Morgunblaðið - 23.02.1980, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 1980
Laxeldi í lónunum í
Kelduhverfi í sumar
FYRIRTÆKIÐ Tungulax
stefnir að því að byrja Laxeldi í
lónunum i Kelduhverfi næsta
sumar. Ýmsir endar eru þó enn
lausir í sambandi við undirbún-
ing að þessu máli. Þannig
hefur ekki verið gengið frá
RÍKISSTJÓRNIN skipaði á
fundi sinum í gær Eggert Hauk-
dal alþingismann formann
stjórnar Framkvæmdastofnunar
ríkisins. Gildir skipunin til loka
þessa árs.
Þá fól forsætisráðherra í gær,
samkvæmt ákvörðun ríkisstjórn-
arinnar, Framkvæmdastofnun-
inni að hefja nú þegar athugun á
atvinnuástandi í Vestmannaeyj-
um og gera tillögur um leiðir til
samningum við norska fyrir-
tækið Mowi um aðild að þessum
rekstri, en þau mál skýrast
væntanlega um mánaðamótin.
Það eru fimm bændur i
Kelduneshreppi, sem eiga landið
og lónin þar sem fyrirhugað er
úrbóta. Til að taka þátt í þessu
starfi ásamt stofnuninni hafa
verið skipaðir þeir Hilmar Rós-
mundsson skipstjóri samkvæmt
tilnefningu sjávarútvegsráðun-
eytisins, Garðar Sigurðsson al-
þingismaður eftir tilnefningu fé-
lagsmálaráðuneytisins og Jóhann
Friðfinnsson framkvæmdastjóri.
Lögð er á það áherzla, að þessu
verki verði hraðað eins og kostur
er.
að fiskeldið verði, þ.e. bæirnir
Lón I og II, Fjöll I og II og
Auðbjargarstaðir. Að sögn
Björns Guðmundssonar oddvita
í Lóni, er ekki ólíklegt að gengið
verði frá leigusamningi við
Tungulax í næstu viku.
Að sögn Eyjólfs Konráðs
Jónssonar er hugmyndin að í
sumar verði sett í eldi í fiskeld-
isstöðinni í Kelduhverfi 30—40
þúsund laxaseiði. Verða þau
annaðhvort flutt norður frá
fiskeldistöðvum Tungulax að
Öxnalæk og Tungu í Landbroti
eða frá Laxamýri. í staðinn yrðu
seiði frá Tungulaxi flutt út fyrir
Laxamýrarstöðina.
Seiðin verða í sérstökum nót-
um eða flotbúrum í lónunum og
tekur röskan mánuð að undir-
búa reksturinn ef samningar
takast við alla aðila. Eyjólfur
sagði, að ef af yrði, þá væri
ætlunin að vera með laxeldi
fyrst í stað, en síðar sjóbirting
og jafnvel laxbirting. Kostn-
aður, sagði Eyjólfur, að gæti
orðið hátt í 100 milljónir strax í
sumar.
Eggert Haukdal for-
maður stjómar Fram-
kvæmdastofnunar
„Þörfin er brýn“
TVÆR kirkjusóknir i Reykjavik
hafa tekið upp þá nýbreytni að
hafa safnaðarsystur i starfi. Þetta
eru Hallgrimskirkjusókn þar sem
Ingunn Gisladóttir starfar sem
safnaðarsystir og Laugarnessókn
þar sem Margrét Hróbjartsdóttir
gegnir þvi starfi. Mbl. ræddi við
Ingunni fyrir stuttu um starf
safnaðarsystra.
„Starfið byggist upp á bæn,“
sagði Ingunn. „Á þriðjudögum kl.
10.30 eru bænastundir í Hall-
grímskirkju þar sem við biðjum
fyrir sjúkum og öðrum þeim sem
leita til okkar og biðja um fyrir-
bænir. I byrjun sóttu afskaplega
fáir þessar bænastundir en aðsókn-
in hefur glæðst mikið upp á síðkast-
ið og nú eru 20 — 25 manns á hverri
bænastund.
Eftir hádegið á þriðjudögum er
ég síðan til staðar í kirkjunni og
þangað getur fólk komið til að ræða
við mig. Þarna er þörfin brýn. Það
má segja að þessi þáttur sé sálu-
sorgarastarf. Fólk kemur og segir
mér frá vandamálum sínum, léttir
á hjartanu og biður um fyrirbæn.
Þetta er fólk á öllum aldri, oft ungt
fólk sem hefur leitað í spíritismann
og er í miklum vandræðum með
Rætt við Ingunni
Gísladóttur safn-
aðarsystur i Hall-
grímskirkjusókn
sjálft sig. Mig hefði í raun aldrei
grunað hversu gífurleg þjóðfélags-
vandamálin eru hér á landi. Það
virðast allir eiga við einhver vand-
ræði að stríða nema ég, þar hefur
bænin hjálpað mér.
Gamla fólkið á ég að annast
aðallega. Á miðvikudögum, og
reyndar oftar, fer ég í húsvitjanir.
Ég er þá beðin um að koma, spjalla
við það, lesa úr Biblíunni og biðja
fyrir því. Þessi hluti starfsins er
alveg óendanlegur. Sumt af þessu
fólki er alveg gleymt umheiminum
og er svo óskaplega þakklátt, fyrir
þessar heimsóknir. Ég hef reynt að
sinna aðallega því fólki sem er úr
sókninni en það er hringt héðan og
þaðan úr borginni til að biðja mig
að koma í húsvitjanir."
Ingunn var kristniboði í Eþíópiu í
mörg ár og hefur undanfarin ár
starfað sem hjúkrunarkona á
Landspítalanum.
„Séra Karl Sigurbjörnsson færði
það í tal við mig árið 1971 hvort ég
hefði ekki áhuga á að taka að mér
starf safnaðarsystur. Ég vissi þá
ekki nákvæmlega í hverju starfið
fælist en hafði áhuga á að taka það
að mér þar sem ég hafði verið
kristniboði. Ég fór því til Noregs á
diakonissuheimilið til að kynna mér
starf þeirra þar og fékk þar af-
skaplega haldgóðar upplýsingar.
Nú vinn ég sem sagt að hluta til
sem safnaðarsystir og að hluta á
Landspítalanum."
— Nú hefur verið rætt um að
kirkjan rækti ekki nógu mikið þann
þátt er snýr að tengslum við
söfnuðinn?
„Hver rækir starf sitt nógu vel?
Ekki geri ég það. En hins vegar má
ekki gleyma því að kirkjan er ekki
steinhúsið heldur allur söfnuður-
inn. Og það er ekki allt rétt það sem
sagt er um kirkjuna, t.d. er sóknin
góð í Hallgrímskirkju. Og ég hef
virkilega séð árangur af því starfi
sem ég vinn, en það er bara svo lítið
sem ég kemst yfir,“ sagði Ingunn að
lokum.

Ingunn Glsladóttir við skrifborðið á heimili sinu við Háaleitisbraut.
Ljósm. Emilia
VÍÐIR
(Salix) — Fyrri grein
Þegar leikmaður sest við
að skrifa um trjárækt hlýtur
hann að styðjast að mestu
leyti við eigin reynslu og
umhverfi sitt. Þannig er það
að þessu sinni og uppsveit í
Árnessýslu er sjónarhóllinn.
Mjög margar víðitegundir
eru ræktaðar hér á landi og
hafa gefist vel, ekki hvað síst
í skjólbelti og munu hér
verða nefndar f jórar tegund-
ir.
BREKKUVÍÐIR (Salix
sp.) hefur reynst hér mjög
vel. Ekki eru allir á sama
máli um uppruna hans, en
hvaðan sem hann hefur kom-
ist inn í ættir landsins þá
hefur hann fyrir löngu áunn-
ið sér þegnrétt fyrir sína
mörgu og góðu kosti: Það er
auðvelt að fjölga honum,
hann kelur ekki og er mjög
tvennt að velja: leyfa honum
að vera „á eftirlaunum" þar
sem hann hefur staðið e.t.v. í
15—20 ár og skýlt mönnum
og málleysingjum, eða fjar-
lægja hann og planta nýjum.
VIÐJA (S. cinera) er annar
kynblendingur sem nýtur
vinsælda. Hún hefur til að
bera marga sömu kosti og
brekkuvíðirinn og er falleg
bæði í skjólbelti og sem
stakstætt tré. En hún er
talsvert viðkvæm í hvass-
viðri, verður þá oft svört og
skorpin, sem að sjálfsögðu
seinkar vexti um stund, en að
líkindum veldur hún engum
vangaveltum þó að hún kom-
ist til ára sinna.
ALASKAVÍÐIR: (S. alas-
censis). Fyrir 10—15 árum fór
undirrituð til trjáplöntu-
kaupa að Kjarri í Ölfusi, til
mikillar ræktunarkonu. Að
Víðireklar.
fljótur að mynda þétt og gott
skjólbelti sé hann rækilega
klipptur frá upphafi. Hann
virðist þola næstum því
hvaða íslenskt veður sem er
og lifnar snemma á vorin, svo
snemma að stundum er vart
hugsandi annað en að nú hafi
hann hlaupið á sig að þessu
sinni, en sjá: að hretinu loknu
heldur hann sínu striki eins
og ekkert hafi í skorist og
kemur sínum fallegu dökk-
grænu blöðum óskemmdum
út. Ókosti hefur brekkuvíðir-
inn að vísu, en enginn er
gallalaus. T.d. er hann lús-
sækinn og verður skilyrðis-
laust að úða hann a.m.k. einu
sinni á sumri, einnig vill
leggjast á hann ryðsveppur.
Hér um slóðir hefur gefist vel
að blanda saman lúsa- og
sveppalyfi til úðunar, og get-
ur meðferðin jafnvel lengt
laufgunartímann um 2—3
vikur. Sumir segja að brekku-
víðirinn eldist illa. Þá er um
kaupunum loknum segir selj-
andinn: É'áðu með þér eina af
þessum litlu þarna, þú sérð
ekki eftir því, kallaðu hana
BLÆVÍÐI því að það nafn
hæfir henni betur en AL-
ASKAVÍÐIR, sem hún mun
vera nefnd. Allt hefur síðan
farið eftir þessum ummælum.
Blævíðir er bæði falleg og góð
víðitegund og enginn stendur
honum á sporði í vaxtar-
hraða, árssprotarnir geta
orðið 80—100 sm sé hann ekki
klipptur. Hann meðtekur lús
og kelur dálítið en það er eins
og hann leggi sig fram um að
bæta fyrir það, þegar hann
fer í gang með miklum vexti.
Víðir þessi hefur sérstakan
lit. Blöðin eru grágræn að
ofan en silfurgrá á neðra
borði, þar af leiðandi er hann
mjög skemmtilegur á að líta
þegar bærir vind. Hann má
nota klipptan í skjólbelti og
ekki síður sem stakstætt tré.
Frh.