Morgunblaðið - 12.11.1981, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 1981
1
1-2*
j, pessum -tveim \j\'rb\st koma
Vel SflmQn."
er...
.. .aö hugga hvort
annað í sárri sorg.
TM Reg U.S. Pat. Ott.-all rights raserved
* 1981 Los Angeles Tlmes Syndícate
Með
morgunkaffinu
Svaka barmur esilegur hnjákollur
Þér báðuð mig að láta yður vita, frú meina, ég meina
en hann er hættur að rigna!
HÖGNI HREKKVISI
PA5SA6U 7ÆPAPÍP/ ‘
"r
ol. h>>' !•
< 0

/íjasa/ &0zjg/r A 7%A//t/
Spennið beltin - það tek-
ur ekki nema augnablik
Ingjaldur Tómasson skrifar:
„Komið hafa fram tvö sjónarmið
um nytsemi öryggisbelta í bílum, í
því skyni að draga úr hinum gífur-
lega slysahryllingi götunnar. Sumir
fullyrða að beltin komi að litlu leyti
í veg fyrir slys og geti jafnvel verið
hættuleg í vissum tilfellum. Það er
líka talað um að verið sé að hefta
frelsi manna með því að lögleiða
notkun öryggisbeltanna. En menn
verða bara að gera sér ljóst að nú-
tíma þéttbýlisumferð krefst
strangra og skýrra umferðarlaga,
sem allir ökumenn eru tvímæla-
laust skyldir að hlýða. Segja má að
eiturlyfjasali skuli fá nægan tíma í
útvarpi til að reyna að hvítþvo sig
af glæp sínum. Og fjandinn þakki,
þótt löggæslan neyddist til að yfir-
heyra gemlinginn um glæpastarf
hans. Og ekki dettur yfirvöldum í
hug að kynna almenningi andlit og
nöfn þessara óþokka, svo að ungt
fólk, sem enn er laust við eiturfárið,
geti varað sig á þeim.
Fyrir um þremur árum fluttu
bæði fyrrv. forseti og forsætisráð-
herra nýársræður sínar og lýstu
þar hinu mikla vínneysluböli þjóð-
arinnar. Og nú nýlega gáfu flestir
æðstu leiðtogar okkar út þá yfirlýs-
„Ég tel, að með því að spenna beltin, verði menn fyrir sálrænum áhrifum,
þannig að beltin kalli fram þá ábyrgðartilfinningu, sem aldrei má víkja úr
huga bílstjórans."
allt sé komið undir framkvæmd
laganna. Eg hefi margsinnis bent á,
að umferðaryfirvöld hafa stórlega
brugðist þeirri skyldu að sjá um
eins og frekast er mögulegt, að far-
ið sé eftir umferðarlögunum, og að
umferðarníðingar sæti tafarlaust
það þungum refsingum, að þeir sjái
að það borgi sig ekki að böðlast
áfram í umferðinni án minnsta til-
lits til annarra vegfarenda.
Og svo er það „blessað" vínið og
fíkniefnin. Það var svo sannarlega
táknrænt um vesaldóm yfirvalda,
þegar einn eitursalinn lýsti því yfir,
að hann seldi mikið magn eiturlyfja
og hefði fjöldamarga „fastakúnna",
og blessaður ráðherrann sem
nærstaddur var gat ekkert sagt
annað um þetta: „Þú ættir bara að
skammast þín, góði.“ Eg held nú að
ráðherrann sjálfur hefði ekki síður
átt að skammast sín fyrir allan
undanslátt og ræfildóm yfirvalda
gegn hinum þjóðhættulegu glæpa-
mönnum, sem standa fyrir stór-
auknum innflutningi, dreifingu og
sölu fíkniefna og áfengis.
Eg vil af alhug þakka Starra
grein hans í Velvakanda 23. október
um þessi mál og tek mér bessaleyfi
til að endurtaka það helsta úr
henni. Starri telur að þjóðin sé að
verða andlega sljó fyrir miklu and-
legu ómeti (ofbeldi), sem fjöimiðl-
arnir flytja í tíma og ótíma. Já, það
er svo sannarlega hastarlegt, að af-
brotagemlingur eins og fyrrnefndur
ingu að áfengið og afleiðingar þess
væri nú orðið eitt ískyggilegasta böl
þjóðarinnar og tafarlaust þyrfti að
grípa til róttækra aðgerða gegn því.
Síðan hefir ekki heyrst um minnstu
viðleitni þessarar fríðu sveitar gegn
þjóðarbölinu. Og svona er þetta, því
miður, um öll þykjustusamtökin
gegn vín- og vímuflóðinu. Það er
hóað saman talráðstefnum með
kaffidrykkju vítt og breitt um land-
ið. Síðan ekki söguna meir. Og hver
er svo árangur hins mikla og sífellt
vaxandi ríkisstofnanabákns, sem á
að vera til hjálpar og lækninga
fyrir drykkjusjúka? Arangurinn
virðist sorglega lítill, enda varla
annars von, þegar drykkjumönnum
er beinlínis talin trú um það af yfir-
mönnum þessara stofnana að þeir
séu bara sjúklingar, og að allt sé í
lagi, jafnvel sjálfsagt, að fá sér við
og við einn lítinn, bara ekki um of!
Það er talað um fyrirbyggjandi
starf (fínt orð). En er það ekki
fyrirbyggjandi að byrgja brunninn
áður en þarnið dettur í hann. Hin
mikla slysaalda götunnar, sem að
miklu leyti stafar af víndrykkju og
vímulyfjum, auglýsir óhugnanlegan
ræfildóm yfirvalda og engu er iík-
ara en þjóðin sé þessu samdauna
eða vilji ekki sjá né viðurkenna hin
hryllilegu slys sem nær daglega
verða hér í borginni.
Ráðamenn Reykjavíkurborgar
voru að karpa um það, hver hefði
verið duglegastur að koma upp sem
flestum veitingakrám, þar sem vín
flýtur í stríðum straumum til kl. 3 á
hverri nóttu. Afleiðingarnar þekkja
víst allir, sem annars þora að taka
þá áhættu að láta sjá sig að nóttu
til í miðborginni, því að segja má,
að þar taki ölóður skríll öll völd
flestar helgarnætur ársins.
Eg hefi margsinnis bent á, að
mynda þurfi öfluga samstöðu allra
þeirra félaga og afla, sem vilja
vinna gegn áfengisbölinu, alstærsta
og hættulegasta böli þjóðar okkar
nú. Nýjar áhrifamiklar aðferðir
verður að finna, nefni miklu strang-
ari refsingar gegn brennivínsaf-
brotum, stóraukið og harðara eftir-
lit með allri umferð, kröfugöngur
bindindis- og annarra áhugamanna
á áfengisútsölustaði, þegar mesta
kaupæðið fer fram, t.d. fyrir stór-
hátíðir. Og mörg fleiri áhrifarík ráð
mætti finna.
Eina raunverulega tilraun til
varnar gegn umferðarslysum hafa
yfirvöld nú gert með því að lögleiða
notkun öryggisbelta í bílum. Von-
andi taka nú allir ökumenn þátt í
þessari tilraun, með því að temja
sér þá reglu að spenna beltin áður
en ekið er af stað. Gangsetji fyrst
og spenni svo beltið. Það tekur ekki
nema augnablik.
Ef stór hluti ökumanna hefir
hvorki nennu né vilja til að gera
þessa útlátalausu tilraun til að
reyna að draga úr stríðsógnun um-
ferðarinnar, þá er augljóst að þeir
kæra sig kollótta um hörmungar
þess fólks, sem ýmist hlýtur dauða
eða ævilöng örkuml í hinum alltof
tíðu stórslysum umferðarinnar. Eg
tel, að með því að spenna beltin,
verði menn fyrir sálrænum áhrif-
um, þannig að beltin kalli fram þá
ábyrgðartilfinningu, sem aldrei má
víkja úr huga bílstjórans."
Hvert stefnir í upp-
eldismálum hérlendis?
Þórunn Þóróardóttir skrifar:
„Tilefni þessarar spurningar er
frétt í sjónvarpinu 9. nóv. sl., en
þar blasti við landsmönnum sjón,
sem óneitanlega fékk marga
áhorfendur til þess að hugsa.
Umrædd frétt upplýsti, að hópur
ungra barna (á leikskólaaldri)
hefði farið í kröfugöngu niður að
Alþingishúsi með spjöld, þar sem
á voru letraðar óskir þeirra og
áminningar til alþingismanna.
Er ekki full langt gengið, þegar
farið er að virkja óþroskuð börn í
kröfugöngur? Varla hafa þau átt
hlut að umræðum um kröfumar?
Er ef til vill verið að kenna þeim
hvernig þau eiga að vekja athygli
á málefnum í framtíðinni?
„Myndrænt" og í fáum orðum á
að vekja athygli, að talast við og
ef til vill sæta því að bíða lægri
hlut eða yfirleitt að bíða, er ekki
aðferð nútímafólks, það veit ég,
en er samt ekki of langt gengið að
gera saklaus börn að aðalpersón-
um í svona leik?“