Morgunblaðið - 19.12.1981, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 1981
Sigurður Hannesson
Minningarorð
Sigurður Hannesson móður-
bróðir minn lést snögglega, föstu-
daginn 11. desember, 65 ára að
aldri. Hann var næst yngstur
þeirra Sandvíkur-systkina, en þau
voru 12 er upp komust, 6 bræður
og 6 systur. Hann var 7 árum eldri
en sá er þessar minningar ritar.
Öll sumur frá því ég fyrst man,
var ég í Sandvík, en auk þess á
öllum stórhátíðum, þegar frí gafst
frá skóla. Við ólumst því upp sam-
an. Þótt aldursmunur væri ekki
meiri en 7 ár hefði hann þó í flest-
um tilvikum nægt til þess að ég
hefði ekki átt samleið með honum
og Ögmundi sem var tveimur ár-
um yngri. En alltaf fékk ég að
vera með, hvort sem var í starfi
eða í leik og alltaf ef farið var af
bæ, var ekkert sjálfsagðara en ég
fengi að vera með. Réði þar góð-
vild þeirra beggja Sigurðar og
Ögmundar. Þetta er þó aðeins lítið
dæmi um lunderni Sigga, alls ekki
einstakt, því ég naut engra sér-
réttinda. Afstaða hans til um-
hverfis og samferðafólks var í
þessum anda. Tillitssemin, hið
dýrasta djásn meðal dyggða, var
sérkenni þessa manns. Hann er
því öllum harmdauði, ekki síst
okkur sem best þekku hann. Eg
var áheyrandi að því er þeir bræð-
ur ræddu um hvar þeir ættu að
hasla sér völl er þeir stóðu á
krossgötum. Var Siggi þess mjög
hvetjandi að þeir tækju höndum
saman og byggðu nýtt hús á jörð-
inni, hús fyrir þá fjóra bræðurna,
tvær yngstu systurnar sem þá
voru enn heima, aldraða móður og
fósturmóður, en Sandvíkurbörnin
tólf áttu í raun tvær mæður. Hús
þetta varð að veruleika. Hefur
verið fjórbýli í Stóru-Sandvík nú í
rúm 30 ár. Við hin mörgu sem eig-
um Stóru-Sandvík sem kjölfestu í
ólgu lífsins eigum Sigga mikið að
þakka. Þessar línur eiga að lýsa
þakklæti mínu fyri það og margt
fleira í samskiptum okkar svo
langt sem ég man.
Snerpa hans og dugnaður voru
rómuð, livort sem hann vann til
sjós eða lands. Hann var einn
þeirra fræknu unglinga sem lögðu
stund á íþrótt og nám í Haukadal
á dögum Sigurðar Greipssonar,
enda lipur og snarpur. Man ég enn
hversu ég hreifst af þeirri mennt
sem hann flutti heim með sér frá
Haukadal. Þótt Siggi hafi nú horf-
ið svo óvænt, situr síst á okkur að
sýta. Hann eignaðist fimm mann-
vænleg börn, sem bera merkið
áfram. Eigninkonu hans Hólm-
fríði, börnum og barnabörnum
votta ég samúð mína og fjölskyldu
minnar, með þökk fyrir samfylgd-
ina.
Hannes Finnbogason.
Nú er skammt stórra högga í
milli í Stóru-Sandvíkurfjölskyld-
unni. Fyrst Jóhann, þá Magnús og
nú síðast Sigurður, hinn 11. des-
ember sl., langt fyrir aldur fram.
Fyrst man ég eftir Sigurði
frænda mínum, þá er ég kom á
bæinn sem sumardvalarstrákur úr
Reykjavík uppburðalítill, snoð-
klipptur með alpahúfu. Þá bjó
amma mín enn og vann Sigurður
að búi hennar. Þá stóð gamli bær-
inn í Stóru-Sandvík með sinni
baðstofu og tveim kvistum. í
kvistunum þjuggu amma og elsti
bróðirinn Ari Páll, sem þá bjó að
hálfu á móti móður sinni. Á þeirri
tíð höfðu ungir menn eins og Sig-
urður ekki sérherbergi, því hús-
næðið á mannmörgu heimili var
ekki stórt. Ég tók við af frænda
mínum Hannesi Finnbogasyni að
sofa fyrir ofan ömmu mína og Sig-
urður átti sitt rúm einnig í kvist-
inum hennar ömmu. Við frænd-
urnir vorum herbergisfélagar í
fjögur sumur.
Ég hændist snemma að Sigurði
frænda mínum trúlega vegna þess
hve barngóður hann var. Áður en
sumardvalarbörn fóru að geta tek-
ið til hendinni sáu þau daglangt
ekki til vinnandi manna, oft ekki
fyrr en á kvöldin, en þau voru fljót
að líða, því jafnan var snemma
gangið til náða. Snáði eins og ég
gat ekki alltaf sofnað strax og hélt
ömmu sinni oft upp á snakki. Ekki
truflaði þetta Sigurð frænda minn
frá svefni, jafnvel ekki einu sinni
þótt amma yrði stundum að grípa
til Dýraverndarans og lesa svolítið
fyrir mig áður en snáðinn gæfi sig.
Lykillinn að mínum svefni var þá
oft að vita og finna að nú var Sig-
urður sofnað'ur.
Sandvíkurbræður voru einstak-
lega samhentir menn enda oftast
nefndir tveir eða fleiri í sömu and-
ránni. Kunnur er dugnaður þeirra
við að ráðast í byggingu íbúðar-
húss þess er nú stendur á jörðinni
og tekið var í notkun um 1950. Þar
bjuggu þeir fjórir, Ari Páll, Jó-
hann, Sigurður og Ögmundur með
fjölskyldum sínum myndarlegu fé-
lagsbúi, juku stöðugt við gæði
jarðarinnar og stunduðu auk þess
iðnað, útgerð og það sem nú er
nefnt hlunnindabúskapur. Sam-
vinna þeirra um öll störf og fram-
kvæmdir er til féllu var alla tíð
með slíkum ágætum að betri fyrir-
mynd í sambýli þekki ég ekki.
Jóhann var sá þeirra bræðra er
mest kunni á veiðiskap. Hann var
foringi þeirra við laxveiðar. Hann
kenndi mér að fara með stöng. Því
minnist ég hans hér, að við áttum
margar ánægjustundir saman oft
í boði Sigurðar við laxveiðar í Ölf-
usá. Sjaldan brást það, að fyrir lok
veiðitímans komu þeir Sigurður
og Ögmundur að vitja okkar og
fylgjast með hvernig gengið hefði.
Sigurður vildi að sínir menn
Minning:
Ingveldur Teits-
dóttir Borgamesi
Fædd 7. maí 1901
Dáin 12. desember 1981
„Legg ég nú bædi liT og önd,
Ijúíl Je.sú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji (fuðs englar yfir mér.“
llallgrímur l'étursson
Það var ætíð tilhlökkunarefni
okkar barnabarnanna í Kópavogi
að fara til ömmu í Borgarnesi, lít-
ið ævintýri í hvert sinn. Borgarnes
hefur sinn sérstaka svip, þar sem
margt er að skoða fyrir börn af
höfuðborgarsvæðinu. Amma og
afi, meðan hann lifði, tóku litlum
gestum opnum örmum. Slíkar
stundir geymast í minningunni.
Þótt gestirnir ungu yxu úr grasi
og langömmubörnin bættust við,
breyttist viðhorf ömmu ekki.
Þangað var alltaf gott að koma.
Samverustundirnar voru því mið-
ur færri en skyldi vegna fjarlægð-
arinnar, en aldrei leið þó mjög
langt milli heimsókna.
Amma var flestum öðrum fróð-
ari um sögu Borgarness og íbúa.
Þar bjó hún alla sína tíð og sá
kauptúnið breytast og vaxa. Gott
var til hennar að leita fyrir þá,
sem vildu fræðast um flest, sem
við kom staðnum.
Áttatíu ár eru langur tími í
mannsævi og amma hafði skilað
vel sínu ævistarfi. Síðustu misser-
in var líkaminn eðlilega tekinn að
gefa sig, en andinn var samur og
jafn til hinstu stundar. Ævikvöld
ömmu var gott enda naut hún um-
önnunar Kristínar frænku og
Braga. Bæði pabbi og Lilla frænka
voru hjá henni síðustu stundirnar
og víst er að Jónas afi hefur tekið
vel á móti ömmu handan tíma og
rúms.
Blessuð sé minning hennar.
Systkinin Holtagerði 5.
Ingveldur var dóttir hjónanna
Teits Jónssonar og Oddnýjar
Jónsdóttur. Nokkru áður en hún
fæddist fluttust foreldrar hennar í
Borgarnes frá Ferjubakka. Teitur
byggði þá hús sem enn stendur á
Miðnesi í Borgarnesi. Börn Teits
og Oddnýjar urðu 6 og lifði Ing-
+
Systir okkar
HELGA ÞÓRÐARDÓTTIR,
Ölduslóö 28, Hafnarfiröi,
andaöist í St. Jósepsspítala 17. desember sl.
Systkinin.
Maöurinn minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
AXEL FRIÐRIKSSON,
Akurgeröi 7, Reykjavík.
andaöist í Landspitalanum, föstudaginn 18. desember.
Jenný Ásmundsdóftir,
Lára Axelsdóttir, Guðmundur Kr. Þórðarson,
Ómar Axelsson,
Ingi Friörik Axelsson, Irmgard Axelsson,
og barnabörn.
+
Innilegt þakklæti fyrir auösýnda samúö viö andlát og útför
KRISTÍNAR ÞORKELSDÓTTUR
frá Kolsstöðum.
Sérstakar þakkir til aldraöra í Borgarnesi.
Guö gefi ykkur gleöileg jól
Sigurður Guömundssson,
Oddný Bergsdóttir, Jón Jónasson,
Bergur Sigurösson, Jónína Eggertsdóttir,
Þorkell Sigurðsson, Þorbjörg Guömundsdóttir,
Guömundur Sigurösson, Ingigeröur Benediktsdóttir,
Siguröur Sigurðsson, Eygló Benediktsdóttir,
Ásgeir Sígurösson, Erla Bjarnadóttir,
Ragnheiður Síguröardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.