Morgunblaðið - 05.04.1981, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. APRÍL 1981
75
ráði. Þrekið og tryggðin hafa
komið sér vel, og það geta vinir og
vandamenn óskað honum til ham-
ingju með á afmælisdaginn.
Guðmundur Halldórsson fædd-
ist að Eyri við ísafjarðardjúp 6.
apríl á öldinni sem leið, árið 1891.
Foreldrar hans voru Þórdís Guð-
mundsdóttir og Halldór Sigurðs-
son, búandi hjón, sem eignuðust
átta börn.
Þriggja ára fór Guðmundur í
fóstur til móðurbróður síns, Jó-
hannesar Guðmundssonar, og
konu hans, Guðfinnu Sigurðar-
dóttur á Isafirði. Þau fluttu til
Bolungarvíkur 1895, en 1902 að
Engidal í Skutulsfirði, og síðan
Seljalandi.
Framan af æfinni stundaði
Guðmundur sjó, bæði á opnum
bátum og vélbátum. Árið 1917
giftist hann Guðbjörgu Margréti
Friðriksdóttur frá Dvergasteini í
Álftafirði, glaðri og fríðri gæða-
konu. Þau hjón fluttu svo til
ísafjarðar, þar sem Guðmundur
átti síðan heima lengst æfinnar,
stundaði vinnu m.a. hjá íshúsfé-
lagi ísafjarðar sem fiskmatsmað-
ur frá 1939, og allt fram um
áttrætt. Að öðru leyti tók hann til
hendinni hvar sem við þurfti, m.a.
við smíðar. Mun hann hafa verið
eftirsóttur í vinnu vegna eðlis-
lægra verkhygginda að hverju sem
hann gekk.
Það er kunnara en frá þurfi að
segja, að á fyrri árum aldarinnar
voru kjör fólks yfirieitt nokkuð
kröpp, svo nota varð hverja stund
til bjargar, ef ekki átti að bregða
til beggja vona um afkomu fjöl-
skyldunnar, eða beint að láta
hugfallast. Hetjusaga hvers
manns snerist fyrst og fremst um
þetta, og er nýrri kynslóð hollt að
virða þá sögu nokkurs. Þau hjón
munu lengst af hafa verið bjarg-
álna, fyrir útsjónarsemi beggja.
Guðmundur og Guðbjörg eign-
uðust 6 börn, misstu tvö ung, en
þau sem upp komust eru Friðrik,
starfsmaður Rafmagnsveitu
Reykjavíkur, kvæntur Sigríði Sig-
urðardóttur, Guðmundur L.Þ., tré-
smíðameistari, kvæntur Guðrúnu
Þórðardóttur, Salóme, gift Jóni
Bárðarsyni, útibússtjóra, Garða-
bæ, og Guðrún, gift Guðmundi
Ingólfssyni forstjóra, Keflavík.
Þau hjón byggðu sér í félagi við 6
börnin sín vandað og fallegt hús
við Sólgötu 8 á ísafirði, þar sem
þau áttu öll heimkynni framan af.
Þetta var aðlaðandi heimili, lífs-
glatt, frjálslegt og bjartsýnt fólk
fyrir fagnandi framtíð. En þarna
kom þó sorgin við einn dag, óvænt.
Guðbjörg, eiginkonan og móðirin,
féll skyndilega frá, á besta aldri,
49 ára. Það var árið 1945. Þessi
missir hvíslaði í fyrstu og erfið-
ustu þögninni við hjartarætur
eiginmanns og barna: „Hún kemur
ekki aftur." Þá var gott að hafa
þrekið og tryggðina til að hverfa
huganum í sólarátt, og það tókst
Guðmundi, enda stóð það honum
kannski allra næst.
Mér sýnist að efri árin hafi fært
hinum níræða manni margt gott,
m.a. að hafa alltaf jafngaman af
að lifa, að láta ekki lífsþrána
daprast, að rifja í næði upp eldri
tíð með sér yngra fólki, án bar-
lóms eða nrtölii Hann er ánætrður
með að hafa lifað langan dag, hafa
tekið þátt í göngunni miklu án
þess nokkurn tíma að tapa áttun-
um. Hann býr einn í fallegri íbúð
sem hann á sjálfur. Umhverfis
hann er margt mannvænlegt
skyldfólk, og fjöldi vina frá fyrri
og seinni tíð. Sagt er að vísu að
menn séu bara ungir einu sinni, og
ýmsir harla stutt í þokkabót.
Þetta á ekki allskostar við um
Guðmund, þó að það passi yfirleitt
fyrir allan fjöldann. Eg held að
hann hafi verið ungur alla æfina
og sé það enn, mér finnst eg sjá
það meðal annars á börnunum
hans. Því fagna nú vinir í varpa,
og árna honum um leið heilla í
framtíð.
Valtýr Guðjónsson
Guðmundur tekur á móti gest-
um á heimili dóttur sinnar og
tengdasonar í Lyngholti 22 í
Keflavík, milli klukkan 3 og 7 á
afmælisdaginn.
Nágranna ávarp
Strjálast stofnar. styrkir viðir falla.
Staulumst sumir. þo degi taki halla.
Ynitri runnar uppvaxa og kalla:
Áfram dremtir, klifum hærri hjalla.
Við, sem orðin erum áttræð,
hvað þá níræð, höfum umgengist
nágranna af hinni margvíslegustu
gerð. Því eldri sem við verðum, er
okkur hvað hugleiknast að blanda
geði við þá, sem hafa frá sem
hliðstæðustum, en þó fjölbreytt-
um minningum til upprifjunar, að
segja.
Þegar ég, fyrir tæpum sjö árum,
flutti hingað suður, eftir sjötíu og
sjö ára dvöl á Norðurlandi, var
mér vitanlega margt framandi og
næsta nýstárlegt.
En við erum öll, yngri sem eldri,
„á eyri vaðs ofar fjörs á línu“ og
lögum okkur furðu fljótt að hinum
margvíslegustu aðstæðum, þó við
gleymum ekki sérkennum okkar
hvertrðarlatra
Verður okkur hvað hugstæðast
að ræða 'og rabba við jafningja í
aldursstiganum, þó ekki sé að öllu
sambærilegur.
Fljótlega kom í sjónmál og til
viðkynningar gráhærður öldung-
ur, búsettur í næsta húsi við mig
hér á Hólabrautinni. Síðan, um sjö
ára skeið, höfum við notið þess að
eiga samræðustundir saman, ég
hjá honum og hann hjá mér, eða,
sem stundum hendir, á förnum
vegi. Margsinnis höfum við verið
samferða og notið fyrirgreiðslu
Styrktarfélags aldraðra á Suður-
nesjum, bæði á samkomum og
ferðalögum, sem við höfum vel
notið og þökkum af einlægni.
Margt hefir vitanlega borið á
góma, og hver lagt til málanna
eftir smekk og lífsviðhorfi.
En aldrei hefir slegið í brýnur.
En Guðmundur er Guðmundur og
Bjarni er Bjarni og þýðir ekki að
ætla að fara að tegla okkur uppá
nýtt, þótt sæmilega viðargott
muni efnið í okkur hafa verið.
Frábiðjum okkur þó ekki það
lögmál, að tvisvar geti gamall
maður orðið barn, fer vel á því og
þarf enginn að minnkast sín við
slíkri breytingu með árunum.
Nú í .dag þakka ég nágranna
mínum, Guðmundi, og nýliða í
vinahópnum, innilega fyrir kynnin
og margvíslegan fróðleik um
menn og málefni þar af Vest-
fjarðakjálkanum, hvar hann
dvaldi öll sín starfsár, en sem mér
voru áður lítt kunn.
Að lokum tek ég mér í munn
alkunnugt erindi:
„Elli. þú ert ekki þunx
anda Guði ka'rum.
Föifur sál er ávallt unit
undir siHurhærum."
Bjarni ó. Frimannsson frá
Efri-Mýrum. A-Hún.. nú
Hólabraut 4, Keflavik.
Franska sendiráðið
mun sýna mánudaginn 6. apríl 1981 í Franska
bókasafninu, Laufásvegi 12, kl. 21 kvikmyndina:
„George Qui“ frá 1972. Leikstjóri: M. Rosier.
Meö: Anne Wiasemski, Roger Planchon, Yves
Régnier, Bulle Ogier. Ókeypis aögangur. Enskir
skýringartextar.
Á undan myndinni verður sýnd fréttamynd.
„Aurore er tveggja barna móöir og býr í fallegu húsi í
fögru sveitaþorpi. En hún unir ekki alls kostar hag
sínum og heldur til Parísar á vit ævintýranna. Til aö
hljóta áhugavert starf þarf hún aö dulbúast sem
karlmaöur. Hún gerist blaöamaöur og kynnist mörg-
um frægum mönnum. Aurore var mjög vel þekkt í
Frakklandi og annars staðar sem rithöfundurinn
George Sand en áhorfendur þurfa ekki aö hafa lesið
sögur hennar, til aö sannfærast um aö mörg tiltæki
hennar, sem sýnd eru í kvikmynd þessari, eru
bráöskemmtileg."
HAGKAUP
SKEIFAN 15 hÚSgögn
Ol