Morgunblaðið - 10.10.1979, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. OKTÓBER 1979
+
MARÍA ÞORSTEINSDOTTIR
Hæðargaröi 8.
lést í Landspítalanum þann 7. október.
Þorbjörg Ottósdóttir
Gyða Tómasdóttir
Hafdís Þórólfadóttir
t
Eiginmaöur minn
HERMANN ÞORBJARNARSON
Torfufelli 48
lést í sjúkrahúsi í London 30. september. Útförin hefur fariö fram
í kyrrþey aö ósk hins látna.
Fyrir hönd foreldra, barna og tengdabarna,
Anna Regfna Pólsdóttir.
t
Útför fööur míns
SIGURJÓNS JÓNSSONAR
Ásvallagötu 27.
veröur frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 11. október kl. 15.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna
Jón Sigurjónsson
t
Eiginmaöur minn
ÁRNI THEÓDÓR LONG,
verzlunarmaóur,
Meistaravöllum 19,
Reykjavík
verður jarösunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík, fimmtudaginn 11.
október kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á líknarstofnanir.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Guólaug Steingrímsdóttir.
t
Hugheilar þakkir sendum viö öllum þeim er sýndu okkur hlýhug og
samúö viö andlát og jaröarför
HAUKS GRÖNDAL
framkvæmdastjóra
Melhaga 15.
Súsanna
Péll Gröndal
Guófinna Gröndal
Benedikt H. Gröndal
Gunnar Gröndal
Halldórsdóttir
Haukur H. Gröndal
Helgi Victorsson
Sigríöur Gísladóttir
Oddný Björgvinsdóttir
og vandamenn.
Þökkum af alhug auösýnda samúö og vlnarhug viö andlát og
jarðarför
FRIORIKU MAGNEU SÍMONARDÓTTUR
frá Langhúsum
Jósef Sigurbjörnsson Björn Sigurbjörnsson
Jón Sigurbjörnsson María Jónsdóttir
Guöbrandur Sigurbjörnsson Hulda Jónsdóttir
Gísli Sigurbjörnsson Guöríöur Halldórsdóttir
Ríkey Sigurbjörnsdóttir Þorleifur Þorláksson
Sigurbjörn Þorleifsson Bryndfs Alfreðsdóttir
og aórir aöstandendur.
t
Innilegar þakkir sendum viö öllum þeim, sem auösýndu okkur
samúö og heiöruöu minningu,
SIGÞÓRS MARINÓSSONAR,
tæknimanna,
Selvogsgötu 26,
Hafnarfiröi.
Guös blessun fylgi ykkur öllum.
Aöalbjörg Snorradóttir,
Aöalbjörg Sigþórsdóttir, Gunnar Sigurósson,
Rafn Sigþórsson, Guöný Albertsdóttir,
María Sigþórsdóttír, og barnabörn.
Hulda Marinósdóttir,
Steinar Marinósson,
Marinó Marinósson,
Lokað eftir hádegi
í dag miövikudag 10. október vegna jaröar-
farar Siguröar Ottó Steinssonar.
PFAFF hf.,
Bergstaðarstræti og Skólavörðustíg.
Einar Kristinn
Gíslason —Minning
Fæddur 19. febrúar 1921
Dáinn 1. október 1979
Einar Kristinn, sem í dag er til
moldar borinn, var fæddur í Bol-
ungarvík 19. febrúar 1921, sonur
hjónanna Sesselju Einarsdóttur
og Gísla S. Sigurðssonar, sjó-
manns þar.
Hann ólst upp hjá foreldrum
sínum í Bolungarvík og svo sem
títt var um unglinga þar, var hann
í sveit á sumrum, en fór snemma
að stunda sjóinn og formaður varð
hann liðlega tvítugur. 1943 kvænt-
ist hann eftirlifandi konu sinni,
Elísabetu Sveinbjarnardóttur frá
Uppsölum í Seyðisfirði. Skömmu
síðar fluttu þau hjón til Súðavíkur
og var Einar þar við sjó, oftast
formaður á vélbát, þar til þau
fluttu til Akraness 1951.
Þar stundaði hann sjó svotil
óslitið til dauðadags. Var skip-
stjóri og stýrimaður á vélbátum,
var um árabil á sementsferjunni
og reri einnig eigin bátum. Öll
verk fóru honum vel úr hendi,
ósérhlífinn dugnaðarmaður var
hann að hverju sem hann gekk.
Afburða vinsæll og vellátinn og
enga hygg ég að hann hafi átt
óvildarmenn, enda vildi hann
hvers manns götu greiða, sem á
vegi hans varð.
Þau hjón eignuðust 7 börn, eitt
dó óskírt, en hin eru: Kristín
Sesselja, stúdent, gift Steingrími
Bragasyni, yfirkennara, Gísli
Sveinbjörn, vélsmiður, kvæntur
Eddu Guðmundsdóttur, Rögnvald-
ur, kennari, kvæntur Ragnheiði
Hjálmarsdóttur, Elísabet Hall-
dóra gift Reyni Elíeserssyni,
tæknifræðingi, Droplaug, banka-
starfsmaður og Rósa kennari.
Ég hygg ekki ofmælt að Einar
hafi verið hamingjumaður. Vissu-
lega var ekki lífsbaráttan alltaf
dans á rósum og fyrstu búskapar-
árin nokkur reynslutími, en brátt
vænkaðist hagurinn og þeim hjón-
um auðnaðist að búa sér þægilegt
heimili og koma öllum börnum
sínum til manns með sóma.
Hjónabandið var ástríkt alla
stund, enda Elísabet gæðakona,
sem stóð dyggilega við hlið manns
síns.
Annað fór og eftir, því börnin
eru öll einstakir ljúflingar, og
fjölskyldan öll sem einn maður,
heimilislífið einkenndist af gleði
og góðvild.
En hver er sinnar gæfu smiður.
Veigamesti þátturinn í gæfu Ein-
ars var hans létta lund. Víllaust
tók hann því sem að höndum bar
og fékkst ekki um þó stöku sinnum
gæfi á bátinn. Hann var gleði-
maður í þess orðs bestu merkingu,
kunni þá list, að skemmta sér af
lífi og sál og lét ekki hversdags-
amstrið spilla gleði sinni. Hann
var söngmaður ágætur, söng lengi
í kórum, átti mikla og bjarta
tenórrödd, varð honum ekki mikið
um að syngja næturlangt ef svo
blés. Fjölskyldan var og öll söngv-
in og ósjaldan ómaði söngur og
hljóðfærasláttur frá heimilinu.
Slíkra manna er gott að minnast,
Einar Gíslason er minnisstæður
öllum sem honum kynntust og við
höfðum vænst þess, að hann ætti
mörg starfsár ólifuð og gæti svo í
ellinni notið lífsins umvafinn ást-
úð sinnar góðu fjölskyldu.
En það sem verður að vera,
viljugur skal hver bera. Dauðinn
er víst hið eina sem ekki bregst
okkur hér á jörð þó oft komi hann
hryggilega á óvart og því fremur,
sem nær er höggvið.
Einars er sárt saknað af öllum
sem hann þekktu, en mestur er
missirinn og sárastur söknuður-
inn hjá ekkjunni og börnunum.
Huggun harmi gegn, er minningin
um ástríkan eiginmann og góðan
föður, glaðan og reifan til síðustu
stundar. Við vottum fjölskyldu
hans innilegustu samúð, og þó við
fylgjum Einari síðasta spölinn
með hryggð í huga erum við þess
fullviss að vegna framkomu sinn-
ar hér á jörð þarf hann ekki
heimvonar að kvíða til æðri vist-
arvera.
Guðm. Jakobsson.
I dag verður jarðsunginn frá
Akraneskirkju Einar Kristinn
Gíslason, sjómaður, en hann varð
bráðkvaddur að kvöldi 1. október
síðastliðins. Einar var fæddur í
Bolungarvík 19. febrúar 1921, son-
ur hjónanna Gísla Sigurðssonar
og Sesselju F. Einarsdóttur. Börn
þeirra Gísla og Sesselju voru 4,
auk Einars systurnar Guðfinna,
Ásgerður og Petrína. Einar ólst
upp í Víkinni og þeim stað var
hann ávallt tengdur traustum
böndum.
Ekki voru menntunarmöguleik-
ar ungs fólks þar vestra miklir á
uppvaxtarárum Einars. Hann
lauk barnaskólanámi á tilsettum
tíma en síðan lá leið hans á sjóinn.
Hann var 14 ára, þegar hann fór
fyrst til sjós og á sjónum hefur
hann unnið sitt ævistarf, sem nú
er orðið langt og farsælt. Einar
var á ýmsum bátum þar vestra og
sýndi snemma þá kosti, sem ein-
kenndu hann við vinnu, dugnað og
kapp. Þegar stundir liðu fram
aflaði hann sér skipstjórnarrétt-
inda, tók svokallað pungapróf á
ísafirði.
Árið 1943 kvæntist hann Elísa-
betu Sveinbjörnsdóttir, ljósmóður,
frá Uppsölum í Seyðisfirði. Þau
hófu búskap í Bolungarvík og varð
hjónaband þeirra farsælt, enda
voru þau bæði dugleg og samhent.
Þeim varð 7 barna auðið, en það
fjórða, sem var drengur, leit
alldrei dagsins ljós. Árið 1944
fluttu þau að Uppsölum og
skömmu seinna til Súðavíkur.
Á fyrstu árum eftir heimstyrj-
öldina síðari voru erfiðir tímar
víða um Vestfjörðu. Sjávarafli
brást og atvinnuleysi var mikið.
Einar og Elísabet fóru ekki var-
hluta af þeim erfiðleikum, en
eignuðust samt þar sitt eigið hús.
Snemma árs 1951 fluttu þau til
Akraness og hafa búið þar síðan.
Atvinnuástand var betra á Akra-
nesi, og þar vann Einar fyrir
fjölskyldunni sem stýrimaður og
skipstjóri á ýmsum bátum. Nú fór
hagur hans að vænkast. Hann
byggði húsið að Heiðarbraut 55,
þar sem fjölskyldan eignaðist gott
og hlýlegt heimili.
Á síldarárunum um 1960 varð
mikil breyting á íslenska fiski-
skipaflotanum. Skipin urðu stærri
og meiri kröfur voru þá gerðar til
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í
siðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þær
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu linubili.
menntunar skipstjórnarmanna.
Þá settist Einar á skólabekk í
Stýrimannaskólanum og lauk það-
an hinu minna fiskimannaprófi.
Þetta var mikið átak, því að
fjölskyldan var stór og börnin
komin í skóla.
Kynni okkar Einars hófust um
áramótin 1966—67, þegar ég trú-
lofaðist Sesselju dóttur hans. Ég
varð strax einn úr fjölskyldunni
og heimilið að Heiðarbraut 55
varð mitt annað heimili. Þar var
gott að koma. Ævinlega var
manni tekið með hlýju.
Eftir að við hjónin settumst að
á Akranesi, urðu samskiptin nán-
ari og þá kynntist ég betur
mannkostum Einars, hjálpsemi
hans, glaðværð í vinahópi og ást
hans á fjölskyldu sinni.
Vorið 1975, þegarEinar var með
Sæfara SK, réðist ég í skipsrúm
hjá honum til handfæraveiða. Þá
kynntist ég fyrst töfrum hafsins,
en til þess tíma hafði ég talið, að
ég væri sjóveikur, og ætti aðeins
að vinna í landi. En sumarið þegar
við vorum á skakinu, varð eitt-
hvert besta sumar, sem ég hef
lifað. Það kom svo af sjálfu sér,
þegar Einar keypti trilluna For-
túnu vorið 1976, að ég varð háseti
hans á grásleppuveiðunum. Þá
kynntist ég betur sjómannshæfi-
leikum Einars. Við sóttum fast og
vorum stundum einskipa á sjó.
Það var eins og Einar hefði
sérstaka tilfinningu fyrir sjólagi.
Hann varð var við hina kröppu
sjói og gerði viðeigandi ráðstafan-
ir, löngu áður en ég hafði hugboð
um þá. Eins var oft engu líkara en
hann fyndi á sér veðrabreytingar.
Einar var fiskimaður af lífi og sál.
Hann gladdist innilega yfir góðum
feng, en þegar verr gekk, tók hann
því líka með jafnaðargeði. Með
honum var gaman að stunda sjó.
Nú er skip Einars komið að
landi handan móðunnar miklu.
Með honum er genginn traustur
sjómaður og góður drengur. Við
kveðjum hann með trega. Blessuð
veri minning hans.
Steingrimur Bragason.
Ég lifi og þér munuð lifa.
Hvar værum við á vegi stödd, ef
við ekki hefðum þessi orð
Frelsarans að leiðarljósi í lífi
okkar?
Á sorgarstund varpa þau birtu í
hugi okkar og veita okkur styrk.
Fyrir 36 árum kom Elísabet
systir mín heim að Uppsölum með
ungan mann sem tilvonandi eigin-
mann sinn. Einar hét hann
Gíslason og var ættaður úr
Bolungarvík.
Engum duldist, að hér var
kominn mikill mannkostamaður
og var bjart yfir komu þeirra
saman. Sú birta hefur enst fram á
þennan dag og eflst í samheldni
þeirra og kærleika.
Einar var fæddur þann 19. febr.
1921 í Bolungarvík, sonur
hjónanna Sesselju Einarsdóttur
og Gísla Sigurðssonar. Hann ólst
upp við mikið ástríki foreldra
sinna og þriggja systra. Gjörvi-
legur ungur maður, sem unni
fegurð lífsins. Hann hafði mikið
yndi af tónlist, sérstaklega naut
hann þess að hlusta á fagran söng.
Sjálfur hafði hann mikla og
hljómfagra rödd.
Þau Einar og Elísabet voru
gefin saman í hjónaband 5.okt.
1943 á bernskuheimili hennar.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu þau
í Bolungarvík og Súðavík. Arið
1951 fluttu þau til Akraness og
hafa átt þar heimili sitt síðan.
Þeim varð 7 barna auðið, 6 þeirra
eru á lífi. Einar og Elísabet áttu
miklu barnaláni að fagna, enda
óvenju mikil samhygð í fjöl-
skyldunni.
En nú er skarð fyrir skildi að
Heiðarbraut 55. Þeir missa mikið,
sem mikið hafa átt, og er þá gott
að geta yljað sér við minningarnar
ljúfu og góðu.
Við systkinin og fjölskyldur
okkar biðjum um styrk elskulegri
systur og börnum hennar til
handa.
Einari þökkum við allt, sem
hann var okkur og biðjum honum
blessunar Guðs um tíma og eilífð.
H.S.