Morgunblaðið - 03.03.1982, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 3. MARZ 1982
63
flokkar kenna sig við þessi „fögru“
orð. Jafnframt hefur tekist að
koma óorði á svokallaða „hægri“
stefnu, m.a. með því að orða sósí-
alistann Hitler við hana.
Meðal uppáhaldsorða þeirra eru
t.d. „lýðræði", „frelsi,“ „verkalýð-
ur“ og „alþýða“. í munni kommún-
ista eru þetta öfugmælin ein.
Fangabúðir Rússa í austanverðu
Þýskalandi nefnast t.d. „Lýðræð-
islega lýðveldið,“ (Demokratische
Republik). Mér sýnist það hljóti að
vera eitthvert séríslenskt afbrigði
„hlutleysis til vinstri," að svo virð-
ist, sem fjölmiðlar hér óttist þess-
ar nafngiftir kommúnista. Sá ótti
er þó ástæðulaus, því ríkisstjórnir
þessara landa vilja hafa þetta
svona, og nánast móðgun við
Austur-Þjóðverja að kalla land
þeirra „Þýska alþýðulýðveldið".
Pol Pot, einhver mikilvirkasti
fjöldamorðingi sögunnar, kallaði
ríki sitt „Lýðræðis-Kampútseu,"
(Democratic Kampuchea). ís-
lenskir fjölmiðlar (sem flestir
fögnuðu valdatöku hans), þorðu
hins vegar ekki að nota það nafn,
sem Rauðir Kmerar sjálfir ákváðu
og kölluðu ríkið því „Alþýðulýð-
veldið Kampútseu".
Þá kom babb í bátinn.
Víetnamar, sálufélagar Rauðra
Kmera, gerðu innrás í Kambódíu.
Þeir komu sér fljótlega upp lepp-
Hó Chi Mihn
stjórn, sem hlaut nafnið „Alþýðu-
lýðveldið Kampútsea" (People’s
Republic of Kampuchea). Hér er
úr vöndu að ráða fyrir fjölmiðla.
Öfugmælafræðin er eitt megin
einkenni alræðisríkjanna, en
Orwell gerir vel grein fyrir henni í
bók sinni 1984, sem enn er senni-
lega merkasta ritið um þessi vís-
indi. Ef nógu stórt er logið, og
endurtekið í sífellu, fara rnenh að
efast.
Ef endurtekið er nægilega oft:
„Hvítt er svart, hvítt er svart,"
fara menn að hugsa: Er hvítt
hvítt? — Eða kannski svart?
Niðurstaða alltof margra verður,
að hvítt sé grátt, að sannleikskorn
hljóti að leynast í lyginni.
Þessir menn verða fulltrúar
„hlutleysis til vinstri". Þeir eru
hinir nytsömu sakleysingjar, sem
kommúnistar beita hvarvetna
fyrir sig. Þeir neita því nú, gegn
öllum rökum, að „þjóðfrelsishreyf-
ing“ hinnar „lýðræðislegu bylt-
ingarfylkingar" sé í raun undir
stjórn kommúnista, þrátt fyrir at-
burðina í Nicaragua, þar sem
kommúnistar hafa undanfarið
verið að losa sig við þá nytsömu
sakleysingja, sem studdu Sandin-
ista til valda og komu á alræðis-
kerfi að kúbanskri fyrirmynd.
Sagan frá Indó-Kína virðist
ætla að endurtaka sig.
Kórvilla þessara manna í Ví-
etnam-málinu var fólgin í því, að
þeir fóru að trúa því, að alræðis-
sinnað kommúnistaríki á borð við
Norður-Víetnam væri að berjast
fyrir „frelsi" með hernaði í ná-
grannalöndum sínum. Suður-
Víetnam, Laos og Kambódía voru
þegar frjáls og sjálfstæð ríki þeg-
ar Ho Chi Minh hóf „þjóðfrelsis-
hernað“ gegn þeim.
„Hlutleysingjar til vinstri"
lögðu þannig blessun sína yfir
blóði drifna útþenslu- og land-
vinningastyrjöld Hanoi-manna.
„Þj óðf relsishreyf ingarnar"
reyndust vera „þjóðkúgunarhreyf-
ingar" og jafnvel „þjóðarmorðs-
hreyfingar", eins og dæmin sanna.
Kommúnistar reyna nú að not-
færa sér þjáningar fólks í E1
Lenín
Salvador til árása á Bandaríkin,
og sjálfum sér til framdráttar.
Sagan sýnir, að þjáningar fólks
í fjarlægum heimshlutum skipta
þá því aðeins máli, að með þeim sé
unnt að „stuðla að framgangi sósí-
alismans".
Vandræðaleg þögn grúfir nú yf-
ir Víetnam-málinu, skyld þeirri,
sem verður á mannamótum, þegar
vond lykt gýs skyndilega upp.
Einhver hefur gert í buxurnar.
Armæðu-vandræða og berrassa-
bókahöfundar Norðurlanda hafa
verið í sárum vegna þessa máls, en
virðast nú hafa tekið gleði sína.
Þeir, sem ekki hafa fundið annað
skotmark hentugra til árása á
Bandaríkin en Andrés Önd, sem
þeir hafa veist að með offorsi
miklu, hafa nú fundið E1 Salvador,
en þar er vissulega einnig ráðist á
garðinn, þar sem hann er lægstur.
Fyrst á annað borð er verið að
vekja athygli manna á slíkum af-
skekktum Krummavíkum heims-
byggðarinnar sýnist nærtækara
að ræða t.d. um Laos, því þetta
fólk leið einmitt sérstaka önn
fyrir Indó-Kínabúa þar til fyrir
fáum árum. I Laos (sem er liðlega
ellefu sinnum stærra en E1 Salva-
dor), fer óvígur „þjóðfrelsisher"
Víetnama sem logi yfir akur. Sér-
stök áhersla er lögð á að útrýma
búddatrú innfæddra og eru reist
líknesi Ho Chi Minh á helgistöð-
um þeirra, sem fólki er sagt að
dýrka í nafni „hr. Max Leníns“,
en munkar hvíla hjá garði í fjölda-
gröfum.
Sem kunnugt er (sbr. meðferð-
ina á Kínverjum) eru Víetnamar
kynþáttahatarar miklir, og beita
þeir helst aðferðum Hitlers til að
losa sig við minnihlutahópa. Þeim
er ekki síst í nöp við Hmong-
þjóðflokkinn og strá banvænu
eitri yfir þorp hans, sem innfædd-
ir nefna „gula regnið". Þessu eitri
hafa Sovétmenn og leppar þeirra
einnig beitt í Kambódíu, Jemen og
Afganistan.
Laótar eiga sér nú formælendur
fáa. Fréttir eru fáar og strjálar, og
reynt er að varpa grun á þær.
Vinstri menn og „hlutleysingjar
Marx
til vinstri" hafa öðrum hnöppum
að hneppa. Þeir, sem áður lögðu á
sig ómælt erfiði og gönguferðir til
stuðnings fögru mannlífi í Indó-
Kína, eru nú illa fjarri góðu
gamni. E1 Salvador skal það vera,
og þeim hefur einstaklega vel tek-
ist að beina athygli heimsins frá
Indó-Kína og að blórabögglum
sínum.
Stórmannlegra væri það, ef
vinstri menn, ekki síst félagar í
„vináttufélaginu" við Hanoi beittu
áhrifum sínum austur þar til
bjargar Laótum og Kmerum.
Merkilegt er það, hvað vinstri
menn og „hlutleysingjar til
vinstri" sýna kúgun hvers konar
mikið tómlæti ef hún fer fram í
nafni sósíalismans (Guðs). Ýmsar
einræðis- og herforingjastjórnir
kenna sig við sósialisma og vinstri
stefnu og njóta stuðnings Sovét-
manna og leppa þeirra. Þetta eru
t.d. Eþíópia, Mosambik, Angóla,
Sýrland, Irak, Suður-Jemen,
Gínea-Bissau o.fl. Ástandið í
mörgum þessara landa er síst
betra en í E1 Salvador og sums
staðar miklu verra. Þetta eru yfir-
leitt óvenju hrottalegar stjórnir.
Þær njóta hins vegar að því er
virðist friðhelgi fyrir gagnrýni
vinstri manna og „hlutleysingja
til vinstri". Enginn hirðir um ör-
lög þess fólks, sem verður fyrir
barðinu á þeim. Nytsamir sakleys-
ingjar krefjast þess ekki, að Al-
þingi álykti um ástandið í þessum
löndum.
Þessar stjórnir eru ekki í hópi
blóraböggla vinstri manna og geta
því farið sínu fram án þess að
óttast gagnrýni vinstri manna eða
þeirra, sem þeir hafa í taumi.
Vinir alræðis
Eitt af því, sem einkennir al-
ræðisstjórnir, og skilur þær frá
einræðisstjórnum, er sú stað-
reynd, að þær eiga fjölda dyggra
stuðningsmanna erlendis sem
jafnan halda fram málstað þeirra,
og draga fjöður yfir það sem mið-
ur fer. Fróðlegt hefur verið að
fylgjast með málflutningi þeirra
undanfarin tuttugu ár eða svo.
Nú má enginn skilja orð mín
svo, að þetta fólk sé einhverjar
ófreskjur. Því fer víðs fjarri. Yfir-
leitt er hér um að ræða vamm-
laust fólk og góðviljað. í röðum
þess má jafnvel finna nánast heil-
aga menn.
Orð þess og athafnir verða ein-
ungis skýrð í ljósi hins trúarlega
inntaks alræðisins.
Þannig er varasamt að leggja
siðferðilegt mat á stuðningsmenn
alræðis, því þeir haga sér, eins og
fyrr sagði samkvæmt því siðferði,
sem þeir búa til sjálfir, til að ná
fram baráttumálum sínum, og er
yfirleitt alls ekki ljóst, að neitt sé
athugavert við framferði sitt (sbr.
Torquemada). „Guð“ er með þeim.
Til skamms tíma studdu þessir
menn alræðiskúgun kommúnista
undanbragðalaust hvar sem var í
heiminum. Til þess arna eyddu
þeir gífurlegri orku og prent-
svertu, og margir dálkakilómetrar
finnast á söfnum því til staðfest-
ingar. Ástæðulaust er að gleyma
þessu. Þjóðvilji fyrri ára er nú sú
beinagrind í fataskáp kommún-
ista, sem þeir helst vilja gleyma.
Nokkrir jónmúlr halda enn tryggð
við þessa stefnu, og er þeirra af-
staða karlmannlegust. Þeir verða
e.t.v. sakaðir um tvöfalt siðgæði,
en síður um hræsni. Allir vita
hvar þeir standa.
Margir úr röðum kommúnista
hafa dvalið langdvölum í sæluríkj-
um austan tjalds, og ættu því að
vera hnútum þar kunnugastir.
Merkilegt var og er það tómlæti,
og jafnvel fjandskapur, sem þeir
hafa sýnt þeim fáu ofurhugum,
sem þora að berjast fyrir mann-
réttindum í löndum, sem enn búa
við svartnætti alræðis, ekki síst
þeim, sem eru andstæðingar sósí-
alisma sem slíks. Það virðist ekki
vera fyrr en andstaðan er komin á
það stig, að nánast jafngildir póli-
tísku sjálfsmorði, að taka málstað
sovétvaldsins, eins og í Tékkó-
slóvakíu á sínum tíma og nú í Pól-
landi, að rokið er upp til handa og
fóta og kveðjast menn allt í einu
hafa fundið sitthvað athugavert
við „framkvæmd sósíalismans," en
þó einungis í því landi, sem er á
'oddinum hverju sinni. Þeir kveðj-
ast nú „stuðja" Samstöðu í Pól-
landi.
Verkalýðsleiðtogar úr þeirra
röðum fara þó austur fyrir tjald á
fund opinberra „verkalýðsfélaga"
austur þar, sem beinlínis eru
stofnuð til höfuðs verkamönnum.
Erfitt er að hugsa sér að vest-
rænir verkalýðsleiðtogar þægju
boð frá hliðstæðum verkalýðsfé-
lögum, sem einræðisstjórnir ráða
t.d. í Suður-Ameríku, eða að „vin-
áttufélög" yrðu stofnuð við slíkar
stjórnir.
Þessi „vináttufélög" eru merki-
leg fyrir margra hluta sakir. Með
þátttöku í þeim vilja kommúnistar
sýna hollustu sína við viðkomandi
alræðisstjórn. Félagar i slíkum
samtökum geta með engu móti
skorast undan að teljast stuðn-
ingsmenn alræðis. Má hugsa sér
viðbrögð þeirra, ef „vináttufélög"
yrðu hér stofnuð við einræðis- og
herforingjastjórnir. Félög þessi
eiga m.a. að annast „menningar-
tengsl". T.d. eru fengnir lista-
menn, sem eru stjórnvöldum
þóknanlegir, og látið í það skína,
að hér sé um samskipti „alþýðu"
landanna að ræða. í heimalandinu
er síðan látið svo, sem félagar
„vináttufélagsins" túlki hinar
réttu skoðanir almennings í við-
komandi vestrænu ríki. Samtök af
þessu tagi eru þannig beinlínis
stofnuð til stuðnings alræðis-
stjórnunum, og til höfuðs þegnum
þeirra.
Félagar í „vináttufélögum" við
t.d. Kúbu, Kína, Víetnam, Sovét
eða Albaníu munu seint krefjast
þess, að grundvallarmannréttind-
um verði komið á í þessum lönd-
um, hvað þá að þar verði stofnuð
frjáls verkalýðsfélög.
Öfugmælafræði alraeðisherr-
anna gætir einnig mjög í mál-
flutningi erlendra stuðnings-
manna.
Þeir, sem láta sig _örlög þjóða
Austur-Evrópu, Indó-Kína, Sov-
étríkjanna, Norður-Kóreu, Kína
eða Kúbu engu skipta, saka gjarn-
an andstæðingana um „mannhat-
ur“. Þeir, sem hvetja til blóðsút-
hellinga í nafni „þjóðfrelsis“,
kenna sig gjarnan við frið. Meist-
arar persónuníðs ásaka mótherj-
ana fyrir „dólgshátt", ef þeim þyk-
ir á sig hallað. Þeir sem sjálfir ala
á hatri milli þjóðfélagshópa heima
og erlendis, hrópa hæst um „hat-
ursáróður". Þeir sem eru í sérstöku
vináttusambandi við alræðisríki,
saka andstæðinga sína um „tvö-
falt siðgæði". Þannig mætti enda-
laust halda áfram.
Nú eru dregin fram kröfuspjöld
og blóðlitaðir fánar.
Það er löngu kominn tími til, að
lýðræðissinnar í öllum flokkum
geri sér grein fyrir því, að höfuð-
óvinir þeirra eru ekki máttvana
herforingjastjórnir, heldur alræð-
ið og stuðningsmenn þess.
13DAGA PASKAFERD 6.APRIL
BEINT FLJUG I SOLINA OG SJOINN
ISLENSKT LEIGUFLUG ALLA T.FTTF)
FERÐAMIÐSTÖDIIM
AÐALSTRÆTI9
SÍM128133 11255