Morgunblaðið - 25.02.1981, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. FEBRÚAR 1981
HÖGNI HREKKVISI
ást er...
íæ, *f»
... að fara i fóta-
kelirí í sandinum.
TM Reg U.S. Pat. Off.— aH rtghts n
• 1978 Los Angetes Tlmes Syndicete
'' ^
-» - r h». '~t—^ 7

Mjólk 0!? rjóma — held nú ekki. Ég vona bara að konan þín sé
— Þú nennir bara ekki að ekki i skóm með þessum djö...
annast um grasblettinn! stálhælum!
COSPER
Ég doka hér meðan lófatakið dynur!
Það skyldi þó ekki vera
eitt af „tímanna táknum“?
Margrét Eggertsdóttir skrifar:
„Sigurþór Sigurðsson skrifar af
miklum ákafa, en greinilega minni
þekkingu um heimsendaspádóma í
dálka Velvakanda hinn 21. febr. sl.
Ég veit ekki, hvað rekið hefur
Sigurþór til þessara skrifa, en get
mér þess til, að hann sé e.t.v.
hálfhræddur um að eitthvað af
þessu öllu fari nú að rætast og sé
að reyna að sannfæra sjálfan sig
um að svo sé ekki.
Opinberunarbókin
margslungin táknum
Það er vitað mál, að ótti og
öfgar hafa aldrei göfgandi áhrif,
og að ótti er venjulega sprottinn
af vanþekkingu og vantrú. Hitt er
líka staðreynd, að kristinn maður,
sem er vel menntaður í sinni trú,
óttast ekki. Hann veit, hver Krist-
ur var og tekur orð hans trúanleg
er hann segir: „Himinn og jörð
munu líða undir lok, en mín orð
munu alls ekki undir lok líða."
(Mark. 13.31.) Kristinn maður
lætur sér ekki nægja að trúa á
Krist, hann trúir Kristi. Kristur
talaði um endurkomu sína sem
sjálfsagðan hlut. Það er ekki við
postulana að sakast, þó að þeir
hafi aðeins verið mannlegir og
talið að það yrði í þeirra jarðvist.
Kristur sagði ennfremur: „En um
þann dag eða stund veit enginn,
ekki einu sinni englarnir á himni,
né sonurirtn, heldur aðeins faðir-
inn. Gætið yðar og vakið og
biðjið." (Mark 13. 32—33). Vissu-
lega hafa margir reynt að geta sér
til um, hvenær þessi tími rynni
upp og þar hefur Opinberunarbók-
in verið mönnum mikið og verðugt
rannsóknarefni, sem prestlærðir
menn hliðra sr mjög við að
útskýra, þó að þeir vitni oft í hana.
Menn skyldu líka hafa það hug-
fast, að Opinberunarbókin er
margslungin táknum, sem erfitt
er að skýra til fullnustu en sem
komið er, en hún á eflaust eftir að
verða mönnum ljós, er tímar líða.
Lái svo fólki hver sem vill
Mikið hefur verið rætt og ritað
um ætterni Krists og sýnist sitt
hverjum. En það er eins og hver
önnur bábylja að segja að hann
hafi verið Gyðingur. Gyðingur er
okkar túlkun á orðinu Jewish, sem
upprunalega var notað um afkom-
endur Júda, eða leifar húss Júda,
sem leyft var að snúa aftur til
Palestínu, og var um margt blend-
inn hópur, en það er nú vitað mál,
að Gyðingar eru ekki allir afkom-
endur Júda. Hins vegar var Krist-
ur Hebrei af ætt Davíðs, sem
kominn var út af Júda, hinni fornu
konungsætt ísraels, eins og spáð
hafði verið að hann yrði. Sú
skoðun er líka útbreidd, jafnvel
meðal presta, að Guðdómur Krists
sé eins og hver önnur hjátrú.
Þessir hringdu . . .
Hótel Borg fyr-
ir gamla fólkið
Forvitin hringdi í Velvakanda
og sagðist hafa verið að heyra um
það og lesa að til stæði að Alþingi
(þ.e.a.s. ríkið: þjóðin) festi kaup á
Hótel Borg: — Er þetta ekki
einmitt húsnæði, sem hentar
ágætlega öldruðu fólki, sem getur
bjargað sér sjálft? Það er svo að
mínu mati a.m.k. og ég er sann-
færð um, að ef nokkur sanngirni
ræður forgangsröð verkefna, þá
láta alþingismennirnir gamla
fólkið ganga fyrir, en láta sér
Karphúsið nægja í bili.
Hélt að þetta
væri liðin tíð
Margrét Sveinsdóttir hringdi
og hafði eftirfarandi að segja: —
Ég varð nýlega vitni að leiðindaat-
burði í verslanamiðstöðinni í
Fellagörðum í Breiðholti. Upp
undir 20 krakkar, sum þeirra ekki
yngri en 15 ára er ég viss um,
höfðu fundið sér það til dundurs
að ganga í skrokk á þroskaheftri
stúlku um fermingu og gengu á
eftir henni búð úr búð og stríddu
henni og ögruðu. Mér brá ónota-
lega við að sjá þetta, hélt að slíkt
og þvílíkt væri liðin tíð, vegna
þess að börn hefðu verið uppfrædd
um það, bæði heima og í skólum,
að svona nokkuð væri hinn mesti
ódrengskapur. En þarna sá ég svo
að ekki varð um villst, að betur má
ef duga skal.
Þessir krakkar gætu lent í því
sjálf að eignast þroskaheft barn
og væri þá sárt að minnast þess að
hafa átt þátt í því athæfi eins og
þarna átti sér stað.
Von, sem þó
Gunnlaugur Sigurbjörnsson
skrifar:
„Velvakandi.
Vigdís Finnbogadóttir, virðu-
legur forseti, flutti stórbrotinn
boðskap til íslensku þjóðarinnar á
nýársdag. Þar átti vonin veglegan
sess sem eðlilegt er, þar sem
nýársdagur er talinn öðrum dög-
um fremur dagur vonarinnar.
Margir kvöddu sér hljóðs á eftir
með lýsingu skálda á voninni. Það
getur verið hægt að teygja lopann
um aldraraðir. Kristján Jónsson
Fjallaskáld orti eitt af athyglis-
verðustu ljóðum um vonina, en
það skáld virðist vera gleymt.
Hugsa sér. En mig langar til að
biðja þig, Velvakandi, að gefa
lesendum þínum kost á að rifja
upp kvæði Kristjáns, Vonina."
VONIN
Hvað er líf og hvað er heimur?
Klæddur þoku draumageimur,
þar sem ótal leiftur Ijóma,
er lifna, deyja’ og blikna um
ekeið.
Hvað er frægð og hreysti
manna?
Hvað er snilli spekinganna?
Það er af vindi vakin alda,
er verður til og deyr um leið.
Allt, sem lifir, lifa girnir;
lífið heli móti spyrnir.
Þegar lífsins löngun hverfur,
lífið er eðli sínu fjœr.
Hetjan, sem vill heldur deyja
en harðstjórans und vald sig
beygja,
lífi sínu’ ei iifað getur
lengur en meðan sigraö f»r.
Þungskilið er lögmál lífsins;
um leiðir huldar gleði’ og kífs-
ins
flytjumst vér, sem fyrir straumi
fljóti gnoð um sollið gráð.
Sama alda allt fram hrekur;
ýmsar stefnur lífið tekur.
Sérhvaö eöli sínu hlýöir,
sínum föstu lögum háð.
er aðeins tál
Kristján Jónsson
Þaö er vonin blíöa’ og bjarta,
bezt er friðar órótt hjarta,
himinsæla’ í harmageimi,
helgast lífsins andartak,
heimsins Ijúfust leiðarstjarna,
Ijós á vegum foldarbarna,
böli mæddan hressir huga
og harmi snýr í gleðikvak.
Þú af draumahimni háum
hjúpuð Ijóma fagurgljáum
ofan á lífsins ægi fellir
undurbjartan geislastaf.
Að þínum Ijóma ávallt allar
öldur lífs, sem rísa’ og falla,
sækja fram í sjálfan dauða
seiddar þínu brosi af.
Ó, hve mjög um ævibrautir
ýmsar lífið særa þrautir,
og í brjóstum ekka þrungnum
óteljandi hjörtu slá.
Ótal hníga angurstárin,
ótal svíða hjartasárin.
Ó, hvað þá svo aumum manni
ást til lífsins vekja má?
Áfram geysar aidastraumur;
allt er lífið myrkur draumur
sælublöndnum sollinn hörmum,
sjónhverfíng og leiösla hál.
Allt, sem hefur upphaf, þrýtur;
allt, sem lifir, deyja hlýtur.
Vonin Iffs er verndarengill,
von, sem þó er aðeins tái.