Morgunblaðið - 19.07.1979, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. JÚLÍ1979
31
Guðmundur Jóhannsson fær afhent veifu frá ungum vinum sínum.
„Ágætt í góðu
veðri, en leiðinlegt
í vondu veðri“
Ingibjörg, Herdís, Birna og Guð-
laug voru önnum kafnar við að reita
arfa, slá, klippa kanta og síðast en
ekki síst að hlusta á tónlist í
útvarpinu, sem stillt var á fullt, er
við litum til þeirra þar sem þær
voru að vinna í garði einum í
Melgerðinu. Flokkstjórinn þeirra,
Lilja Magnúsdóttir, hafði þð gætur
á þeim og fylgdist með að allt væri
gert eftir kúnstarinnar reelum
Sögðu stelpurnar að þær kynnu
ágætlega við þessa vinnu í góðu
veðri, en þetta væri hundleiðinlegt í
vondu veðri, sérstaklega í rigningu,
„því þá verður allt svo blautt".
Aðspurðar sögðu þær, að það væri
svo sem ekkert öðruvísi að vinna í
einkagörðum en almenningsgörðum,
því arfinn væri alls staðar eins.
„Við hittum þó stundum fólkið
sem býr í húsunum og það kemur og
færir okkur kaffi og pönnukökur út
í garð. Það finnst okkur auðvitað
mjög notalegt," sögðu þær stöllur
hlæjandi og við hröðuðum okkur í
burtu til þess að tefja þær nú ekki
um of við vinnuna.
„Stundum kemur
fólkið og býður
okkur kaffi“
í garði við Kársnesbrautina voru
fjórar hressar stelpur, þær Sigrún,
Anna Steinunn og Jóhanna, önnum
kafnar við að slá blettinn og laga
stórt og mikið trjábeð. Það vakti
furðu okkar að þær voru allar með
hettuna upp fyrir haus, þrátt fyrir
brakandi þurrk og spurðum hverju
það sætti.
„Það er svo mikið af pöddum og
ormum í trjánum, sem fer í hárið á
okkur," sögðu þær og brostu við.
„Það er líka búið að vera svo vont
veður að undanförnu að við erum
eiginlega ekki ennþá búnar að átta
okkur á því að sólin skín.“
Sögðu stelpurnar að það væri
mjög misjafnt hvort þeim þætti
skemmtilegt eða leiðinlegt í vinn-
unni, það færi allt eftir veðri og eins
skipti miklu máli hvernig garðarnir
væru.
„Stundum eru garðarnir mjög illa
hirtir og mikill arfi og alls kyns
drasl í beðunum, en í öðrum tilfell-
um eru garðarnir vel hirtir og það
eina sem við þurfum að gera er að
halda þeim við.
Okkur er í rauninni alveg sama
hvort við vinnum í almennings-
görðum eða einkagörðum. Það hefur
þó ýmsa kosti í för með sér að vinna
í einkagörðunum, því stundum kem-
ur fólkið sem býr í húsunum og
býður okkur kaffi og með það erum
við auðvitað mjög ánægðar,“ sögðu
stelpurnar og grúfðu sig síðan yfir
beðið, sem þær voru að vinna við,
því þar var af nógu að taka.
„Ég var mjög
veðurheppinn
þegar þau komu“
Jónas Bjarnason er á níræðisaldri
og býr á Þinghólsbrautinni.
Umhverfis húsið hans er stór
garður með blómabeðum og
trjágróðri og þarf örugglega mikla
vinnu til að halda honum við.
Sagði Jónas að hann hefði tví-
vegis fengið unga fólkið til að hjálpa
sér í garðinum, því hann væri nú
orðinn svo gamall að hann gæti ekki
séð um það sjálfur með góðu móti.
„Þau stóðu sig alveg ljómandi vel
og var ég mjög veðurheppinn þegar
þau komu, þannig að verkið gekk vel
í bæði skiptin. Þetta voru stilltir og
prúðir krakkar, sem til mín komu og
gengu þeir alveg prýðilega um, svo
það er nú allt annað að sjá garðinn
minn. Ég vona bara að þeir komi
aftur einhvern tímann seinna í
sumar.
Ég tel þetta ákaflega þarfa þjón-
ustu við okkur gamla fólkið, því það
þarf svo mikla vinnu við að halda
svona görðum við og ef við fáum
ekki hjálp, þá drabbast þetta allt
niður hjá okkur," sagði Jónas og
horfði með ánægjusvip yfir
nýhreinsað blómabeð við húsvegg-
inn.
Jónas Bjarnason var ánægður með garðinn sinn eftir að hann
hafði fengið aðstoð við að hirða hann.
„Spjöllum um daginn
og veginn“
Eins og áður segir er einn liðurinn
í starfsemi Vinnuskóla Kápavogs sá,
að unga fólkið fer og heimsækir
íbúana í Fannborg, en það« er
bústaður aldraðra í Kópavogi. Er
við litum þar við hittum við fyrir
hóp af krökkum, sem ætluðu að
heimsækja aldraða vini sína, er þar
búa. Meðferðis höfðu þeir veifur
með merki Kópavogskaupstaðar, en
það er venja að gefa gamla fólkinu
slíkar veifur til minningar um
heimsóknirnar.
„Fólkið tekur okkur alltaf sér-
staklega vel og er mjög vingjarnlegt
við okkur," sögðu krakkarnir, er við
tókum þá tali.
„Við stöldrum yfirleitt við hjá því
í svona klukkutíma og spjöllum um
daginn og veginn. Fólkið hefur oft
mjög gaman af því að segja okkur
hvað á daga þess hefur drifið um
ævina og oft er okkur boðið upp á
súkkulaðimola eða brjóstsykur.
Að okkar mati er vissulega þörf
fyrir að efla slíkt samband milli
ungra og aldraðra, því það er ein
leiðin til að brúa hið margumtalaða
kynslóðabil," sögðu krakkarnir um
leið og þeir hrúguðust inn í lyftuna
sem stóð opin og beið eftir þeim.
Þeir voru á leið upp á níundu hæð til
Guðmundar Jóhannssonar, sem þar
býr. Þeir ætluðu að heilsa upp á
hann og færa honum veifu.
„Þeir mættu gjarnan
koma aftur“
Guðmundur Jóhannsson virtist
ákaflega glaður að sjá hina ungu
vini sína aftur. Sagði hann að hann
kynni mjög vel við unga fólkið. Það
hefði komið saman í hóp og heim-
sótt hann og verið mjög stillt og
prútt.
„Ég gat ekki séð að þau væru neitt
spillt eða illa upp alin, eins og
margir tala um að unga fólkið sé í
dag. Þau voru ekkert nema kurteisin
og komu ákaflega vel fram. Þau
mætti gjarnan koma aftur einhvern
tímann seinna, því að mínu mati eru
slíkar heimsóknir skemmtileg til-
breyting og mjög jákvætt skref til
þess að koma á gagnkvæmri kynn-
ingu milli ungra og gamalla og um
leið er þetta tilraun til að brúa hið
margumtalaða kynslóðabil," sagði
Guðmundur að lokum.
A. K.