Morgunblaðið - 06.08.1982, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. ÁGÚST 1982
t
Sonur okkar, bróöir og mágur,
BIRGIR TRAUSTASON,
Hólagötu 2, Voatmannaeyjum,
er látinn.
Sjöfn Ólafadóttir, Trauati Marinósson,
Marinó Traustason,
Ólafur Traustason,
Ómar Traustason, Svava Gísladóttir.
t
Bróöir minn,
ARNLEIFUR VALDIMAR ÞÓRÐARSON,
Kirkjubólsseli, Stöóvarfiröi,
andaöist 30. júlí i Fjóröungssjúkrahúsinu i Neskaupstaö. Útför
hans veröur gerö frá Stöövarkirkju laugardaginn 7. ágúst kl. 14.
Margrét Þóröardóttir.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
FRIÐRIK GARÐARSSON,
kaupmaöur,
Laufvangi 9, Hafnarfiröi,
andaöist í Landakotsspítalanum, miövikudaginn 4. ágúst.
Sesselja Andréadóttir,
Andrés Haukur Friöriksson, Helga Pétursdóttir,
Arndís Friöriksdóttir, Ingimundur Helgason
og barnabörn.
t Útför
ÓLAFS BJARNASONAR
frá Brimilsvöllum,
Hólmgaröi 33, Reykjavík,
fer fram frá Brimilsvallaklrkju laugardaglnn 7. ágúst kl. 14.00. Kveöjuathöfn veröur í Fossvogskirkju í dag, föstudaginn 6. ágúst
kl. 10.30. Fyrir hönd fjölskyldunnar.
Hlíf Ólafsdóttir, Magnús Hallgrímsson,
Bjarni Ólafsson, Marta Kriatjánsdóttir,
Björg Ólafsdóttir, Sigurjón Sigurðsson,
Rögnvaldur Ólafsson, Jóna Ágústsdóttir,
Siguróur Ólafsson, Þorbjörg Jónsdóttir.
t
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug vegna andláts og jaröarfar-
ar
SIGFÚSAR SIGFÚSSONAR,
mélara,
Lokastíg 8.
Sigrún Stefénsdóttir, Erla Sigfúsdóttir,
örn Sigfússon, Hildur Þórlindsdóttir,
Gyöa Sigfúsdóttir, Jóhannes Ingólfsson.
t
Innllegar þakkir fyrir auösýnda samúó og vinarhug viö andlát og
útför eiginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
VALGERDAR SIGURÐARDÓTTUR,
Baldurshaga, Grindavík.
Jón Gíslason,
Erla Jónsdóttir, Þorleifur Guömundsson,
Sæmundur Jónsson, Steinunn Ingvadóttir,
Gísli Jónsson, Margrét Brynjólfsdóttir
og barnabörn.
t
Einlægar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og systur,
HÓLMFRlÐAR BRYNJÓLFSDÓTTUR,
Vesturbergi 2.
Þór Guómundsson,
Aldís Ó!öf Guömundsdóttir, Hilmar Svavarsson,
Margrét María Guðmundsdóttir, Jón Þ. Þorbergsson,
Brynja Guömundsdóttir, Arnór Einarsson,
Magnús Guðmundsson, Inga H. Guðmundsdóttir,
barnabörn og Aldís Brynjólfsdóttir.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
Minning:
Sigurjón Kristjáns-
son frá Brautarhóli
Fæddur 10. september 1907
Dáinn 31. júlí 1982
Sigurjón bróðir minn er horfinn
úr þessum heimi fyrstur okkar
systkinanna.
Mér hefur alltaf fundist ég eiga
honum skuld að gjalda frá
bernskuárum mínum. Því langar
mig að minnast hans með nokkr-
um orðum.
Við dánarbeð hans kom í hug-
ann gömul minning, sem aldrei
gleymist.
Eg var 10 ára telpuhnokki, þeg-
ar ég heyrði á tal foreldra okkar,
Kristínar Kristjánsdóttur og
Kristjáns Sigurjónssonar, að þau
hygðust hætta búskap á Brautar-
hóli í Svarfaðardal, þar sem þau
höfðu þá búið í 28 ár. Pabbi var
orðinn mjög heilsuveill og flest
systkin mín farin að heiman. Tvö
þau yngstu voru þó enn í föður-
húsum, ég og Sigurður, sem bjó sig
undir langskólanám.
Eftir að ég heyrði samtal for-
eldra minna, greip mig mikill
kvíði, þó að ég hefði ekki orð á því
við neinn lengi vel. Ég hafði bæði
heyrt og lesið margar frásagnir
um heimili, sem leystust upp, svo
að fjölskyldur tvístruðust og börn
lentu hjá vandalausu fólki, þar
sem þau áttu misjafna ævi. Að
lokum varð óttinn um afdrif mín
meðfæddri hlédrægni yfirsterkari,
svo að ég fór til mömmu og spurði:
Hvað verður um mig í vor, þegar
þið pabbi hættið að búa?
Mamma leit á mig: „Auðvitað
verður þú hjá okkur."
En hvert förum við þá? spurði
ég.
Svar mömmu man ég enn, því að
það létti af mér fargi kvíðans, sem
hafði þjakað mig.
„Sigurjón ætlar að koma heim
og taka við búinu. Við verðum því
kyrr hér.“
Og Sigurjón kom. Þess vegna
var Brautarhóll áfram heimili
okkar allra. Þar fékk pabbi að loka
augum sínum í hinsta sinn. Þang-
að lá leið okkar systkinanna í leyf-
um frá skóla eða störfum. Þar var
unnið á sumrin. Strax frá fyrstu
bernsku áttu barnabörn foreldra
minna þar dvalarstað og einnig
önnur börn, er þurftu á heimili að
halda. Allir sögðu heim í Braut-
arhól. Eftir áratuga dvöl annars
staðar eru þau orð ennþá tungunni
töm.
Ég efa ekki, að Sigurjón hafi á
þessum árum borið útþrá í brjósti
eins og aðrir ungir menn. Tilfinn-
ingum sínum flíkaði hann aldrei.
Ég þykist þó vita með vissu, að
það var skylduræknin við foreldr-
ana og fjölskylduna í heild, sem
knúði hann til að koma heim og
binda sig við bústörfin.
Þó að hann væri aldrei heilsu-
hraustur, var hann duglegur
bóndi. Hann ræktaði túnið og
stækkaði það mikið. Véltæknina
notaði hann ávallt við búskapinn.
Landskjálftinn, sem kom vorið
1934, skemmdi eða eyðilagði flest
húsin, sem pabbi hafði reist, svo
að Sigurjón þurfti brátt að standa
í stórræðum á því sviði. Hann
byggði ný hús bæði yfir fólk og
fénað ásamt tilheyrandi fóður- og
áburðargeymslum.
Búskapinn stundaði hann fyrst í
samvinnu við bróður okkar, Sig-
urð, sem var heima á sumrin, og
síðan einn ásamt konu sinni. En
vorið 1955 varð hann að flytja
burt heilsunnar vegna. Ofnæmi
með asma hafði þá þjáð hann um
árabil. Fyrst lá leið þeirra hjóna
til Akureyrar, því næst til Reykja-
víkur og síðustu árin hafa þau ver-
ið búsett í Keflavík í námunda við
dóttur sína, tengdason og barna-
börn, sem hann unni heitt.
Eftirlifandi eiginkona Sigurjóns
er Sigríður Sigurðardóttir, Vest-
ur-Skaftfellingur að ætt. Börn
þeirra eru tvö, Sigrún, gift Gunn-
ari Jónssyni, og Kristján.
Er ég hugsa til bernsku minnar
og samvistanna við Sigurjón,
minnist ég margra unaðsstunda,
þegar hann sat við litla orgelið sitt
eða greip munnhörpuna. Mikið var
líka sungið á heimilinu, þegar fjöl-

skyldan var saman komin. Sjálfur
hafði hann yndi af söng. Hann var
mjög lagviss og hafði í vöggugjöf
hlotið góða bassarödd. Ég man,
þegar hann stóð inni við orgelið í
Vallakirkju og röddin hans hljóm-
aði þar við guðsþjónustur og aðrar
kirkjulegar athafnir árum saman.
Pabbi og mamma voru bæði
trúuð og kirkjurækin. Heimilið og
uppeldið á okkur börnunum mót-
aðist af því. Enda sér þess merki í
lífi og starfi systkina minna.
En oft þarf meira en mannlegan
mátt til að bera hita og þunga
daglegs lífs. Þegar heilsa Sigur-
jóns brást og erfiðleikar mættu,
vissu þau hjónin bæði, hvert leita
skyldi eftir þeim styrk, er þau
þurftu á að halda. Síðustu þrauta-
vikurnar sat eiginkonan trúföst
við sjúkrarúmið og miðlaði sjúkl-
ingnum af þeim þrótti, sem Guð
gaf henni.
Þegar staðið er við hinstu hvílu
látins vinar, þar sem öll barátta
lækna og hjúkrunarliðs hefur orð-
ið árangurslaus, virðist lífið hafa
beðið ósigur fyrir óvini sínum,
dauðanum.
í hjarta kristins manns býr þó
vissa um allt annað. Þó að við
söknum ástvinarins, þó að tárin
glitri á brá, segir trúin af einlægni
á reynslustund: Guði séu þakkir,
sem gefur oss sigurinn fyrir
Drottin vorn Jesúm Krist.
Lilja S. Kristjánsdóttir
Minning:
Guðfinna Sesselja
Benediktsdóttir
Fædd 14. maí 1897
Dáin 28. júlí 1982
í örfáum orðum viljum við
minnast hennar ömmu og þakka
fyrir allt, sem hún hefur gefið
okkur, og allt, sem hún hefur verið
okkur og öllu sínu fólki. í hugum
okkar ríkir nú mikill söknuður, en
þó fyrst og fremst þakklæti fyrir
að hafa í lífinu átt ömmu að vini
og ráðgjafa.
Amma kenndi okkur margt um
lífið, alltaf var hún glaðleg og gef-
andi. Þeim sem mikið gefur af
sjálfum sér er ríkulega launað og
jarðnesku launin hennar ömmu
hafa ef til vill verið öll sú ást og
virðing er hún naut meðal alls
fólksins síns.
Amma var einskonar ættar-
höfðingi, enda afkomendurnir
margir og ávallt ríkti gleði þar
sem hún var.
Ekki er hægt að hugsa til henn-
ar ömmu nú, án þess að minnast
afa okkar, JónL' Eyjólfssonar, út-
gerðarmanns, sem andaðist fyrir
rúmlega 13 árum. Amma saknaði
hans mjög mikið. Milli afa og
ömmu ríkti innilegt samband fullt
af ást og gagnkvæmri virðingu.
Við vonum að nú hafi þau hist,
eins og amma einlægt vonaði. Guð
var mikill og góður í huga hennar
ömmu og jafnan þakkaði hún fyrir
sig með orðunum „Guð launi fyrir
mig“.
Þótt ampia væri ekki líkamlega
heilsuhraust kona, var andlega
heilbrigðið meira en hjá flestum
mönnum. Hún var alltaf góð, allt-
af sátt. Sálin hennar ömmu er
vafalaust eins falleg og hrein og
brosið hennar var.
Við kveðjum elskulega ömmu
okkar í bili, en með okkur öllum
mun amma lifa, minningin um
ömmu er falleg og hugljúf eins og
hún var alltaf.
Ilve falleg orA ohm segja fátt
um fagr* sál og hreina.
I*ú alltaf varst viA lífið sátt
við skulum iíka reyna.
(R.B.)
Samúðarkveðja til barnanna
hennar ömmu.
Finna og Rúna
Frú Guðfinna S. Benediktsdótt-
ir húsfreyja að Túngötu 10 í
Keflavík er horfin af þessum
jarðneska heimi 85 ára að aldri.
Fyrir aldarfjórðungi bar fund-
um okkar fyrst saman. Ég tel mig
hafa nægilegt tilefni til að þakka
nú á þessum tímamótum hugljúf
kynni, alúðlegar viðtökur. Frú
Guðfinna og Jón útgerðarmaður
Eyjólfsson tóku á móti mér sem
aufúsugesti, þótt ég kæmi með
Kristjáni syni þeirra, að öllu
ókunnugur.
Á Túngötu 10 var gestrisni einn
elskulegasti þátturinn í heimilis-
lífinu. Heimili þeirra hjóna var
kunnugt að höfðingsskap, gest-
risni og greiðasemi.
Frú Guðfinna var gáfuð kona og
hámenntuð þó eigi nyti hún langr-
ar skólagöngu. Gagnrýnigáfa
hennar var mikil.
Allt þetta vakti vitanlega traust
fólks á henni, hún gleypti ekki allt
gagnrýnilaust. Frú Guðfinna var
einbeitt og þrekmikil, en þó við-
kvæm í lund og líknaði oft þeim,
sem erfitt áttu.
Áttatíu og fimm ára gat frú
Guðfinna litið yfir mikið og
merkilegt ævistarf, húsfreyja á
mannmörgu heimili, móðir 7
glæsilegra og mannvænlegra
barna, eiginkona einstaks atorku-
og ráðdeildarmanns.
Foreldrar mínir og ég sendum
börnum, barnabörnum, tengda-
dætrum og tengdasonum, systkin-
um hennar í Eyjafirði og öðru
skylduliði dýpstu samúð.
Helgi Vigfússon