Morgunblaðið - 18.08.1982, Síða 28

Morgunblaðið - 18.08.1982, Síða 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. ÁGÚST 1982 ntm/xti •á r 6EGMUMLVSINQ ,/Vertu eidcerl db huxfd fyrir Ipwíoh farcx écj baeti bö/ci v/iá strc«urv>inn." ásí er... ... að ffera skemmti- leffa hluti saman TM Reg U.S Pll Ofl -«B rtghts rtwmð • 1M2 Lm Angetm Tlmm SyryHcete Já, þes.si hnútur? — Jú, til ad minna mij; á art skrifa aldraðri módur minni. Með morgunkaffinu Víkinjrar hljóta að vinna þcnnan lcik, svo frcmi markmanninum vcrði ckki vikið af leikvelli. Lagið vinnur, sagði hugsvinnur Nýstárleg útsetning Guðmund- ar Ingólfssonar á þjóðsöng okkar Islendinga hefur vakið upp spurn- ingar, sem varða almennar um- gengnisreglur við þetta ágæta lag. Heyrst hafa orð einsog hneyksli, lögbrot — og jafnvel, að farið hafi verið út fyrir almennt siðgæði. Jafnframt er fullyrt, að jazzút- setning á íslenzka þjóðsöngnum sé ólögleg. Ég er sannfærður um að þeir Hrafn Gunnlaugsson og Guð- mundur Ingólfsson eru ekki vond- ir menn, sem með lævíslegri svik- semi og illum ásetningi hafa ein- sett sér að svívirða og svaðdraga hið gullfallega lag „0 guð vors lands“. I kvikmynd Hrafns leikur aðal- persónan þjóðsönginn á píanó. Maðurinn er búinn að missa trúna á tilgangi vinnu sinnar. Fjöl- skyldu sína þekkir hann ekki leng- ur og lífsstíll hinnar rafvæddu æsku íslands er einsog slitið sé úr honum hjartað og honum gefið utanundir með því. Mitt í þessari krampakenndu óreiðu reynir hann að ná sambandi við þessa nýju kynslóð. Hann sest við píanóið og leikur þjóðsönginn. En hvort held- ur hann er illa spilandi eða illa fyrir kallaður fer þessi tónleikur fyrir ofan garð og neðan hjá hinu uppreisnargjarna rokkfólki. Var það tilviljun, að í hinu fullkomna og rafvædda stúdíói var píanóið eina hjáróma hljóðfærið? Tákn um ástand mannsins? Ekkert án rafmagns, eða hvað? Skömmu síð- ar sjáum við aðalpersónu myndar- innar einmana, reikula og átta- villta. í leit að sjálfri ser. Þá heyr- um við þessa margræddu jazzút- setningu þjóðsöngsins. Ég skildi það svo, að þrátt fyrir að lagið kæmist ekki til skila hjá rafæskunni — né heldur óbrengl- að frá heila um hendur verkfræð- ingsins, þá lifir lagið áfram. Þrátt fyrir og enda þótt. M.ö.o. hér er listrænt samhengi ótvírætt. Myndmál og tónlist fléttast í órofa heild. Þennan skilning legg ég í þetta atriði eftir að hafa hugleitt myndina sem heild. Það fer vel á því að staðinn sé vörður um þjóð- sönginn. Hins vegar er stutt á milli dóma og fordóma. Þóttu ekki sumar biflíumyndir hinna gömlu meistara málverksins vera allt í senn; óguðlegar, klámfengnar og hneykslandi? Var ekki skammast og blóði vættur gómur þegar ein Islendingasagna kom á prent með nútímastafsetningu? Hvað um söngfjandann (lat.: diabolus in musica) sem kirkjan fordæmdi á sínum tíma? Þjóðsöngurinn er álíka erfiður í flutningi og hann er fallegur. Hann er og leikinn við ýmis tæki- færi, hátíðleg. Margoft hefi ég heyrt lúðrasveitir leika þetta ágæta lag. Álíka oft hafa svipti- og hliðarvindar þeytt því útí há- loftin, viðstöddum til angurs og armæðu. Iðulega er þjóðsöngurinn sung- inn, þegar fólk kemur saman við hátíðleg tækifæri. En jafnvel þeir sem eru raddmenn betur en í með- allagi mega sæta þeim örlögum, að röddin brestur í miðjum ætt- jarðarbrímanum og þeir verða að skjótast milli áttunda til að halda lagi. Þetta ágæta lag hefur sumsé einatt komist í hann krappan og sætt harðræði, sem aldrei hefur komist á prent. Kvikmyndina hefi ég séð. Hljómplötu með tónlist úr um- ræddri mynd festi ég kaup á. Þessa níðörklegu útsetningu Guð- mundar Ingólfssonar hefi ég margleikið heima í stofu. Þar þyk- ir mér gæta greinilegra áhrifa frá hinum fræga amríska jazzpíanista Eroll Garner. Þykir ekki í kot vís- að að sækja í smiðju til hans. Ég tíndi fram nokkrar hljómplötur mínar með gamla, góða Garner og sá að hann hefur meðal annars jazzað eftirfarandi: Pavanne — eftir Maurice Ravel, Reverie — eftir Claude Debussy og einnig hefur hann leikið útsetningu Kay-Mossman á lagi eftir rússn- eska tónskáldið Sergei Rachman- inoff. Kvistur af sama meiði væri t.d. noktúrna eftir Chopin, leikin af píanóleikaranum Eddy Duchin í jazzútsetningu. Frægar eru út- setningar franska píanóleikarans og jazzistans Jacque Loussie á verkum J.S.Bach. Valdos De Los Rios var sá vondi sjálfur; Dún- baggi, Tréfótur og Hornvör. Út- setning á tónverki Strauss, Zara- þústru, varð seinna vinsælt ein- kennislag útvarpsþáttar. Skemmst er að minnast nýút- kominnar hljómplötu hljómsveit- arinnar SKY. Þar er John Willi- ams, gítarleikarinn frægi, einn höfuðpaurinn. Á þeirri plötu má heyra Masquerade Katsatúríans, Valkyrjureiðina eftir Wagner, Vals eftir Ravel og Fantasíu eftir J.S. Bach. Það skyldi þó aldrei vera að slíkar útsetningar vekji mönnum forvitni og þá langi að heyra þessa tónlist í sinni upp- runalegu mynd? Ég gæti nefnt fjölmörg dæmi slíks. Gamalt vín á nýjum belgjum. Glæsileg tónlist sem eflist og lifir eilífu lífi í margvíslegum búningi. Og að lokum til umhugsunar. We are Ihe musir-makers, And we are the dreamers of dreams, Wanderini; by lone sea hreakers, And sitiin^ on desolate streams; World-losers and world-forsakers, ()n whom Ihe pale moon gleams: Vel we are Ihe movers and shakers of Ihe world forever il seems. A.W.K. Shaughenessy 1844—1881. Reykjavík, 16. ágúst 1982. Óhætt cr að segja að Hrafn Gunnlaugsson hafi lagt sitt af mörkum til íslenskrar kvikmyndagerðar. í einu atriði myndar Hrafns, „Okkar á milli — í hita og þunga dagsins“, leikur aðalpersóna myndarinnar þjóðsönginn „Ó, Guð vors lands“ á píanó í útsetningu Guðmundar Ingólfssonar. Utsetning Guðmundar hcfur vakið upp miklar umræður og cru ekki allir á sama máli. Bréfritari er sannfærður um að þeir Hrafn og Guðmundur séu ekki vondir menn, sem cinsctt hafi sér að svívirða og svaðdraga hið gullfallega lag. Sameina þarf allar inn- heimtur borgarsjóðs Ég tek cindrcgið undir tillögur Halldórs Briem í lesendadálki Morgunblaðsins bann 14. ágúst um að Reykjaví' kaupi Hótel Borg, því Hc i t er alveg kjör- inn staður ly ar innheimtur, sem tilheyra Keykjavíkurborg. Þar gætu rúmast, eins og áður hefur komið fram, innheimtur Hitaveit- unnar og Rafmagnsvcitunnar svo og ýmsar innheimtur sem eru á vegum borgarverkfræðings og yfirleitt allar innheimtur sem tilheyra borgarsjóði. Á sínum tíma vann Gunnar Thoroddsen að því að samræma allar innheimtur borgaranna með því að koma á fót Gjaldheimtunni, en það var aðeins byrjunin á því að samræma allar innheimtur sem tilheyra borgarsjóði. Þannig væri hægt að spara borgarbúum sporin með því að hafa allt á ein- um stað, en það auðveldar jafn- framt borgarstjóra og borgar- stjórn að fylgjast með því fjár- magni sem borgin á og er nú dreift út um allan bæ og hinu kjörnu fulltrúar geta ekkert fylgst með. Þess vegna er alveg kjörið fyrir Reykjavíkurborg að kaupa Hótel Borg og fullkomna þar með verkið sem hafið var með stofnun Gjald- heimtunnar. Jóhanncs Dagbjartsson. Skrifið eða hringið Yclvakandi hvetur lesendur til að skrifa þættinum um hvaðeina, sem hugur þeirra stendur til — eða hringja milli kl. 10 og 12, mánudaga til föstudaga, ef þeir koma því ekki við að skrifa. Meðal efnis, sem vel er þegið, eru ábendingar og orðaskipti, fyrirspurnir og frásagnir, auk pistla og stuttra greina. Bréf þurfa ekki að vera vélrituð, en nöfn, nafnnúmer og heimilisröng verða að fylgja öllu efni til þátt- arins, þó að höfundar óski nafn- leyndar.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.