Alþýðublaðið - 19.05.1931, Blaðsíða 7

7
ALPÝÐUBLAÐID
Frambjóðendnr Alöíðöflokltsms
I EFjafjarðarsýsln
Guðmundur Skarphéðinsson
er fæd'dur árið 1895 að Siglunesi.
Hann stundaði nám hér í Kenn-
araskólanum og útskrifaðist úr
honuim árið 1916. Fyrst var hann
kennari á Siglufirði veturinn 1916
—17, en fékk skólastjórastööuna
1919. Þá um haustið sigldi hann
utan og nam við kennaraháskóla
Guðmundur Skcirphéðinsson
skóJastjóri.
í Gautaborg. Var hann. þar 1
vetur og útskrifaðist þaðan. Síðan
hefir hain verið skólastjóri barna-
skólans á Siglufirði. Hann gekk
í verklýðsfélagið þar 1923 og hef-
ir alt af síðan gegnt aðal-trúnað-
arstörfúm þess. Hann var fyrsti
jafnaðannaðurinn, sem kosinn
var í bæjarstjórnina, og hefir
fylgi flokksins aukist mikið þar
undir forystu hans, enda hefir
nú flokkurinn meiri hluta í bæj-
arstjórninni. Guðmundur heíir alt
af siðan hann komst í bæjar-
stjórn átt sæti í fjárhagsnefnd
hennar og hefir unnið sér svo
mikið traust að í fjárhagsmálum
mun ekkert mál ráðið nema hans
ráða sé leitað. Hann á sæti í
stjórn síldarbræðslu ríkisins og
er varamaður Erlings Friðjóns-
sonar í stjórn sildareinkasölunn-
ar.
I vetur, er kommúnistar ætl-
uðu aö kljúfa verklýðshreyfing-
una þar nyrðra, reyndi mikið á
forystuhæfileika Guðm.und,ar, og
tókst honum með viti og dugnaði
að bjarga verklýðshreyfingunni
úr klóm eyðileggingarseggjanna.
Varð yfirgnæfandi meiri hluti
siglfirzkrar alþýðu fylgjandi
stefnu Alþýðusambandsins, en þó
var Siglufjörður talinn sterkasta
vígi sprengingarmannanna.
I x haust stofnaði Guðmundur
jafnaðarmannafélag og telur það
um 90 félaga.
Guðmundur á sæti í stjórn Al-
þýðuflokksins, og á norðlenzk al-
þýöa kost á að eignast glæsilegan
málsvara á alþingi, þar sem Guð-
mundur er.
Halldór Friðjónssan.
tíalldór Friðjónsson hefir uimið
mikið og heilladrjúgt starf í þarí-
ir verkalýðsins, bæði sem ritstjóri
þáverandi málgagns alþýðunnar
á Norðurlandi og á margan fleiri
hátt. Eyfirskum og siglfirzkum
alþýðumönnum og alþýðukonum
er vel kunnugt um, að góður
starfsmaður hefir hann reynst al-
þýðusamtökunum, og af þeirri
reynslu vita þau líka,' að ekki
muni hann síður reynast í þeim
verkahring, sem þau vilja nú
isenda ,hann í sem, fulltrúa sinn og
allrar , íslenzkrar alþýðu, — í ’
þeim verkahring, þar sem barist
er til úrslita um mörg mikilvæg-
ustu málefni þjóð'arinnar. Þau
vita vel, að Halldór mun reynast
jafn vel sem alþingismaður al-
þýðunnar eins og brautryðjandi
áhugamála hennar í héraði, siem
Halldór Friðjónsson.
hann hefir verið um langt skeið,
ásamt Erlingi, bróður sínum.
Halldór er fæddur á Sandi 7.
júní 1882. Hann gekk í búnaðar-
skólann í Ólafsdal og lauk því
námi 1903. Árið 1906 settist
hann að á Akureyri. í Verka-
mannafélag Akureyrar gekk hann
árið 1912. Var hann formaður
þess um 10 ára skeið og hefir
jafnan reynst því hinn ótrauðasti
starfsmaður, því að hann er
mjög áhugasamur Alþýðuflokks-
maðm', svo sem alkunna er, og
drengur hinn bezti.
Eitt af áhugamálum Halldórs
er bindindis- og bann-málið, og
fyrir það hefir hann unnið mikið.
Veit hann sem er, að áfengis-
nautn er öllum stéttum hættuleg,
en þó kemur hún harðast niður á
alþýðunni, ef hún forðast ekki
áfengishættuna, því að fátækasta
stéttin af fé má sízt allra við þvi,
að hag hennar sé spilt með ó-
lyfjan þeirri. Halldór hefir verið
í Góðtemplarareglunni í meira en
aldarf jórðung og reynst þar, eins
og annars staðar þar, siem hann
hefir lagt hönd á plóginn, ágætur
liðsmaður. Hefir hann staðið
'íramarlega í fylkingu templara á
Akureyri um 20 ára skeið. Hann
var í yfirstjórn reglunnar —
framkvæmdarrnefnd stórstúkunnar
— (ritari hennar), þegar hún
hafði aðsetur á Akureyri, og full-
trúi hefir hann verið á um 20
stórstúkuþingum,. — Bindindis-
og bann-menn í Eyjafjarðarsýslu,
sem eru fylgjendur þess máls af
hug og dug, geta ekki sýnt á-
huga 'sinn í verki betur á annan
hátt en með því að kjósa Halldór
á alþing og berjast fyrir því af
alefli, að sem allra flestir aðrir
geri það.
Halldór er þjóðkunnur fyrir
þjóðnytjastörf, og þarf því hér
eigi lengra að rekja það, sem al-
kunna er.
Lanfey Veidimarsdóttir
Hún er fædd 1. marz 1890.
Hún er fyrsta konan, sem stund-
aði nám í mentaskólanum í
Reykjavík frá byrjun til þess er
hún tók stúdentspróf, og síðan
nam hún tungumál við Kaup-
mannahafnarháskóla um 5 ára
skeið. Var enska aðalnámsgrein
hennar, en auk þes,s franska og
Iatína. Ekki fékk hún Garðsstyrk,
því að hann var að eins ætlaður
piltum.
Laufey byrjaði snemma að
vinna fyrir Kvenréttindafélagið,
og hefir hún verið fulltrúi þess á
fjórum alþjóðaíundum. Þar hefir
henni gefist tækifæri til að kynn-
ast skýrslum um margt það, er
lýtur að kjörum barna og ein-
stæðra mæðra meðal ýmsra
þjóða og því, hver réttur þeirra
er gerður í löggjöf þjóðanna.
Hefir Laufey kynt sér þau mál
rækilega og notað þá þekkingu
sína til að berjast fyrir endur-
bótúm á kjörum einstæðra mæðra
og barna hér á lancli. Fyrir
nokkrum árum hafði hún for-
göngu að því að safna skýrslum
um, húsnæðisvandræðin í Reykja-
vik og hve herfilegar margar
svokallaðar ibúðir eru. Gekk hún
að því starfi að safna skýrslun-
um ásamt nokkrum öðrum sjálf-
boðakonum innan Alþýðuflokks-
ins, en það var mikið verk, gert
til þess að vekja menn til um-
hugsunar um húsnæðisvandræðin
og knýja fram bætur á þeim.
Margt hefir Laufey unnið fyrir
alþýðufólk, einkum til að bæta
kjör kvenna og barna. Hefir hún
m. a. mikinn áhuga á þvi, að
þekking nútímans sé notuð til
þess að létta konum heimilis-
störfin. Myndi hún verða örugg-
ur málsvari alþýðukvenna og
barna á alþingi. Nú er hún annar
frambjóðandi Alþýðuflokksins i
Skagafirði.
Framblóðanðí AiMðufíokksins
í önllbrinBQ- og Klósar-sJsia.
Guðbrandur Jónsson
er búinn að vera mörg ár í Al-
þýðiífiokknum, en hefir að visu
Guðbrandur Jónsson.
ekki haft sig mjög í frammi.
Stafar það mest af þvi aö hann
hefir sökt sér niður í fræðiiðk-
anir árum saman, enda liggur eft-
ir hann mikið og gott starf á því
sviði. Má þar heizt nefna hið á-
. gæta rit hans „Dómkirkjan á
Flólum í Hjaltadal, lýsing ís-
lenzkra miðaidakirkna", og er
þar á tæpu hálfu þúsundi blað-
síðna lagður grundvöllur að ís-
lenzkri kirkjufornfræði í öllum
greinum hennar, en án hennar
er lítt mögulegt að fást við sögu
íslenzkra miðalda, svo var kirkj-
an þá flækt fast inn í alt þjóð-
lííið. Auk þesiS liefir hann ritað
fjöldan allan af ritgeröum fræði-
legs efnis í erlend og innlend
tímarit, og má lesendum Alþbl.
sérstaklega vera minnisstæö á-
gæt grein í hátíðarútgáfu þess í
sumar eð leið: Þættir úr sögu
þings og lands. Og nú í vetur
tók hann þátt í samkeppnisprófi
um prófessorsembætti það í sögu
við háskólann, sem laust er. Var
það dömur prófnefndarinnar, að
ritgerð Guðbrands, sem var lang-
stærst allra ritgerðanna, sam
svarar 10—12 örkum prentuðum,
tæki „að því leyti fram hinum
ritgerðunum, að honum hefir tek-
ist að safna fiestum rannsókrrar-
efnum til meðferðar. Og er rit-
gerðin því að þessu leyti yfir-
gripsmest. Ber hún höfundi vitni
imi dugnað, giöggskygni um
margt og fróðleik, sérstaklega á
kirkjuleg fræði“. Það má því ó-
hætt telja hann með beztu fræði-
mönnum vorum. Fyrir honum
hefir þó aldrei farið eins og
mörgum, er fræði iðka, að sjón-
deildarhringur þeirra verður
skrifstoíuveggirnir. Guðbrandur
hefir fengist við blaðamensku
bæði hér og erlendis og er með
ritfærustu mönnum og hefir
fylgst ágætlega með því, sem
gerst hefir í innlendum og er-
lendum stjórnmálum og alt af
hallast á þá syeif, sem betur
gegndi. Hann hefir ferðast viða
og kynst mörgu, en engu þó bet-
mr en mætti alþýðusamtakajnna,
sem hann hefir kynst í því landi
þar sem þau eru máttugust,