Morgunblaðið - 17.05.1981, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. MAÍ1981
1 þetta sinn var stefnan sett á
Bretagne-skaga í sumarleyfinu. Og
þar sem maður verður dálítið leiður
á bið og fólksmergð á stórum
flugstöðvum, sem alls staðar eru
eins, og alþjóðlegum hótelum, var í
upphafi ákveðið að taka þann ferða-
máta ekki lengur en nauðsyn krefði
og láta hverjum degi nægja sína
þjáningu. Tíminn til ferðalagsins
var því valinn seint í ágúst, þegar
farið er að draga úr ferðamanna-
straumi í Evrópu, þar sem byrjun
skóla er framundan, og víðast hægt
að ganga að gistirými. Nema í
stórborgum þar sem ráðstefnur og
stórsýningar verða oft þess vald-
andi að haustinu að allt hótelrými
er upptekið. En þægilegt sumarveð-
ur ríkir enn í september sunnar í
álfunni. Við iögðum upp laugardag-
inn 23. ágúst — að sjálfsögðu
fljúgandi fyrsta spölinn til London.
Hvernig kæmist maður annars af
þessu skeri norður í höfum, ef ekki
væru hinar ágætu flugvéiar Flug-
leiða? Ekki einu sinni tii Guilfoss
lengur! Að haida til Austuriands og
dúlla á ferjunni um Færeyjar er
nokkuð tafsamt fyrir þann, sem
ekki hefur ótakmarkaðan tíma. Við
komumst semsagt fljótt og vel til
Lundúnafiugvailar laust eftir há-
degi á laugardegi.
Sú tíð er liðin að farþegar þurfi
að aka í sérstökum flugvallarútum
inn á West London Air Terminal og
taka svo leigubíl þaðan, þegar
komið er til London. Neðanjarðar-
brautin hefur verið lengd í suður og
nær út á flugvöll, svo að auðvelt er
að fara beint úr farþegaafgreiðsl-
unni niður í lestina. Okkur voru þar
og annars staðar allir vegir færir
með eina ferðatösku hvor á hjóla-
grind, sem auðvelt var að trilla með
sér beint í lestina og komast inn í
neðanjarðarkerfið í Lundúnum, og
upp í nánd við hótelið okkar. Sá
útbúnaður sparaði okkur alls staðar
leigubíia. Einu erfiðieikarnir eru, ef
skipta þarf um lest og fara upp og
niður tröppur. En þá er bara að
spenna töskuna þannig á grindina
að lyfta megi henni á handfanginu.
Það var því létt að komast í litla
hóteiið í Kensington, þar sem við
ætluðum að gista ódýrt eina nótt í
Vaughan House og bruðla ekki með
gjaldeyrinn í upphafi ferðar. Oft er
haft á orði að ekki sé hægt að fá
hótelherbergi í London fyrir minna
en 20—30 pund, og algengt að búa
fyrir 50 pund á dag. En það er
ástæðuiaust. Þarna bjuggum við í
hreinlegu, óaðfinnanlegu tveggja
manna herbergi í litlu hóteli fyrir
12 pund og innifalinn sæmilegur
morgunmatur.
Eftir að hafa komið okkur fyrir
var haldið beint niður á Waterloo-
járnbrautarstöðina, þar sem fólkið í
ferðaupplýsingunum var ekki mjög
uppörvandi. Ógerlegt væri að kom-
ast tii St. Malo á Bretagne eða
nokkurrar annarrar hafnarborgar
sunnan Ermarsunds, þar sem verk-
fall sjómanna í Frakklandi væri
óleyst og ferjurnar kæmust hvorki
fram né aftur. Auk þess væri þetta
ForspjaJl að
ferðasögu
Með vorinu leggja íslendingar loft
undir vængi, eins og farfuglarnir. En
stefna gjarnan í öfuga átt við þá — í
suður. Mislangt eftir efnum og ástæð-
um, og ekki síður eftir smekk hvers
og eins. Sumir kjósa að liggja á
baðströndum og búa
á þægilegum hótel-
um við flæðarmál-
ið. Aðrir vilja fara
um og kynnast svo-
lítið nýju um-
hverfi, þjóðum og
löndum. Ferðamáti
er líka nokkuð mismunandi. Sumir
kjósa að láta hugsa sem mest fyrir
sig, ferðast í flugvélum milli staða
og halda beint inn á þægileg hótel
með allri þjónustu. Aðrir vilja gjarnan
þreifa sig áfram sjálfir, þótt ein-
hverja fyrirhöfn kosti og taka ævin-
týrið fram yfir öryggi skipulagsins.
Einn kýs að ferðast ódýrt, annar að
greiða vel fyrir góða aðbúð.
Sá árstími er kominn, að ferða-
langar af íslandi taka stefnuna. Því
hafa margir að undanförnu leitað eftir
því hvernig sé að ferðast hér eða þar
og spurt: Hvernig fóruð þið? Eftir
að hafa tvisvar sinnum útlistað fyrir
fólki í ferðahug,
hvernig ferðalag
um Bretagne í
Frakklandi í bíla-
leigubíl hafi gengið
í fyrra sumar, kom
upp sú hugmynd
að e.t.v. gæti frá-
sögn af ferð tveggja íslenzkra föru-
kvenna á þennan stórkostlega skaga,
komið fleirum að gagni. Þá átt við
undirritaðan blaðamann, Elínu
Pálmadóttur og Soffíu Theodórsdótt-
ur, sem nokkrum sinnum hafa lagt
land undir fót saman og þá ekki
endilega farið troðnar slóðir eða haft
áhyggjur fyrirfram.
ein mesta ferðahelgi sumarsins,
verzlunarmannafrídagur, og hvergi
hóteipiáss að fá í Bretlandi, hvorki
í hafnarborgunum þeim megin
sundsins né á eyjunni Jersey, ef við
fengjum þá far með ferju og
kæmumst svo langt. Þetta var
sýnilega þreytt fólk og skapstirt,
ólíkt því sem maður á að venjast í
Bretlandi. Ekki vildum við þó láta
stöðva okkur þarna, ákváðum held-
ur að halda í áttina. Keyptum
farmiða á 2. farrými í lestinni til
strandborgarinnar Weymouth fyrir
20 sterlingspund, sem ferðaskrif-
stofufólkinu þótti mesta óráð.
Skammt frá Waterloo-stöðinni er
á suðurbakka Tempsárinnar hið
nýja Þjóðleikhús þeirra Breta með
leikhússölum sínum, hljómleika-
húsi með konsertsölum, óperu og
ballettsýningum og ýmiskonar
fyrirlestra- og sýningarsölum.
Þessi mikla listahúsasamstæða,
sem byggð var á sjöunda áratugn-
um, er sannarlega þess virði að
eyða þar síðdegi og kvöldi. Og það
gerðum við, enda hlýtt veður og
notaleg gola af ánni. Tempsáin er
• Edintouroh

)ublm
%
\
*
E
»

Cardiff
. f

•*
london

J^V

þarna fær minni hafskipum, en
mest eru það þó skemmtiskip, sem
um ána fara. Og þegar rölt er um
tröppur og palla listahússins, þar
sem líka er sérstakur útsýnisturn,
blasir við á bakkanum á móti elsti
hluti Lundúnaborgar og frægar
byggingar á borð við þinghúsið og
aðrar ber við himin, svo sem St.
Pauls-kirkjuna með hinu fallega
hvolfþaki Christofers Wrens, svo
eitthvað sé nefnt.
Eftir að hafa rölt um bygg-
ingarnar, fengum við okkur bita í
veitingasal í anddyri leikhúsasam-
stæðunnar, þar sem fólk gjarnan
kemur um sjöleytið og fær sér bita
áður en leiksýningar hefjast, enda
eru þá tónleikar í anddyrinu. En
einnig er þarna í byggingunni
glæsilegt veitingahús í dýrari verð-
flokki. Fyrr á árinu hafði ég
brugðið mér þarna niður eftir að
loknu dagsstarfi og séð í Litting-
ton-leikhúsinu tvö leikrit eftir
Terrence Rattigan, Browning Ver-
sion og Harlikinade, seinni þáttur-
inn einkum stórkostlega leikinn.
Enda óþarfi að láta þessi góðu
bresku leikhús í London fram hjá
sér fara, þótt hraðferð sé. Þau eru
hvorki meira né minna en 280
talsins. í þetta sinn sáum við
ballettsýningu á Copelíu, í Royal
Hall, fallega klassíska sýningu. Og
það var fagurt þarna við Tempsána
þegar við undir miðnætti röltum
yfir Waterloo-brúna í neðanjarðar-
lestina hinum megin árinnar.
Morguninn eftir héldum við aftur
af stað með töskurnar á hjólum í
neðanjarðarlestinni niður á Wat-
erloo-stöð og lá við að við misstum
af lestinni kl.' 10.35, því slíkt
ferðalag tekur tíma. Það fer nota-
lega um mann í þrjá tíma í iest á
leið suðvestur frá London meðan
ávalar hæðir og akrar, sem örlítið
eru byrjaðir að blikna, renna hjá.
Leiðin mun vera um 300 km.
Weymouth er ein af þessum yndis-
legu Ermarsundsborgum með gul-
um sandfjörum, við volgan sjó, sem
sumardvalarfólk flykkist til. Þær
eru fleiri og nánast tilviljun að við
héldum þangað en ekki til Ports-
mouth, því ferjur ganga frá báðum
stöðum yfir Ermarsund. Þessa
sömu daga hefur Gísli vinur minn
Sigurðsson, ritstjóri Lesbókar, ver-
ið að aka með konu sinni í bílaleigu-
bíl eftir suðurströndinni, sé ég í
grein í Lesbók nýlega. En þau
hjónin óku frá Portsmouth vestur
um Poole, fram hjá Weymouth og
áfram til Torquay og Cornwall, og
skruppu með flugvél frá Ports-
mouth suður til Jersey.
Weymouth er skemmtilegur bær
með breiðu „promenaði" í boga með
sjónum, langri baðströnd og gulum
sandi langt út í flóann, bátahöfn
með skútum af öllum stærðum og
gerðum, og gömlum fallegum hús-
um. Við komum þar upp úr hádeg-
inu, skildum farangurinn eftir á
brautarstöðinni og röltum niður á
ströndina. Þar var sannarlega
margmenni þessa verzlunarmanna-
helgi, og baðstrandalíf í blóma.
Sennilega mesta uppgripahelgi árs-
ins hjá þeim sem lifa á ferðafólki.
Og í þetta sinn þorðu menn ekki
yfir sundið. í gulum sandinum og á
gangstéttinni upp af honum voru
brezkar fjölskyldur á ferð. Karlarn-
ir sátu í sólstólum og lásu blöðin sín
meðan konurnar teygðu sig upp í
sólina og krakkarnir léku sér í
sjónum eða mokuðu upp sandi.
Maður við mann, fjölskylda við
fjölskyldu. Hörfandi smám saman
undan flóðinu síðdegis. Við þótt-
umst sjá að rétt væri spáð hjá
ferðaskrifstofufólkinu á Waterloo-
stöðinni að erfitt yrði um hótelher-
bergi á svona stað, og gáfum þá
hugmynd strax upp á bátinn. Leigð-
um þess í stað sólstóla og blunduð-
um í sólinni fram eftir degi. Úti á
bryggju, sem skagaði fram vestan
flóans, lágu ferjurnar, en ekki hægt
að bóka far í næturferjuna fyrr en
kl. 11 um kvöldið, 45 mínútum áður
en hún færi. Fyrr yrði ekki ljóst
hvort allt væri fullbókað. Við höfð-
um því heilan dag í Weymouth.
urðum þó að taka töskurnar okkar
áður en járnbrautarstöðin lokaði
um kvöldmatarleytið. Við skiptum
Upplagt er aö nýta kvöldstund í London í hinni miklu Þjóöleikhússamstæöu Breta á
suöurbakka Tempsárinnar, þar sem er úr mörgum sýningum aö velja, auk
þess sem skemmtilegt er aö vera þarna viö ána. Hór er leikhúsbyggingin í smíöum
á sl. áratug.
Aftur á móti er gamla leikhúsiö í
Covent Garden oröin aö smábúöa-
miöstöö, sem líka er gaman að heim-
sækja og reika um dagstund.
1