Morgunblaðið - 17.08.1980, Side 6

38
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 1980
Jtlor^unlilaíuí* á gönguleiðum Hornstranda
Texti: Fríða Proppé Myndir: Greinarhöfundur og Matthías G. Pétursson
Á leiðinni niður heiðina í átt að
Aðalvík gengum við fyrir Rekavík
bak Látra. Upp af víkinni eru
Rekavíkurvatn og Hálsavatn. í
Hálsavatni hefur verið nokkuð af
silungi í gegnum árin. Að Látrum
höfðum við fengið að láni nýbyggð-
an bústað, nefndan Yztabæ og þar í
kring eru enn nokkur heilleg íbúðar-
hús, sem eru notuð í dag sem
sumarbústaðir. Lagði vinalegan
reyk upp úr skorsteini eins þeirra,
er okkur bar að garði um kl. tvö
eftir hádegið.
Bústaðurinn er stór og mjög
vandaður að allri gerð, með olíu-
kyndingu og eldavél, og hafa sam-
tímis gist þar allt að 30 manns. Á
áætluðum tíma, eða kl. þrjú, sáum
við Örninn koma öslandi inn víkina
og lagði hann við legufæri. Var
strax skipuð móttökunefnd, en það
kom í ljós niðri í fjöru að úr vöndu
var að ráða, því gúmmíbátur, sem
verið hafði um borð í upphafi
ferðarinnar og Jósep hafði fengið að
láni til að komast að og frá landi,
hafði verið tekinn af Snorra á
Isafirði, og komst hann því ekki í
land með föruneyti og vistir. Með
honum voru fjórir Bretar, sem
IV OG SÍÐ-
ASTI HLUTI
slegizt höfðu í för með honum og
ætluðu einnig að vera með okkur
yfir helgina.
Aðstoð auðfengin
í Fagranesinu
Það vildi til happs, að djúpbátur-
inn Fagranes var enn ókominn og
var það ráð tekið að bíða hans. Kom
Fagranesið síðan á áætlun síðar um
daginn og var aðstoð auðfengin við
að koma fólki og farangri í land. Við
notuðum tækifærið og fengum að
skjótast um borð. Margir farþegar
voru innanborðs og að sögn skip-
stjórans, Hjalta Hjaltasonar, hefur
verið í nógu að snúast í Horn-
strandaferðum í sumar, og að u.þ.b.
100 farþegar væru í hverri ferð.
I>ar sem enginn lítill bátur var með i förum í Aðalvík varð að finna önnur ráð til að
komast út i Örninn. Ilér togar Jósep í Stefán og Matthias styður við hann. beim
tókst báðum að komast upp heilum á húfi eftir hálfgerð loftfimleikabrögð og
mikinn hlátur viðstaddra.
Þessi mynd gefur góða mynd af veðrinu þennan dag. Sólskin var og hiti og ekki
blakti hár á höfði. Myndin er tekin frá Bsejarvaðinu, i bak sér upp Tungudalinn.
„Höfum farið nokkrar öræfaferð-
ir, en þessi bar af þeim öllum“
Lagt var upp árdegis á föstudcginum áleiðis til Aðalvíkur, en þar var síðasti viðkomustaðurinn í ferðinni og ákveðið
var að dvelja þar yfir verzlunarmannahelgina, ganga á Straumnesfjall og skoða umhverfið. Veðurguðirnir sýndu sína
beztu hlið og var veðrið ekki síðra en það hafði verið síðustu daga, rjómalogn og glampandi sólskin. Lögðum við út í
Bæjarvaðið á ósum Fljótavatns á háfjöru. Vaðið er nokkuð breitt, en fremur grunnt — náði í mesta lagi upp á mjaðmir
á meðalmanni. Er komið var yfir vaðið gáfum við okkur góðan tíma til að leyfa sólinni að þurrka það, sem blotnað
hafði, enda lá nú ekkert á. áætlaður göngutími okkar til Aðalvíkur aðeins fimm klukkustundir. Þangað ætluðum við
að vera komin um kl. þrjú síðdegis og hitta Isfirðinginn Snorra Grímsson, en hann ætlaði að koma þangað á Erninum
með vistir og vera þar með okkur yfir helgina.
Þá var gengið eftir Tungudal og
upp á Nónfell, yfir Tunguheiði og
eftir það lá leiðin öll niður í móti.
Leið þessi er vel vörðuð, því mikill
samgangur var á milli Fljótavíkur
og Aðalvíkur, þegar búið var í
víkunum, og fóru menn þessa leið
oftsinnis með hesta. Gönguslóðar
eru þarna og á köflum eru vísar að
vegum og sagði Jósep fararstjóri,
sem fæddist að Tungu í Fljótavík og
bjó þar og að Atlastöðum til fimm
ára aldurs, að í gamla daga hefði
fólk legið við í tjöldum og unnið að
vegalagningu á þessari leið.
Munaði litlu að
illa færi
Leiðin var því auðveld yfirferðar
að undanskildum einum stað, þar
sem við þurftum að komast yfir
stóra snjóbreiðu á niðurleiðinni í
miklum bratta og munaði þá litlu að
illa færi, þegar tveir úr hópnum
misstu fótanna og runnu saman
niður brattann og stefndu í urðina
fyrir neðan. SIuppu þeir sem betur
fer með skrekkinn og smárispur, en
þeir sem á eftir komu voru sumir
hverjir lítt upplitsdjarfir, er þeir
lögðu á snjóbreiðuna.
Bæjarvaðið vaðið. Ási íékk að fara á háhesti hjá pabba sinum. enda hefði vatnið náð honum nokkuð
hátt annars.
Flestir fara í Aðalvík, þá Fljótavík,
að Horni og víðar.
Er fólk og farangur var komið í
land var dekkað borð í Yztabæ og
fólk fékk sér snæðing. Ekki var
fararstjórinn í rónni að vita af
Erninum úti við festar og að hafa
engan bát til að komast út í hann, ef
eitthvað bjátaði á með veður. Hafði
hann á orði að synda út í Örninn og
eyða helginni þar til öryggis, eða
sigta honum til ísafjarðar og ná í
okkur á mánudeginum. Málið var
rætt fram og aftur og í lokin tekin
sú ákvörðun, að þrír til fjórir færu
út í Örninn, sigidu honum til
Bolungarvíkur, sem er tveggja tíma
sigling, til að freista þess að fá þar
lánaðan bát.
Menn fóru nú niður í fjöru,
klömbruðu saman gamaili tunnu og
rekaviðarfjölum, urðu sér út um ár
og ætluðu síðan tveir að reyna að
róa á flekanum (sem varla er rétta
orðið yfir útkomuna) út í örninn.
Flekinn sökk með það sama, er tveir
höfunda hans hoppuðu út á hann, en
maraði þó aðeins í hálfu kafi, er
einn stóð á honum. Með seiglu og
þolinmæði tókst Jósep að komast út
í örninn og sigla honum, þar sem
dýpst var, upp að klettum á strönd-
inni. Þar tókst tveimur úr hópnum
að klöngrast upp á stefni við mikinn
hlátur viðstaddra. Héldu þeir síðan
til Bolungarvíkur. Á bryggjunni í
Bolungarvík hittu þeir fyrir Finn-
boga Jakobsson skipstjóra og báru
vandræði sín upp við hann. Hann
sagði samstundis, að ekkert væri
sjálfsagðara en að lána þeim árabát
yfir helgina. Örninn kom síðan
aftur í Aðalvík upp úr miðnætti og