Morgunblaðið - 21.04.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 21. APRÍL 1979
GRANI GÖSLARI
Ég ætlaði einmitt að biðja ykkur að athuga húddið. því það hefur I>etta ætti þó að vera í lagi hér,
áður skollið niður! úr því ég er raddlaus?
„Ekki veldur
sá er varar”
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Þriðja páskaþrautin virtist eitt
af þeim spilum, þar sem úrspilið er
nánast formsatriði. Norður gaf og
austur-vestur höfðu alltaf sagt
pass.
Norður
S. G1093
H. 964
T. 73
L. K753
Suður
S. ÁK842
H. Á
T. ÁKDG
L. Á42
Vestur spilaði út hjartadrottn-
ingu gegn sec spöðum og spurt var
hvaða spili þú ætlaðir að spila frá
hendinni í næsta slag.
Einmitt vegna þess hve spilið
virðist upplagt er betra að fara
varlega. Trompliturinn er góður en
þó felst þar hættan. Eigi annar
andstæðinganna spilin fjögur, sem
okkur vantar, en það er jú eina
hættan, er einungis hægt að ná
tólf slögum með því að trompa tvö
hjörtu heima. Og sé tekið á annað-
hvort trompás eða kóng í næsta
slag verður það ekki hægt, þar sem
innkomur vantar á borðið (ath).
Við ætlum þannig að gefa slag á
spaðadrottninguna og nota tromp-
in i borðinu til að ná þessum
fjórum trompum af andstæðing-
unum. Og aðeins spaðaáttan frá
hendinni í næsta slag tryggir, að
það sé hægt. Vilji enginn slaginn
tökum við næst á ás og kóng og
látum síðan tvö lauf frá borðinu í
tíglana og getum þá trompað
þriðja laufið í borðinu. En taki
annarhvor á drottninguna spilar
hann eflaust aftur trompi, sem við
tökum í borðinu, trompum hjarta
með ás, spilum lága trompinu á
borðið og trompum síðasta hjartað
með kóngnum. Laufkóngurinn
verður þá dýrmæt innkoma til að
ná síðasta trompinu af andstæð-
ingnum og um leið losnum við við
laufgjafaslaginn af hendinni.
En hvers vegna verður endilega
að spila spaðaáttunni í 2. slag? Jú,
eigi austur trompin missum við of
hátt tromp frá borðinu undir
drottninguna og við náum ekki
tfompunum af honum.
COSPER
Ég sé, það hefur verið hár í súpunni þinni — og það
kvenhár. — En það var líka kvenhár á frakkanum,
þegar þú komst heim í kvöld!
Það sannast á okkur sem viljum á þessi ósköp, sem ekki geta
kenna sósíalismanum um flest það batnað, því allt er og verður eins
sem úrskeiðis fer í veröldinni að og hjá Stalín, nema slátrararnir
okkur ferst líkt og Sigmundi rauð verða aldrei eins. Það munar alltaf
þegar Gunnar frændi hans var að um stórhreingerningarnar.
gefa honum heilræði: „Ekki veldur Steinn Steinarr sagði þegar
sá er varar," sagði Sigmundur. „Þá hann, árið 1956, sá tötralega
er að gæta ráðsins," sagði þá klædda húsmæður sem í bítið um
Gunnar. morguninn stóðu í biðröð fyrir
framan ókræsilega matvörubúð:
Manni fannst, að þegar Krúsjoff „Þetta er árangurinn eftir 40 ár.
þeytti Stalín af stallinum þá Húsmæðurnar verða að rífa sig
myndi sósíalistarnir fara að draga upp fyrir allar aldir til þess að ná í
í land og jafnvel sjá sannleikann í kartöflur." Þá sagði blaðamaður-
þessari helstefnu og hætta að trúa inn Jón Bjarnason:
■
24
_ Eftir Ellen og Bent Hendel
armnar Jóhanna Kristjónsdóttir snéri á íslenzku.
hvað? Heima hjá yður. Þér
hljótið að muna nánari kring-
umstæður.
— Það var heima hjá mér.
Við... ég... Bo kom að heim-
sækja mig.
— Einn síns iiðs?
- Já.
— Höfðuð þér boðið honum?
— Já. Það er að segja svo-
leiðis. Þögn. Við höfðum hitzt
hjá kaupmanninum og Bo
hauðst til að bera vörurnar
fyrir mig. Og kom þá með mér
inn.
— Reyndi hann að nálgast
yður þá?
— Nei, það gerði hann ekki.
Ég spurði hvort mætti hjóða
honum bjór. Það var mjög hlýtt
í veðri þennan dag. Og við
töluðum um allt milli himins og
jarðar og hann spurði hvort ég
væri mjög einmana. Og um
kvöldið kom hann svo aftur.
— An þess að vera boðið?
— Ég veit ekki hvað skal
segjá. Eg hafði kannski sagt...
ar hann spurði — að ég
saknaði þess að hafa ekki
mann.
— Með öðrum orðum — þér
gáfuð í skyn að hann væri
velkominn ef honum byði svo
við að horfa.
Solvej kerti hnakkann
skyndilega og virtist vaxa ás-
megin.
— Hvers vegna hefði ég átt
að vera með óþarfa hlédrægni.
Það eru margar af giftu konun-
um í hverfinu sem monta sig af
því að hafa verið með Bo.
Lögregluforinginn hleypti
hrúnum.
— Mér er kunnugt um
nokkrar.
— Hverjar hafið þér í huga?
— Til dæmis Inger Abil-
gaard.
— Já og hina sem myrt var
líka, sagði lögregluforinginn.
Ég hef heyrt um þær báðar. Og
hverjar fleiri?
Solvej svaraði ekki.
— Er yður kunnugt um
fleiri.
— Ég hef bara heyrt um þær
tvær, sagði hún — Eg veit ekki
um fleiri.
— Hvernig er Elmer —
svona erótískt séð, spurði lög-
reglumaðurinn.
Solvej leit á hann rciðilega.
— Ég hef ekki hugsað mér
að útmála það fyrir yður, sagði
hún. — Það hljóta að vera
einhver takmörk fyrir því sem
ég er skyldug að stara.
Jacobsen lét eins og hann
heyrði ekki andmæli hennar.
— Er hann tillitssamur eða
frekur. Er hann dáiftill sadisti
í sér?
— Nei, nú er mér nóg boðið,
hrópaði Solvej upp yfir sig og
virtist hafa misst stjórn á sér.
Ilún reis til hálfs upp af stóln-
um og kreppti hnefana. Lög-
rcgluforinginn greip snarlega
hljóðnemann til að hann þyrfti
ekki að meðtaka þessi hróp.
— Góða verið þér róiegar
frú Lange sagði hann. — Þér
megið ekki halda að ég sé að
spyrja að þessu hara vegna
þess að ég hafi persónulcga
ánægju af því að kvelja yður
með nærgöngulum spurning-
um.
Solvej lét fallast niður í
stólinn aítur og fór að gráta.
Jacobsen leit snögglega í áttina
til aðstoðarmanns sfns og var
ekki laust við mæðusvip á
andlitinu.
Þegar hún hafði sefast hélt
hann áfram.
— Haldið þér að frú Elmer
viti um þessi hliðarspor eigin-
manns sfns.
— Ég get ekkert um það
sagt. Hún hefur aldrei íað að
því svo ég hafi heyrt.
— Hvcrnig er frú Elmer í
viðmóti við yður? Fjand-
samleg? Kuldaleg?
— Eg get ekki fundið neitt
slfkt af hcnnar háifu.
Þegar Solvej var farin út úr
skrifstoíunni var Merete Kjær
kölluð inn.
Jacobsen lögregluforingi
horfði rannsakandi á hana áð-
ur en hann tók að spyrja hana.
Ilún var gjörviteg stúika, há,
grönn og kvenleg í bezta lagi.
Jacobsen las fyrst yfir henni
skýringu hennar frá þeim degi
þegar íyrra morðið var framið.
Eða nánar tiltekið tímabilið frá
klukkan nfu þrjátíu til tfu
þrjátfu. Frökenin hafði verið
að fara með biómasendingu til
fyrirtækis f Hammel.
— Ilafið þér einhverju við