Morgunblaðið - 25.08.1979, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ! LAUGARDAGUR 25. ÁGÚST 1979
VlW
WMG-úU
KAFPINU
GRANI
— Hafðu engar áhyggjur af
honum. Þetta er lífvörðurinn
minn.
Það jafnast ekkert á við þurran martini í hellirigningu.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Það eitt. að spilari segir pass
segir sína sögu. Og segi hann
eftir það lengir það oft söguna.
Og ekki reyndist það vel í spili
dagsins þegar austur, með ás-
lausa hendi og kóng einspil, kaus
að segja fyrst pass en dobla síðan
hjartasögn norðurs til að sýna
styrk sinn og lengd í ósögðu
litunum. Af þessu dró sagnhafi
sínar ályktanir þó svo doblið
skipti ekki meginmáli.
Austur gaf, allir utan hættu.
Joan Baez og
Víetnammálið
COSPER
Vestur Norður S. Á932 H. ÁG1092 T. 8 L. 642 Austur
S. 1064 S. DG87
H. D7654 H. K
T. 10763 T. KD94
L. K Suður L. G987
S. K5 H. 83 T. ÁG52 L. ÁD1053
COSPER. Sll* eiaa.
„Já, en ég er með bindi“.
Gunnar Ragnarsson skrifar:
Leiðari Morgunblaðsins s.l.
sunnudag var þörf áminning fyrir
þá fjölmörgu „rússadindla" sem á
Islandi virðast þrífast með af-
brigðum vel. í umræddum leiðara
er réttilega bent á tvískinnung
„rússadindla" í Víetnammálinu.
Afstaða þeirra er ein besta
afhjúpunin á þeim í langan tíma.
Það er bara spurning hvenær fólk
sér þá í réttu ljósi. Þeir hafa svo
lengi haft lag á að villa á sér
heimildir.
Afstaðan til Víetnammálsins er
prófsteinn á heiðarleika þeirra
sem láta sig málið skipta. Því
miður eru alltof fáir jafn sam-
kvæmir sjálfum sér og mannvin-
urinn Joan Baez. Og fyrir heiðar-
leik sinn í þessu máli hefur hún
sætt ofsóknum af hendi banda-
rískra „rússadindla" á borð við
Jane Fonda og fleiri.
Joan Baez barðist af miklum
móð gegn hernaðaríhlutun Banda-
ríkjanna í Víetnam. Hún ferðaðist
m.a. um Víetnam og fjármagnaði
upplýsingaherferð um eðli stríðs-
ins. Hún fagnaði því að sjálfsögðu
brottrekstri Kanans frá þessu
stríðshrjáða landi. Hún hélt nefni-
lega, eins og flestir aðrir, að loks
væri endi bundinn á langvarandi
fjöldamorð, pyntingar, sukk og
spillingu.
En fögnuðurinn breyttist snögg-
lega í vonbrigði og síðan í reiði.
Joan Baez áttaði sig sem sagt á því
að Víetnam var í raun ekki
frelsað. Það hafði aðeins fengið
nýjan þrælahaldara og þann ekki
af betri sortinni. Rússneski björn-
inn var fljótur að notfæra sér þau
sár sem Víetnam var í eftir hör-
mungar stríðsins. Hann átti því
auðvelt með að koma járnhæl
sínum þar sem blóðugum tám
Sáms frænda hafði verið tyllt
niður.
Joan Baez hefur því hafið nýja
upplýsingaherferð um hvað sé í
raun að gerast í Víetnam. Og þrátt
fyrir að hún sé orðlögð fyrir
heiðarleik og áreiðanleika þá hafa
„rússadindlar" ekki vílað fyrir sér
að kaupa heilu opnurnar í stórum
tímaritum og blöðum þar sem
Suður varð sagnhafi í þrem
gröndum. Hann hafði opnað á einu
laufi en austur úttektardoblaði
síðan hjartasvar norðurs.
Vestur spilaði út lágum tígli.
Suður tók drottninguna með ás og
spilaði hjartaáttu, svínaði og aust-
ur fékk á kónginn. Hann tók þá á
tígulkóng og suður fékk næsta
slag á gosann. Aftur svínaði sagn-
hafi hjartanu og vestur tók á
drottninguna þegar sagnhafi spil-
aði hjartanu í fjórða sinn. Og eftir
að vestur tók tígulslaginn varð
staðan þessi.
Vestur Norður S. Á93 H. 10 T. - L. 6 Austur
S. 1064 S. DG8
H. 7 H. -
T. - T. -
L. K Suður L. G9
S. K5
H. - T. - L. ÁDIO
Vestur losaði sig úr spilinu með
hjarta en austur og suður létu
báðir lauf. Síðan kóngur og ás í
spaða og með tvö spil á hendinni
spilaði sagnhafi laufinu frá blind-
um. Og þegar austur lét þá gosann
var málið upplýst. Kóngurinn kom
í ásinn enda gat austur ekki átt
hann eftir pass sitt í upphafi.

Lausnar
55
að biðja hana eins né neins.
Peters yppti öxlum.
— Eins og þér viljið. Resnais
getur komið í staðinn.
Hræðsla blossaði upp í henni.
Ilún vissi ekki hvers vegna. en
hún vissi að hún gat ekki
afborið að Frakkinn kæmi einn
inn í herbergi til hennar.
— Nei! Nei, ekki hann. Þér
eruð eruð í fyrirsvari þessa —
þér eruð ábyrgur.
Peters hafði engan áhuga á
að eyða tfma sfnum f að þvarga
við hana. í hans augum var hún
hlutur en ekki persóna. Hann
hafði f hyggju að fara út, en
þetta eins orð stöðvaði hann.
Hann leit á hana.
— Ég er ekki ábyrgur á
nokkurn hátt hvað yður varðar,
frú Field, nema að því leyti að
ég ber ábyrgð á því að þér
sleppið ekki héðan. Og þér eruð
ekki f neinni aðstöðu hér til
þess að gefa skipanir um hver
komi hingað og hver ekki.
Hún stóð upp og gekk tii hans
og horfðist í augu við hann.
— Þér rænduð mér, sagði
hún. — Þér dróguð mig inn í
þetta hús með valdi og einhver
tilgangur er með því. Guði sé
lof og þökk að þið nánuð ekki
barninu mínu. Hvernig f ósköp-
unum hefðuð þið farið að ráði
ykkar með hana?
— Svona ósköp ámóta og
með yður, sagði Peters. — Við
ætlum ekki að sýna yður neinn
óþokkaskap. Að minnsta kosti
ekki ef þér hegðið yður skyn-
samlega.
Hún sneri sér frá honum.
Augun f honum voru köld.
Augnabliksstund hafði hún ver-
ið full reiði og langað til að rfsa
gegn honum. En það var eins og
að standa andspænis vélmenni.
Hún brast í grát.
— Það er engin sápa hér.
sagði hún snöktandi. — Og
engin handklæði. Ég hef engin
föt, ekki svo mikið sem hár-
greiðu. Ég vil ekki sjá matinn
ykkar — ég borða ekkert.
— Eins og þér viljið, sagði
hann aftur. fór út og læsti á
eftir sér. Hún grét sáran, unz
hún var orðin svo uppgefin að
hún gat ekki meir. Það stóð
karafla með vatni á bakkanum
og hún var mjög þyrst. Hún
fékk sér að drekka en bragðaði
ekki matinn. Það hafði létt á
henni að gráta, henni leið betur
og gat hugsað skýrar og enn á
ný varð hún gripin íeginleika
yfir því að hún hafði bjargað
Lucy. Logan hafði ekki búizt
við því af henni að hún myndi
bregðast við svo snöggt. Það
hafði verið fullkomlega ósjálf-
rátt viðbragð hjá henni að
kasta lykiinum út um glugg-
ann. Allt sem hún hafði gert
sfðan hún stóð andspænis því að
barn liennar yrði hrifsað frá
henni hafði verið stjórnað af
þeirri hvöt að vernda barnið.
Hún hafði gengið út úr húsinu,
ekið eftir götunum, farið inn í
véjina, þegar Bandarfkjamað-
urinn nefndi nafn Madeleine
hafði hún í sama vetfangi tengt
það naín við konuna sem hafði
hótað að skjóta dyrnar upp og
drepa barn hennar. Nú vissi
hún að engin hætta vofði iengur
yfir Lucy. Þau voru saman hér
og konan var komin hér líka.
Nú þurfti hún ekki að óttast um
neinn nema sjálfan sig. Eiieen
sneri sér aftur að bakkanum.
Henni flökraði við þvf að láta
munnbita inn fyrir sínar varir.
A bakkanum var kalt kjöt,
smjör og brauð. Kannski voru
engir fleiri í húsinu en mann-
ræningjarnir þrír. Þá mundi
hún eftir bfistjóranum sem
hafði ekið þeim frá vellinum.
Freisissamtök Palestfnu. Það
hafði hann sagt. Arabiskir
hryðjuverkamenn. Þetta var
eins og í æsispennandi reyfara.
Bflstjórinn hafði verið dökkur á
hörund og var áreiðanlega ekki
Evrópumaður. Hún neyddi sig
til að narta f brauðið. Hún vissi
að með því að borða héldi hún
kröftum sfnum og hún vissi hún
þyrfti á þeim að halda. En samt
fann hún að iangt var frá þvf
hún hefði náð sér. því að titr-