Morgunblaðið - 07.04.1982, Blaðsíða 36

36
MORGÚNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. APRIL 1982
Ingimar H. Jóhannes-
son kennari — Minning
Fæddur 13. nóvember 1891
Dáinn 2. apríl 1982
Kveftja
Farsael og fögur mannsæfi er
liðin. — Vinur minn Ingimar H.
Jóhannesson, er látinn. Hann dó
kl. 5 árdegis, 2. apríl sl. Mig langar
til að færa honum hinstu kveðju
mína. Hann var vinur minn, og
vinur og ráðgjafi svo margra
manna, sem dáðu umhyggju og
hjartagæsku hans til allra manna,
en mest til þeirra, er áttu eitthvað
erfitt og bágt.
Hann átti svo marga gæfu og
gleðigeisla, til að gefa af, til að
lýsa upp huga þeirra minnstu
bræðra, er hret og hríðar mann-
lífsins höfðu skyggt á þeirra sól-
arsýn. Hann átti svo mörg, aðlað-
andi og djúphugsuð orð, — til að
hugga og styrkja þann veikbyggða
með og leiða hann á heillabraut.
Þessu öllu hef ég kynnst, við
nána kynningu í 69 ár, eða frá
1913. — Þessum þáttum í æfi
hans, hefur heill hópur og hópar
manna kynnst, í gegnum barna-
kennslu hans og fjölda samstarfs-
manna og barna, og skólastjórn í
mörgum skólum, ásamt alþekkt-
um margvíslegum félagseiningum,
sem hann starfaði í — og stofnaði
til sumra.
Alla manndómsæfi sína stóð
hann ráðhollur, í hverju máli og
leiðbeindi aumum, einnig þó þeir
(aumir og hann) mættust úti á
gangvegum. — Það var heillandi
og gæfurík stund, fyrir dalabyggð-
ina mína, Ingjaldssandinn, þegar
þessi 22 ára, ungi og hressilegi
maður, Ingimar, réðist sem kenn-
ari á „Sandinum" 1913, til að
kenna okkur, 14 skólabörnum, þar
í dalnum.
Við, skólabörnin, byrjuðum
strax, að elska hann, og þau sem
lifa enn af þeim, elska hann enn.
— Hann Ingimar er svo góður, —
hámark alls, sem gott er, sögðum
við þá, og segjum enn.
Þessi fórnfúsi góðvilji, var móð-
urarfur og þjáifuð sjálfsköpuð
hugsun í erfiðleikum, eftir sér-
kennilegan atburð, þegar faðir
hans fórst af slysförum 1899, af
völdum fiskiskipstjóra, enskum,
að veiðum á Dýrafirði. Æfibraut
hans verður áreiðanlega skráð af
öðrum, en vil aðeins senda vin-
arkveðju, með persónulegri minn-
ingu minni.
Ég kynnist honum, sem 13 ára
barn í skólanum. Svaf á sama
svæfli og hann, heima hjá foreldr-
um mínum, að Hrauni, þá 2 vetur
sem hann kenndi á „Sandinum". Á
þeim kvöldstundum, var mikið
rætt um skólalærdóm, skyldur við
foreldra mína, systkini, afa og
ömmu og annað heimilisfólk, og að
reyna alltaf að veita liðsinni öllu
veiku og smáu, og einnig að reyna
að prófa að þekkja sjálfan sig.
Undirtónninn í öllum viðræðum
hans, var að elska hið góða og iðka
hið fagra í allri hugsun og gjörð-
um til Guðs og manna.
Það var fjölþætt veganesti, sem
hann gaf mér, á þessum bernsku-
og æskuárum mínum, í samtali og
bréfum, okkar á milli full 60 ár.
Öll með sama tónstigann og söng-
lagið, alla tíð minnandi á að halda
öll gefin loforð sín og heit. Einnig
að varast ósiðina, að nota tóbak og
vín. Ég hugleiði oft alla samver-
una við hann á liðnum áratugum,
og það gleður nú að hafa hlustað á
ráðleggingar hans, og reynt að
fara eftir þeim.
Ég tala til Ingimars, þessar
fyrstu stundir hans handan
tjaldsins mikla, eins og við gerð-
um báðir í lifanda lífi. Ég veit líka,
að hann les þessar línur mínar og
hugsun, jafnóðum og þær koma á
pappírinn hjá mér. Síðustu orð
mín til hans, í þessari kveðju
minni, skal vera ástarþökk mín,
fyrir allt, og bæn til Guðs að varð-
veita æskuvin minn Ingimar.
Ég vil flytja honum kveðju allra
systkina minna, og barna minna.
Einnig frá elstu skólabörnum
hans, sem lifa, frá Ingjaldssandi.
Samúðarkveðju vil ég flytja öll-
um, börnum Ingimars, tengda- og
barnabarnabörnum.
Ég veit að þau muna öll lengi
góðan og ástríkan föður og afa.
Guð varðveiti ættmenni hans.
Svo kveð ég vin minn með ástúð-
legri — eilífri þökk. Velferð hans
löngu ráðin, til návistar og heilla
hjá Guði.
Veri hinn hjartkæri, aldni
drengur kært kvaddur.
Guðmundur Bernharðsson
frá Ástúni
Með Ingimar Jóhannessyni er
genginn einstakur drengskapar-
maður, sem á langri ævi hefur
skilað þjóð sinni heilladrjúgu
starfi og notið óskoraðs trausts og
virðingar samferðamanna.
Það er ekki ætlun mín að minn-
ast hér fjölþættra starfa hans að
félags- og menningarmálum. Það
munu aðrir, mér hæfari, gera.
Kveðjan er þökk gamals nem-
anda til elskulegs vinar og vel-
gjörðarmanns fyrir trausta, ein-
læga vináttu og holla leiðsögn.
Margs er að minnast og mikið
að þakka. Það allt er geymt í
þakklátum huga.
t
Eiginmaður minn og faðir,
ATLI ARNASON,
múrarí,
Reynigrund 27, Kópavogi,
lést laugardaginn 3. apríl.
Sígríöur Þ. Ottesen, Kristín Atladóttir.
t
Dóttir mín, stjúpdóttir og móðir okkar.
ELÍN THORARENSEN,
hárgreiöslukona,
Langholtsvegi 151,
andaðist i Borgarspitalanum aöfaranótt 6. apríl.
Ingibjörg Guðlaugsdóttir, Ingimundur Ólatsson,
Ingibjörg Stefénsdóttir, Ólafur Kjartansson.
t
Móðir okkar og tengdamóöir,
GUOLAUG GRÍMSOÓTTIR,
lézt 28. marz 1982.
Utförin hefur farið fram í kyrrþey, að ósk hinnar látnu.
Þökkum auösýnda samúð.
Börn og tengdabörn.
Ingimar heitinn var kennari af
guðs náð og sannur ræktunarmað-
ur í þess orðs bestu merkingu.
Frá ungum aldri áttu hugsjónir
gömlu ungmennafélaganna og
Góðtemplarareglunnar um bætt
og fegurra mannlíf sterk ítök í
honum og hygg ég að þessar tvær
merku félagsmálahreyfingar hafi
öðrum fremur mótað lífsviðhorf
hans, ásamt einlægu trúartrausti
og öryggri vissu um tilvist æðri
forsjónar.
Vinsældir hans meðal gamalla
nemenda voru slíkar að fátítt mun
vera og sýndu, hversu margir
töldu sig hafa átt honum skuld að
gjalda. Kom það ekki hvað síst
fram á níræðisafmæli hans, þegar
gamlir nemendur fjölmenntu til
þess að hylla hann og votta honum
virðingu.
Fáir vandalausir menn hafa
haft meiri né betri áhrif á lífs-
hlaup undirritaðs en Ingimar heit-
inn og fyrir það verð ég honum
ævinlega þakklátur. í mínum huga
er hann og verður ímynd sannrar
manngæsku, maður sem hvar-
vetna kom fram til góðs og varp-
aði birtu og yl á lífsleið sína og
þeirra, sem samfylgdar hans nutu.
Slikra manna er gott að minn-
ast. Sá Drottinn, sem hann svo
fagurlega tignaði, veitir honum nú
hlutdeild í dýrð ríkis síns.
Ástvinum hans öllum sendi ég
hugheilar samúðarkveðjur og
þakka fyrir að hafa átt hann að
vini með þeim.
Blessuð sé minning drengskap-
armannsins Ingimars Jóhannes-
sonar.
Tómas Sturlaugsson
Með samþykki laga um fræðslu
barna 1907 var stofnuð fræðslu-
málaskrifstofa árið 1908. Annað-
ist hún fjölþætt stjórnvaldsstörf,
eftirlit og umsjón með skólastarfi
en ekki hvað síst voru þaðan ynnt
af hendi margskonar þjónustu-
störf. Með lögum frá 1969 og síðar
auglýsingu byggðri á þeim um
verkefni, skipulag og starfsreglur
menntamálaráðuneytis 1971 er
fræðslumálaskrifstofan lögð niður
eða réttara sagt starfsemi hennar
færð til ráðuneytisins.
Meðan eigi voru fræðsluskrif-
stofur í kjördæmum og fræðslu-
fulltrúar í kaupstöðum má ljóst
vera að um allt sem varðaði skóla-
málin var leitað til fræðslumála-
skrifstofu ríkisins og þá meðal
annars var hún tengiliður kenn-
ara, skólastjóra og skólanefnda
við Alþingi og ráðherra.
Mikilsvert var því skrifstofunni
að hún byggi yfir starfskröftum
sem hefðu mikla reynslu í skóla-
málum og hefðu haft náin tengsl
við skóla og starfslið þeirra. Þetta
hafði skrifstofunni tekist frá upp-
hafi og eigi dró úr er Ingimar H.
Jóhannesson varð fulltrúi þáver-
andi fræðslumálastjóra, Helga
Eiíassonar, 1947. Þessu starfi hélt
hann þar til í ársbyrjun 1962 er
hann lét af fulltrúastarfinu. Fram
undir 1970 annaðist Ingimar ýmis
störf fyrir skrifstofuna. Hið síð-
asta þeirra var uppröðun og
skráning safns kennslubóka. I
fjarveru fræðslumálastjóra ann-
aðist Ingimar störf hans.
Er Ingimar kom í skrifstofu
fræðslumálastjóra hafði hann að
baki reynslu frá störfum farkenn-
ara í Mýrahreppi, V-ísafjarðar-
sýslu, 1913—’15, kennara við barn-
askóla Eyrarbakka 1920—’29,
skólastjóra heimavistarskólans að
Flúðum í Hrunamannahreppi
1929—’37, yfirkennarastarf Skild-
ingancsskólans í Reykjavík
1937—’46 og Melaskóla 1946-’47.
Um skeið hafði hann verið full-
trúi Barnaverndarnefndar
Reykjavíkur formaður Kennara-
fél. Árnesinga var hann fyrstu
starfsár þess, formaður Barna-
kennarafélags Reykjavíkur
1937—’42, í stjórn Sambands ísl.
barnakennara 1942—’50 og for-
maður þess 1943—’50. Þá hafði
hann afskipti af félagsmálum sem
sköruðu störf skóla t.d. starfaði
hann ötullega að málefnum Umf.
Mýrahrepps og Núpsskóla, var
stofnandi og í stjórn Umf. íslend-
ings, Andakílshreppi, Borgarfirði;
formaður Umf. Eyrarbakka
1926—’30, í stjórn Héraðssam-
bandsins Skarphéðins 1926—’30;
virkur félagi í Good-Templara-
reglunni frá 1906, og gegndi ýmiss
konar embættum innan reglunnar
meðan heilsa leyfði, meðal annars
var hann í Reykjavík aðalmaður
barnastúku. Samhliða öllum þess-
um störfum innan og utan skóla
ritaði hann fjölda greina, ritstýrði
ritinu Jólagjöf frá 1940, samdi 40
ára starfssögu Héraðssambands-
ins Skarphéðins o.s.frv.
Hæfileikar Ingimars voru
margir. T.d. var hann góður hag-
yrðingur og leikari. Afrek vann
hann sem leikari, er hann 1965 á
landsmóti UMFÍ að Laugarvatni,
73 ára, lék aðalhlutverk í leikþætti
séra Sigurðar Einarssonar „Ás-
hildarmýrarsamþykktin" sem
Umf. Hrunamanna tók að sér að
flytja.
Opinber skrifstofa má sín lítils,
ef hún eigi hefur á að skipa starfs-
fólki, sem kann til verka og hefur
vilja og dug til að sinna þeim.
Þessa eiginleika átti Ingimar sam-
hliða hinni miklu reynslu í skóla-
og æskulýðsmálum. Hann bjó
einnig yfir þeim mannkostum að
vera starffús þjónustumaður,
skilningsríkur mannasættir og al-
úðlegur embættismaður. Hag og
rétt barna — nemenda — var
hann skilningsríkur á og var fast-
ur fyrir að verja, ef honum fannst
að hneigð væri til áníðslu eða van-
gjörða. Deilur fékk hann til við-
fangs til að setja niður. Reyndi þá
oft á mannkosti hans og hæfni.
Okkur, samstarfsfólki Ingimars,
verður hann ógleymanlegur
starfsfélagi. Maður sem lét ávallt
gott af viðmóti sínu leiða. Hlýr og
gamansamur í umgengni. Lét oft
hnittnar vísur um dagleg sam-
skipti berast. Návist hans var ljúf
og bar léttleika inn í hversdags-
leikann. Störf Ingimars H.
Jóhannessonar að fræðslu- og
æskulýðsmálum í löngu ævistarfi
urðu heillarík og við sem nutum
samstarfs við hann stöndum í
þakkarskuld við hann og viljum
með þessum fátæklegu minn-
ingarorðum tjá börnum hans og
öðrum nákomnum samúð okkar og
þakkir fyrir að hafa átt hann að
vini og samstarfsmanni.
Samslarfsfólk á
fræðslumálaskrifstofu
Kristín Teitsdóttir
Hnúki —
Fædd 7. nóvember 1891
Iláin 31. janúar 1982
Mig langar að minnast örfáum
þakkar- og kveðjuorðum, Kristín-
ar Teitsdóttur, fyrir mig og fjöl-
skyldu mína. Við kynntumst þeim
hjónum, Kristínu og.Jóhannesi
Sigurðssyni á Hnúki, fyrir 16 ár-
um, þegar þau tóku 8 ára son
okkar í sveit. Var það upphaf
góðra og ógleymanlegra kynna og
vináttu. Oft fórum við í heimsókn
að Hnúki og alltaf voru móttökur
jafn innilegar og rausnarlegar.
Var alltaf eins og að koma heim,
að koma á þann bæ. Þótt ekki væri
Kristín hávaxin hefi ég ekki
kynnst stórbrotnari né duglegri
konu í öllu fari. Hún var ljósmóðir
í 50 ár, og á þeim tíma var það
starf ekki heiglum hent, lélegar
Minning
+
Móðir okkar,
JÓSABET KATRÍN GUDMUNDSDÓTTIR
frá Haga í Holtum,
andaðist föstudaginn 2. apríl.
Börn hinnar látnu.
t
Okkar innilegustu þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug við
andlát og útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
ÓSKARSVATNSDALS,
•ímritara,
Akurayri.
Valgeröur Guömundsdóttir,
Ásdís Ó. Vatnsdal, Þorvaldur H. Þóröarson,
Auóur Ó. Vatnsdal, Guójón Ingi Gastason,
Ingólfur H. Ingólfsson, Bárbel Schmid-lngólfsson,
og barnabörn.
samgöngur og erfið ferðalög. En í
því, sem öðru skaraði Kristín fram
úr. Á Hnúki var oft gestkvæmt,
kom fyrir að á annað hundrað
gestir komu á einum degi. En allir
fengu góðgerðir af rausn og alúð.
Þó oft væru margir næturgestir
en húsakynni ekki stór, kom það
ekki að sök, einhvers staðar fengu
allir svefnstað, það var oft eins og
húsakynnin stækkuðu með fleiri
gestum. Ekki taldi Kristín eftir
sér að bíða langt fram eftir, ef von
var á gestum, til að geta gefið
þeim mat eða kaffi. Þó háöldruð
væri gerði hún þetta eins og ekk-
ert væri sjálfsagðara og ekki um-
talsvert. Við þökkum Kristínu
framúrskarandi góða og ógleym-
anlega viðkynningu, og vitum að í
sinni síðustu för hefur hún hlotið
þær móttökur sem henni sómdu.
Jóhannesi sendum við þakkir
okkar og samúðarkveðjur.
Á.stráður Ingvarsson
og fjölskylda