Morgunblaðið - 12.05.1982, Blaðsíða 2

50 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 12. MAl 1982
Eftir akstur um þjóðvegina er notalegt að stansa á krá sem þessari og fá sér „bar-snack“ eða bjórkrús.
Ashcroft Hotel í York stendur á logrum stað í útjaðri borgarinnar.
Vlyndin gefur trúlega ekki til kynna hve blómleg þessi sveit er, þar sem hún skartaði fegursta vorskrúða.
Fyrsta AA-hótelið, sem við gistum á (I Uppingham), lítið en heimilislegt. Bak
við múrinn er fallegur garður.
Hvert skyldi halda?
En hvað hefur Bretland upp á
að bjóða? Auðvitað hefi ég heyrt
og lesið margt um landið og þjóð-
ina — og vissi um ýmsa merka
staði, en af fyrri persónulegum
kynnum var Bretland aðeins
London og Glasgow.
Atti ég að setja upp menning-
arsvip og heimsækja Oxford og
Cambridge, eða gera mér upp
óslökkvandi bókmenntaáhuga og
aka til Stratford-upon-Avon, fæð-
ingarbæjar skáldjöfursins Shake-
speares? Nei, jafnvel þótt ég hefði
haft gaman af að stæra mig af því
við Helga vin minn Hálfdanarson.
Átti ég að aka um Sherwood-skóg
í Nottinghamshire, þar sem Hrói
höttur, göfugasti stigamaður allra
tíma, hafðist við? Átti ég að fara
til baðstrandarinnar í Skegness?
Ekki gáfulegt á þessum árstíma.
En hvað með víkingaslóðirnar?
Nei, til þess að njóta heimsóknar
þangað hefði ég þurft að rifja upp
söguna fyrst, og til þess var eng-
inn tími með ekki meiri fyrirvara
en ég hafði.
Söfn? Jú, sjálfsagt var að Iáta
þau ekki með öllu framhjá sér
fara. Nóg er og um kastala og
kirkjur með hundruð eða þúsunda
ára sögu markaða í stein. Satt að
segja eru kastalar svo fyrirferð-
armiklir í ferðabæklingum, og ég
komið í svo marga í ýmsum lönd-
um, að áhuginn á þeim hefur dvín-
að mjög. Sama er að segja um
kirkjur. Þó stóðst ég ekki freist-
inguna að skoða dómkirkjuna í
Lincoln og Edinborgarkastala —
og verð fúslega að viðurkenna að
eftir hvorugri heimsókninni sá ég.
Eftir nokkrar vangaveltur og
samræður við fulltrúa frá BTA, lá
raunar í loftinu hvernig ferðinni
yrði hagað. I megindráttum að
aka um landið, sjá það sem fyrir
augu bæri, stansa sem víðast og
gefa sig á tal við fólkið. En þó
víkja af leið til staða, sem álitið er
að hefðu sérstakt aðdráttarafl.
Ákveðið var að sneiða sem mest
hjá stórborgunum, eða stansa þar
sem minnst, kynnast frekar land-
inu og Hfinu utan þeirra.
Af stað, burt...
„Jæja, bíllinn ykkar stendur hér
fyrir framan hótelið, og nú getið
þið ekið af stað,“ sagði BTA-full-
trúinn. „Ég hef pantað fyrir ykkur
gistingu í Uppingham fyrstu nótt-
ina.“
„Svo best að við finnum leiðina
út úr London," sagði ég, „og verð-
um ekki að hringsóla um götur
borgarinnar í allan dag.“
„Það er engin hætta á því,“ var
sagt með blíðu brosi. „Þið akið hér
út á Cromwell Road og síðan eftir
götum merktum A1 (M), og þá get-
ið þið ekki villst."
Ég var örlítið vantrúaður á
þessa bjartsýni fyrst í stað, enda
vissi ég ekki þá hve leiðin er vel
merkt, né hve frábær „siglinga-
fræðingur" konan mín reyndist.
Við runnum síðan út úr London án
fyrirhafnar.
Vinnur vel á
Hljóm-
plotur
Finnbogi Marinósson
John Watts:
ONE MORE TWIST
John Watts byrjaöi aö spila á
trommur með strákahljómsveit
þegar hann var 14 ára gamall. Hún
spilaöi aöallega í klúbbum og
krám og þar sem hávaöinn í gest-
unum yfirgnæföi ekki tónlistartil-
raunir hans kom hann einn fram.
Hann fór að heiman, stofnaöi
hljómsveitina „Fischer-Z“ og áriö
1978 gerði hljómsveitin samning
viö United Artists. „Fischer-Z"
sendi frá sér þrjár plötur og slatta
af litlum plötum, en engin varð
vinsæl. Aö lokum sprakk hún í júní
1981 og John Watts sneri heim.
Hann var ekki fyrr kominn en hann
hóf aö leita aö mönnum til aö spila
meö og loks sættist hann á þá
Dave Purdye bassaleikara og Der-
ek Ballard trommuleikara. Meö
þessum mönnum hélt hann
nokkra tónleika en Síöan var hald-
iö inn í stúdíó og breiðskífan „One
More Twist“ hljóðrituö.
Ég átti ákaflega erfitt með aö
sætta mig viö þaö hvaö platan var
hrikalega fráhrindandi þegar ég
hlustaöi á hana fyrst. Aöeins eitt
lag var þess viröi aö á þaö væri
hlýtt, „One.Voice", en annaö var
leiöinlegt. En eftir aö hafa hlustaö
meira á hana komu tleiri lög til og
þegar þetta er skrifaö er aöeins
eitt lag sem viröist ætla aö veröa í
meira lagi erfitt. Erfiöleikarnir eru
sennilega vegna þess aö i flestum
lögunum eru aðeins þrjú hljóöfæri
auk söngsins. Jafnvel eru aöeins
gitar og söngur í fyrrihluta lags en
inn í endann koma svo bassi og
trommur. Allur hljóöfæraleikur er
góöur enda er annaö ómögulegt
þar sem ekki er hægt aö fela lé-
legan hljóðfæraleik í tónlist sem
þessari. Söngur Johns er nokkuð
sérstakur og fellur vel aö lögunum
þótt ekki sé hægt aö segja meö
góöri samvisku aö hann sé góður.
Eini gallinn sem ég get fundiö eru
textarnir, en þeir eru innihalds-
laust bull sem hægt er aö leiða hjá
sér.
Bestu lögin á þessari plötu eru
aö öörum ólöstuðum: „One
Voice", „I Know it Now“, „Victims
of Fashion" og „Speaking a Differ-
ent Language".
FM/AM