Morgunblaðið - 30.05.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. MAÍ1979
VlÉP
MOBÖ-dKí
KAffinu
— Heyrðu John. er hann ekkl
kjörinn í ballettflokkinn á
Kránni.
— Fyrirgefðu Jón minn, ég
held ég verði að fá mér gler-
augu.
H vað á að gera
við kettlingana?
Á fyrri öldum mun sá ljóti siður
að bera út nýfædd börn ávallt
hafa tíðkast öðru hverju hér á
landi, enda var slíkt heimilt lands-
lögum samkvæmt meðan Ásatrúin
ríkti. Þetta er nú algerlega úr
sögunni, sem betur fer, og tilheyr-
ir einungis fortíðinni.
Hins vegar viðgengst enn hlið-
stæður ósiður, einnig glæpsamlegs
eðlis, nefnilega sá að bera út
börnin hennar kisu — kettlingana.
Munu vera nokkur brögð að slíku.
Fyrir nokkrum dögum bjargaði
ungur maður á að gizka þriggja
mánaða gömlum kettlingi úr höfn-
inni við Ingólfshöfða. Leikur varla
nokkur vafi á því að honum hefur
af ráðnum huga verið hent í
sjóinn, og þá að sjálfsögðu í þeim
tilgangi að losna við hann á
auðveldan og kostnaðarlausan
hátt. Þjáningafullt dauðastríð,
sem óhjákvæmilega hefði orðið
hlutskipti þessa smælingja ef hið
illa áform hefði fullkomlega
heppnast, virðist ekki hafa skipt
þann, sem þarna var að verki,
nokkru máli.
Venjulegu fólki hrýs hugur við
því mannúðarleysi sem felst í
svona grimmdarverkum. En því
miður mun nóg af hliðstæðum
atvikum, því að allt of oft kemur
fyrir að kettlingar finnast á ólík-
legustu stöðum, undir berum
himni, og þangað sýnilega komnir
af manna völdum. Venjulega eru
þetta stálpaðir kettlingar og oft
hafa þeir orðið hungrinu og
kuldanum að bráð, eins og að því
er virðist hefur verið til ætlast.
Hollt væri þeim, sem þann ósið
iðka að auglýsa kettlinga í dag-
blöðum sem gjafavöru handa
hverjum þeim sem hafa vill, að
hugleiða framanskráð atvik í
fullri alvöru, því að einmitt slík
gætu örlög þessara sömu kettlinga
orðið. Þeir einir, sem þykir vænt
um dýr, eru til þess hæfir að eiga
þau og hafa á heimilum sínum, og
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Þegar spil norðurs voru lögð á
borðið í spilinu hér að neðan,
hugsaði suður með sjálfum sér,
að hann hefði oft þurít að spila
lakari lokasamning. En tæplega
50% vinningslfkur gerðu gameið
reyndar sjálfsagt.
Suður gaf, allir á hættu.
Norður
S. ÁG6
H. Á93
T. 972
L. 10862
Vestur
S. 732
H. K742
T. KD3
L. 753
Austur
S. 10984
H. 5
T. Á 10853
L. DG9
Suður
S. KD5
H. DG1086
T. G4
L. ÁK4
Suður var sagnhafi í fjórum
hjörtum og vestur spilaði út tíg-
ulkóng. Áttan kom frá austri og
vestur spilaði því drottningu og
þriðja tíglinum. Sagnhafi tromp-
aði og spilaði trompdrottningu.
Eðlilega lagði vestur kónginn ekki
á og sagnhafi svínaði. Næsta slag
fékk sagnhafi í trompníuna í
borðinu og legan kom í ljós.
Sigurlíkurnar minnkuðu anzi mik-
ið við þetta en ekki var öll nótt úti.
„Djöflabragðið" svokallaða gat
hugsanlega bjargað spilinu.
Þegar sagnhafi hafði tekið
spaðaslagina þrjá, á3 og kóng í
laufi voru þrjú spil eftir á hendi.
Norður S. - H. Á T. - L. 108
Vestur Austur
S. - S. 10
H. K7 H. -
T. - T. 10
L. 7 Suður S. - H. G10 T. - L. 4 L. D
Austur fékk næsta slag á
laufdrottningu en þá gafst vestur
upp því sama var hverju austur
spilaði. Trompslagur varnarinnar
hvarf eins og dögg fyrir sólu.
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel

Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
55
svefnbekknum hennar sat stóri
lögregluforinginn sem var and-
fúll. Hann haílaði sér fram og
studdi olnboganum á kné sér og
horfði óvinsamlega á hana.
— Setjist fröken Petersen,
sagði hann hægt og án þess að
hreyfa legg né lið. Hún lét
fallast niður í eina stólinn f
herberginu.
Andartak var grafarþögn í
iitla herberginu. Vandræðaleg
og ógnandi þögn. Svo sagði
lögreglumaðurinn skyndilega
um leið og hann reis upp.
— Þetta lítur heldur dapur-
lega út fyrir yður. Gerið þér
yður ekki grein fyrir þvf?
Caja vætti varirnar
vandræðalega en gerði enga
tilraun til andmæla.
— Nú skal ég skýra nánar
íyrir yður hvað ég á við, hélt
Jacobsen áfram. — Þér eruð sú
sfðasta sem vitað er til að hafi
talað við Inger Abilgaard áður
en hún var drepin. Þér hafið
viðurkennt að hafa hitt hana og
skipzt á orðum við hana að því
er virðist fáeinum mfnútum
áður en hún var myrt. Og þér
voruð sannarlega sú síðasta
sem við vitum til að hafi talað
við Solvej Lange sl. nótt. Einnig
örfáum mfnútum áður en hún
var myrt. Hvað Janne Christ-
ensen snertir þafveit ég það
ekki enn. en svo mikið veit ég
að þér GÆTUÐ hafa verið sú
8Íðasta. Það kvöld voruð þér
barnapfa í húsinu á móti, ekki
satt?
Ilann þagnaði og horfði á
hana og bætti svo hörkulega
við:
— En það alvarlegasta er þó
í sambandi við hnffinn. Stóra
beitta hnffinn með rauða skaft-
inu sem fannst í veskinu yðar.
Og svo þetta einkennilega upp-
átæki hjá yður að skilja tösk-
una eftir á þessum stað. Ýtt í
flýti inn í runna fyrir utan
húsið hjá Lesbesystrunum.
Finnst yður ekki sjálfri þetta
líta heldur hrikalega út?
Caja kinkaði kolli og kom
ekki upp nokkru orði. Hún sat
teinreft í stólnum og horfði á
hann með gljaá f augum og
hendurnar í kjöltu sér.
— Eruð þér að reyna að
breiða yfir einhvern? spurði
lögreglumáðurinn hranalega.
Stúlkan hrökk f kút og sfðan
hristi hún höfuðið.
— Ég veit ekki hvað þér
eruð að tala um, sagði hún
hljóðlátlega.
— Jæja, ekki það.
Jacobsen stóð upp og gekk
nær hcnni.
— Þér staðhæfið að þér hafið
ekki myrt konurnar þrjár.
Okei, við segjum það. En morð-
inginn — þessi viðurstyggilegi
kvalari. hann kemur samt jafn-
an í kjölfar yðar og eftir síðasta
morðið virðist hann hafa fengið
yður morðvopnið til varðveizlu.
— Til varðveizlu ... hún
æpti upp yfir sig og starði
hatursfullu augnaráði á stóra
lögreglumanninn.
— Já, reyndar fröken Pet-
ersen. Þér getið varla búizt við
því að ég kyngi með léttum leik
þeirri útgáfu hjá yður að ein-
hver hafi sett hnffinn í töskuna
yðar til þess að varpa grun-
semdum á yður. Eða hvað?
Ætlið þér að halda þvf fram.
Hann rak andlitið upp að
henni og andaði framan f hana
af svo miklum krafti að hún vék
ósjálfrátt undan fýlunni.
-r Það er satt sem ég segi,
hrópaði hún í örvæntingu sinni.
— Ég hef ekki séð neinn
setja hníf í töskuna mína.
Jacobsen sneri sér frá henni
og gekk að svefnbekknum og
það brakaði hátt í þegar hann
hlassaði sér niður.
-r Þegar þér lögðuð á flótta
úr húsi frú Lange í nótt, sagði
hann rólega, — mættuð þér þá
einhverjum á leiðinni? Það er
að segja áður en þér hlupuð í
flasið á Rasmussen.
Hún hristi höfuðið en gat
ekkert sagt.
— Svarið mér, sagði hann
reiðilega. — Ég get ekki verið