Morgunblaðið - 12.08.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. ÁGÚST 1982
ást er...
... að gefa hon-
um brauð og hun-
ang á morgnana.
TM Rag U S Pat Oft —all rklhts resarved
•1882 Los Angeles Tlmes Syndlcate

Nei, drengur minn — nútíma
viðskipti bjóða ekki upp á annað
en þrotlaust brauðstrit og enga
kafntima ...
Með
morgunkaffinu
Tölvan býður að kaupa okkur út úr
kompaníinu?
Örnúlfur í Vík
Ilelga Guðmundsdóttir skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Vegna fyrirspurnar frá H. og
M. á Isafirði í þætti þínum 6. ág.
sl. sendi ég hér ljósrit af Ijóðinu
„Óhappadagar". Ég á það í bók
sem heitir „Skvetta". Er hún
gefin út í Reykjavík 1931 og hef-
ur að geyma gamankvæði o.fl.
Kvæðið er þar sagt eftir Örnúlf í
vík.“
- O -
Örnúlfur þessi í Vík hét öðru
nafni Reinhold Richter. Hann
var sölumaður að atvinnu, en
skemmti Islendingum með gam-
anvísnasöng og leik á árunum í
kringum 1925—30 við undirleik
konu sinnar, Guðnýjar Richter.
Við höfðum samband við Guð-
nýju og var hún svo vinsamleg
að heimila okkur birtingu kvæð-
isins, auk þess sem hún léði
okkur myndina af Reinhold sem
birtist hér með.
I
Reinhold Richter fer með gamanmál á Hamrinum 1 Hafnarfirði.
Ohappadagar — eftir Reinhold Richter
Á sunnudaginn skaust jeg út á skauta, sem að vanda,
þó skratti væri hált og sleipt á svellinu að standa,
og skimaði eftir meðhjálp, svo jeg skyldi ekki stranda,
því skautaferðir tel jeg ekki enn mitt fimleiksfag.
Þá birtist mjer hún Bína,
sem bauð mjer aðstoð sína,
og samantengd við Tjörnina svo tókum »slag í slag«.
En þá kom einhver þjassinn
og þeytti mjer á rassinn,
— eg hef aldrei lifað annan meiri óhappadag.
Á mánudaginn gekk jeg úti góðviðris að njóta,
það gerir mann svo unglegan til höfuðs og til fóta,
á undan mjer á götunni þar gekk hún litla Tóta,
og Guð einn veit jeg taldi mjer það bæði happ og hag.
Jeg byrjaði að blikka,
hún brosti og fór að nikka,
og svona gekk það allan daginn alveg slag í slag
uns konan kom og tók mig
og kröftuglega skók mig,
— eg hef aldrei lifað annan meiri óhappadag.
Þriðjudaginn allan sat jeg þreyttur við að skrifa,
ja, það er ekkert gamanspaug að skrifa til að lifa,
og kontorsjefinn altaf var á »kontóum« að klifa:
Það kæmist ekki á bókfærsluna nokkurt minsta lag.
Svo barst í tal um blekið,
að bittan hefði lekið,
og út-ataðir pappírarnir alveg slag í slag,
jeg það með klútnum þerði,
og því næst svona gerði,
— eg hef aldrei lifað annan meiri óhamingjudag.
Á miðvikudag brá jeg mjer með brúði upp til sveita,
því betra er þar í kyrðinni við ástamál að þreyta,
og svo er þessi kosturinn að þurfa ei lengi að leita
og losna hjer úr fjölmenninu og þessum bæjarbrag.
Jeg kysti meyna’ á munninn,
er mjer var feimnin runnin,
og svona gekk það langa lengi alveg slag í slag.
Svo fór um þann fyraftinn,
eg fjekk þó brátt á kjaftinn.
— jeg hef aldrei lifað annan meiri óhappadag.
Á fimtudaginn bjó jeg mig sem best jeg gat á ballið,
því bæði er jeg glaðvær ögn og gefinn fyrir rallið,
og það er ekki lýgi tóm, að kátt var þetta knallið,
— jeg kann að meta vangadans og fleira mjer í hag.
Þær trykkuðu og tróðu,
á tánum á mjer stóðu,
og svona gekk það skiftivís bara alveg slag í slag,
á líkþornin þær lömdu,
og loks þau sundurkrömdu,
— jeg hef aldrei lifað annan meiri óhappadag.
Á föstudaginn sat jeg allan seinnipartinn heima
í sóffanum, og ljet mig þá um fornar ástir dreyma,
en úti voru kettirnir að hvæsa, urra og breima,
jeg kunni ei meira en svo við þetta bölvað háttalag.
Jeg opna t skyndi skjáinn,
og skvetti út í bláinn
úr vaskafati barmafullú, — alveg slag í slag.
En fyrir því varð Fía,
ein fyrirmyndar pía,
jeg hef aldrei lifað annan meiri óhappadag.
Á laugardaginn loksins svo jeg komst til hennar Kötu,
í kokkhúsinu stóð hún þá með gólfklútinn og fötu,
hún reitti í mig fúkyrðum og rak mig út á götu,
og rjett lá við að komin þarna værum við í slag.
Hún sagði: jeg væri svikull,
og svona líka hvikull,
að eiga mig það taldi hún vera hvorki happ nje hag.
Og skólpinu’ á mig skelti’ hún,
og skúrnum aftur smelti’ hún,
— jeg hef aldrei lifað annan meiri óhappadag.
HÖGNI HREKKVÍSI
„BK ÞAP HÉH SFM JÓN 03 60NNA EU?A HEIMAr’''
FARÐU í PÖEXNÁ "
Mættu taka ykkur
til fyrirmyndar
„Reykjavík 10. ágúst 1982.
Kæri Velvakandi!
Afskaplega er ég ánægð með
skrif blaðsins míns um kirkjuleg
málefni og sýnir það og sannar að
Mbl. er hið bezta fréttablað.
Ég á nú fyrst og fremst við
skrifin í sunnudagsblaðinu þó svo
þeir mættu vera skýrari í kenn-
ingunni í sunnudagshugvekjunni
en það er svo sem allt í lagi þar
sem maður les Ritninguna og leið-
réttir bara kúrsinn eins og eigin-
maður minn var vanur að segja.
SkrifiÖ eða hringið
til Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til að skrifa þættinum um hvaðeina, sem
hugur þeirra stendur til — eða hringja milli kl. 10 og 12, mánudaga til
fóstudaga, ef þeir koma því ekki við aö skrifa. Meðal efnis, sem vel er
þegið, eru ábendingar og orðaskipti, fyrirspurnir og frásagnir, auk pistla
og stuttra greina. Bréf þurfa ekki að vera vélrituð, en nöfn, nafnnúmer
og heimilisfbng verða aö fylgja öllu efni til þáttarins, þó að höfundar
óski nafnleyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að beina því til lesenda blaðsins utan
höfuðborgarsvæðisins, að þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja hér í
dálkunum.
Þá vil ég hrósa PÞ (en sá eða sú
ritar stundum greinar og eina í
morgun og tók viðtal við Jón H.
Jónsson og Dalbert nokkurn Elías
— reglulega upplífgandi svona á
síðsumardögum og mættu greinar
hans vera fleiri).
En þó ég sé ánægð með þetta þá
vil ég láta enn í ljós óánægju með
að séra-titlarnir eru rifnir af
virðulegum klerkum landsins og
einn prófessoranna í guðfræði-
deildinni kallaður bara kennari —
þetta hæfir ekki sómakæru og
vel-íhaldssömu blaði með frjáls-
lyndisívafi.
Nú já, en að endingu læt ég í
ljós kærar þakkir til blaðsins um
skrif varðandi kirkjuna og fólkið í
landinu er játar kristna trú og
mættu, já svo sannarlega, fleiri
blöð taka ykkur til fyrirmyndar í
þessum efnum sem og öðrum.
Meira skrifa ég ekki að sinni en
í lokin vil ég segja og skrifa, því
allir eru nú að hnýta í ungu kyn-
slóðina, en hún er bráðefnileg og
hjálpfús eins og dóttursonur minn
sem er svo vinsamlegur að rita
þetta fyrir mig.
Kærar þakkir.
Virðingarfyllst,
Áslaug Jónsdóttir.”