Morgunblaðið - 08.06.1982, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚNÍ1982
mmim
, 'Sec&'A ^Onom .eins oo) er) Oc*r cx. undqn,
e.\<k:» Sc<tt r*"
... að hugga
hana.
TM R*g U.S. Pat On.-aN rlghts rnarvad
•1982 Loa AngalM TknM Syndlcata
svararti auglýsingu um leiðir til að
klippa aftan af skattahalanum!
Með
morgunkaffinu
Hreinu nærfötin cru í skúffunni
undir handklæðunum!
HÖGNI HREKKVÍSI
r-4 1982
McNaught Synd.. Inc
L J
„ AmmA (6JÁPU//"
Þessir hringdu . . .
„Tilheyrir
grárri fortíðu
Guðrún Ragnars Guðjohnsen
hringdi vegna skrifa Skúla Hall-
dórssonar prentara um elt-
ingarleik lögreglunnar við hund.
„Kæri Velvakandi. Sá tónn
sem kemur fram hjá Skúla Hall-
dórssyni prentara í þætti þínum
þann þriðja júní, tilheyrir að
mestu grárri fortíð sem betur
fer. í fullri vinsemd vil ég benda
S.H. að kynna sér lög um hunda-
hald. Þarna var lögreglan að
fara að landslögum. Ég fagna
því aö dýraspítali Watsons tekur
að sér hunda og önnur dýr sem
af einhverjum ástæðum villast
að heiman, til þess geta legið
aðrar ástæður en trassaskapur
eigenda. Lögreglu og öðrum, sem
leggja lykkju á leið sína til að
liðsinna öðrum sem villast af
leið, hvort sem það eru dýr eða
menn, væri nær að sýna þakk-
læti og aðdáun. Þær eru furðu-
legar þessar hjáróma raddir,
sem í skjóli dýraverndunar og
umhyggju telja sig knúha út á
ritvöllinn. Þar liggja aðrar hvat-
ir að baki.
Léleg
afgreiðsla
lögreglu
Kona úr Breiðholti hringdi.
„Svo er mál með vexti, að stol-
ið var talstöð úr bíl okkar hjóna
við Hjaltabakka. Maðurinn minn
er hjartasjúklingur og þarf því
að hafa talstöð í bílnum. Er við
urðum þessa vör, hringdum við í
lögregluna og sagðist hún ætla
að taka mál þetta að sér. Þeir
segja að svona mál leysist annað
hvort innan viku eða þá jafnvel
aldrei. Maður nokkur í nágrenn-
inu varð var við þjófana og sagð-
ist hann treysta sér til þess að
þekkja þá af mynd. Við létum
Rannsóknarlögregluna vita og
kváðust þeir ætla að hafa sam-
band við manninn. En þegar leið
og beið án þess að samband væri
haft við hann, hringdum við í
RLR og vildum athuga ástæðu
þessa dráttar. Mér var tjáð að
ekki væri búið að úthluta mál-
inu. Ég spurði hvort úthlutun
færi eftir punktakerfi eða ein-
hverju slíku, því það hlýtur að
vera svo, að sjónmynni manna
daprast með tímanum og eðli-
legast hefði verið af RLR að hafa
samband við manninn strax. Ég
fékk þau svör, að vera ekki með
neitt þras, því mikið af málum
væri á dagskrá. Ég spyr hvaða
metnað leggur Rannsóknarlög-
regla ríkisins í að leysa slík mál
fljótt og vel.“
„Þakklát verk-
falli tækni-
manna útvarps“
Húsmóðir í vesturbænum
hringdi og hafði þetta að segja.
„Ég er mjög þakklát verkfalli
tæknimanna útvarps á dögun-
um, þegar hljóðvarpið allt í einu
þagnaði. Hvílíkur friður og um-
hverfið varð allt miklu mann-
eskjulegra, og söngur blessaðra
fuglanna barst inn um gluggana.
Nú loksins gat maður verið einn
með sjálfum sér án þess að vera
heilaþvegin með gargi útvarps
með þessum útþynntu óskalaga-
og poppþáttum sem að dynur yf-
ir seint og snemma ásamt frétta-
flutningi um stríð, morð og
skæruhernað þrýstihópa, sem
allir heimta meira af þjóðarkök-
unni, sem alltaf minnkar stöð-
ugt. Þá má segja sem svo, já
skrúfaðu bara fyrir útvarpið hjá
þér. Það er hægar sagt en gert
þar sem fleiri eru í heimili og
alltaf einhver sem að opnar tæk-
ið. í fjölbýlishúsum, almenn-
ingsvögnum, á strætum úti o.fl.
Maður getur ekki forðast þessa
hávaðamengun nema þá að ein-
angra sig uppi á Vatnajökli. Ég
tala hér fyrir marga, sem fannst
þögn útvarpsins vera ágætt
sumarfrí. Nú gátu menn talað
saman án þess að hækka röddina
til þess að láta heyra í sér og
nota þannig betur tjáningar-
frelsi síns eigin talfæris. Ég er
að vona að þessi þögn, svo indæl
sem hún var, verði til þess að
draga úr hávaðamengun og verði
til þess að ráðamenn fari að
íhuga að stytta dagskrána um
helming. Kýrnar myndu ekki
geldast eða konur missa brjósta-
mjólk, nema síður væri. Það er
hægt að spara heyrn og huga
hlustenda sem ekki verður metið
til fjár og fjárhag ríkisútvarps-
ins.
„Fjarlægjum tökuorðin“
Heiðraði Velvakandi!
Hér áður fyrr voru það
svonefndar „dönskuslettur" sem
svo mjög settu svip sinn á málfar
okkar Islendinga. Þær „slettur"
voru komnar frá Dönum, sem þá
réðu hér lögum og lofum. En nú
eru það „enskusletturnar", sem
eru helsta tungumálaplága okkar.
Sletturnar koma aðallega með
kvikmyndum og dægurlagatext-
um, og börn og jafnvel fullorðið
fólk er ekki lengi að taka þær upp.
„Enskusletturnar“ eru málfræð-
ingum erfiðari óvinur en „dönsku-
sletturnar" gömlu, því margar
þeirra er erfitt og nánast ómögu-
legt að fella inn í islenskuna svo
vel fari. En „dönskusletturnar"
eru nú margar fallnar inn í ís-
lenskuna og ber lítið á þeim.
„Enskusletturnar“ eru svo sann-
arlega erfiðari viðfangs, dæmi má
nefna tökuorðið „okay“, sem mað-
ur heyrir allstaðar. Þetta og raun-
ar miklu fleiri leið tökuorð ætti að
fjarlægja og það sem fyrst. Mál-
fræðingar berjast nú við að finna
íslenskt orð yfir enska orðið „ster-
eo“ og hafa margar tillögur komið.
Er þolinmæði manna ekki á þrot-
um? Hvernig mái verður talað á
íslandi eftir 100 ár? Ég skora á
alla að kveða niður þennan „mála-
draug“, og það sem fyrst.
Gunnólfur Ketúelsson