Alþýðublaðið - 01.05.1931, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Til hildar?
Á leið mannkynsins eru stóru
imgsjónirnar vegarmerkin. Af
fylgi pví, er þær njóta með ein-
sitökum þjóöum, verður það ráð-
ið, hvort þjóðunum er að skiJa
fram á leið, eða þær eru á vegi til
grafar. Eftir því hvort slíkar hug-
sjónir eru sigrandi eða fara höll-
um fseti má lesa út úr þjóðun-
um feigðarsviþ eða fyrirbeit um
komandi hamingjudaga.
En það má með sanni segja
sem varpað hafa virðuleik og
dýrðarblæ á viðleitni mannanna,
er engin fegurri en sú, að gera
jörðina, bústað mannanna, að ríki
réttlætis og friðar, engin virðu-
legri en jafnaðarstefnan.
En það má með sanni segja
um jafnaöarstefnuna, að það hef-
ir orðið hlutskifti hennar „að
hrekjast af háum, en hýsast aí
þeim smá“ eins og skáldið kvað
forðum. Hvarvetna hefir það orð-
ið liennar hlutskifti að vera tekið
með fögnuði af vanmáttugum.
dreyfðum, xákunnandi smælingj-
um, hinum undirokaða lýð allra
þjóða, en fjandskap og blóðugri
óvild af yfirstéttinni. Hún hefir
sigað á jafnaðarmenn fjármála-
valdi sínu, lögregluvaldi sínu,
dómstólavaldi sínu, borgarlegu
og spiltu almenningsáliti, roíinni
trú, siðferðishræsni, öllum þeim
afturhaldsr og ánauðar-öflum,
sem finnast í spiltu þjóðfélagi.
En ekkert hefir dugað. Jafnaðar-
stefnan hefir farið sigrandi um
heiminn í hinum ýmsu myndum
sínum. Og hjá öllu því, sem á
greinir xmeðal ýmsra flokka jafn-
aðarmanna, má þetta aldrei
gleymast, að bilin milli skoðana
þeirra og aðferða eru hégóminn
ednn á móts við það, sem aila
jafnaðarmenn greinir á við hína
borgaraJegu valdstreituflokka.
Þar er og verður jafnan baráttan
um aðalatriðin, baráttan um líf
og dauða, — öðrum megin bar-
átta fávíss og fámenns hóps fyr-
ir yfirráðum sínum yfir auði og
framleiðsiutækjum, löggjöf og
réttarfari, sál og skoðunum al-
mennings, lxinum megin viðleitni
hins stéttvísa alþýðumanns til
þess að skipa þessum málum á
grundvelli réttlætis og mannúð-
ar með allsherjarheill fyrir aug-
xim. Og í þessari baráttu er ekki
unt að þekkja mennina nema að
edns á einu. Koma þeir fram sem
fulltrúar hinna snauðu, vinnandi
sveita Iandsins, eÖa koma þeir ■
fram sem fuiltrúar fjármagnsins,
auðvaJdsins, sem er samt við sig
hvort heldur baö bir, iíit í sam-
vinnuhringum, með háfjárvald
ríkisins og vernd stjórnarvald-
anna að bakhjalli, eða gráðugum
einkafyrirtækjum, sem á tírnum
glapsýnna og hlutdrægra stjórn-
enda hafa dregið undir sig aJt
veltufé landsins, sogið blóðio úr
bönkum og lánsstofnunum og
gint þingið tii þess að taka ófor-
svaranleg veltufjárlán í nafni
landsins til þess að kreppa enn
hetur að kosti verkamanna og
smáframleiðenda.
En í öllum þessum gauragangi
skammsýnna og valdgráðugra
borgaraflokka, þar sem persónu-
Leg hatursmál foringjanna, inn-
byrðis væringar, öfund, ávirðing-
ar og drykkjuskapur eru aðal-
árása- og umræðu-efnin, og
brigsl koma í stað röksemda, á-
lygar og þvættingur í stað hiein-
ski-linnar afstöðu til málefna, er
að eins einn flokkur í landinu;
sem hefir haft margliðaða um-
bótastefnuskrá með raunhæf fé-
lagsleg markmiö fyrir augum.
Það er Alþýðufiokkurinn. Á öll-
um sviðum þjóðlífsins hefir hann
reist, — ekki umbóta kröfurnar
einar — heldur endursköpunar-
kröfurnar, — myndun nýs og
réttlátara þjóðfélags. Fámenni
það, sem flokkurinn hefir átt á
að skipa til þingstarfa, er orsök
þess, að ekki hefir meira unnist
á en raun ber vitni. Og þó er það
engan veginn lítið. Það má með
fullum sanni . segja, að hagur
hvers einasta sjómanns og verka-
manns og fátæklings og rnn-
komulauss æskumanns, er leita
vill sér mentunar, er nú miklu
betri en vera myndi, ef starfsemi
Alþýðuflokksins hefði ekki notið
við. Og þetta gildir jafnt um þá,
sem. enn hefir skort giftu og
skarpskygni til þess að skipast
í sveit stéttarbræðra sinna. Inn
í heimkynni hinna mörgu, sem
ekki þektu sinn vitjunartíma
meðal vinnandi almennings á fs-
landi, hefir blessunin komið af
fórnum og erfiði hinna, sem báru
byrðar hinna ungu alþýöusam-,
taka á herðum sér, og létu ekki
fagurgala og tyllimál borgara-
legra su n nudaga s k ó la f lokka
stinga samvizku sinni svefnþorn
með „hófLegu" umbótahjali, sam
tvístigulir tækifærabraskarar nota
sér í þjóðjmálabaráttunni.
En það mun nú sanni næst,
að Alþýðuflokkurinn hafi slitió
barnsskóm sínum, og sé í þann
veginn að láta þjóðmál og verk-
lýðsmál til sín taka með öörum
og styrkari hætti en tök hafa
verið á til þessa. 1 fimtán ár
hafa kröfur hans og stefnuskrár-
atriði blasað við augum almenn-
ings í landinu. 1 fimtán ár hafa
mannféLagshugsjónir hans verið
að plægja hugi mannanna. I
fimtán ár hefir háðið, illkvitnin,
hrópin, tortrygnin, sem fyrrum
skákuðu sér gegn honum í skjóli
vanmegu og fáfræði, verið að
gerast lágværari og umsvifa-
minni. f fimtán ár hefir féLags- ,
Leg samvizka þjóöarinnar verið
að vakna og gLæðast fyrir at-
beina hans. í fimtán ár hefir æsk-
an í landinu verið að verða
hlustnæmari og hlustnæmari á
hinar stóru mannféLagshugsjónir
og fúsari og fúsari til þess að
skipast þar í sveit, sem krafist
er hins mesta og stefnt að því
bezta, — í sveit Alþýðuflokksins.
1 hverri einustu bygð á fslandi
eru ungir menn og konur, sem
á síðari árum hafa horft á eftir
einstökum tillögum og frumvörp_
um Alþýðuflokksins inn í þing-
salinn, þar sem valdstreitulýðiur-
inn skipar enn þá flest sætin.
Og þau hafa hrokkið upp við
það að þessi samhenti and-
spymulýður gekk af velferðar-
málum, réttlætiskröfunum og
hugsjónum alþýðúnnar dauðum.
Það hefir brýnt egg í skap og
vilja miklu fleiri manna og
kvenna en andspyrnulýðinn
dreymir um nú, 'þar sem hann
vegst á með óþvegnum munn-
söfnuði um vegtyllur sínar og
bein. Áður en varir verður heilög
óbeit þessa fólks búis að kveða
upp dóm sinn í þessum málum.
Vera má, að þá verði margra
hlutur illur, en engis góður nema
þeirrar stefnu, sem jafnan hefir
fylgt fram hinum sjálfsögðustu
mannréttindakröfum, en látið sér
að því skapi ótíðara um völd
og persónulegar illdeilur.
En þetta vita hinir flokkarnxr
ofurvel. Eftir margra ára ósæmd
og hrakfarir í eiginiegum mál-
um sinum veit t. d. Ihaidsflokk-
urinn það mæta vel, að hann
þarf a'ð gera yfirskinsþvott á
sinni pólitísku ásjónu. Haldleysi
áframhaldandi nafnaskifta og
grunur um þverrandi árangur
þess að senda tungumjúkar
kjaftaskjóður á atkvæðaveiðar í
nafni kristinnar trúar 'og siðgæð-
is, veldur þvi, að hann sér sér
ekki annað fángaráð en að
beygja sig fyrir þeim. þjóðvilja í
einstökum málum, sem allsherjar-
réttlætiskröfur Alþýðuflokksins
hafa skapað í landinu. Þar er
ekki um neina yfirbót að ræða,
heldur það eitt að kaupa sér
stundargrið í þjóðfélagi, sem er
að verða þess alráðið að xieka
andspyrnulýðinn af höndum sér.
Og enginn getur ætlast til að Al-
þýðuflokkurinn fari að skiljast
við sín eigin mál, þó að þeir
gerist nú til að ljá þeim fylgi
sakir ótta við félagslegan þroska
í Jandinu, sem annars dreymir
um undirokun alþýðunnar í
skjóli vinnudóma, ríkislögreglu
og annarar óhæfu. En hitt veit
alþýða landsins, að þeirri ósvinnu
verður að því skapi sí'ðar komið
á, sem kjördæmaskipun landsins,
kosningarrétti og þegnlegum rétt-
indum. almennings þokar meira í
réttlætisátt. Og enginn hugsandi
maður lætur Alþýðuflokkinn
gjalda þess, þó að málefni hans
gerist svo umsvifamikil í vitund
þjóðarinnar, að andsfæðxngar
hans þora ekki annað en unna
bonum réttlætis af málum sín-
um.
Sú glettnislega tilviljun hefir
orðið hér, að sá flokJcur hefir
öðrum fremur ýfst við væntan-
legri úrlausn þessara mála, sens
öllum öðrum hefir verið óspar-
ari á faguryrði og frómar bolla-
leggingar um mannréttindi og fé-
lagslega þróun. Hefir hann gripið
til þess ráðs að xnagna til fjand-
skapar alþýðu landsins innbyrðis
fyrir það eitt, að nokkur hluti
hennar leitar sér viðurlífis með
ræktun landsins í dreif'ðum bygð-
um, en hinn við harðræði sjó-
sóknar og störf þau, er til falla
í bæjum við sjávarsíðuna. En
hér er áreiðanlega skotið yfir
mark. Þessar ýfingar, sem blað-
ritarar hyggja að hægt sé að
stofna til með gleiðgosalegum
skrifum, verða ekki annað
í augum óspiltra manna en
undrun yfir dularfullri ógæfu
þeirra manna, sem hugðust að
bjarga þjóðmáLastefnu sinni með
því að kljúfa með hatri lífsmeið
þjóðarinnar, — hina vinnandi
stétt. Þetta mun og ekki takast,
af því að í hugum fólksins er
enginn hljómgrunnur fyrir slíkar
bekkingar. f gegnum erfiði og
þrautir þúsund ára hefir skapast
með vinnufýð á Islandi samúð og
nærfærni, sem stendur dýpra en
svo að eydd verði, þó verið sé að
'jhvísla því í eyru sveitamanna, að
bæirnir séu þeim fjandsamiegir.
Þeir vita, að verkamaðurinn á
enga sök á svalli, óhófi og ríki-
læti braskaranna aðra en þá, að
hafa framleitt með erfiði sínu
verðmætið, sem ranglát þjóðfé-
lagsskapun dró úr höndum hans.
0g miklu er íslenzk bóndalund
djarfari og drengiLeigri en svo, að
hún kunni því til lengdar að vera
beiningamaöur í þjóðfélaginu um
þegnréttindi meiri en aðiir menn,
og réttsýnni en svo, að hún viljí
gerast þrándur í götu sjálfsagðr-
,ar þróunar, og mun svo verða
meðan uppi standa menn af ætt-
iegg Ingimundar gamla.
Þessar kosningar, sem iyrir
dyrum standa, eiga meðal annars
að leiða það í ljós, hvort hægt
er að magna upp svo lágkúru-
legan hugsunarhátt hjá alþýðu í
sveitum, að hún gangi á bróður-
grið við stéttarsystkini sí.n í bæj-
unum og treysti meir á fagurhjal
stéttkljúfendanna og ranglæti í
kjördæmaskipun en gott mál og
þá sterku samhygð, sem innst
inni býr með allmœ f eim, sem
vita, að þeir skapa með erfiði
handa sinna hvem bita brauðs,
sem neytt er í landinu.
Fyrir því göngum vér út í
þessar kosningar glaðir og góðs
hugar. Samtökum stéttar vorrar
og heilbrigðri mótspyrnu veih-
lýðssamtakanna ætlum vér að sjá
fyrir þvi, að ekki verði komið
að tómum kofum þegar nokkuð
tekur að falla gróm á hinn póli-
tíska andlitsþvott íhaldsins, • en
átökunum um stærstu þegnrétt-
indamál íslenzkrar alþý'ðu að
forða því, að hún kúrist niður í
sauðrórri spekt undir værðarhjali
þeirra ,sem geta velgjulaust talað
um „Eyðingu öreigamenzkunnar"