Morgunblaðið - 24.12.1981, Blaðsíða 14

46
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. DESEMBER 1981
Jólasagan
En það bar til um þessar mundir, að boð kom frá
Ágústusi keisara um að skrásetja skyldi alla heims-
byggðina. Þetta var fyrsta skrásetningin, er gjörð var,
þá er Kýreníus var landstjóri á Sýrlandi. Og fóru þá
allir til að láta skrásetja sig, hver til sinnar borgar.
Fór þá einnig Jósef úr Galíleu frá borginni Nazaret
upp til Júdeu, til borgar Davíðs, til þess að láta skrá-
setja sig, ásamt Maríu heitkonu sinni, sem þá var
þunguð. En á meðan þau dvöldust þar kom að því að
hún skyldi verða léttari. Fæddi hún þá son sinn frum-
getinn, vafði hann reifum og lagði hann í jötu, af því að
það var eigi rúm fyrir þau í gistihúsinu.
Og í þeirri byggð voru fjárhirðar úti í haga og gættu
um nóttina hjarðar sinnar. Og engill Drottins stóð hjá
þeim og dýrð Drottins ljómaði í kring um þá, og urðu
þeir mjög hræddir. Og engillinn sagði við þá:
Verið óhræddir, því sjá, ég boða yður mikinn fögnuð,
sem veitast mun öllum lýðnum, því að yður er í dag
frelsari fæddur, sem er Kristur Drottinn, í borg Dav-
íðs. Og hafið þetta til marks: Þér munuð finna ungbarn
reifað og liggjandi í jötu. Og í sömu svipan var með
englinum fjöldi himneskra hersveita, sem lofuðu Guð
og sögðu: Dýrð sé Guði í upphæðum, og friður á jörðu
með þeim mönnum, sem hann hefir velþóknun á.
Rúna Gísladóttir
JÓLIN HANS
ANDRÉSAR
Andrés sat við gluggann í herberginu sínu og
horfði út. Alls staðar var fólk á götunni. Það var
á ferð fram og aftur. Þarna voru konur og karlar,
ungir og gamlir. Ýmsir voru með stóra pinkla í
fanginu og aðrir með poka, plastpoka, marga
poka fulla af pökkum. Þeir roguðust áfram með
birgðir sínar og áttu fullt í fangi með þyngslin.
Það var enginn vafi á því, að menn voru að
keppast við að komast heim með jólagjafirnar.
Allir í óða önn að undirbúa jólin. Keppast við og
keppast við.
Frammi í eldhúsi var mamma að baka. Hún
var víst búin að baka á hverjum degi í heila viku.
Cg hún var líka búin að þvo og þrífa í marga
daga. Mamma vann úti hálfan daginn, svo að
hún varð að nota vel tímann heima. Og alltaf var
hún að tala um, hvað hún ætti eftir að gera
mikið. Allt átti að vera hreint og strokið. Nóg
þurfti að vera til af kökum og öðru góðgæti. Og
allt varð að vera tilbúið þegar hátíðin gengi í
garð. Svo að mamma kepptist við og kepptist við.
Pabbi var enn í vinnunni, þó að komið væri
fram undir kvöldmat. Hann hafði aldrei meira
að gera en einmitt á þessum árstíma. Pabbi var
bílstjóri og önnum kafinn við að flytja fólk. Á
öllum tímum þurfti hanh að sinna útköllum.
Hann kepptist við og kepptist við.
En Andrés bara sat við gluggann sinn. Hann
kepptist ekki við. Hann gerði ekki neitt. Hann
var nýkominn í jólaleyfLog nú þurfti hann ekki
að fara í skólann aftur fyrr en eftir 3 vikur.
Eiginlega hafði hann haldið að það yrði gott að
komast í frí. En svo fannst honum það ekki þrátt
fyrir allt. Það var svo skrýtið þetta með jólin.
Andrési hafði alltaf þótt skemmtilegt að undir-
búa þau áður. Hann mundi eftir því, að mamma
hrósaði honum oft fyrir hvað hann var laginn við
að skreyta smákökurnar. Oft sótti hann vörur út
í búð bæði fyrir mömmu og nágrannakonuna.
Hann var líka vanur að taka vel til í herberginu
sínu og skreyta það fyrir jólin með skrauti, sem
hann útbjó sjálfur. En fyrir þessi jól hafði hann
ekki gert neitt af þessu.
Andrés fann kökk í hálsinum. Gat verið að
eitthvað væri að honum? Hvers vegna var ekkert
gaman að eiga jólafrí? Hvers vegna langaði hann
ekki til að taka þátt í undirbúningi jólanna?
Hvers vegna hlakkaði hann ekkert til jólanna?
Það voru ekki margir dagar síðan Sólveig frænka
spurði Andrés að því, hvers hann óskaði sér í
jólagjöf. Hún klappaði honum á öxlina og kallaði
hann stóra strákinn sinn. En Andrés gat ekki
svarað spurningu hennar. Og það var einfaldlega
af því að hann vissi ekki, hverju svara skyldi.
Eiginlega var ekkert sérstakt, sem hann langaði
að fá.
Andrés fann, að kökkurinn í hálsinum stækk-
aði. Það var ekki lengra síðan en í fyrra að hann
gerði langan óskalista, svo langan, að ekki tókst
að uppfylla allar óskirnar hans. En nú var allt
svo breytt. Hann var orðinn annar Andrés. Var
það þá svona að verða fullorðinn? Að vísu var
hann ekki fullorðinn ennþá, en hann var víst
orðinn unglingur. Og oft hafði hann heyrt, að
erfiðleikar unglinga væru margvíslegir. En hann
vissi ekki, að manni gæti liðið svona.
Dagarnir liðu. Og Andrés var jafn dapur og
niðurlútur. Mamma reyndi að stinga upp á því,
sem hún hélt að hann gæti haft gaman af.
„Skrepptu með Óla vini þínum í bæinn og lítið á
jólaskreytingarnar og erilinn í bænum," sagði
hún. En Andrés fór hvergi. Hann langaði ekkert
að skoða skreytingar. Og hann var búinn að sjá
nóg af erli og jólaundirbúningi.
Á aðfangadagsmorgun leið Andrési jafnvel
enn verr en áður. En nú gat hann ekki beðið
lengur eftir jólaskapinu. Hann varð að fara í
bæinn og kaupa jólagjafir. Jólin kæmu, hvort
sem hann langaði til eða ekki. Og pabbi og
mamma urðu að fá jólagjöf frá honum.
Þegar Andrés kom heim aftur var mamma að
spila jólaplötu á fóninum. Jólabjöllur klingdu og
sungið var fallega: „í Betlehem er barn oss fætt".
Það var víst þess vegna, sem allt þetta tilstand
var. Bam fæddist í Betlehem fyrir nítján hundr-
uð áttatíu og einu ári. Þetta barn var Jesús
Kristur, sonur Guðs. Andrés vissi þetta allt. En
honum fannst það lítið koma sér við.
Andrés skreytti jólatréð inni í stofu á meðan
mamma var að fást við jólamatinn í eldhúsinu.
Hann velti því fyrir sér, hvað það væri við jólin,
sem gerði menn svo ötula og ákafa. Hvers vegna
þeir kepptust við fram á rauðar nætur fyrir jól-
in.
Pabbi kom heim og hjálpaði þeim að ljúka því
síðasta af jólaundirbúningnum. Síðan fóru þau
að klæðast sparifötunum. Þau voru vön að fara í
messu á aðfangadagskvöld.
Á leið til kirkjunnar heyrðist bjölluhljómur.
Kirkjuklukkurnar hringdu í sífellu. í kirkjunni
var sungið „í Betlehem er barn oss fætt“. Andrés
hlustaði á sönginn. Hann hlustaði síðan á prest-
inn. Hann heyrði hann lesa upp jólaguðspjallið,
söguna um fæðingu Jesú. Hann heyrði hann tala
um jólagleðina, gleðina, sem gerir mennina
gjafmilda. Sjálfur hafði Andrés keypt tvær jóla-
gjafir, en ekki af því að hann væri glaður og
langaði að gleðja pabba og mömmu, heldur bara
af því, að þetta var siður. Hann átti víst ekkert
af þessari gleði. Gleði, sem gerir menn gjaf-
milda.
Presturinn hélt áfram að tala um gleðina. Og
hvers vegna þessi gleði? Vegna þess, að „yður er
í dag frelsari fæddur". Engill Guðs flutti þessi
boð fyrst og enn eru þau flutt á hverjum jólum.
Fyrsta jólagjöfin var Jesús. Frelsari mannanna
fæddist. Andrés hafði oft heyrt þetta áður. Hann
fann, að þetta var eitthvað meira en orðin tóm.
Jólagleði — vegna fæðingar Jesúbarnsins, vegna
jólagjafarinnar til mannanna.
Kirkjuklukkurnar hringdu aftur, og þær sögðu
greinilega: GLEDIleg jóL — GLEDHeg jóL
Síðar um kvöldið tóku pabbi og mamma upp
gjafirnar frá Andrési við jólatréð heima.
Mamma var himinlifandi yfir hálsmeninu, sem
hún fékk, og pabbi fór strax að líta í bókina sína.
Og það var eins og Andrés fyndi til örlítillar
gleði innra með sér. Hún var að byrja að vaxa.
Hjarðpípan
Til er gömul saga um fjárhirðana í
Betlehem:
Er þeir höfðu heyrt boðskap engl-
anna, fóru þeir til Betlehem til þess að
sjá barnið. Þegar þeir komu inn í fjár-
húsið ætluðu þeir að ganga að jötunni
og gefa barninu ofurlitla gjöf hver um
sig.
Sá yngsti í hópnum var 13 ára. Þegar
hann kom að jötunni, horfði hann frá
sér numinn á barnið, sem englarnir
höfðu sagt honum frá, og ætlaði ekki að
geta slitið sig frá því.
Á meðan hann stóð og horfði á barnið,
spurði hann sjálfan sig: „Hvað á ég að
gefa?“ Hann hugsaði sem svo: — Hér er
næðingssamt og barnið er illa klætt. Ég
ætti að fara úr skikkjunni og breiða ha-
na yfir jötuna, þá verður barninu ekki
kalt.
Drengurinn leit á skikkjuna sína.
Hún var bæði gömul og slitin. Nei, hann
varð að gefa Jesúbarninu eitthvað
betra. Það varð að fá það bezta. Átti
hann nokkuð betra en smalaskikkjuna?
Jú, í vasanum geymdi hann hjarðpíp-
una.
Þetta var bezta hjarðpípan, sem var
til á Betlehemsvöllunum. Þegar hann
blés í hana, þögnuðu allar aðrar pípur,
því að allir vildu heyra tónana, sem
hann náði úr hjarðpípunni sinni. Margir
fjárhirðar höfðu viljað kaupa hana af
honum og boðið mikið fé fyrir hana. En
drengurinn hafði aldrei viljað selja
hana, þótt hann væri fátækur. Hjarð-
pípan var dýrmætasti fjársjóður hans.
Þá datt honum í hug: — Á ég að gefa
Jesúbarninu hjarðpípuna mína? Nei,
það er of mikið.
Honum varð aftur litið á barnið, og þá
sagði hann við sjálfan sig:
— Jú, Jesúbarnið á að fá hana, það á
að fá það bezta, sem ég á. En áður en ég
gef hana ætla ég að leika á hana enn
einu sinni fallegustu tónana, sem ég get.
Því næst fór hjarðsveinninn út í horn
í fjárhúsinu og tók til að leika á hjarð-
pípuna sína. Hann lagði alla sína ungu
sál í tónana. Hinir yndislegu tónar
fylltu fjárhúsið.
Hinir hirðarnir og Jósef hlustuðu í
mikilli hrifningu. María spennti greipar
og horfði til himins. Henni fannst
englasöngur fylla fjárhúsið.
Þegar síðustu tónarnir dóu út, gekk
drengurinn að jötunni. Hann lagði
hjarðpípuna við hliðina á Jesúbarninu.
Þá rétt Jesúbarnið fram litlu hend-
urnar sínar til drengsins og brosti sínu
fyrsta brosi.