Morgunblaðið - 03.07.1981, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 3. JÚLÍ1981
„ pú HAMBORGARAMM ÓKEVPIS. þú
EKT 5A FyRSTI SEM HEFUR KOMIE> TVlSV/AR!"
Við Gísli vorum að ræða um Nei, Kaman að sjá að þú skulir
stöðu konunnar í þjóðfélaginu. kominn hingað aftur.
HÖGNI HREKKVlSI
A'Æsr/.."
Herfileg misnotk-
un á fréttaefni
Örn Harðarson skrifar:
Ögmundur Jónasson fréttamað-
ur kemur einu sinni enn með
neikvæða frétt á sjónvarpsskjá-
inn, sunnudagskvöldið sl. (28. júní
’81) og er nú mikið niðri fyrir, því
hann hefur í öllum erlenda filmu-
staflanum fundið fréttaefni, sem
að hans dómi á mjög brýnt erindi
við íslensku þjóðina. Ögmundur
kemur ekki sjálfur á skjáinn í
þetta skipti, en við fáum fyrir
hans náð að sjá stutta kvikmynd
frá iðnaðarbænum Cubatao í
Brasilíu og rödd Ögmundar segir
okkur á dramatískan hátt og með
sérstökum alvöru þunga, að þetta
séu myndir frá þessum iðnaðarbæ,
sem eigi líklega heimsmet í meng-
un og í framhaldi af því hvernig
vonda ríka fólkið búi annars
staðar, en komi aðeins til vinnu
sinnar þangað, furðulegt „nokk“,
á meðan hinir góðu fátæku verði
að dvelja þarna allan sólarhring-
inn um ókomna framtíð.
Það sjást spúandi reykháfar
stórra verksmiðja og iðnfyrir-
tækja á skjánum. Hann Ögmund-
ur talar líka um barnadauða í
þessum bæ og maður verður að
álíta eftir umfjölluninni að hann
sé líka skipulagður af þessu vonda
ríka fólki. Við sjáum þrátt fyrir
það brosandi pattaralega krakka
og nærmynd af bringu drengs,
sem gæti fljótt á litið, alveg eins
verið nýkominn úr sólarlanda-fríi
með flagnaða húð, eins og hver
annar sonur verkamanns í Álver-
inu í Straumsvík, þó það verði ekki
fullyrt hé rí mörg þúsund kíló-
metra fjarlægð frá Brasilíu.
En hvað svo, jú myndirnar á
skjánum sýna líka óvænt skipu-
lagsfræðinga og líkön af tillögum
á breytingum í Cubatao og greini-
legt er að þar er búið að vinna
mikið undirbúningsstarf um stór-
feldar breytingar til varnar gegn
mengun.
En Ögmundur heldur sínu striki
í sínum skýringum og minnist
náttúrlega ekkert á það, en heldur
áfram þessari uppáhalds iðju
sinni að mála djöfulinn upp á
skjáinn.
Ég fuilyrði hins vegar að þessi
og annar iðnaður vonda ríka
fólksins í Brasilíu og víðar í
S-Ameríku hefur orðið þessu góða
fátæka fólki, til meiri hjálpar og
framdráttar, en öll kommúnista-
froðan og undirróðurstarfsemi
þeirra samanlögð á þessum slóð-
um í mörg undanfarandi ár og þó
víðar væri leitað.
Það sem hefði getað réttlætt
þessa frétt og hafið hana yfir
allan grun um hinn vafasama
tilgang, því ekki er of mikið af
upplýsingum hér í sjónvarpinu frá
S-Ameríku, Mið-Ameríkuríkjun-
um og Mexico, hefði auðvitað verið
hlutlaust mat og nokkur orð um
það jákvæða, sem verið er að gera
í Brasilíu og það er ekkert lítið, þó
svo Ögmundur sé persónulega ekki
dús við stjórnarfarið í þessum
löndum flestum. Nú er t.d. varla
minnst á Chile þar sem stór-
uppbygging á sér stað og miklar
framfarir á mörgum sviðum, síðan
kommúnistum var komið frá
stjórn landsins. Mexico er að
verða eitt mesta olíu-framleiðslu-
ríki heimsins, með stöðugleika á
stjórnmálasviðinu og vaxandi ef-
nahagslif. Nei — okkur er ekkert
sagt um hvað þessar stjórnir hafa
á prjónunum, þegnum sínum til
farsældar, en stöðugt er verið að
nudda salti í sárin og þannig búin
til afskræmd mynd af raunveru-
legu ástandi og allt gert tortryggi-
legt á sama tíma sem öllu er
hampað sem foringjar kommún-
ista gera, þó svo að draga megi í
Að loknu starfsári Sin-
fóníuhljómsveitar Islands
„Ein áhugasöm úr röðum
hljómleikagesta* skrifar:
Að loknu starfsári hjá Sinfóní-
unni okkar vildi ég biðja þig að
koma á framfæri rödd frá hlust-
anda og fastagesti á hljómleikum
Sinfóníunnar um nokkurra ára
skeið. Mér finnst hljómleikagestir
lítið láta í sér heyra, nema með
lófaklappi og stundum er kannski
klappað af kurteisisástæðum
meira en sannfæringu. Nú hafa
orðið talsverðar umræður um
starf hljómsveitarinnar og verk-
efnavalið á síðastliðnum vetri, en
ég man ekki til þess að við
hljómleikagestir höfum verið
spurð álits á því, hvað við viljum
hlusta á og ég man ekki til þess
heldur, að neinn úr okkar hópi
hafi kveðið sér hljóðs og sagt álit
sitt.
Tónskáldin létu í sér heyra og
voru óánægð. Annars hefði heldur
ekki heyrst í þeim; þeir ánægðu
þegja alltaf. En tónskáldum þykir
sinn hlutur fyrir borð borinn.
Aftur á móti þori ég að fullyrða,
að við áheyrendur erum afskap-
lega fegnir, þegar framúrstefnu-
verk er ekki á skránni. Ég leyfi
mér að fullyrða, að ég mæli fyrir
munn margra hljómleikagesta,
þegar ég lýsi fullum stuðningi við
verkefnavalsnefnd og stjórn
hljómsveitarinnar og þá er ég að
tala um val þeirra síðastliðinn
vetur.
Mér og flestum hljómleikagest-
um, sem ég hef rætt við, finnst
ekki saka þótt eitt og eitt fram-
úrstefnuvefk fljóti með, ef þau eru
stutt. En ég vil minna á eitt:
Bókaútgefendur hafna handritum
að bókum, sem þeim þykir ekki
nógu góðar og Þjóðleikhúsið hafn-
ar örugglega leikriti eftir mig eða
einhvern annan, ef það þætti ekki
álitlegt. En mér skilst á blessuð-
um tónskáldunum, að það sé
hneisa, ef nýtt verk fæst ekki
flutt. Eru verk þessara manna
sjálfkrafa svona góð, að þar þurfi
aldrei að hafna neinu? Mér virðist
að höfundar framúrstefnutón-
verka séu einskonar þrýstihópur,
sem segir eins og kerlingin: Það
skal í þig skömmin þín.
Efnisskrá hljómsveitarinnar
veturinn 79—80 var ekki eins