Morgunblaðið - 14.02.1980, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. FEBRÚAR 1980
39
tilfinningum með hinu meata
þreki, sem sýndi sig best þegar
mest á reyndi, því þeim hjónum
mættu ýmsar sorgir eins og geng-
ur, en stærst var sorgin þegar þau
misstu Þorgerði dóttur sína í
blóma lífsins. Þann missi fengu
þau að nokkru bættan þegar þau
tóku Guðlaugu dóttur hennar að
sér rúmlega árs gamla, og hefur
hún verið þeirra gleði og sólar-
geisli fram á þennan dag, eins og
öll barna og barnabarnabörnin
hafa verið. Þau hjón voru virt og
elskuð af börnum sínum tengdab-
örnum, barnabörnum, barnabarn-
abörnum og öðru frændfólki, allir
báru staka virðingu fyrir þeim.
Hér skulu færðar sérstakar
þakkir til alls starfsfólks Elli- og
hjúkrunarheimilisins Grundar
fyrir frábæra ummönnun auð-
sýnda af kærleika til þeirra hjóna,
en síðast en ekki síst skal þó
þökkuð vinátta og tryggð herberg-
isfélaga Sigfúsar, Þormóðs Jak-
obssonar, sem var Sigfúsi mikils
virði.
Algóðum guði fel ég tengdaföð-
ur minn, á þeim leiðum sem hann
hefur nú farið til. Fæ ég það aldrei
fullþakkað, að hafa fengið að
njóta leiðsagnar hans og hand-
leiðslu mér og börnum mínum til
ómældrar blessunar.
Blessuð sé minning hans.
Dúddý
Það kom engum á óvart þegar
tengdafaðir minn Sigfús Guð-
finnsson lézt að morgni hins 6.
febrúar. Hann hafði um árabil
verið heilsuveill líkamlega þótt
andlega gengi hann heill til skóg-
ar, en við þær aðstæður eru
erfiðleikarnir hvað mestir. Eins
og af honum mátti vænta tók
hann hlutskifti sínu með æðru-
leysi og stillingu allt til hinztu
stundar.
Æviágrip hans rek ég ekki hér,
það verður gert af öðrum en mig
langar með örfáum orðum að
minnast hans og þakka ánægju-
lega og hnökralausa samfylgd.
Eins og títt var um samtíðar-
menn Sigfúsar var hann í þennan
heim borinn við veraldlega fátækt.
Stofninn var á hinn bóginn sterk-
ur og ólst hann upp við mikið
ástríki foreldra sinna sem seinna
setti á mannin mark. Hann var
manna stilltastur í skapi, fastur
fyrir þegar því var að skifta en að
eðlisfari viðkvæmur í lund. Óvild-
armenn mun hann enga hafa átt
og þeir sem þekktu hann best
elskuðu hann og virtu. Sakir
mannkosta og atgjörvis tókst hon-
um að koma vel undir sig fótum
fjárhagslega enda var hann reglu-
maður í þess orðs beztu merkingu,
tók daginn snemma og var sívinn-
andi frá morgni til kvölds meðan
kraftar og heilsa entust. Hann var
maður viðsýnn, fljótur að tileinka
sér og hagnýta hverskonar nýj-
ungar og félagshyggjumaður í
bezta lagi. Er mér kunnugt um að
hann var t.d. einn af stofnendum
Verzlunarbanka íslands svo og
stofnandi að samtökum kaup-
manna til innkaupa á vörum í
stærri stíl en áður gerðist, sem
m.a. stuðlaði að hagkvæmni í þágu
landsmanna. Fleiri þjóðþrifamál
lét hann til sín taka.
í einkalífi sínu var Sigfús gæfu-
maður átti góðan og kæran
lífsförunaut sem er eftirlifandi
kona hans María Kristjánsdóttir.
Þau eignuðust mörg mannvænleg
börn auk þess sem þau ólu upp
tvær dótturdætur. Þess utan átti
dóttursonur hans sem nú dvelst
erlendis greiðan aðgang að hug
hans og hjarta, en hann bjó
langtímum í nábýli við afa sinn.
Sú vinátta var gagnkvæm. Sívak-
andi umhyggja og ábyrgðartil-
finning fyrir velferð barna og
barnabarna var einkennandi í fari
hans. Hlýlegt heimili þeirra hjóna
stóð opið öllum vinum og ættingj-
um og einkenndist af rausn þeirra
og hlýhug. Ófáum mun Sigfús
hafa rétt hjálparhönd þegar erfið-
leikar steðjuðu að í lífsbaráttunni
og náði sú aðstoð út fyrir nánustu
ættingja. En aldrei heyrði ég hann
minnast á slíkt, enda óskylt hans
lífsstefnu.
Langt og farsælt æviskeið Sig-
fúsar Guðfinnssonar er nú á enda
runnið hér á jörðu. Það var að
vonum og lýsir vel þeim mæta
manni að hann að kvöldi þess
fimmta febrúar er hann lagðist til
svefns í hinzta sinni skyldi leggja
á það áherzlu að vel skyldi séð
fyrir velferð eftirlifandi maka
síns.
Eiginkonu, börnum og ættingj-
um öllum sendi ég hlýjar samúð-
arkveðjur minningur þess að „þar
sem góðir menn fara þar eru Guðs
vegir“.
Gylfi Gunnarsson
Að Rúgstöðum í Öngulstaða-
hreppi í Eyjafirði reistu ung hjón bú
árið 1826.
Hálfdán stúdent Einarsson og
Álfheiður Jónsdóttir. Systkinabörn
að frændsemi og fóstursystkin.
Hálfdán fóstursonur síra Jóns í
Möðrufelli og bróðursonur Helgu
konu hans, en Álfheiður dóttir
þeirra hjóna.
Hálfdán var sonur séra Einars
Tómassonar kapelláns í Múla (dr. í
Múlavatni 1801) og Guðrúnar
Björnsdóttur sýslumanns Tómas-
sonar (systur Þórðar sýslumanns í
Garði) en foreldrar séra Einars voru
þau Tómas prestur Skúlason á
Grenjaðarstað d. 1808 og Álfheiðar
Einarsdóttur prófasts Hálfdánar-
sonar á Kirkjubæjarklaustri d. 1753,
systir meistara Hálfdánar Hóla-
rektors d. 1785, en fyrri kona séra
Tómasar.
Séra Hálfdán Einarsson vígðist
20. júní 1830 til Kvennabrekku í
Dalasýslu hélt staðinn í fimm ár, er
hann fékk Brjánslæk á Barðaströnd
1835, Eyri í Skutulsfirði 1848, pró-
fastur Norður-ísafjarðarsýslu
1854-65.
Börn þeirra: Síra Helgi lektor,
Jóna d. 1858 óg. bl., Einar trésmiður
í Hvítanesi í Ogursveit, Síra Guðjón
í Saurbæ.
Einar bóndi og trésmiður í
Hvítanesi fæddist á Kvennabrekku í
Dölum 24. mai 1831.
Nam trésmíði í Kaupmannahöfn
um fjögra ára skeið 1850—54, voru
þeir þar samtíða Helgi lektor bróðir
hans, minntist Einar Kaupmanna-
hafnarára sinna með lotningu og
þakklæti.
Eiginkona Einars var Kristín
Ólafsdóttir, prests Thorberg, síðast
á Breiðabólsstað í Vesturhópi,
Hjaltasonar, prests, Þorbergssonar
prests á Eyri við Skutulsfjörð.
Móðir Kristínar og eiginkona séra
Ólafs, Guðfinna d. 1866 Bergsdóttir
timburmanns Sigurðssonar.
Systkini Kristínar: Hjalti í Ytri-
Ey, síðast Vesturhópshólum, Bergur
landshöfðingi, María átti Jóhann
Lárus Snorrason síðast að Hurðar-
baki í Vesturhópi, Ólöf d. 1906, óg.bl.
og Svanhildur d. 1903, óg.bl.
Kristín og Einar Hálfdánarson
settu fyrst bú með Hálfdáni á Eyri
við Skutulsfjörð, bjuggu um nokk-
urra ára skeið í Fremri-Hnífsdal.
1870 flytjast þau að Hvítanesi í
Ögurhreppi og bjó þar rausnarbúi á
fjórða áratug.
Heimilið að Hvítanesi varð lands-
þekkt fyrir rausn og fyrirmennsku,
húsbóndinn búmaður góður, hag-
sýnn, friðsamur, greiðviknin átti sér
lítil takmörk. Hafa ýmsir niðjar
borið ættinni vitni um það, hvað í
hana er spunnið.
Börn ættföður og ættmóður
Hvítanesættar er svo hefir verið
nefnd, voru 14, 5 dóu í æsku, 2
uppkomin, Ólafur dó er hann var í 6.
bekk latínuskólans og Jónas dó um
tvítugt.
Guðrún f. 25. mai 1857, Hálfdán
bóndi á Hesti f. 22. nóv. 1863,
Guðfinnur bóndi á Litlabæ f. 22. jan.
1866, Vernharður bóndi á Hvítanesi
f. 4. ág. 1870, Hjalti bóndi á
Markeyri f. 26. des. 1873, Helgi
Guðjón bóndi Skarði f. 2. júní 1876,
Ólöf Svanhildur f. 7. sept. 1880.
Sonur Einars með Hildi Tyrfings-
dóttur, Ásgeir bóndi á Hvítanesi,
Guðfinnur bóndi á Litlabæ f. 22. jan.
1866, ólst upp í skjóli ástríkra og
viturra foreldra í hópi glaðsinna og
fjörugra systkina. Sjálfmenntaður
unnandi fróðleiks og menntunar,
mikill bókavinur, minnisgóður fróð-
ur í bókmenntum og ættfræði,
gagnorður sívinnandi og verkdrjúg-
ur.
Kvæntist 10. .okt. 1891 Halldóru
Jóhannsdóttur f. 3. júní 1870 d. 3. ág.
1940 bónda á Rein í Skagafirði
Þorvaldssonar bónda á Frosta-
stöðum, Ásgrímssonar bónda á
Minni-Ökrum, Dagssonar. Kona
Ásgríms Dagssonar var Guðný
Gottskálksdóttir, en hálfbróðir
hennar samfeðra var séra Þorvaldur
á Miklabæ, faðir Gottskálks, föður
Bertels Thorvaldsen, myndhöggvar-
ans fræga.
Kona Jóhanns og móðir Halldóru
var Ingibjörg Guðmundsdóttir í
Finnstungu, Hermannssonar og
Ingibjargar Sigfúsdóttur b. í Sel-
haga Oddssonar. Foreldrar Hall-
dóru slitu samvistir. Systkini Hall-
dóru voru.
Halldór Gottskálk bóndi að Vögl-
um í Blönduhlíð, Sigfús Helgi dr^ í
Héraðsvötnum, hálfsystkin hennar
voru samfeðra Sigríður húsfreyja á
Stóru-Ökrum í Blönduhlíð, gift
Árna Jónssyni bónda þar.
Jón. Halldóra og Guðfinnur voru
fyrst í húsmennsku á Hvítanesi til
ársins 1895, en síðari hluta ágúst-
mánaðar flytja þau að Litlabæ í
Skötufirði, þar sem þau búa í röska
tvö áratugi, en árið 1917 setjast
Halldóra og Guðfinnur að í Tjald-
tanga við Seyðisfjörð. Halldóra
missir mann sinn 4. des. 1920, er
hann drukknar á smábát á Seyðis-
firði. Börn þeirra Guðfinns og Hall-
dóru voru 15. Ólafur f. 1892. d. 1900,
Kristín f. 1893 d. s.d. tvíburi.
Sveinbarn f. 1893 d. s.d. tvíburi,
Sigfús f. 9. ág. 1895, er hér er
minnzt, Einar Kristinn f. 1898,
útgerðarm. í Bolungavík, Jóhann,
Guðmundur, f. 1902, d. 1932 á
Kristneshæli. Lauk farmannaprófi
frá Stýrimannaskólanum. Ólöf f.
1903, d. 1974. Maður h. Magnús
Jónsson frá Hrafnabjörgum. Sjó-
maður í Bolungavík og á Isafirði d.
1974. Ásgeir f. 1905 d. 1908. Ingi-
björg f. 1906. M.h. Páll Sólmundsson
sjómaður í Bolungavík, d. 1965.
Kristín Svanhildur f. 1907 m.h.
Halldór Jónsson frá Fossum í Skut-
ulsfirði, sjómaður á ísafirði. Mar-
grét f. 1909. M.h. Sigurgeir Guð-
mundur Sigurðsson frá Markeyri,
Skötufirði, skipstjóri í Bolungavík.
Guðrún f. 1910. M.h. Leifur Jónsson
skipstjóri í Bolungavík, látinn. Jón
f. 1911 d. 1979,' skipstjóri í Bol-
ungavík. Jóhann f. 1914. d. 1916.
Hér að framan hefir verið leitast
við, að segja frá, nánustu skyld-
mennum og frændgarði til fróðleiks.
Sézt af framskráðu að hinar merk-
ustu ættir standa að Hvítanesfólki
og hvílíkur ættbogi er frá kominn.
Það er stórkostlegt að eiga góðan
vin, en þegar hann er fluttur af
jarðnesku sviði yfir á æðra tilveru-
svið, þá er skyldugt að varðveita
minninguna, svo vel sem kostur er á.
Það er bæði hryggilegt og indælt
að skrifa um látinn vin, hryggilegt
því saknaðartilfinningin er ný og
sár, indælt af því að það veitir
unaðssemd.
Fyrsta og seinasta ósk mín er ég
skrifa um Sigfús Guðfinnsson að
það gæti orðið styrkur til að geyma
loflega minningu þessa fágæta
drengskaparmanns.
Sigfús Guðfinnsson er fæddur 9.
ágúst 1895 í Hvítanesi, Ögursveit en
nokkra vikna gamall flutti fjöl-
skyldan að Litlabæ í Skötufirði.
Nákvæmni, ást og umhyggja ein-
kenndu heimilislífið. Eins og títt var
um börn í þá daga, er Sigfús ólst
upp, þá var hann strax og hann
megnaði látinn vinna og „aðalat-
vinna okkar drengjanna, mín og
Sigfúsar, þegar við stálpuðumst, var
að róa í Skötufjörðinn" segir í
ævisögu Einars bróður hans.
Aðalatvinna hans fyrri hluta
ævinnar var sjósókn. Sigfús lauk
minna-fiskimannaprófi á ísafirði
1930. Lengst var Sigfús á togaranum
Hávarði Isfirðingi 1925—30. Stýri-
maður á Auðbirni, Samvinnu-
félagsbátur á ísafirði 1930—31.
Skipstjóri á Póstbátnum 1931—41.
Flutti frá ísafirði til Reykjavíkur
1941 og setti á stofn tvær matvöru-
verzlanir, en hætti fljótlega rekstri
verzlunarinnar á Fálkagötunni, en
rak verzlunina á Bragagötu 22 til
1973.
Ungur maður eða 14. okt. 1917
kvæntist Sigfús, Maríu Kristjáns-
dóttur f. 8. okt. 1896. Börn þeirra
eru, talin í aldursröð.
Guðfinnur Halldór bakarameist-
ari í Reykjavík. Kv. Ingibjörgu
Guðmundsdóttur. Sveinn f. 1920 d. í
furmbernsku. Kristján Páll, kaup-
maður í Reykjavík, kv. Guðbjörgu
Lilju Guðmundsdóttur. María Re-
bekka húsfreyja í Reykjavík, gift
Gylfa Gunnarssyni skrifstofu-
manni. Þorgerður f. 1925 d. 1957
húsfrú, gift Guðmundi Þorlákssyni
prentara í Reykjavík. Garðar, kaup-
maður í Reykjavík, kv. Helgu
Helgadóttur. Halldóra, húsfreyja í
Reykjavík, gift Guðbrandi O.
Bjarnasyni prentara. Jenný Sigrún,
húsfreyja í Reykjavík, gift Jóhanni
Einarssyni.
Heimili Maríu og Sigfúsar var
alveg sérstakt friðarheimili.
Sigfús var hinn mesti friðsemdar-
maður, varkár og mjög gætinn í
orðum, en þó gamansamur, sér-
staklega hnyttinyrtur og skrafhreif-
inn í sinn hóp, hugkvæmur og
einstaklega samvizkusamur. Heim-
ilið var stórt og gestakoma mikil,
enda hjónin sérstaklega veitul.
Sigfús var hófsmaður, hafði góða
forsjá og fyrirhyggju fyrir heimil-
inu. Þar vantaði aldrei neitt.
Sigfús var sérstaklega blíðlyndur,
börnin fundu strax hið hlýja hjarta.
Sambúð og samstarf þeirra hjóna,
var með þeim hætti, að á betra var
ekki kosið, unnu allt með samstillt-
um huga og ástríki.
Manngildi og drengskapur Sig-
fúsar kom skýrt fram, umhyggja
hans, ást og virðing, er hann reyndi
eftir fremsta megni oft sárþjáður að
hlynna að henni, eiginkonunni, er
staðið hefur við hlið hans í meira en
sextíu og tvö ár.
Síðustu árin dvöldu þau á Grund.
Persónuleiki Sigfúsar Guðfinns-
sonar var sterkur og sérstakur.
Blessuð sé minning hans.
Helgi Vigfússon.
Minningarorð:
Steindóra Kr.
Albertsdóttir
Fædd 31. júlí 1903
Dáin 6. febrúar 1980
I dag verður gerð frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík útför Steindóru
Kristínar Albertsdóttur, sem lést
að Hrafnistu í Reykjavík hinn 6.
febrúar síðastliðinn, en hún hafði
þá átt við veikindi að stríða um
langa hríð.
Steindóra fæddist 31. júlí 1903 á
Bíldudal, dóttir hjónanna Alberts
Þorvaldssonar rennismiðs og
Steindóru Guðmundsdóttur. Eins
og títt var á þessum árum voru
barnsfæðingar oft dýru verði
keyptar og var hvort tveggja oft á
bláþræði, líf móður og barns. Svo
fór í þetta sinn að barnið lifði en
móðir þess dó aðeins 3 vikum eftir
fæðingu Steindóru Kristínar.
Steindóra var yngst fjögurra
dætra þeirra Alberts og Stein-
dóru, en þær voru Guðrún og
Sigríður, sem nú eru báðar látnar,
og Aðalheiður, sem nú lifir ein
þeirra systra og verður áttræð á
þessu ári.
Steindóra, móðir þeirrar, sem
hér er minnst, sá svo um áður en
hún kvaddi þennan heim, að kona
var fengin Alberti og dætrum
þeirra til trausts og halds, en það
var Jóhanna G. Jóhannsdóttir,
sem þá hafði um nokkurt skeið
verið á Bíldudal hjá bróður sínum
Finnboga Arndal verslunarstjóra
í verslun P. Thorsteinsson. Jó-
hanna gekk dætrum þeirra Al-
berts og Steindóru í móðurstað og
urðu þær Jóhanna og Steindóra
Kristín til að mynda mjög sam-
rýndar svo lengi sem Jóhanna
lifði. Árið 1905 gengu þau Albert
og Jóhanna í hjónaband og eign-
uðust þau tvo syni, Guðmund,
fæddan 1907, en hann fórst árið
1936 með línuveiðaranum Ernin-
um, og Bergþór, leigubílstjóra í
Hafnarfirði, fæddan 1914.
Til Hafnarfjarðar fluttust Al-
bert og Jóhanna með 5 börn árið
1919 og þar var Steindóra í
föðurhúsum allt til ársins 1934. Á
þessum árum stundaði Steindóra
ýmsa algenga vinnu er til féll og
bauðst, en tók einnig virkan þátt í
félagslífi. Hinn 8. júní árið 1930
giftist Steindóra Steini Jónssyni
vélstjóra úr Reykjavík, ágætum
geðprýðismanni. Þar mættust
tvær samlyndar manneskjur, sem
áttu saman langt og hamingjuríkt
hjónaband, þótt atvikin höguðu
því svo, að þau væru lengi fjarvist-
um hvort frá öðru meðan bæði
voru í blóma lífsins vegna starfs
Steins sem vélstjóra á skipum
mestanpart ævidags hans.
Bæði voru þau hjón ákaflega
félagslynd og sannkallað gleðinn-
ar fólk og undu sér hvergi þetur en
í hópi góðra kunningja og vina, og
allt fram á efri ár voru þau hrókar
alls fagnaðar í sínum hópi. Sann-
aðist vel á þeim hjónum það
fornkveðna, að maður er manns
gaman. Síðustu æviár sín átti
Steinn við langvinn veikindi að
stríða, en hann lést árið 1973 að
Hrafnistu. Þangað höfðu þau
Steindóra flutzt og hugðust eyða
þar síðustu árum sínum og höfðu
aðeins búið þar um nokkurra
mánaða skeið er Steinn lést.
Steindóra og Steinn eignuðust
fimm börn, sem öll eru mesta
myndarfólk, en þau eru: Sigurður
rafvirki, kvæntur Guðrúnu Har-
aldsdóttur, Gyðríður, gift Jónasi
Guðbrandssyni verkstjóra, Jó-
hanna gift Gunnlaugi Sigurðssyni
rannsóknarlögreglumanni, Stein-
dóra, tvíburasystir Jóhönnu, gift
Helga Daníelssyni rannsóknar-
lögreglumanni, og Guðmundur
prentari.
Hlutskipti Steindóru varð líkt
og margra sjómannskvenna að ala
upp stóran barnahóp á eigin
spýtur og leysa þau mál, er leysa
varð í landi, meðan fyrirvinnan
var á sjó. Eins og renna má grun í
var það Steindóru ekki alltaf
auðvelt starf, ekki síst þegar haft
er í huga, að stríðsárin seinni var
Steinn ávallt á sjó við vægast sagt
ótryggar aðstæður.
Eins og áður segir var Steindóra
félagsvera í besta skilningi þess
orðs og starfaði t.a.m. töluvert í
kvennadeild Slysavarnafélagsins í
Reykjavík. Og einkenni var það á
Steindóru, að hún var alltaf glöð
og hress. Allra síðustu ár setti
sjúkdómsstríð hennar mark sitt á
hana og gerði henni óhægt um vik
að lifa lífinu eins og lund hennar
og skapferli bauð, og eins og við
sem samferða urðum Steindóru,
vissum að átti vel við hana. En
„eitt sinn skal hver deyja", og nú
hefur sá sem öllu stýrir linað
þjáningar mætrar konu. Við vilj-
um að endingu biðja henni guðs
blessunar um leið og við sendum
börnum hennar, tengdabörnum og
öðrum vandamönnum innilegustu
samúðarkveðjur.
Maria og Bergþór.