu fundir á
föstudaginn langa fyrir 11 árum
síðan. Hilmir réðst þá á b/v
Uranus, þar sem ég var skipverji.
Mig óraði eflaust ekki fyrir því þá,
að hér ætti ég eftir að kynnast
manni, sem skar sig úr fjöldanum,
sakir óvenjulegs persónuleika og
mannkosta. Þessir fyrstu dagar
Hilmis um borð í Úranusi, en hann
var þá aðeins 17 ára og þetta hans
fyrsta fjóferð, verða mér ávallt
minnisstæðir. Veðrið var rysjótt
og Hilmir nær dauða en lífi af
sjóveiki. samt mætti hann til
allrar vinnu, reif sig upp með
þessum dæmalausa dugnaði, ósér-
hlífni og hörku við sjálfan sig,
þessum þáttum sem voru svo ríkir
í fari hans. Eins og áður segir var
Hilmir 17 ára þegar við kynnt-
umst, en ég rúmum 20 árum eldri.
Þrátt fyrir þennan aldursmun, eða
e.t.v. vegna hans, tókust fljótt með
okkur góð kynni, sem fljótt þróuð-
ust í gagnkvæma vináttu og
traust. Upp frá þessu urðum við
starfsfélagar á ýmsum togurum,
svo sem Uranusi, Marzinum, Þor-
móði goða og síðast Ingólfi Arnar-
syni, ávallt með Sverri Erlends-
syni skipstjóra, en hann mat
Hilmi sérstaklega mikils og taldi
hann ávallt einn af sínum allra
beztu mönnum.
Fyrir nokkrum dögum hitti ég
annan togaraskipstjóra, en Hilmir
hafði í vetur farið eina veiðiferð
með honum, og sagði hann að af
öllum öðrum ólöstuðum hefði
Hilmir verið langduglegasti mað-
urinn um borð. Svipaða sögu veit
ég að allir, sem Hilmir hefur verið
með, bera honum, enda var hann
mjög eftirsóttur í skipsrúm.
Eftir að Hilmir hafði lokið 1.
bekk í stýrimannaskólanum var
hann öðru hverju á bátum og þá
alltaf stýrimaður og um tíma
sigldi hann á erlendum skipum til
að víkka sjóndeildarhringinn.
Einn var sá þáttur í fari Hilmis
fyrir utan dugnað, sem enginn sem
með honum var til sjós komst hjá
að veita athygli, en það var hið
sérstaka jafnaðargeð hans. Í öll
þau ár sem við vorum saman
minnist ég þess ekki, að hann segði
styggðaryrði við nokkurn mann,
ekki einu sinni ljótt orð þótt á
ýmsu gengi, og vita þó allir sem á
togurum hafa verið að þar er ekki
alltaf venja að ávarpa hvern ann-
an með orðunum „elsku vinur“.
Hilmir var mjög bókhneigður og
las mikið. í fórum hans sáust ekki
þær afþreyingarbókmenntir, sem
fylla alla klefa um borð í togurum.
í svipinn minnist ég bóka Kiljans,
Góða dátans Sveiks, bókinni um
manninn og hafiið að ógleymdu
Nýja testamentinu, sem ég held að
alltaf hafi verið undir kodda hans,
enda var hann einlægur trúmaður
og það í bestu merkingu þess orðs,
þótt ég sé ef til vill ekki rétti
maðurinn til þess að dæma um
það. Naut ég oft góðs af bók-
menntasmekk Hilmis, því alltaf
Hinzta kveðja:
HALLDÓRA BJÖRG
EINARSDÓTTIR
í dag verður til moldar borin
heiðurskonan Halldóra Björg
Einarsdóttir, Ártúni, Reyðarfirði.
Björg eins og hún var ávallt
kölluð fæddist að Tóarseli í Breið-
dal hinn 11. marz 1897 og var því
nýorðin 82ja ára er hún lézt.
Foreldrar hennar voru hjónin
Þórunn Sigurðardóttir frá
Snæhvammi í Breiðdal og Einar
Halldórsson frá Haugum í
Skriðdal.
Björg var ein af þrem systrum
er upp komust, en þrjá litla drengi
misstu foreldrar hennar kornunga.
+
Eiginmaöur minn, faöir, fóst-
urfaðir, bróöir, tengdafaöir og
afi,
RÖGNVALDUR BERGMANN
AMUNDASON,
bóndi, Katrínarstöóum,
áöur Vatnahverfi viö
Blönduós,
lést í Landakotsspítalanum
15. apríl, veröur jarösunginn
frá Fossvogskirkju, þriöjudag-
inn 24. apríl kl. 15.
Fyrir mína hönd og ættingjð,
Sigrún Jónsdóttir.
Þórunn og Einar tóku að sér
daggamlan fósturson, Vilberg
Pétursson, hann var lengst af
sjómaður og dvelst nú á Hrafnistu
hér í bæ. Systur Bjargar eru báðar
látnar, Sigríður árið 1971 en
Guðný á síðasta ári, þær bjuggu
eins og Björg allan sinn búskap á
Reyðarfirði.
Fljótlega eftir fermingu fór
Björg að heiman að vinna fyrir
sér, sem vinnukona og síðar ráðs-
kona í verbúðum og hjá vega-
vinnuflokkum.
Kringum 1930 kynntist Björg
manni sínum, Jóni Þorgrímssyni,
en hann var verkstjóri við vega-
gerð og hún matráðskona. Jón var
ekkjumaður og átti einn son. Þu
giftust fjótlega og hófu búskap á
Reyðarfirði, keyptu húsið Ártún af
Oddi Bjarnasyni og breyttu því
þannig að þau gætu haft greiða-
sölu og var oft margt um manninn
hjá þeim, sérstaklega á haustin í
sláturtíðinni.
Mjög fljótlega fór að bera á
sjóndepru hjá Jóni, þá var eins
gott að húsfreyjan stæði sig, það
voru ekki örorkubætur á þeim
árum. Björg lét þetta ekki á sig fá,
Stækkaði gistihúsið, svo hún gæti
ein séð þeim farborða, en Jón
missti fljótt sjónina alveg og gat
vorum við klefafélagar, ef við
gátum komið því við, og ávallt
vaktarfélagar, ef ég fékk einhverju
þar um ráðið.
Hilmir hafði óvenju næma og
viðkvæma lund og eins og oft vill
verða um þannig gerða menn átti
hann sínar erfiðu stundir, þjáðist
stundum af svartsýni og þung-
lyndi. Leitaði hann þá stundum á
náðir Bakkusar konungs en þó
aldrei svo að það tefði hann frá
vinnu eða honum brygðist sú
kurteisi og hæverska, sem honum
var í blóð borin. Oft sagði hann
mér að besta lækningin við þess-
um erfiðleikum hans væri vinna og
aftur vinna, enda dró hann hvergi
af sér þegar út í þá sálma var
komið.
Ekki þjáðist Hilmir af streitu
þeirri, sem fylgir lífsgæðakapp-
hlaupi nútímans. Taldi auðsöfnun
lítt eftirsóknarverða, enda þótt
hann aðhylltist engar öreigaskoð-
anir í stjórnmálum, eða væri neinn
„bohem" í eðli sínu, enda erfitt að
heimfæra það orð upp á mann sem
gerir sjómennsku á fiskiskipum að
ævistarfi sínu. Þó keypti hann
húseign fyrir nokkrum árum en
seldi hana aftur von bráðar að ég
held til þess að aðstoða bróður
sinn fjárhagslega. Taldi Hilmir
það hinn mesta hégóma að safna
slíkum hlutum.
I fáum orðum sagt, getur varla
hrekklausari og dagfarsprúðari
mann en Hilmir var. Hver maður
varð ríkari af kynnúm sínum við
hann og tel ég mér það ómetanlegt
að hafa notið þeirrar reynslu.
Síðast hitti ég Hilmi af tilviljun
niðri á Lækjartorgi fyrir rúmum
þrem vikum, sennilega síðasti
maður, sem við hann talaði í þessu
lífi. Var hann þá brosandi og
ekki sótt vinnu utan heimilisins
lengur. Hann andaðist árið 1962.
Þeim varð ekki barna auðið.
Það var líf og fjör á Reyðarfirði
á síldarárunum góðu, verksmiðja
reist og margir þurftu að fá fæði í
Ártúni, hún lét sér ekkert um
muna að leggja nótt við dag.
Blessaðir drengirnir hennar urðu
að fá heitan mat, og unnið var á
vöktum allan sólarhringinn.
Við hjónin kynntumst þessari
ágætu vinkonu okkar haustið 1962,
við ætluðum að gista hjá ekki í
tvær nætur, en forlögin höguðu því
á annan veg, snjóþyngsli ollu því
að við komust ekki frá Reyðarfirði
fyrr en eftir 3 vikur. Við lifðum
þarna eins og blómi í eggi og
dekraði hún við okkur eins og
værum við hennar eigin börn. Við
spiluðum, réðum krossgátur og ef