Morgunblaðið - 30.07.1982, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. JÚL11982
Svanhvit Gunnarsdóttir
Margrét Auður Björnsdóttir
el, besti vinur minn, hefði farist í
flugslysi ásamt foreldrum sínum
og Auði systur sinni. Það tók mig
langan tíma að átta mig, svo
ótrúlegt fannst mér, að Axel, þessi
lífsglaði og káti vinur, væri ekki
lengur meðal okkar.
Kvöldinu áður eyddum við sam-
an eins og við höfðum gert svo oft
áður í sumar. Vorum á æfingu á
Laugardalsvelli þar sem hann var
alltaf hrókur alls fagnaðar. Þegar
við spjölluðum saman í bílnum
fyrir utan heimili hans aðfaranótt
þriðjudags datt mér sist í hug að
þetta væri í síðasta sinn sem ég
liti hann augum.
Seli, einsog við strákarnir í
Garðabænum kölluðum hann, var
alveg sérstakur persónuleiki, per-
sónuleiki sem á engan sinn líka.
Hann var svo vinmargur að ég
hygg að það hafi verið stór hundr-
aðshluti þjóðarinnar sem hefur
vitað hver Seli var. I hópi naut
Axel sín best, hann var alltaf mið-
punkturinn og allir kepptust um
að vera í nálægð hans. Menn kætt-
ust þegar Axel birtist, framkoma
hans var slík að hún smitaði út frá
sér bæði ánægju og gleði.
Við vinir Axels erum þakklátir
fyrir að hafa kynnst honum.
Areiðanlega heiðrum við minn-
ingu hans mest og best með því að
taka okkur hann til fyrirmyndar í
að vera öðrum til gleði og ánægju.
Við skulum halda áfram lífsstarfi
hans, sem ekki er metið í háum
stöðum og miklum launagreiðsl-
um. Það lífsstarf var að vera
ómetanlegur félagi og vera
ánægjuvaki hvar sem hann kom.
Við vinir hans munum geyma
minningarnar um hann sem dýrar
perlur. Þær perlur verða aldrei frá
okkur teknar.
Um leið og ég sendi Kristínu og
Gunnari mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur vil ég þakka fyrir all-
ar þær samverustundir sem ég hef
átt með Axeli, sem voru í einu orði
sagt stórkostlegar.
Gunnar Kristjánsson
Hvort sem Axel vinur okkar er
örlagatrúar eða ekki, þá hafði
hann oft orð á því að hann myndi
deyja ungur. Ekkert okkar tók
þetta mjög alvarlega enda í mikilli
mótsögn við lífsgleði hans og glað-
værð. Nú hafa þessi orð hans hins
vegar ræst á hörmulegan hátt.
Þessi frábæri félagi er farinn,
ásamt indælum foreldrum sínum
og systur.
Það er oft sagt sem svo um látið
fólk, að hinn látni hafi verið hvers
Björn Magnússon
Axel Magnús Björnsson
manns hugljúfi. Þessi orð fá nú
nýja og raunverulegri merkingu í
hugum okkar, sem bárum gæfu til
að þekkja Axel og njóta félags-
skapar hans. Hann var mjög
hreinskilinn og blátt áfram, en um
leið innilegur og vildi öllum vel.
Hann var endemum léttur og kát-
ur og átti sérlega auðvelt með að
koma fólki í gott skap. Einnig átti
hann auðvelt með að kynnast fólki
og vingast við það, enda er leitun
að manni sem átti eins marga vini
og Axel og sem var eins innilegur
vinur þeirra allra.
Fyrstu kynni okkar flestra af
Axel voru í Verslunarskóla ís-
lands. Þar hóf hann nám um
haustið 1975, lauk verslunarprófi
vorið 1977 og síðan stúdentsprófi
vorið 1979. Öll árin í Versló tók
Axel ríkan þátt í félagslífi skólans
og var þar driffjöður í flestu sem
hann tók þátt í . Hann var í
íþróttaliðum skólans í fótbolta og
handbolta enda mikill áhugamað-
ur um allt sem sneri að íþróttum.
Hann tók einnig til máls á flestum
málfundum, skrifaði greinar í
skólablaðið, tefldi skák og spilaði
bridge. Þó hefur hann líklega eytt
mestum tíma í leikrit og ýmis
skemmtiatriði, enda hafði hann
alltaf mikinn áhuga á leiklist.
Hann kom fram á flestum
skemmtikvöldum skólans og tók
ríkan þátt í undirbúningi Nem-
endamótanna. Oftast kom hann
fram í fleiri en einu atriði og tók
auk þess þátt í að semja mörg
þeirra. Alls staðar var hann hrók-
ur alls fagnaðar, enda geislaði
hann af slíku fjöri og slíkri lífs-
gleði að ekki var hægt annað en
laðast að honum og gleðjast með
honum.
Eftir stúdentspróf skilja oft
leiðir skólafélaga. Sumir fara í há-
skólanám heima eða erlendis, en
aðrir fara út á vinnumarkaðinn.
Axel virtist í fyrstu óráðinn um
framtíð sína, og vann hann ýmis
ólík störf fyrstu tvö árin. Áhuginn
á leiklist blundaði þó alltaf með
honum, og haustið 1981 hélt hann
til New York þar sem hann stund-
aði nám við leiklistarskóla síðast-
liðinn vetur. Það var Axel líkt að
hann lét það ekki aftra sér frá því
að rækja vinskapinn þótt sjálfir
Atlantsálar skildu hann frá vinum
sínum. Meðan hann var vestan
hafs, hélt hann stöðugu sambandi
við okkur öll, bæði með því að
skrifa ógrynni bréfa, og eins lét
hann sig ekki muna um að hringja
af og til.
Þótt Axel hafi verið hlýtt til
vina sinna, þótti honum ekki síður
vænt um fjölskyldu sína. Það kom
oft fram í máli hans að hann var
mjög stoltur af foreldrum sínum
og systkinum, og vildi allt fyrir
þau gera. Ósjaldan fjölmenntu
vinir Axels á heimili fjölskyldunn-
ar að Faxatúni 5, Garðabæ, og var
þá jafnan tekið opnum örmum af
fjölskyldunni og tíkinni Týru.
Þessi heimboð áttu drjúgan þátt
í því að halda saman gamla
Verslóhópnum eftir að leiðir
skildu að Verslunarskólanum
loknum. M.a. þess vegna er það
stór og samheldinn hópur sem nú
syrgir Axel og ástvini hans. Axel
átti einnig stóran þátt í að skipu-
leggja fjölmennar sumarferðir
sem hópurinn hefur farið í undan-
farin tvö sumur, og stóð til að fara
eina slíka um síðustu helgi.
Ferðirnar verða aldrei þær
sömu án Axels og hópurinn verður
aldrei sá sami án hans. Hins vegar
er minningunni um Axel lítill
greiði gerður með því, ef fráfall
hans yrði til þess að þessi sam-
heldni hópur tvístraðist, því Axel
átti sjálfur svo stóran þátt í að
halda honum saman.
Missir okkar allra er mikill, þó
er missir Gunnars og Kristínar
systkina Axels og Auðar, mestur.
Við vottum þeim, og öðrum að-
standendum hinna látnu, dýpstu
samúð í sorg þeirra.
Vinir úr Versló
Enn einn ungur maður hefur
fallið í valinn. Að þessu sinni var
það vinur minn, Axel Björnsson.
Kynni mín af honum hófust um
haustið 1978 er ég hóf nám í Versl-
unarskóla Islands. Ég var að
sjálfsögðu all smeykur við hina
eldri nemendur og átti von á hinu
versta. En það var nú öðru nær.
Mér var tekið með kostum og
kynjum eins og fullorðnum manni
sæmdi og hið sama má segja um
jafnaldra mína. Þetta varð til þess
að maður eins og braust út úr skel
og fór að taka virkan þátt í félags-
lífi skólans. í dag bý ég enn að
þessari ómetanlegu félagslegu
hvatningu sem eistu bekkingarnir
veittu mér í Versló ’78—’79. Þeim
á ég því mikið að þakka.
Sá sem einna mest bar á í þess-
um hópi var Axel Björnsson, sí-
kátur og síbrosandi. Hann átti
vægast sagt ótrúlegu fylgi að
fagna innan skólans og efa ég að
vinsælli maður hafi fundist. Hann
var jú góðum mannkostum búinn.
Má þar nefna að hann var mælsk-
ur mjög, ávallt reiðubúinn að
hjálpa og ætíð í góðu skapi. Hvar
sem hann kom, var hann miðdepill
alls. Það sem ég hefi hér ritað
kann að virðast mikið lof, en það
er alls ekki of mikið, því Axel á
þetta allt skilið og meira til. Hann
var einn þeirra manna sem Nem-
endafélag Verslunarskólans
stendur í þakkarskuld við öðrum
fremur, því fáir hafa lagt meira af
mörkum til uppbyggingar hinu
góða félagslífi en Axel. Hann
hlaut enda heiðursskjal NFVÍ
fyrir frábær félagsstörf. Axel var
efnilegur leikari sem hefði getað
náð langt hefðu örlögin ekki gripið
í taumana.
Það var ávallt mjög þægilegt að
vera í nærveru Axels. Hann geisl-
aði af gleði og var oft sem ljós í
myrkrinu. Síðan um haustið 1978
hefur á milli okkar haldist ágætur
vinskapur þó ekki höfum við hist
jafn oft og þegar hann var í
Versló. En það er skelfilegt að
vinskapurinn skuli slitna á svo
hryllilegan hátt.
Axel var mikill persónuleiki og
er fráfall hans afar sviplegt.
Skyldmennum hans öllum og vin-
um votta ég mína dýpstu samúð og
vona ég að minningin um brosandi
Axel Björnsson lifi sem lengst.
Jón Ólafsson
„ Autl er í solum.
Æviskeid runnid.
Ilorfin sól bak vid höf og lönd.
Síóuslu kveAjur,
síöustu þakkir,
reika hljódar á heljarströnd."
Síðari hluta þriðjudagsins 20.
júlí, var sú ákvörðun tekin af fjöl-
skyldunni Faxatúni 5, Garðabæ,
að skreppa með flugvél austur á
Egilsstaði. Það má með sanni
segja, að enginn veit sína ævina
fyrr en öll er.
Tildrög ferðarinnar voru þau, að
kunningi fjölskyldunnar þurfti að
taka flugvél á leigu. Það sýnir vel
samheldnina og kraftinn, sem bjó
ávallt með þessum einstaklingum,
að af stað var farið og það með
skömmum fyrirvara. Endalok
þeirrar ferðar eru öllum kunn.
Það var árið 1973, að óvænt
sköpuðust kynni milli okkar Auð-
ar. Að vísu hafði ég lítillega kom-
ist í kynni við Auði áður, er hún
hitti systkini sín, sem voru skóla-
félagar mínir í menntaskóla. Um
haustið hóf Auður nám í námunda
við okkur og bestu vinkonur sínar,
í Verslunarskóla íslands, eftir að
hafa lokið barna- og gagnfræða-
skóla í Garðabæ. Að loknu stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð jólin 1978, lauk hún
tveimur árum í hjúkrunarfræðum
við Háskóla íslands.
Eftir því sem ég kynntist Auði
og félögum hennar úr Garðabæ
betur, urðu eiginleikar hennar
mér betur ljósir. Hjálpsemi,
traust og vingjarnleiki nýttist
henni vel innan fjölskyldunnar,
við hjúkrunarstörf, í skátafélag-
inu Vífli, sem og í vina og kunn-
ingjahópi. Hlýja og liðlegheit for-
eldra hennar styrktu hana sem
miðpunkt í áætlunum „bíllausa
hópsins", hvort sem áfangastaður-
inn var heimsókn, ferðalag eða
skemmtistaður. Enda var það svo,
að þegar við komum að heimsækja
Auði, vorum við þegar orðin gestir
fjölskyldunnar. Auður eignaðist
ótal félaga og kunningja, enda
geislandi af lífi, glettni og ánægju.
Hjá Auði var rík tilhneiging að
kynnast margbreytilegum
starfssviðum og viðhorfum og bar
þar hæst hjúkrun og sjómennska.
Annars væri hægt að segja mikið
meira um Auði og persónuleika
hennar en hér er gert. Siíkur
mannkostur var hún. En sterkustu
vinarböndin bundust með Auði og
þremur æskuvinkonum hennar,
bönd, sem voru svo sterk, að dauð-
inn einn náði að rjúfa þau. Auður
og hennar fólk gafst ekki upp þó
að á móti blési. Það er því bjarg-
föst sannfæring mín, að þau verði
aðstandendum huggun, ljós og
styrkur í minningunni.
Ég óska eftirlifandi systkinum,
Gunnari og Kristínu, mökum
þeirra og börnum og öllum öðrum
aðstandendum blessunar um alla
framtíð.
Mér finnst að við fráfall þessa
elskulega fólks, Auðar, Axels,
Svanhvítar og Björns, hafi heim-
urinn minnkað.
Sigurgeir Halldórsson
Það er erfitt að þurfa að skrifa
minningargrein um látinn skóla-
félaga og vin ekki síst þegar hann
var aðeins 23 ára gamall. En slys-
in gera ekki boð á undan sér.
Við sem vorum bekkjarfélagar
Axels í 3 og 4—A í Versló eigum
um hann góðar minningar sem
ekki gleymast. Hann var einn
þeirra sem smita út frá sér með
fjöri og lífsgleði og átti stóran
þátt í að efla samstöðuna í bekkn-
um og gera okkur skólavistina
ánægjulega og skemmtilega.
Við minnumst Axels fyrir
margra hluta sakir. Hann var þó
fyrst og fremst frábær félagi og
IryKKur vinur. Auk þess var hann
búinn þeim fágæta eiginleika að
geta skemmt öðrum án þess að
það væri á kostnað annarra. Hann
naut því fádæma vinsælda meðal
skólafélaga sinna.
Það væri að bera í bakkafullan
lækinn að lýsa því helsta sem Axel
tók sér fyrir hendur, það gera ör-
ugglega aðrir hér á þessum síðum.
Þessi fáu orð þjóna fyrst og
fremst þeim tilgangi að vera
kveðjuorð.
Við sem komum heim til Axels
minnumst einnig foreldra hans.
Það var leitun að elskulegra og
skemmtilegra fólki.
Það er ábyggilegt að mörg
okkar átta sig ekki fyllilega á því
að Axel er ekki lengur í okkar hópi
og það er öruggt að okkur mun
finnast mikið vanta næst þegar
við komum saman í nafni gamla
bekkjarins. Hann lét sig aldrei
vanta.
við vottum eftirlifandi systkin-
um Axels og ættingum, okkar
innilegustu samúð.
3. og 4.—A í Vl (75—77).
41
í dag er til moldar borinn. vinur
okkar ásamt foreldrum og systur,
og langar okkur að minnast hans
með nokkrum orðum. Kynni okkar
af Axel hófust er sonur okkar og
hann urðu skólafélagar aðeins sex
ára gamlir. Þá strax myndaðist sú
vinátta og elska okkar hjónanna
til þessa unga pilts, sem aldrei
hefur fallið nokkur skuggi á. Þess
vegna hefur okkur ætíð þótt hann
eins og einn af okkur. Svo sam-
rýndir urður þeir vinirnir strax í
upphafi að leiðir þeirra hafa ekki
skilið nema í smátima er sonur
okkar fór til sjós í nokkra mánuði
og er Axel heitinn stundaði nám
erlendis í eitt misseri. Eftir skóla-
göngu hér í heimabæ sínum, héldu
þeir báðir í framhaldsnám og sett-
ust í Verslunarskólann, útskrifuð-
ust þaðan saman vorið 1979. Það
sumar tóku þeir að sér vinnu sam-
an, og sýnir það best hve traust
voru vinaböndin. Axel heitinn átti
alveg sérstakt skap, alltaf léttur
og kátur í lund, og átti því mjög
gott með að eignast vini og kunn-
ingja. Hjartahlýju og hjálpsemi
átti hann í ríkum mæli og var
fljótur til að rétta hjálparhönd,
hvenær sem hann gat komið því
við. Sýndi það sig best er við hjón-
in stóðum í flutningum, því þá
kom hann í sonarstað. Eins vitum
við að hann var fljótur til hjálpar
er erfiðleikar. steðjuðu að hjá ein-
hverjum honum kunnugum. Nú að
lokum viljum við hjónin þakka
honum og fjölskyldu hans sam-
fylgdina og alla þá hlýju og
hjartagæsku sem þau ávallt sýndu
okkur. Systkinum hans og fjöl-
skyldum þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að veita þeim
styrk á þessari sorgarstund.
Jón og Dedda.
Þriðjudagskvöldið 20. júlí sl. var
himinninn grár og alskýjaður. —
Þessi dimma, — þessi drungi, —
gat aðeins vakið trega. — Ég leit á
klukkuna, — hún var átta. — Ég
ákvað að hringja í Axel í von um,
að hann yrði fær um að lífga upp á
tilveruna. — En það svaraði eng-
inn. — Enginn heima? — Það var
vissulega óvanalegt hjá þessari
fjölskyldu. — Eirðarlaus horfði ég
út um gluggann, en himininn var
jafn óráðinn og áður, — hann gaf
ekkert svar. — Það var ekki fyrr
en morguninn eftir að svarið kom.
— Ég gekk inn á skrifstofu syfjað-
ur og sljór og beint að kaffikönn-
unni, hún var tóm. — Ég leit ásak-
andi á símastúlkuna: „Hvað, er
ekkert kaffi til?“ — „Ertu að
meina þetta, ertu að hugsa um
kaffi núna?“ svaraði hún hneyksl-
uð. „Veistu ekki að síminn hefur
gengið til þín í allan morgun, —
hann Axel, vinur þinn, er dáinn.“
— Hún rétti mér Morgunblaðið. —
Þarna var þá svarið komið. — Ég
þóttist vinna það sem eftir var
dagsins, en í raun varð mér ekkert
úr verki, því hugur minn var dof-
inn og úr mér allur máttur. — Síð-
an hafa dagarnir dragnast áfram,
— en mynd Axels hefur fyllt hug-
ann.
Við Axel vorum saman í barna-
skóla og gagnfræðaskóla. —
Kunningjahópurinn var stór, sem
bast tryggðaböndum á þessum ár-
um. — En eins og gengur völdu
menn sér brautir samkvæmt því,
sem hugur þeirra stóð til. — En
þótt hóurinn tvístraðist í hina
ýmsu skóla, brustu ei þau bönd,
sem bundin höfðu verið. — Axel
hélt alltaf sambandi, — jafnvel
þótt heimsálfur skildu á milli.
Ég minnist þess sl. vetur, þegar
Axel hringdi í mig til Edinborgar
frá New York: „Ja, bara svona til
að kjafta," eins og hann sagði. —
Eða þá, að síminn hringdi frá Los
Angeles, þá var Axel þar. — Hann
var alltaf hress, og hafði einhvern
veginn alveg sérstakt lag á því að
lyfta manni upp úr hversdagsleik-
anum. Þegar ég hugsa um hann,
þá minnist ég hans brosandi. —
Þó var eins og maður skynjaði al-
vöruna á bak við bros hans. — Það
var eins og hann slæi hughreyst-
andi, en létt á öxl manns og vildi
um leið segja: „Haltu áfram vinur
ótrauður, — vertu ekki blauður."
Slíkir menn skilja aðeins gott eftir
SJÁ NÆSTU SÍÐU