Morgunblaðið - 29.02.1980, Qupperneq 32
32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. FEBRÚAR 1980
Fjölskyldan mín
Sendið teikningar, sögur ljóð,
gátur, skrýtlur.
Barna og fjölskyldusíðan
hefur ákveðið eins ojí oft
endranær að hvetja bæði
börn ojí unfílinfía til að
senda okkur frumsamið
efni. Að þessu sinni höfum
við ákveðið að binda efnið
að mestu við „fjölskylduna
mína“, þó að það mejíi vera
undantekning frá því. Þið
tíetið tekið efni eins oy:
pabbi, mamma ojí börnin —
ójí ojí systkini mín — fjöl-
skyldan á ferðalajíi — fjöl- saga á síðunni). Þið getið
skyldan í kirkju — systir bæði sent teikningar (mun-
mín skírð — skemmtileg ið að merka þær vel aftan á
fjallganga — eftirminni- blaðinu), ljóð, frásögur og
legt atvik — þið getið sagt hvað annað, sem ykkur
frá einhverju skemmtilegu dettur í hug.
eins og hún Gerður Verður nú valið úr því
Kristný, þegar hún fór til efni, sem þið sendið og það
rakarans (sjá Lítil gaman- birt í blaðinu á næstu
vikum.
Krumma-
vísur
Krummi situr á kvíavegg,
kroppar hann á sér tærnar.
Engan skal hann matinn fá,
fyrr en hann finnur ærnar.
Og svo fann hann ærnar.
Honum var gefið skyr í skál og mjólk í dalli.
Krummi situr á kvíapalli.
Hrafninn uppi á hamrinum
hann má við því sjá,
að mörg eru höglin í heiminum,
sem hröfnunum eiga að ná.
Og þá flýgur krummi á kvöldin.
Hvíti
hesturinn
Ævintýri frá Garðariki
Maðurinn á hvíta hestinum hefur nú tvivegis varið konungsdótturina í
Garðaríki fyrir bergrisanum. sem ginnti föður hennar til að gefa sér
hana. Þriðja og siðasta daginn, sem risinn skyldi reyna að nó henni
mundi hann neyta allra bragða. Og Rauður, ráðgjafi föður hennar,
ætlaði sér ekki að gera neitt til að verja hana.
%
Xr-
V
/_K
vtm ^ i I /
ii hJm >w\
Síðasti dagurinn rann
svo upp, sem ákveðinn
hafði verið til að gera út
um, hvort Sesselja kon-
ungsdóttir skyldi hafna hjá
bergrisanum eða verða
frjáls. Henni hafði ekki
orðið svefnsamt um nótt-
ina. Fyrst kveið hún því að
lenda í tröllahöndum, en nú
tók hana það eins sárt að
vita ekki nema þetta yrði
hjálparmanni hennar að
bana, því að ekki efaðist
hún um, að það var veruleg
eldraun, sem hann og hest-
ur hans háðu hennar
vegna. Sesselja fór því
snemma til vígvallarins og
kom þangað lítið eitt á
undan þeim á hvíta hestin-
um. Þegar þau hittust,
sagði hann:
„Þennan síðasta dag
munu risarnir gera það,
sem þeir geta, til að ná þér
en drepa mig og hest minn.
Verðum við því að líkindum
að taka nú á öllu, sem við
eigum til. Er því best að við
sláum þriðja eldhringnum
utan um okkur til öryggis“.
Og þetta gerði hann.
Þegar því var rétt nýlok-
ið sást til bergbúanna.
Voru þeir nú átta saman.
Einnig höfðu þeir meðferð-
is stóra kerru á háum
hjólum og var í henni stór
og ferlegur karl, sem líktist
mjög fjandanum sjálfum.
Nú voru ekki viðhöfð
nein orð eða kurteisisregl-
ur, heldur byrjuðu þeir
áhlaup sín með æðisgengn-
um tryllingi, en vörnin inn-
an hringanna lét hvergi
undan. Þá renndu berg-
búarnir kerrunni með karl-
inum kolsvarta í á eld-
hringina, og komust þeir
inn fyrir tvo þeirra, en þá
þoldu þeir ekki meiri hita,
enda hafði hvíti hesturinn
varpað sér yfir eldhringinn
innsta og gat þá riddari
hans komið ósviknu höggi á
v
'1
einn bergrisann, svo hann
féll á eldinn. Hörfuðu hinir
þá út fyrir eldhringana, því
að hitinn varð þeim
óþolandi.
Hvíti hesturinn stökk
aftur með byrði sína inn
fyrir innsta hringinn. Var
hvíti hesturinn sem ljón
væri í öllum hreyfingum
sínum og stóð aldrei kyrr.
Bergbúarnir gerðu nú
hverja atrennuna á fætur
annarri með kerrunni til að
komast inn fyrir eldhring-
ina, en þær tilraunir báru
engan árangur, en urðu
aðeins til þess að einhver
bergbúanna féll í þeim
áhlaupum og kerran lask-
aðist, svo að hún var orðin
lítt ferðafær. Gáfu þeir svo
síðast upp sóknina, tóku
skrokka þeirra fjögurra,
sem féllu, hentu þeim í
kerruna og sneru heim til
sín.
Þá kallaði maðurinn á
hvíta hestinum á eftir
þeim: „Sesselja konungs-
dóttir er nú búin að vera
hér í þrjá daga, eins og
áskilið var og þið hafið ekki
náð henni. Hún er því laus
allra mála við foringja ykk-
ar.“
Þeir orguðu með hinum
mestu óhljóðum á móti, en
snautuðu samt áfram til
sinna sala — og eru þar
með úr sögunni.
Þegar ekki sást lengur til
bergbúanna reið maðurinn
á hvíta hestinum meðfram
logahringunum og lét
undraverkfæri sitt dragast
eftir þeim, en eldarnir dóu
þá jafnskjótt út og þeir
höfðu lifnað, svo að ekki
sáust þar nein verksum-
merki eftir viðureignina.
Maðurinn lét Sesselju
fara af baki, steig svo
sjálfur af hestinum og
mælti: „Nú ertu laus við
þennan bergbúa. Máttu
vera viss um, að hann leitar
ekki ráðahags við þig aftur.
Nú ferð þú til Rauðs og
heim til þín með honum
aftur."
Hún þakkaði honum
innilega fyrir hjálp hans,
sem hún yrði aldrei megn-
ug að gjalda. Síðan sagði
hún: „Nú vildi ég mega fá
að fara með þér og aldrei
skiljast við þig.“
Hann svaraði: „Það getur
ekki orðið, því að mínar
kringumstæður eru þannig.
Þegar þið komið heim mun
Rauður bera það fram, að
hann hafi hjálpað þér úr
tröllahöndunum og krefj-
ast þess að fá þig fyrir
drottningu og hálft ríkið
með. En ég vonast til að þú
samþykkir það ekki strax,
heldur segir satt og rétt
frá. Því mun ekki trúað,
þar sem þú getur ekki sýnt
neinar sannanir fyrir sögu
þinni, og mun þér því
þröngvað til að giftast
Rauð. En um eitt vil ég
biðja þig. Það er að setja þá
kosti, að gifting ykkar fari
ekki fram fyrr en eftir jól í
vetur. Má vel vera að þá
verði eitthvað breytt um
minn hag, og vertu þá glögg
að þekkja, ef gest ber að
garði.“
Eftir það skildust þau
með blíðu, og hvort þeirra
fór sína leið. Sesselja lagði
þá leið sína að kofanum til
Rauðs, sem þá tók á móti
henni með glöðu og blíðu
viðmóti, en hún lét sér fátt
um finnast. Dvöldu þau svo
í kofanum yfir nóttina, en
héldu heim daginn eftir, og
gekk sú ferð fljótt og vel
Framhald næst