Morgunblaðið - 02.08.1979, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 2. ÁGÚST 1979
Morgunblaðið til atlögu við
Mount McKinley, hæsta fjall
Norður-Ameríku, 6194 metra
hátt, með íslenzkum fjall-
göngumönnum
grein
Grein: Sighvatur Blöndahl
Myndir: Arngrímur Blöndahl
„Mikil og fögur
fjallasýn af tindinum
í 30 stiga frosti“
Aðeins ein dagleiö var nú eftir á
tindinn, Mount McKinley, hæsta
tind Norður-Ameríku, 6194 metra
háan. Við félagarnir í íslenzka
Alpaklúbbnum vorum sem sagt
komnir upp í sjöundu búðir í
rúmlega 5200 metra hæð á fjall-
inu, en fjórði félaginn hafði snúið
við neðar vegna meiðsla. — Þegar
Arnór leit út þennan morgun var
sæmilegt veðurútlit, aðeins um 10
stiga frost, hafði farið í 25 stig um
nóttina, og sólin náði að brjótast
gegnum skýin á köflum. En það
var ekki blessað veðrið sem átti
eftir að hamla ferð okkar. Á
þessari stundu voru bæði Arn-
grímur og Helgi farnir að finna
verulega fyrir einkennum hinnar
alræmdu fjallaveiki, sem lýsir sér
þannig að vökvi safnast inn á
lungu, eða jafnvel heila manna og
þeir eiga erfitt með andardrátt og
eru oft með slæman höfuðverk. I
versta falli missa menn hreinlega
meðvitund og týna lífinu ef þeim
er ekki komið niður og undir
læknishendur. Arngrímur og
Helgi voru sem sagt orðnir veikir
og því ljóst að þeir myndu ekki
sigra McKinley að þessu sinni, það
var nú bara spurningin um að þeir
hresstust nægilega mikið til að
komast aftur niður hjálparlaust,
en það er bæði dýrt og mikið
Tveir urðu hinni
alræmdu fjalla-
veiki að hráð og
lágu illa haldnir
í tjaldbúðum
undir tindinum
fyrirtæki að fá þyrlu upp á fjall til
að ná í menn.
Lágu fyrir vegna
hæðarveikinnar
Það var því ákveðið að halda
kyrru fyrir þennan daginn og sjá
hvernig þeim reiddi af. Þeir félag-
arnir tveir héldu að mestu leyti
fyrir í svefnpokunum og höfðu
enga lyst á neinu matarkyns, en
Arnór var við góða heilsu og tók
hraustlega til matar síns. Þegar
það lá ljóst fyrir að Arnór yrði sá
eini úr hópnum sem gæti lagt til
atlögu við tindinn ákvað hann að
hafa samband við ameríska
leiðangurinn sem var okkur sam-
ferða þarna og fá að vera í línu og
samfloti með þeim þegar þeir
færu. Þeim þótti það alveg sjálf-
sagt og var ákveðið að öllu
óbreyttu að reynt yrði daginn
eftir, þ.e.a.s. fimmtudaginn 21.
júní s.l. Ástandið hjá vinum okkar
var heJHur ekki nægilega gott,
einn þe ra var orðinn verulega
slappur og annar til „vissi" mjög
vel af hæðinni. Það var því farið
eldsnemma að sofa að kvöldi, því
að ákveðið hafði verið að leggja af
stað klukkan fjögur að morgni ef
veður leyfði.
Klukkan hálffjögur kom fyrir-
liði Ameríkananna og vakti
Arnór, og sagði honum að veður-
útlit væri mjög gott, heiðskírt og
um 25 stiga frost og til að kóróna
það var algert logn á þessari
stundu. Vinur okkar sem var hálf
illa haldinn daginn áður var nú
orðinn fárveikur og mátti sig
hvergi hræra. Það var því ákveðið
að Arngrímur og Helgi myndu
fylgjast með honum eftir mætti
meðan hinir gerðu lokaatlöguna.
— Það var því lagt upp í öndvegis-
veðri og menn mjög bjartsýnir á
árangur. Ekki hafði hópurinn
verið lengi á ferðinni þegar einn
var orðinn mjög slappur og ákvað
að snúa við aftur niður í tjaldbúð-
ir.