Morgunblaðið - 21.04.1979, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. APRIL 1979
39
ánægður og fullur af glettni. Síð-
ustu orð mín við hann voru þau,
hvort ég ætti ekki að reyna að
útvega honum skipsrúm á skipi
því, sem ég er nú á, en það gerði ég
alltaf, er við hittumst en vorum
ekki á sama skipi. Svo mikils mat
ég hann, að engan vildi ég frekar
hafa að skipsfélaga.
Það síðasta sem vitað er um
Hilmi er, að hann kom um borð í
togbátinn Ólaf Gísla, en þar var
hann stýrimaður. Hafði hann þar
fataskipti, en hefur sennilega fall-
ið í sjóinn og drukknað á leið frá
borði. Lík hans fannst síðan á
föstudaginn langa á þeim sama
degi og hann hélt fyrst á hafið 11
árum áður.
Og þá er það spurningin, hvers
vegna? Það er eðlilegt að gamalt
og þreytt fólk fái hvíld, þegar
kvöldar, en þegar ungt fólk í blóma
lífsins með alla framtíðina fyrir
sér er kallað burt svo skyndilega,
er hlutur sem mér hefur alltaf
fundist erfitt að fá svar við.
Utför Hilmis verður gerð í dag
frá æskustöðvum hans að Mosfelli,
en sá staður var honum áreiðan-
lega kærastur hér á jörðu.
Helgi Helgason.
„Svo örstutt er hil milli blíiu og éls.
og brugéÍNt itetur lánið frá morxni til kvelds."
(MJoeh)
Hinn 6. þ.m. féll glæsilegt ung-
menni og náfrændi mannsins míns
og barna minna, Hilmir Bjarnason
stýrimaður, í sjóinn milli skips og
bryggju og drukknaði. Er að hon-
um mikill mannskaði bæði fyrir
fjölskyldu hans svo og fyrir þjóð-
ina alla.
Hilmir heitinn fæddist í Reykja-
vík hinn 6. desember 1949 og var
elstur fimm barna hjónanna Aðal-
bjargar Guðmundsdóttur og séra
Bjarna Sigurðssonar sem lengst
þjónaði Mosfellsprestakalli en er
nú lektor við Háskóla íslands.
Fjölskyldan fluttist að Mosfelli
er Hilmir var barn að aldri og átti
hann þar sín bernsku og æskuár í
faðmi unaðslegrar náttúru. Mörg
spor átti ég um hlaðvarpann á
Mosfelli er við heimsóttum frænd-
fólkið þar og líður mér seint úr
minni þau óteljandi blóm, strá og
jurtir er fyrir augun bar í brekk-
- um og hlíðum Mosfellssveitar.
Hilmir heitinn var ljóðrænn,
listfengur, vel ritfær og hafði
göfuga hugsun. Á barnsaldri undi
hann sér vel úti í náttúrunni í leik
að legg og skel, með systkinum
sínum og dýrunum á búinu. Hann
var ólatur og jafnan reiðubúinn að
taka til hendinni við sveitastörfin
okkur vantaði orð var næstum
óbrigðult að Björg gat fyllt í
skörðin, við fundum fljótt hversu
fróð hún var og vel lesin.
Mér finnst Reyðarfjörður hafa
misst mikið. Hún setti svip á
bæinn. Stór og mikil í sjón og
raun. Fólk úr öllum stéttum hefur
sótt hana heim, sjómenn, verka-
menn, sölumenn, skemmtikraftar
o.fl. Við alla gat hún talað, all-
staðar var hún heima, fylgdist
með þjóðmálum fram á það síð-
asta. Það eru ekki margir dagar
síðsn hún spurði, hvort ísinn væri
farinn frá landinu.
Björg hafði alla tíð verið fremur
heilsuhraust. Við heimsóttum
hana í júlí í fyrra og þá átti hún
von á vinnuflokki í fæði í nokkra
daga. Hún lauk því verki, en
daginn eftir að þeir fóru, veiktist
hún skyndilega og var flutt á
sjúkrahúsið í Neskaupstað, þar
sem hún gekk undir stóran upp-
skurð. Sjúkdómurinn reyndist
alvarlegur, en Björg ætlaði ekki að
láta bugast fyrr en í fulla hnefana.
Hún dreif sig suður í Hveragerði
og ætlaði að safna kröftum þar, en
þeir vildu ekki koma aftur og nú
var maðurinn með ljáinn sterkari
en þessi sterka kona. Eftir erfiðan
vetur lokaði hún augunum fyrir
fullt og allt hinn 13. þ.m.
Stór ættingja- og vinahópur
mun fylgja Björgu síðasta spölinn
og ég veit að hún fær hlýjar
móttökur í sínu nýja gistihúsi. Svo
sem maðurinn sáir mun hann og
uppskera. Hvíli í friði kær vin-
kona.
Erla Wigelund.
er hann eltist, ég tala nú ekki um
þegar heyskapurinn var í fullum
gangi og þá var ekki ónýtt fyrir
börnin að fá að leika sér og veltast
um í heyinu. Ómetanlegt var það
fyrir hann að fá að þroskast og
vaxa upp á slíku heimili sem hann
átti hjá foreldrum sínum.
Að loknu landsprófi stundaði
Hilmir nám við menntaskóla. En
hugurinn hneigðist til sjó-
mennsku. Hafði hann lokið minna
stýrimannsprófi og stefndi að því
að taka hið meira stýrimannspróf.
Var hann harðduglegur sjómaður
og einstaklega verklaginn.
Hilmir heitinn var hár piltur og
glæsilegur, dökkhærður og óvenju
fagureygur. Það var sem skæru
augun hans vörpuðu sólskinsgeisl-
um og vökul voru þau við stjórn
skipsins sem hann var stýrimaður
á. Góður skipstjóri hefði hann
orðið hefði honum enst aldur. En
tíma hans var lokið okkar á meðal.
Er séra Bjarni varð lektor við
Háskólann fluttist fjölskyldan að
Hlíðarveg 46 í Kópavogi og hafði
Hilmir þar heimili með foreldrum
sínum.
Er við nú kveðjum Hilmi, í
blóma Iífsins, þökkum við honum
af alhug allar samverustundirnar
og óskum honum velfarnaðar á
nýjum slóðum. Fjölskylda mín og
ég vottum foreldrum hans og
systkinum innilega samúð. Guð
blessi hann.
Hólmfríður Bjarnadóttir.
„Aldrei er svo bjart yfir öðlingsmanni
að eijfi geti syrt eins sviplega og nú,
og aldrei er svo svart yfir sorgarranni
að eigi geti birt fyrir eilífa trú.“
(M. Joch.)
Er lífið harður leikur, sem
háður er á orrustuvelli tilverunnar
og endar óhjákvæmilega með
dauða og tortímingu? Eða er hið
jarðneska líf aðeins hluti af ein-
hverri langri ferð, sem enginn fær
séð fyrir endann á, ekki einu sinni
í dauða sínum?
Slíkar spurningar vöknuðu með
mér, þegar ég frétti um hvarf og
dauða Hilmis Bjarnasonar, bróður
„fóstbróður" míns og nágranna.
Var Hilmir einn þeirra manna,
sem lífið reyndist grimmur and-
stæðingur eða var hann of við-
kvæmur fyrir þennan heim? Því er
erfitt að svara, en að minnsta
kosti hlýtur það að lýsa andstæð-
um lífsins, að hafið, sem reyndist
Hilmi traustasti akurinn í bar-
áttunni fyrir lífsbrauði og sálar-
jafnvægi, varð hans bani.
Hver er tilgangurinn? Slíkum
harmleikum er alls ekki hægt að
svara með staðhæfingunni um, að
öllu sé lokið með jarðneskum
dauða. Væri svo, hvers eiga þá
syrgjendur að gjalda? Hvert ættu
þeir, sem sæju enga von, að leita?
Ef það flokkast undir að teljast
tækifærissinni að trúa á líf eftir
dauða, þá held ég að þar sé rétt
tækifæri að grípa.
Ég þekkti Hilmi frá því við
vorum smá-pjakkar. Þó kynntist
ég honum ekki náið fyrr en fimm
seinustu árin. Áður en hin nánu
kynni hófust, þótti mér hann ætíð
dulur og þögull, en síðar sá ég í
honum stórkostlegan húmorista,
sem velti mjög fyrir sér lífinu og
tilverunni. Og þótt gleðin virtist
honum oft utan seilingar, svo að
hann sýndist jafnvel svartsýnn, þá
fann ég greinilega hjá honum trú á
lífið og jákvæðan skilning hans á
því. Og alltaf bjó hann yfir styrkri
von.
Ég votta foreldrum hans, systk-
inum og öðrum aðstandendum
mína fyllstu samúð.
borkell Jóelsson.
Birgir Bernódusson
— Minningarorð
Fæddur 4. aprfl 1946.
Dáinn 1. marz 1979.
Það er stutt á milli lífs og dauða.
Farnir voru í einni svipan vinur
minn og kunningjar, þegar vélbát-
urinn Ver frá Vestmannaeyjum
fórst á heimleið úr róðri hinn 1.
marz síðastliðinn.
En svona verða endalokin allt of
oft; útverðir og máttarstólpar
þjóðfélagsins verða oftast fyrir
byltunni. Á þeim mæðir mest, og
gangur forlaganna verður ekki
umflúinn. Vinur minn, Birgir
Bernódusson stýrimaður, var
meðal þeirra sem fórust. Stuttu
fyrir slysið höfðum við talast við í
síma, eins og við gerðum oft. Var
hann þá sem endranær fullur af
trú til lífsins og tilverunnar, og
enginn lognmolla varðandi fram-
tíðina. Og lái mér enginn, að þegar
ég frétti lát hans nokkrum dögum
seinna, tók það mig langa stund að
átta mig á þeirri hörmulegu stað-
reynd, að hann og félagarnir hefðu
farið sína hinstu för.
Mig langar með fáeinum línum
að minnast vinar míns, vitandi
fyrir víst, að langorð skrif hefðu
verið honum mjög á móti skapi.
Segja má, að Birgir hafi byrjað
sinn lífsbarning ungur. Á við-
kvæmum aldri missti hann föður
sinn. En átti stóran systkinahóp
og sérstaka móður, með stórt
hjarta og bjarta skapgerð.
Hann fór ungur að stunda sjó-
mennsku, og ætíð á aflasælum
skipum. Verklaginn var hann og
útsjónarsamur, og dugmikill eð
afbrigðum. Greindur vel og orð-
gætinn, samfara ættlægri bjart-
sýni og góðu lundarfari. Birgir sá
fljótt fram á hvaða ævistarf biði
hans, og gerði sér vel grein fyrir
því, að það yrði að vera metnaði
hans samboðið. Hann lauk prófi
við Stýrimannaskólann í Vest-
mannaeyjum árið 1972, og eftir
það var strikið sett í eitt skiptið
fyrir öll. Sem stýrimaður og skip-
stjóri á fengsælum fiskiskipum
var hann uns yfir lauk. Árið 1975
urðu þáttaskil í lífi hans. Þá
kvæntist Birgir eftirlifandi konu
sinni, Theodóru Þórarinsdóttur, og
eignuðust þau eitt barn, dóttirina
Rakel. Bjuggu þau sér nýtt og
notalegt heimili í Eyjum, eins og
títt er um ungt fólk sem að trúir á
framtíðina og ber hamingjuna í
brjóstum sér. En allt hefur sitt
upphaf og sinn endir. Eftir lifir
hjá ungu mæðgunum ljúf minning
um góðan eiginmann og föður, sem
kallaður var frá þeim allt of fljótt.
Megi guð styrkja þær í þeirra
miklu sorg, svo og móður hans og
systkini.
Því fylgir alltaf tregablandinn
söknuður að sjá á eftir góðum vini.
En ljúfar og góðar minningar og
vissa um endurfundi, gera róður-
inn léttari.
Vinur.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.
Séra Garðar Þorsteinsson
Mig langar til þess áð kveðja
mág minn með nokkrum orðum,
frá mér og börnum mínum. Hann
reyndist okkur gannur vinur og
bestur þegar á reyndi. Þar sem það
tilheyrði hans ævistarfi að færa
litlu börnin í skírninni til Jesú,
stóð hann einnig nærri á kveðju-
stundum innan fjölskyldu minnar,
sem við minnumst með þakklæti.
Öll sín prestverk gerði hann
fallega, var aldrei að flýta sér.
Það var þessi örugga, fasta
framkoma, sem var svo trausU
vekjandi bæði í tali og tónum. Mér
eru minnisstæðir þeir dagar er
þau hjónin dvöldu hjá okkur í
Grundarfirði, hve Garðar var
barnslega glaður er hann kom úr
veiðiferð úr ám og smálækjum.
Þótt veiðin væri stundum lítil
varstu hugfanginn af fegurð
náttúrunnar, ánægjan geislaði af
honum. Minntist hann þessara
daga nær hvert skipti er ég kom til
þeirra hjóna, og í haust á tíma-
mótum í lífi mínu er hann talaði
til mín, þakkaðir enn þessa daga af
hlýju og innileik. Þeir muna sem
það heyrðu.
En nú er komið að mér að þakka
að leiðarlokum, þakka tryggðina
og hlýjuna og síðast en ekki síst
hvað Garðar var manninum mín-
um tryggur vinur. Seinast er við
hittumst sagði Garðar að það
hefði verið gott að hlægja með
Ásgeiri. Ég veit að þeir eiga eftir
að hittast og gleðjast saman í
friðsælu umhverfi, — kannski við
lítinn Hólalæk, — og rifja upp hið
liðna.
Um leið og ég votta systur minni
og börnum þeirra dýpstu samúð,
frá mér og börnum mínum, bið ég
Guð og góða anda að fylgja
Garðari heim. Meira að starfa
Guðs um geim.
Elísabet Helgadóttir.
Það er víst að straumur tímans
líður áfram og myndar daga og ár.
Við mannanna börn berumst með
honum án þess að fá rönd við reist
og fyrr en varir er æfin öll. Kallið
er komið. Enginn getur breytt sínu
skapadægri.
Við verðum að sjá á eftir
ættingjum, vinum og samferða-
mönnum er þeir hverfa yfir landa-
mæri lífs og dauða og því eldri sem
við verðum, því fleiri skörð verða í
röðum vinahópsins, sem verða
aldrei aftur fyllt.
Að kvöldi laugardags fyrir
páska var hringt til mín og mér
tilkynnt lát svila míns, séra
Garðars Þorsteinssonar, fyrrver-
andi prófasts. Mig setti hljóðan og
hugurinn bar mig langt aftur í
tímann um áratugaraðir.
Vorið 1922 höfðum við
Guðmundur Gíslason, síðar
læknir, ákveðið að fara á hjólum
austur að Eyrarbakka að hitta
ættingja og vini. I hópinn bættist
svo Garðar Þorsteinsson, frændi
Guðmundar. Þetta voru mín fyrstu
kynni af Garðari. Eftir þetta
ferðalag skildust leiðir okkar í
mörg ár, en forlögin höguðu því
svo til að Garðar kvæntist
mágkonu minni, Sveinbjörgu
Helgadóttur. Eftir það helst mikil
og góð vinátta milli fjölskyldna
okkar þar til yfir lauk.
Á þessarri stundu, þegar mig
langar að minnast séra Garðars
með nokkrum orðum, er mér
mikill vandi á höndum, því hugur-
inn er svo barmafullur af góðum,
ógieymanlegum minningum, að
erfitt er að velja eða hafna úr því,
sem leitar á hugann.
Ég vil gjarna minnast prest-
verka hans innan fjölskyldunnar.
Þau voru öll unnin af slíkri prýði
að unun var að vera þar þátttak-
andi. Sama hvort um skírn,
fermingu, giftingu eða greftrun
var að ræða. Fyrir nokkru átti ég
samtal við fyrrverandi prest, sem
staddur var í Hafnarfjarðarkirkju
þegar séra Garðar var settur í
embætti þar, og sagði hann það
ógleymanlega athöfn og ungi
presturinn hafi með sinni fögru
rödd tónað sig inn í hjörtu allra er
á hlýddu.
Það sem ég dáði svila minn
Garðar mest fyrir, var það hvað
hann lifði lífinu lifandi. Hann
stundaði kennslu við Flensborgar-
skólann um árabil. Var virkur
þátttakandi í karlakórum og söng
þar oft einsöng og eru mörg lög til
á plötum frá þessum tíma og munu
þær geyrrva rödd hans um ókomin
ár.
Utan sinna embættisverka átti
séra Garðar mörg áhugamál.
Hann ferðaðist mikið bæði innan-
lands og utan. Laxveiðar stundaði
hann af kappi í fríum sínum og var
þá kona hans Sveinbjörg í fylgd
með honum. Þá hafði hann mikinn
áhuga fyrir blómum og sérlega
fyrir trjárækt og var hann í þeim
störfum dyggilega studdur af konu
sinni. Það þarf ekki annað en að
koma í garð þeirra hjóna að
Brekkugötu 18 í Hafnarfirði, til
þess að sannfærast um að þar hafa
samhept hjón lagt hönd að verki
og unnið mikið og gott starf.
Þessar fáu línur sem ég festi á
blað eru aðeins brotabrot af þeim
fjölda minninga, sem innifyrir búa
í fylgsnum hugans, en ég læt hér
staðar numið. Ég hef stundum
verið að velta því fyrir mér, hvort
þær sálir sem fara til æðri heima á
stórhátíðum eigi dýrðlegri heim-
komu en aðrar sálir. Mér finnst
það ekki óhugsanlegt, vegna þess
að milljónir manna eru þá opnari
fyrir andlegum málum, sem sést á
kirkjusókn fólks og bænahaldi, og
í samstilltum hug fjöldans býr
mikill kraftur.
Að endingu vil ég óska Garðari
góðrar ferðar og heimkomu til
lands eilífðarinnar. Megi hann
svífa á vængjum söngsins yfir
landamæri lífs og dauða, að fót-
skör frelsarans og gerast leiðsögu-
maður í ríki kærleikans þar sem
Friðarins Guð ræður ríkjum.
Hafi hann þökk fyrir allt. Svein-
björgu mágkonu minni, börnunum
og öllum öðrum vinum og
ættingjum, sendi ég mína innileg-
ustu samúðarkveðju.
Theodór Gíslason.
Með því fyrsta sem mér barst til
eyrna er ég kom heim frá stuttri
dvöl í fjarlægu landi að kveldi hins
17. apríl var að vinur minn og
fyrrverandi sóknarprestur séra
Garðar Þorsteinsson hefði kvatt
þennan heim laugardaginn 14.
apríl í Landspítalanum. Ég hafði
komið til hans á spítalann nokkr-
um dögum áður en ég fór, og var
þetta því í síðasta samveru'stund
okkar í þessum heimi.
Við séra Garðar höfum þekkst
frá því að hann kom til Hafnar-
fjarðar árið 1932, þá ungur glæsi-
legur prestur og söngvari, enda
söng hann sig inn sem prestur í
mikilli samkeppni við aðra merka
klerka er voru í framboði við
þessar prestkosningar, sem voru
taldar mjög harðar. Séra Garðar
var gleðinnar maður, en jafnframt
alvörunnar maður og vildi öllum
gott gjöra. Hann var frábær sálu-
sorgari og tók mikinn þátt í sorg
sóknarbarna sinna og jafnframt
gleði. Það atvikaðist þannig aö við
störfuðum saman í mörg ár í
ýmsum félögum í bænum, því séra
Garðar var mjög félagslyndur. Við
ýmsar umbætur á kirkjunni lét
hann mjög til sín taka. Á þessum
45 ára tímabili er hann þjónaði
Hafnarfjarðarkirkju voru miklar
endurbætur gerðar á kirkjunni,
meðal annrs var sett þá fullkomn-
asta pípuorgel landsins, einnig var
á sínum tíma eða 1964 á 50 ára
afmæli kirkjunnar sett upp
stundaklukka í turninn og einnig
eru komnir steindir gluggar í alla
kirkjuna. Að öllum þessum fram-
kvæmdum vann séra Garðar með
mikilli gleði. Ég vil fyrir hönd
sóknarnefndar Hafnarfjarðar-
kirkju færa honum að leiðarlokum
þakkir fyrir hans miklu störf í
þágu safnaðarins. Öll sín embætt-
isstörf vann hann með mikilli
prýði, svo sem skírnir, fermingar,
hjónavígslur og kveðjuathafnir,
svo orð var á haft. Prófastur var
hann frá 1954 í Kjalarnesprófasts-
dæmi og því embætti gegndi hann
einnig með miklum sóma.
Ég sendi frú Sveinbjörgu og
öðrum aðstandendum samúðar-
kveðjur frá mér og minni fjöl-
skyldu og bið guð að blessa þau í
sorg þeirra.
Stefán G. Sigurðsson.